H κρίση θα κοστίσει στην Ελλάδα πάνω από 1 τρις €, με τους πλέον συντηρητικούς υπολογισμούς – ενώ οι κίνδυνοι θα είναι κατά πολύ μεγαλύτεροι, εάν τυχόν ακολουθήσουν πρόωρες εκλογές, πόσο μάλλον εάν είναι δίδυμες
.
“Αυτό που οδηγεί ένα έθνος στη φτώχεια και στην αποτυχία, είναι ο αποκλεισμός του από μία μικρή ελίτ, η οποία έχει οργανώσει την κοινωνία για δικό της και μόνο όφελος, εις βάρος της τεράστιας μάζας των υπολοίπων ανθρώπων.
Η πολιτική εξουσία είναι αυστηρά συγκεντρωμένη, χρησιμοποιούμενη στο σύνολο της για να δημιουργήσει μεγάλο πλούτο για εκείνους που την κατέχουν (από το βιβλίο «Η προέλευση της δύναμης, της ευημερίας και της φτώχειας»).
Αυτή είναι ουσιαστικά η δυναμική της αποτυχίας – η αυξημένη δύναμη και ο πλούτος μίας αυτοεξυπηρετούμενης ελίτ, σε επίπεδο κοινοτήτων, πόλεων, κρατών ή αυτοκρατοριών, οι οποίες αποτυγχάνουν, όταν λειτουργούν προς όφελος των ελάχιστων «εκλεκτών»“.
.
Άποψη
Τα περισσότερα ΜΜΕ της Ελλάδας ανακοίνωσαν χθες, δήθεν «με έκπληξη», τα ευρήματα της μελέτης μίας ελβετικής τράπεζας. Σύμφωνα με αυτήν, το πλουσιότερο 1% των Ελλήνων κατείχε το 2000 το 54,1% του συνολικού πλούτου της χώρας, παρουσιάζοντας σημαντική πτώση στο 48,6% το 2007 και «επανακάμπτοντας» στο 56,1% το 2014 – μετά από έξι χρόνια κρίσης, η οποία φυσικά δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί.
Αυτό δεν συμβαίνει βέβαια μόνο στη χώρα μας, αλλά στα περισσότερα κράτη της Δύσης – αποτελώντας, όπως έχουμε αναλύσει πολλές φορές, το «μυστικό της αποτυχίας» των κρατών, καθώς επίσης της υπερχρέωσης των μαζών, η οποία έχει αυξηθεί εκθετικά (κατά 30 τρις $, στα 100 τρις $), μετά το ξεκίνημα της χρηματοπιστωτικής κρίσης.
Όσον αφορά τη λύση της, φαίνεται να μην είναι άλλη από τον πληθωρισμό, αφού ο αποπληθωρισμός έχει το ιδίωμα να αυξάνει τα χρέη – ενώ οι αγορές, κρίνοντας από την χθεσινή ανοδική αντίδραση τους, έχουν την ίδια άποψη, θεωρώντας πως οι μεγάλες κεντρικές τράπεζες δεν θα καταφέρουν ούτε να σταματήσουν τα πακέτα ρευστότητας, ούτε να αυξήσουν τα βασικά επιτόκια. Δίνεται δε μία μεγάλη ευκαιρία στην ελίτ να αποφύγει να πληρώσει το λογαριασμό, μεταφέροντας τα κεφάλαια της σε ασφαλείς προορισμούς – κατά το «παράδοξο του Minsky».
Περαιτέρω, λίγες εβδομάδες πριν, μία επίσης ελβετική τράπεζα υπολόγισε πως η ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων μειώθηκε κατά 23% (169 δις €), μεταξύ των ετών 2007 και 2013 – από τα 734 δις € στα 565 δις €.
Φυσικά η έρευνα δεν υπολόγισε πολλές άλλες ζημίες της Ελλάδας μετά το ξεκίνημα της κρίσης, όπως την τεράστια πτώση των τιμών της ακίνητης περιουσίας, η οποία έχει κοστίσει μέχρι στιγμής πάνω από 500 δις € – καθώς επίσης τη «μνημειώδη» κατάρρευση του χρηματιστηρίου, η συνολική κεφαλαιοποίηση του οποίου σήμερα είναι μόλις 62 δις €, από 196,39 δις € το 2007.
