Όταν κάποιος ισχυρίζεται ότι, το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο, με επιτόκια δεκαετούς δανεισμού της τάξης του 5%, καθώς επίσης με την οικονομία σε αποπληθωρισμό, ειδικά όταν διοικεί τη χώρα, είναι κυριολεκτικά επικίνδυνος.
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Ο αποπληθωρισμός, ο αρνητικός πληθωρισμός με άλλα λόγια, θεωρείται από τους κεντρικούς τραπεζίτες, τους βασικούς υπεύθυνους της εκάστοτε νομισματικής πολιτικής, ως μία εξαιρετικά επικίνδυνη και συχνά θανατηφόρα ασθένεια μίας οικονομίας: η οποία πρέπει με κάθε θυσία να αποφεύγεται, όσο πιο έγκαιρα είναι δυνατόν επειδή, όπως και στις ασθένειες της ανθρώπινης υγείας, η πρόληψη, καθώς επίσης η έγκαιρη διάγνωση, καθιστούν αρκετά ευκολότερη τη θεραπεία.
Αναλυτικότερα, ο πληθωρισμός είναι η αύξηση των τιμών των προϊόντων, κατά ένα ορισμένο ποσοστό ετήσια, ενώ ο αποπληθωρισμός το ακριβώς αντίθετο του: η πτώση των τιμών. Σημείο αναφοράς είναι οι τιμές όλων των αγαθών σε μία οικονομία, για τη μέτρηση των οποίων χρησιμοποιούνται διάφοροι μέθοδοι (καλάθι νοικοκυράς κοκ.).
Από την πλευρά των χρημάτων, ο πληθωρισμός σημαίνει πως η αξία των χρημάτων μειώνεται, σε όρους αγοραστικής δύναμης, επειδή με το ίδιο ποσόν αγοράζει κανείς συνεχώς λιγότερα προϊόντα. Αντίθετα, ο αποπληθωρισμός χαρακτηρίζεται από την αύξηση της αξίας των χρημάτων, επειδή με τα ίδια χρήματα αγοράζει κανείς περισσότερα προϊόντα, αφού οι τιμές τους μειώνονται.
Στα πλαίσια αυτά, δεν είναι κατανοητό στους ανθρώπους γιατί ο αποπληθωρισμός είναι επικίνδυνος, αφού αυξάνει την αγοραστική αξία των χρημάτων τους, ωφελώντας τους. Αντίθετα, γνωρίζουν πολύ καλά πως ο πληθωρισμός είναι ζημιογόνος για τους ίδιους, επειδή με τα ίδια χρήματα αγοράζουν όλο και λιγότερα αγαθά, εις βάρος του βιοτικού τους επιπέδου.
Επομένως, δεν ανησυχούν καθόλου όταν βλέπουν πτώση στις τιμές, όπως συνεχίζει να συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, ή στην Ευρωζώνη σήμερα (γράφημα).
.
.
Ακούγοντας δε πως οι κεντρικοί τραπεζίτες, η ΕΚΤ εν προκειμένω, αγωνίζονται για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του αποπληθωρισμού, μειώνοντας συνεχώς τα βασικά επιτόκια, παράλληλα με την αύξηση της ποσότητας χρήματος σε επίπεδα κατά πολύ υψηλότερα από τα αιτιολογημένα (πάνω από 100%, όταν το ΑΕΠ της Ευρωζώνης αυξήθηκε κατά περίπου 15% μετά τη δημιουργία της), αδυνατούν να καταλάβουν την αγωνία τους.
Για την ευκολότερη κατανόηση του προβλήματος λοιπόν, ακολουθεί η παρακάτω ανάλυση, βασιζόμενη σε μία αντίστοιχη (F&W), η οποία διευκολύνει αυτούς που δεν έχουν (και δεν είναι υποχρεωμένοι να έχουν) επαρκείς οικονομικές γνώσεις.
.
