Η Ελλάδα τοποθετήθηκε ξανά στο στόχαστρο των αγορών, προσελκύοντας ακόμη μία φορά τα στοιχήματα των κερδοσκόπων – εκείνη ακριβώς τη στιγμή που είχε μπει ένα αμυδρό φως, από κάποιον φεγγίτη που είχε ανοίξει στο σκοτεινό τούνελ
.
Ακούγεται πολύ συχνά, ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό ότι, η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα – με την έννοια πως με την ψήφο των Πολιτών, οι οποίοι όμως δεν πρέπει να θεωρούνται λαός, άβουλη μάζα δηλαδή, «μπορεί να αποκατασταθεί η τάξη».
Σύμφωνα βέβαια με τους θεωρητικούς του διαφωτισμού (J.J. Rousseau), οι εκλογές δεν είναι τίποτα άλλο, από ένα μικρό διάλλειμα στην κοινοβουλευτική δικτατορία – όπου οι εκλογείς βιώνουν για μία και μόνο ημέρα την ελευθερία τους, επιστρέφοντας την αμέσως επόμενη στην καθιερωμένη σκλαβιά τους.
Σε μία «τάξη πραγμάτων» λοιπόν, όπου ένας πρωθυπουργός ορίζει απολυταρχικά τη μοίρα τους, διορίζοντας τους πιστούς συνεργάτες του σε πλουσιοπάροχες θέσεις εξουσίας και υπηρετώντας την εκάστοτε ελίτ – εθνική και διεθνή.
Η θέση αυτή φαίνεται λογική, αφού δεν υπάρχει καμία άλλη Δημοκρατία στην πραγματικότητα, εκτός από την Άμεση – όπου οι υπεύθυνοι, ελεύθεροι Πολίτες, ψηφίζουν οι ίδιοι τους σημαντικότερους νόμους του κράτους που τους αφορούν, επιλέγοντας τους πολιτικούς που θα τους εφαρμόσουν.
Με τους πολιτικούς αυτούς να εναλλάσσονται στα απολύτως απαραίτητα υπουργεία, καθώς επίσης στην πρωθυπουργία, υπηρετώντας αποκλειστικά και μόνο τους Πολίτες – έχοντας την απόλυτη ευθύνη της εφαρμογής των νόμων που έχουν ψηφιστεί από τους κυβερνωμένους.
Ανεξάρτητα τώρα από όλα αυτά, έχω την εντύπωση πως η αναγγελία των πρόωρων εκλογών στην Ελλάδα, από το σύνολο της αντιπολίτευσης, άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου – με την έννοια πως τοποθέτησε ξανά την πατρίδα μας στο στόχαστρο των κερδοσκόπων, επιτρέποντας τους να στοιχηματίζουν ξανά, με θύματα την οικονομία και τους Πολίτες της.
Εκτός αυτού, έθεσε τις καινούργιες βάσεις της παραμονής της Τρόικας και της συνέχισης των εγκληματικών μνημονίων, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που είχε μπει ένα αμυδρό φως, από κάποιον φεγγίτη που είχε ανοίξει στο σκοτεινό τούνελ – το οποίο οδηγεί τη χώρα σε συνεχώς μεγαλύτερα βάθη, μειώνοντας σταθερά τις προοπτικές της να καταφέρει κάποια στιγμή να βγει στην επιφάνεια.
Η θέση μου αυτή είναι ουδέτερη, αφού δεν ανήκω σε κανέναν πολιτικό χώρο – θεωρώντας εξαιρετικά βλαβερή την κοινοβουλευτική «εκδοχή» της δημοκρατίας, η οποία μειώνει τις ανθρώπινες ελευθερίες αυξάνοντας ταυτόχρονα τις κοινωνικές ανισότητες.
Περαιτέρω έχω την άποψη πως εάν τυχόν προκηρυχθούν πράγματι εκλογές, οι οποίες πιθανότατα θα είναι δίδυμες, όπως αυτές του 2012, η Ελλάδα θα απειληθεί πολύ σοβαρά με την απόλυτη χρεοκοπία.
Χρησιμοποιώ δε εν προκειμένω τη λέξη «απόλυτη», επειδή έχει προηγηθεί μία τρομακτική ύφεση διάρκειας πάνω από έξι χρόνια, η οποία οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες στην ανεργία, δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις στην πτώχευση, ενώ κατέστρεψε ολοκληρωτικά τον παραδοσιακά αδύναμο παραγωγικό ιστό της χώρας.
Θα μπορούσε βέβαια να αντιπαραθέσει κανείς εύλογα το γεγονός ότι, τα σκάνδαλα, η διαφθορά, η ανικανότητα, καθώς επίσης η ανεπάρκεια όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων, «νομιμοποιούν» την αλλαγή τους: την αντικατάσταση τους από μία παράταξη διαφορετικής ενδεχομένως ιδεολογίας, η οποία δεν έχει κυβερνήσει ποτέ μέχρι σήμερα την Ελλάδα.
Αν και αυτό αφορά μόνο τον παραδοσιακό πυρήνα της (4%), έχω την άποψη πως ακόμη και αν αποδεικνυόταν εξαιρετικά ικανή, δεν θα κατάφερνε να διαχειρισθεί το πρόβλημα που η ίδια δημιούργησε, με την απαίτηση της για πρόωρες εκλογές – κάτι που δεν θα συνέβαινε, εάν περίμενε υπομονετικά τις κανονικές το 2016.