Εάν δε σημειώσει κανείς πως η συνολική αξία όλων των εισηγμένων ελληνικών επιχειρήσεων αντιστοιχεί στο 34% του εξαιρετικά χαμηλού ΑΕΠ της χώρας (182 δις €), ή στο 26,6% του ΑΕΠ του 2008 (233,2 δις €), από το 150% του ΑΕΠ που ήταν το 1999, θα κατανοήσει πως η ζημία μόνο από το χρηματιστήριο ξεπερνάει τα 200 δις €.
Φυσικά, με μία πρώτη ματιά, οι μετοχές των εταιρειών δεν φαίνεται να είναι υποτιμημένες, τουλάχιστον σε όρους «κέρδη προς αξία» (Ρ/Ε) – επειδή τα έσοδα πολλών επιχειρήσεων έχουν καταρρεύσει, λόγω της τεράστιας ύφεσης της οικονομίας μας.
Εν τούτοις, εάν υπολογίσει κανείς αντικειμενικά τη λογιστική αξία των εταιρειών (book value), θα διαπιστώσει το μέγεθος της καταστροφής κεφαλαίων που έχει συντελεστεί στην Ελλάδα – πόσα χρήματα δηλαδή έχουν κυριολεκτικά καεί, στο βωμό της πολιτικής που μας επιβλήθηκε από το ΔΝΤ, με στόχο την απαξίωση των πάντων.
Ο σκοπός βέβαια της πολιτικής που επιβλήθηκε δεν είναι άλλος, από τη μεταφορά των ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων στο δημόσιο (από εκεί στους δανειστές της χώρας), από την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, καθώς επίσης από την εξαγορά της ιδιωτικής (ακινήτων, επιχειρήσεων), σε τιμές ευκαιρίας.
Παράλληλα, εξελίσσεται η άλωση της αγοράς (κατανάλωση) από τις ξένες πολυεθνικές, αφού προηγουμένως κλείσουν εκείνες οι ελληνικές επιχειρήσεις, οι οποίες δεν συμφέρει να εξαγοραστούν ούτε σε εξευτελιστικές τιμές (μικρομεσαίες κλπ.). Τέλος, η μείωση των αμοιβών των εργαζομένων, η οποία είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί εάν δεν εκτοξευθεί η ανεργία στα ύψη – κάτι που φυσικά έχει πραγματοποιηθεί στην Ελλάδα.
Τα παραπάνω δεν θα δημιουργήσουν πλούτο μόνο στη διεθνή ελίτ αλλά και στην εγχώρια, η οποία αποτελεί το βασικό συνεργάτη της ξένης – γεγονός που σημαίνει πως η αύξηση της αξίας των περιουσιακών στοιχείων του 1% των Ελλήνων, η οποία ήδη παρατηρείται, θα κλιμακωθεί περεταίρω, 
ξεπερνώντας σύντομα το 60%.
Από όλα τα παραπάνω συμπεραίνεται πολύ εύκολα ότι, η κρίση θα κοστίσει στην Ελλάδα πάνω από 1 τρις €, με τους πλέον συντηρητικούς υπολογισμούς – ενώ η «ληστεία» θα γίνει ακόμη μεγαλύτερη, εάν τυχόν ακολουθήσουν πρόωρες εκλογές. Εάν δε έχουμε την ατυχία να είναι «δίδυμες», όπως το 2012, θα προκληθούν στην Ελλάδα κατά πολύ μεγαλύτερες ζημίες – οι οποίες θα μπορούν δυστυχώς να συγκριθούν μόνο με αυτές ενός καταστροφικού πολέμου.
Ο μελλοντικός λογαριασμός βέβαια δεν θα πληρωθεί από την ελληνική ελίτ, η οποία ασφαλώς συνεργάζεται με την ξένη, ούτε από τις πολύ χαμηλές εισοδηματικές τάξεις – επειδή τον έχουν εξοφλήσει ήδη, σε μεγάλο βαθμό. Θα επιβαρύνει σχεδόν εξ ολοκλήρου τα μεσαία και ανώτερα εισοδηματικά «στρώματα» της κοινωνίας – τα οποία ελπίζουν δυστυχώς πως θα τον αποφύγουν, έστω την τελευταία στιγμή, με κάποιον απροσδιόριστο και μαγικό τρόπο.
Φυσικά υπάρχουν ακόμη λύσεις, εάν κατανοήσουν οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, πιεζόμενες από τους Πολίτες, πως ο δρόμος που ακολουθούν δεν οδηγεί πουθενά – ειδικά όσον αφορά την αξιωματική αντιπολίτευση, πως ακόμη και αν κερδίσει τη μάχη των πρόωρων εκλογών, η ζημίες για την πατρίδα μας θα είναι ακόμη μεγαλύτερες.
