Όταν οι προοπτικές δημιουργίας των «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» κατέρρευσαν, το νόμισμα μετατράπηκα σε «θηλιά στο λαιμό», πολλών κρατών – ενώ είναι εύλογη η αποχώρηση μίας από τις 18 χώρες, της Γερμανίας, παρά όλων των άλλων
.
Λόγω των προβλημάτων υπερχρέωσης ορισμένων κρατών της Ευρωζώνης, όπως η Ελλάδα και η Ιταλία, στις οποίες θα έπρεπε κανείς να συμπεριλάβει πολλές άλλες χώρες, οι οποίες ενδεχομένως «υποφέρουν» ακόμη περισσότερο από την υπερχρέωση του ιδιωτικού τους τομέα (τράπεζες, επιχειρήσεις ή νοικοκυριά) όπως η Ιρλανδία, η Ισπανία, η Ολλανδία κοκ., ενοχοποιείται διαρκώς το κοινό νόμισμα – το ευρώ.
Προφανώς βέβαια το ευρώ, παραμένοντας ακόμη ένα ξένο νόμισμα για όλα τα κράτη, τα οποία έχουν «παραδώσει» πλέον τη νομισματική τους κυριαρχία στην ΕΚΤ, δημιουργεί μεγάλα προβλήματα. Τα προβλήματα όμως αυτά έχουν σχέση κυρίως με το ότι, η Ευρωζώνη δεν ολοκληρώθηκε, σύμφωνα με το αρχικό πρόγραμμα – αφού δεν έχει προωθηθεί καθόλου, ως όφειλε, η τραπεζική, η δημοσιονομική, καθώς επίσης η πολιτική της ένωση, έτσι ώστε να εξελιχθεί τελικά στις «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης».
Σαν να μην έφθανε μόνο αυτό, η κρίση που ξεκίνησε, σκόπιμα ή μη, με αφετηρία την Ελλάδα, ανέδειξε ένα τεράστιο πρόβλημα, το οποίο μέχρι τότε είχαν υποτιμήσει οι αγορές: την έλλειψη αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών-μελών της Ευρωζώνης, η οποία έγινε αισθητή από τον τρόπο συμπεριφοράς της Γερμανίας.
Αυτό οδήγησε εύλογα στο συμπέρασμα ότι, οι προοπτικές δημιουργίας των «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης», έπαψαν πια να υπάρχουν – οπότε το νόμισμα μετατράπηκα αυτόματα σε «θηλιά στο λαιμό», πολλών κρατών.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά, τα «επί μέρους ευρώ» μοιάζουν με τη σύνδεση των νομισμάτων με ένα ξένο νόμισμα – η οποία παραλληλίζεται σωστά με αυτήν των χωρών της Λατινικής Αμερικής με το δολάριο, με τα καταστροφικά αποτελέσματα που είναι σε όλους γνωστά. Στην προκειμένη περίπτωση, οι μοναδικές λύσεις που έχει στη διάθεση της η ζώνη του ευρώ είναι είτε η ελεγχόμενη επιστροφή όλων μαζί στην αφετηρία (στο 1999), είτε η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Με δεδομένο όμως το ότι, η Γερμανία δεν επιθυμεί μία τέτοια εξέλιξη, γεγονός που έχει φανεί ήδη από τη στάση της απέναντι στην τραπεζική ένωση (η οποία ουσιαστικά έχει αναβληθεί «επ’ άπειρον», σύμφωνα με Γερμανούς αναλυτές), ενώ η Ευρωζώνη είναι αδύνατον να επιβιώσει ως έχει, κυρίως λόγω των προβλημάτων που έχουν προκληθεί από την οικονομική πολιτική της Γερμανίας (ανάλυση), η μοναδική λύση στον ορίζοντα φαίνεται να είναι η επιστροφή στην προ ευρώ εποχή.
