Η καταπολέμηση της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης είναι αδύνατη, χωρίς μεγάλες διαγραφές απαιτήσεων, πτωχεύσεις ή/και αναδιαρθρώσεις δανείων – μέτρα που οφείλουν να υιοθετηθούν, προτού ξεσπάσουν αιματηρές κοινωνικές εξεγέρσεις
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
.
“Η οικονομική κατάσταση της Ισπανίας, παρά το πλήθος των διαρθρωτικών μέτρων που εφαρμόσθηκαν, παραμένει δραματική – ενώ η μία ευρωπαϊκή χώρα μετά την άλλη, μεταξύ των οποίων η Φιλανδία και η Ολλανδία, βυθίζονται στην κρίση.
Εν τούτοις, η ευρωπαϊκή κρίση χρέους παρουσιάζεται δημόσια ως επιλυθείσα, κυρίως από την πολιτική ηγεσία – ενώ το ΔΝΤ, στην πρόσφατη έκθεση του για την Ευρωζώνη, διαπιστώνει ένα είδος κούρασης, όσον αφορά την εφαρμογή των διαρθρωτικών μέτρων.
Για τη χώρα του βέβαια, για τις εφιαλτικά υπερχρεωμένες Η.Π.Α., δεν προτείνει ανάλογες κινήσεις – με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η παγκόσμια ειρήνη σε μεγάλο βαθμό, καθώς επίσης η εσωτερική σταθερότητα της υπερδύναμης” (άρθρο).
.
Ανάλυση
Η σχετική ησυχία που επικρατεί στην Ευρώπη, οφείλεται σε έναν και μοναδικό θεσμό, στην ΕΚΤ – αρχικά μέσω της υπόσχεσης της να στηρίξει το ευρώ με κάθε θυσία, ενώ στη συνέχεια με την πρόθεση της να αγοράζει απεριόριστες ποσότητες ομολόγων των υπερχρεωμένων κρατών (ΟΜΤ πρόγραμμα), λόγω της οποίας μειώθηκαν δραματικά τα επιτόκια δανεισμού (αποδόσεις) των ομολόγων.
Έκτοτε βέβαια προσπαθεί, μέσω μίας συνεχώς διευρυμένης επεκτατικής νομισματικής πολιτικής, να εμποδίσει την αύξηση των επιτοκίων – η οποία θα οδηγούσε την πραγματική οικονομία σε μία επόμενη κρίση, με τελική κατάληξη τις χρηματαγορές. Ουσιαστικά βέβαια, η ΕΚΤ κρατάει την άκρη της λεπτής κλωστής, από την οποία κρέμεται η Ευρωζώνη – αφού μόνη της δεν μπορεί να επιτύχει μία πραγματική σταθερότητα.
Οι υπεύθυνοι χάραξης της πολιτικής της ΕΚΤ το γνωρίζουν φυσικά, ανακοινώνοντας το συνεχώς – ενώ οι αγορές κατανοούν πως αφενός μεν είναι αδύνατον να σταματήσει τις επεκτατικές νομισματικές της κινήσεις, αφετέρου ότι δεν πρόκειται να αφήσει τη λεπτή κλωστή από τα χέρια της. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώθηκε από την πρόσφατη συνάντηση των κεντρικών τραπεζιτών στις Η.Π.Α. – όπου, μεταξύ άλλων, ο διοικητής της ΕΚΤ αναφέρθηκε παραδόξως στην ανάγκη περιορισμού της πολιτικής λιτότητας.
Συνεχίζοντας, οι περισσότεροι οικονομολόγοι είναι της άποψης ότι, η καταπολέμηση της κρίσης δεν είναι δυνατή, χωρίς «γενναιόδωρες» διαγραφές απαιτήσεων, χρεοκοπίες ή/και αναδιαρθρώσεις δανείων – ενώ η άρνηση της πολιτικής ηγεσίας της ΕΕ να εξετάσει σοβαρά ένα τέτοιο σενάριο, αποτελεί μία τεράστια επιβάρυνση για την ΕΚΤ.