Απλούστατα, εάν θελήσει να «τιμήσει» τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, όπως καλοπροαίρετα πιστεύουμε, απαιτώντας τη διαγραφή μεγάλου μέρους των δημοσίων χρεών, καθώς επίσης την αύξηση των δημοσίων δαπανών που έχει ήδη προαναγγείλει, συμπεριλαμβανομένων των βασικών μισθών, η Ελλάδα θα αποκοπεί αυτόματα από τις αγορές, δεν θα είναι δυνατόν να τηρηθούν οι υποσχέσεις που δόθηκαν, δεν θα μπορούν να εξυπηρετηθούν τα δημόσια χρέη και πιθανότατα θα χρεοκοπήσουμε.
Εάν δε υπολογίζει πως θα μπορέσει να «εκβιάσει» την Ευρωζώνη ή όποιον άλλο, παίρνοντας το μεγάλο ρίσκο της εξόδου από το ευρώ ή/και της χρεοκοπίας, έχουμε την άποψη πως θα διαψευσθεί παταγωδώς – αφού θεωρούμε αδύνατον να μην έχουν ληφθεί έκτακτα μέτρα αντιμετώπισης ενός τέτοιου ενδεχομένου από την Κομισιόν, από την ΕΚΤ, από τη Γερμανία, καθώς επίσης από το ΔΝΤ. Δεν θα εκπλησσόμαστε πάντως καθόλου, εάν διαπιστωνόταν πως το εύχεται η Γερμανία – η οποία αναζητεί εναγωνίως τρόπους για να αποφύγει τον «ελληνικό κίνδυνο».
.
Επίλογος
Κατά την άποψη μας, η οποία είναι φυσικά υποκειμενική, ενώ μπορεί να κάνουμε λάθος εκτιμήσεις, η μοναδική δυνατότητα της χώρας είναι η σύσταση ενός μεγάλου κυβερνητικού συνασπισμού – όπως συμβαίνει και στη Γερμανία, όπου τα δύο ηγετικά κόμματα συγκυβερνούν.
Αυτό θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί με την υιοθέτηση ενός κοινού προγράμματος, με στόχο την εκδίωξη του ΔΝΤ, καθώς επίσης την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση – πριν ακόμη λεηλατηθεί και προτού οδηγηθεί στο απόλυτο αδιέξοδο που διαγράφεται στον ορίζοντα.
Οι κίνδυνοι άλλωστε της πατρίδας μας σήμερα δεν είναι αμιγώς οικονομικοί, αλλά εθνικοί – αφού απειλείται με την απώλεια της ανεξαρτησίας της στο διηνεκές, με την ολοκληρωτική λεηλασία, καθώς επίσης με την εξαθλίωση μεγάλων μερίδων του πληθυσμού της. Η αντιμετώπιση των εθνικών κινδύνων δε απαιτούσε ανέκαθεν τη συνεργασία όλων των πολιτικών δυνάμεων μεταξύ τους – επίσης των Πολιτών, ανεξαρτήτως κομματικών ή άλλων πεποιθήσεων.
Εάν λοιπόν δεν υιοθετηθεί μία τέτοια «υπεύθυνη στάση», από τους δυστυχώς «εκτός ορίων ανεύθυνους πολιτικούς», θεωρούμε εξαιρετικά πιθανόν να υπάρξουν πολλές «χαμένες γενιές» στο μέλλον – μία «άλλου τύπου γενοκτονία», χωρίς να θέλουμε καθόλου να υπερβάλλουμε.
Παράλληλα, όλοι εμείς οι Έλληνες σήμερα κινδυνεύουμε να βιώσουμε καταστάσεις που δεν μπορούμε καν να φαντασθούμε, όσο και αν προσπαθήσουμε – ενώ είναι στο χέρι μας να τις αποφύγουμε, εάν πάψουν επιτέλους να λειτουργούν ιδιοτελώς οι πολιτικοί, τουλάχιστον μέχρι να ξεφύγουμε από τη μεγαλύτερη απειλή στη σύγχρονη ιστορία μας.
Όταν η Ελλάδα τα καταφέρει, τότε μπορούμε να επιλέξουμε τον αριστερό δρόμο, την έξοδο από την Ευρωζώνη, την εγκατάλειψη της ΕΕ ή ότι άλλο αποφασίσει μία συνειδητή πλειοψηφία των Ελλήνων – σε καμία περίπτωση σήμερα, όπου οι απειλές είναι τεράστιες, τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και σε διεθνές επίπεδο.
.