Αυτό δεν αναιρεί βέβαια την πεποίθηση μου, σύμφωνα με την οποία το σενάριο θα παραμείνει ως έχει, ενώ απλά θα αλλάξουν οι ηθοποιοί – παρά το ότι εύχομαι να έχω άδικο. Όταν όμως διαπιστώνω πως η αξιωματική αντιπολίτευση «βρίθει» σε προεκλογικές υποσχέσεις, τις οποίες δεν έχει καμία απολύτως πιθανότητα να τιμήσει, ενώ εκ των πραγμάτων δεν τις έχει ανάγκη, με δεδομένη την «αδυναμία» της κυβέρνησης, τι άλλο θα μπορούσα να υποθέσω;
Από την άλλη πλευρά, σίγουρα εφαρμόσθηκαν οι λάθος μέθοδοι, με λάθος τρόπο, από λάθος ανθρώπους, με αποτέλεσμα ο ασθενής να είναι πλέον ετοιμοθάνατος. Με άλλα λόγια, η ανεύθυνη αύξηση των φόρων πάνω από τη φοροδοτική ικανότητα της κοινωνίας, σε συνδυασμό με τη μείωση των μισθών, των εισοδημάτων και των παγίων περιουσιακών στοιχείων, ήταν αναμφίβολα μία λανθασμένη, εάν όχι εγκληματική διαδικασία – η οποία έχει οδηγήσει την Ελλάδα στα πρόθυρα της καταστροφής.
Η αντικατάσταση όμως ενός ανίκανου γιατρού από έναν μαθητευόμενο, πριν ακόμη ολοκληρώσει τις σπουδές του, στη μέση της εγχείρησης, δεν είναι ότι καλύτερο – ειδικά όταν ο ασθενής δεν είναι πλέον σε θέση να επιβιώσει νέων λαθών και πειραμάτων.
Συνεχίζοντας ο λογαριασμός, ο οποίος αυτή τη φορά θα είναι κάτι περισσότερο από πανάκριβος, δεν θα πληρωθεί μόνο από τους Πολίτες – αλλά, επίσης, από την εγχώρια ελίτ που, συνεργαζόμενη με τους ξένους για να συμμετέχει στη λεηλασία, σπεύδει ανόητα να «υποβάλλει τα σέβη της» στην παράταξη που ηγείται των δημοσκοπήσεων, προβλέποντας τη νίκη της στις εκλογές.
Το υπέρογκο τίμημα θα επιβαρύνει κυρίως τις ανώτερες και ανώτατες εισοδηματικές τάξεις, αφού οι υπόλοιπες αδυνατούν πια να εξοφλήσουν τις υποχρεώσεις τους – κάτι που πιθανότατα δεν έχει κατανοήσει η «κατά φαντασία ελίτ» της χώρας, η οποία φαίνεται πως δεν ενημερώνεται σχετικά με αυτά που έχουν συμβεί σε άλλα κράτη, στα οποία δραστηριοποιήθηκε το ΔΝΤ στο παρελθόν.
Αυτό θα συμβεί όποιο κόμμα και αν κυβερνήσει την Ελλάδα στο μέλλον – με την έννοια πως οι πρόωρες εκλογές δεν θα νομιμοποιήσουν μόνο την επόμενη παράταξη, εάν χάσει η σημερινή αλλά, κυρίως, το ΔΝΤ. Την Τρόικα καλύτερα, όπως είναι η ευρωπαϊκή εκδοχή του ταμείου, η οποία θα λειτουργήσει πλέον εντελώς αυταρχικά, βίαια και απαιτητικά, όποιο κόμμα και αν αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας.
Λυπάμαι ειλικρινά που το γράφω και εύχομαι να μην επαληθευτώ, θεωρώ όμως πως είμαι υποχρεωμένος να το κάνω. Συνοψίζοντας, έχω την άποψη πως αν γίνουν πρόωρες εκλογές, οποιαδήποτε κυβέρνηση και αν προκύψει, θα αναγκαστεί να επιβάλλει μέτρα που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε σήμερα (τονίζω τη λέξη «αναγκαστεί», επειδή είμαι εντελώς σίγουρος πως δεν θα το θέλει, αλλά δεν θα της επιτραπεί καμία άλλη επιλογή).
Πώς οι φόροι θα εκτοξευτούν στα ύψη, χωρίς να εξαιρεθούν οι τραπεζικές καταθέσεις, ότι οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί θα είναι πια καθημερινότητα, πως ακόμη και οι μεγάλες επιχειρήσεις δεν θα αποφύγουν τη χρεοκοπία, ενώ ολόκληρη η χώρα θα ξεπουληθεί σε τιμές ευκαιρίας, βιώνοντας πρωτοφανείς, πρωτόγνωρες καταστάσεις.
Κλείνοντας, υπάρχει ακόμη λύση, φαίνεται καθαρά, η κοινωνία τη γνωρίζει και συμπεραίνεται από τα αποτελέσματα όλων των δημοσκοπήσεων: η συνεργασία της κυβέρνησης με την αξιωματική αντιπολίτευση. Έτσι η Ελλάδα θα είχε ξανά χρόνο στη διάθεση της, χωρίς να τοποθετηθεί στο στόχαστρο των κερδοσκόπων – υιοθετώντας αυτή τη φορά τη βέλτιστη πολιτική, διαπραγματευόμενη σωστά με τους εταίρους και δανειστές της.