Απλούστερα, εάν θέλει κανείς να είναι ρεαλιστής, οι οικονομικές κρίσεις αυτής της έκτασης δεν είναι εφικτό να επιλυθούν, χωρίς τις χρεοκοπίες κρατών, επιχειρήσεων και ιδιωτών. Αυτό σημαίνει βέβαια πως οι δανειστές θα χάσουν πολλά χρήματα – κάτι μάλλον αναπόφευκτο, αφού τόσο το ιδιωτικό, όσο και το δημόσιο χρέος των χωρών της Ευρωζώνης συνεχίζει να αυξάνεται ως προς το ΑΕΠ, έξι ολόκληρα χρόνια μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης.
Όπως λέγεται δε, “σε γενικές γραμμές δεν μπορεί να βοηθήσει τις υπερχρεωμένες χώρες ούτε μία καθαρή πολιτική λιτότητας, ούτε μία κεϋνσιανή, η οποία θα προσπαθούσε μέσω της αύξησης των δημοσίων δαπανών να αναθερμάνει την οικονομία – αφού, κατά τη διάρκεια της ιστορίας, έχουν βοηθήσει σε αντίστοιχες καταστάσεις μόνο μέτρα όπως ο πληθωρισμός, η επιβολή φόρων επί της ιδιωτικής περιουσίας, ή η χρηματοπιστωτική καταστολή. Επομένως, η αντιμετώπιση της κρίσης με διαρθρωτικά μέτρα είναι αδύνατη“.
.
Ο τρόπος μείωσης των δημοσίων χρεών
Στο σημείο αυτό οφείλει να αναρωτηθεί κανείς για ποιό λόγο δεν μπορεί να καταπολεμηθεί η κρίση, με τη βοήθεια των παραπάνω μέτρων. Ειδικά επειδή διαπιστώνεται πως χώρες, όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιρλανδία, έχουν δρομολογήσει τόσα διαρθρωτικά μέτρα, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, όσο ποτέ μέχρι σήμερα στην ιστορία τους – χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα για τις οικονομίες τους.
Για την εύρεση της σωστής απάντησης όμως, είναι απαραίτητη η γνώση του τρόπου, με τον οποίο μειώνονται τα δημόσια χρέη – με ένα θέμα που θα ασχοληθούμε εδώ, αφήνοντας το τεράστιο πρόβλημα του ιδιωτικού χρέους για το μέλλον. Ειδικότερα τα εξής:
.
Δημόσιο χρέος (t) Δημόσιο χρέος (t-1)
______________ – ________________ = { (πραγματικό επιτόκιο – ρυθμός ανάπτυξης) Χ
ΑΕΠ (t) ΑΕΠ (t-1)
.
Δημόσιο χρέος (t-1) } + { (Δημόσιες δαπάνες t – Δημόσια έσοδα t ) }
______________ _________________________________
ΑΕΠ (t-1) ΑΕΠ (t)
.
Στον παραπάνω μαθηματικό τύπο, ο οποίος είναι συνεχής και όχι σε δύο γραμμές, με το γράμμα (t) αναφερόμαστε στο παρόν έτος, ενώ με το (t-1) στο αμέσως προηγούμενο. Ο τύπος υποδηλώνει ότι, η αλλαγή στο δημόσιο χρέος σε σχέση με το ΑΕΠ εντός ενός έτους (πρώτο μέρος του τύπου), εξαρτάται:
.
(α) αφενός μεν από το πρωτογενές αποτέλεσμα, δηλαδή από τις δημόσιες δαπάνες μείον τα δημόσια έσοδα (τρίτο μέρος του τύπου),
(β) αφετέρου από τη διαφορά μεταξύ του πραγματικού επιτοκίου επί των χρεών και του ρυθμού ανάπτυξης (δεύτερο μέρος του τύπου).
.
Η αιτία είναι το ότι, το πραγματικό επιτόκιο υποδηλώνει την ετήσια αύξηση των υφισταμένων χρεών, ανεξάρτητα από το πρωτογενές αποτέλεσμα (πλεόνασμα ή έλλειμμα).
To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες (…)
