.
Ο πρωθυπουργός αναζητάει τη λύση στα προβλήματα επανεκλογής του κόμματος του στη Γερμανία – επισκεπτόμενος την καγκελάριο και συνεχίζοντας την, καθιερωμένη πλέον εκ μέρους του, πολιτική των υποκλίσεων. Κανένας όμως δεν βοηθάει κανέναν, εάν ο ίδιος δεν θέλει να βοηθήσει τον εαυτό του, καταφέρνοντας να σταθεί στα δικά του πόδια.
Από την άλλη πλευρά, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναζητάει τις δικές του κομματικές λύσεις στην Ιταλία – επισκεπτόμενος τον «πάπα της Ρώμης», παρά την θεωρητικά αριστερή του ιδεολογία, ενδιαφερόμενος κυρίως για το «ηγετικό του προφίλ»!
Οι Έλληνες βέβαια γνωρίζουν, με κριτήριο τουλάχιστον τις δημοσκοπήσεις, πως κανένας από τους δύο δεν είναι κατάλληλος – αλλά ούτε και ενδιαφέρεται, όσον αφορά την επίλυση των δικών τους προβλημάτων με πράξεις, όχι με λόγια.
Ψάχνουν δε απεγνωσμένα εναλλακτικές δυνατότητες, τις οποίες δυστυχώς δεν βρίσκουν – αφού δεν διακρίνεται καμία στον πολιτικό ορίζοντα. Παράλληλα, όχι μόνο δεν φαίνεται κανένα φως στην άκρη του τούνελ, αλλά ούτε καν ο δρόμος προς τα εκεί.
Κατανοούν φυσικά ότι, υπεύθυνο για την τρομακτική έλλειψη εναλλακτικών δυνατοτήτων είναι το σύστημα, έτσι όπως αυτό έχει οικοδομηθεί διαχρονικά στην Ελλάδα – το οποίο όμως φοβούνται εύλογα να γκρεμίσουν, επειδή υποψιάζονται πολύ σωστά πως στο μεσοδιάστημα θα επικρατήσει το χάος.
Όταν δε εισπράττουν νέες απειλές από τον πρωθυπουργό της χώρας, σύμφωνα με τις οποίες τυχόν εκλογή ενός άλλου κόμματος στην εξουσία, θα συνοδευόταν με τραπεζικές επιθέσεις (Bank run), καθώς επίσης με εκροές καταθέσεων, αντιλαμβάνονται πως το σύστημα, με τη βοήθεια της κρίσης και της σκόπιμης υπερχρέωσης της Ελλάδας, έχει μετατραπεί πλέον σε απολυταρχικό.
Σε μία προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δικτατορία δηλαδή, στην οποία το «χρίσμα» της διακυβέρνησης δίνεται αποκλειστικά και μόνο από τις αγορές – ενώ η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μία χώρα, η οποία δεν μπορεί να επιβιώσει ή να σταθεί στα πόδια της, χωρίς την έγκριση της καγκελαρίας.
Οφείλουν βέβαια να αναρωτηθούν, εάν το χάος θα ήταν πράγματι περισσότερο τρομακτικό, από την εξαθλιωμένη, βαριά καταθλιπτική και διεθνώς εξευτελιστική κατάσταση, στην οποία είναι ανέλπιδα βυθισμένοι σήμερα – συνειδητοποιώντας πως κανένα καινούργιο οικοδόμημα δεν μπορεί να χτιστεί επάνω στο προηγούμενο ή, έστω, επάνω στα σαθρά θεμέλια του παρελθόντος.
Αυτήν την απάντηση οφείλουν να δώσουν οι Έλληνες στον εαυτό τους, εάν θέλουν πράγματι να είναι ειλικρινείς απέναντι του – αρνούμενοι να καταλήξουν εκούσια στα σκουπίδια της ιστορίας, υφιστάμενοι σταδιακά μία σύγχρονη γενοκτονία, έναν κυριολεκτικά αδίστακτο αφελληνισμό, μία φυλετική εκκαθάριση ενδεχομένως.
Εκούσια, επειδή όλοι εμείς οι Έλληνες, «μηδενός εξαιρουμένου», νομιμοποιούμε με την εκάστοτε ψήφο μας αυτό το σύστημα, το οποίο χρεοκόπησε τη χώρα, χωρίς να τιμωρήσει κανέναν – όποιο κόμμα και αν επιλέγουμε, αφού κανένα μέχρι σήμερα δεν κράτησε ποτέ τις προεκλογικές του δεσμεύσεις παραμένοντας, προφανώς με δική μας ευθύνη, στο απυρόβλητο.
Απαιτείται φυσικά θέληση, για να μπορέσει κανείς να αντιμετωπίσει το χάος, επιδιώκοντας και επιτυγχάνοντας τις πραγματικές αλλαγές – τις οποίες έχει απόλυτη ανάγκη η Ελλάδα. Η θέληση όμως δεν είναι ούτε έμφυτη, ούτε επίκτητη – αλλά εκείνο το «κυρίαρχο» κίνητρο στον άνθρωπο, το οποίο είναι ισχυρότερο από όλα τα υπόλοιπα.
Για παράδειγμα, μπορούμε να σταματήσουμε έναν οποιοδήποτε εθισμό, εάν έχουμε ένα ανώτερο κίνητρο, το οποίο να «επισκιάζει» τον εθισμό – να έχουμε επομένως τη θέληση να πετύχουμε αυτό που θέλουμε, εάν πράγματι το θέλουμε και το επιθυμούμε, όσο τίποτα άλλο.
Εάν το κυρίαρχο κίνητρο μας λοιπόν δεν είναι το να γίνει η Ελλάδα, ακόμη και αν προηγηθεί η τυπική χρεοκοπία της, η ωραιότερη, η πλουσιότερη και η πιο πολιτισμένη χώρα του κόσμου, έτσι ώστε να συνεχίσουμε να είμαστε τόσο εμείς, όσο και τα παιδιά μας υπερήφανοι που γεννηθήκαμε Έλληνες, δεν θα αποκτήσουμε ποτέ εκείνη τη θέληση, η οποία απαιτείται για την επίτευξη ενός τέτοιου στόχου.
Πιστεύουμε όμως πως τελικά θα τα καταφέρουμε – οπότε η κρίση, στην οποία οδηγήθηκε η πατρίδα μας, σε κάποιο βαθμό με δική μας ευθύνη, θα αναδειχθεί σε μία μεγάλη, μοναδική ευκαιρία. Σε εκείνη την ευκαιρία, την οποία είχε ανέκαθεν ανάγκη η Ελλάδα, για να ξεπεράσει τα εμπόδια – τα οποία έχουν τοποθετηθεί κατά καιρούς στο δρόμο της.