Επειδή όμως η Ευρωζώνη δεν ιδρύθηκε για οικονομικούς λόγους αλλά, κυρίως, για πολιτικούς, ο σημαντικότερος των οποίων είναι ίσως η εξασφάλιση της ειρήνης στην ήπειρο μας, έχουμε την άποψη ότι, δεν θα έπρεπε να ακολουθηθεί αυτή η λύση.
Πόσο μάλλον όταν προσθέσει κανείς την «ανάγκη προστασίας» της Ευρώπης, όσον αφορά τη γύρω «προβληματική περιοχή» της, καθώς επίσης την υποχρεωτική αντιμετώπιση των προβλημάτων που δημιουργήθηκαν από την παγκοσμιοποίηση (μεγάλη αύξηση της ισχύος των χρηματαγορών, τεράστιος ανταγωνισμός κλπ.) – απέναντι στα οποία χώρες με μικρό «κρίσιμο μέγεθος», δεν έχουν καμία απολύτως δυνατότητα ανεξάρτητης επιβίωσης.
Δεν θα ήταν λοιπόν λογικό να χαθούν τόσο χρόνια προσαρμογής, καθώς επίσης η επίτευξη του τελικού στόχου, επειδή μία χώρα τοποθετείται αρνητικά. Απλούστερα, δεν είναι σωστό να αλλάξουν το σκοπό της ίδρυσης τους οι 17 χώρες από τις 18, επειδή η 18η έχει ξαφνικά διαφοροποιήσει τη θέση της.
Προφανώς δε είναι προτιμότερο και για τη 18η, για τη Γερμανία δηλαδή, αλλά και για τις υπόλοιπες 17, να εγκαταλείψει μία μόνο το κοινό νόμισμα – επιτρέποντας στις υπόλοιπες να συνεχίσουν το δρόμο τους, ενδεχομένως με τη Γαλλία στην «κορυφή της ιεραρχίας», ακολουθούμενη από την Ιταλία (ως πρώτες μεταξύ ίσων βέβαια).
Εδώ δεν εννοούμε φυσικά την εκδίωξη της Γερμανίας, η οποία δεν είναι νομικά δυνατή άλλωστε, αλλά την εκούσια αποχώρηση της (ανάλυση) – με την παραμονή της στην ΕΕ, όπως συμβαίνει με τη Δανία, η οποία έχει το δικό της νόμισμα.
Έτσι θα μπορούσε το ευρώ να υποτιμηθεί, να μειωθούν ως εκ τούτου τα πραγματικά χρέη πολλών χωρών, να αυξηθούν οι εξαγωγές τους, να λειτουργήσει σωστά η ΕΚΤ κοκ. – χωρίς φυσικά να απομονωθεί η Γερμανία, αφού θα παρέμενε μέλος της ΕΕ, όπως η Μ. Βρετανία.
Εάν δεν συμβεί κάτι τέτοιο, η μία μετά την άλλη χώρα θα βυθίζονται στον αποπληθωρισμό, οπότε θα αναγκάζονται να εγκαταλείπουν το ευρώ – με αποτέλεσμα να διαλυθεί ανεξέλεγκτα η Ευρωζώνη, με όλα όσα δεινά κάτι τέτοιο συνεπάγεται. Όπως φαίνεται δε, πρώτη θα είναι η Ιταλία (άρθρο), τα προβλήματα της οποίας είναι αδύνατον ποτέ να επιλυθούν, με την πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση της.
Ολοκληρώνοντας, όσον αφορά την πολιτική «ποσοτικής χαλάρωσης» της ΕΚΤ, κανένας δεν είναι υπέρ της αλόγιστης αύξησης της ποσότητας χρήματος – πρόκειται όμως για ένα ενδιάμεσο μέτρο, το οποίο θα αποσύρει έγκαιρα η κεντρική τράπεζα, όταν δεν θα υπάρχει ο κίνδυνος του αποπληθωρισμού.
Ακολουθεί η σημερινή τηλεφωνική συνομιλία του κ. Β. Βιλιάρδου με τον κ. Σαχίνη, στο Ράδιο 98,4 της Κρήτης:
.
.