Ο αποπληθωρισμός προσφοράς, ως το αποτέλεσμα της αύξησης της παραγωγικότητας
Όταν οι τιμές των εμπορευμάτων μειώνονται συνεχώς, θα μπορούσε να είναι θετικό για μία οικονομία στο σύνολο της, εάν είναι το αποτέλεσμα νεωτεριστικών μεθόδων παραγωγής σε συνθήκες πλήρους απασχόλησης (ελάχιστης ανεργίας). Οι μέθοδοι αυτοί βοηθούν την τεχνολογική πρόοδο, οπότε πυροδοτούν την αύξηση της παραγωγικότητας: η οποία με τη σειρά της μειώνει το κόστος παραγωγής των προϊόντων και επομένως τις τιμές πώλησης τους.
Το γεγονός αυτό φαίνεται πολύ συχνά σε ορισμένα προϊόντα, όπως στα ηλεκτρονικά, για τα οποία πληρώνει κανείς όλο και λιγότερα χρήματα, αγοράζοντας συνεχώς καλύτερα προϊόντα. Εδώ δεν θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς πως οι χαμηλότερες τιμές αποτελούν πρόβλημα για την οικονομία της χώρας, όπου οι φθηνότερες τιμές σε αυτήν την περίπτωση ονομάζονται «αποπληθωρισμός, λόγω προσφοράς».
Κάτι τέτοιο όμως δεν συναντάται στο σύνολο των προϊόντων μίας οικονομίας ή, τουλάχιστον, είναι εξαιρετικά σπάνιο και αδύνατον να συμβεί, εντός ενός περιορισμένου χρονικού διαστήματος.
.
Ο αποπληθωρισμός ζήτησης, ως το αποτέλεσμα μίας περιορισμένης (recession) ή μεγάλης (depression) ύφεσης
Εδώ πρόκειται για το αποτέλεσμα της μείωσης ή της κατάρρευσης της ζήτησης προϊόντων σε μία οικονομία, η οποία οδηγεί τόσο την κατανάλωση, όσο και τις επενδύσεις στο ναδίρ. Επειδή δε σε μία τέτοια περίπτωση τα έσοδα του κράτους μειώνονται, λόγω περιορισμού του ΑΕΠ (για παράδειγμα, τα έσοδα της Ελλάδας, με ποσοστό υποθετικά 25% επί του ΑΕΠ, από 60 δις € όταν το ΑΕΠ ήταν 240 δις €, θα περιορίζονταν στα 45 δις € με το ίδιο ποσοστό), το δημόσιο υποχρεώνεται να μειώσει τις δαπάνες του, αυξάνοντας ταυτόχρονα τους φόρους.
Υποχρεώνεται βέβαια τότε μόνο να το κάνει, όταν δεν μπορεί να καλύψει τη διαφορά στα έσοδα του, από την αύξηση των καθαρών εξαγωγών (εξαγωγές μείον τις εισαγωγές),
.
(α) είτε επειδή δεν μπορεί να μειώσει την ισοτιμία του νομίσματος του για να γίνουν φθηνότερα τα εξαγόμενα προϊόντα του και ακριβότερα τα εισαγόμενα (όπως στην περίπτωση των χωρών της Ευρωζώνης), οπότε να αυξηθούν οι εξαγωγές και να μειωθούν οι εισαγωγές,
(β) είτε επειδή είναι αδύνατη η αύξηση των εξαγωγών, παρά τη μείωση της ισοτιμίας, λόγω του ότι πολλές άλλες χώρες υποφέρουν ανάλογα και κάνουν το ίδιο (όπως συμβαίνει επίσης σήμερα στον πλανήτη, με αποτέλεσμα να μην ωφελεί ούτε η εσωτερική υποτίμηση που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, όπως δεν θα ωφελούσε και μία πραγματική υποτίμηση).
.
Οι ενέργειες αυτές (μείωση των δημοσίων δαπανών, αύξηση των φόρων), πόσο μάλλον όταν δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα, θέτουν σε λειτουργία τον «καθοδικό σπειροειδή κύκλο του διαβόλου», οδηγώντας μία οικονομία σε βαθιά (recession) ή σε μεγάλη ύφεση (depression).
Οι συνέπειες είναι η συνεχώς χαμηλότερη χρήση του παραγωγικού μηχανισμού (ανθρώπινου και υλικού) μίας χώρας, ο μηδενισμός των επενδύσεων, οι μαζικές απολύσεις εργαζομένων, καθώς επίσης η πτώση των τιμών των προϊόντων, επειδή οι επιχειρήσεις δεν μπορούν να τα πουλήσουν.
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
