Η συνάντηση στην Ουάσιγκτον έχει σκοπό την προώθηση της ένωσης της ηπείρου, βασισμένης στην Οικονομία και όχι στην Πολιτική – κάτι ανάλογο με τη δημιουργία της ΕΕ στο παρελθόν, «υπό την αιγίδα και τον έλεγχο» της υπερδύναμης
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Ο ηγέτης της Λιβύης M. al Gaddafi, ο οποίος βρήκε τραγικό θάνατο κατά τη διάρκεια του «εισαγομένου» εμφυλίου πολέμου στη χώρα του, ήταν ο βασικός, ο πιο ενθουσιώδης καλύτερα υποστηρικτής της ιδέας της ένωσης των 54 χωρών της Αφρικής μεταξύ τους – όχι μόνο με λόγια, αλλά και με έργα, αφού έθεσε στη διάθεση του εγχειρήματος ένα μέρος από τον πετρελαϊκό πλούτο του δικού του κράτους.
Μόλις δέκα μήνες δε πριν από την πτώση, καθώς επίσης τη δολοφονία του (2011), ζήτησε σε μία σύσκεψη κορυφής στη Σενεγάλη, τη δημιουργία ενός κοινού πολεμικού ναυτικού στην ήπειρο, με στόχο την καταπολέμηση της πειρατείας – ενώ πρότεινε την υιοθέτηση ενός κοινού νομίσματος, καθώς επίσης την εκλογή μίας παναφρικανικής κυβέρνησης, με έδρα, ή δυνατόν, τη Λιβύη.
Ο Gaddafi είχε πολλούς οπαδούς στην Αφρικανική Ένωση – κυρίως λόγω των γενναιόδωρων ενισχύσεων του, σε χώρες που αντιμετώπιζαν προβλήματα. Πλήρωνε δε το 15% όλων των συνδρομών των μελών της Αφρικανικής Ένωσης, θέλοντας να προωθήσει το όραμα του – το οποίο πιθανότατα του στοίχισε τη ζωή.
Προηγουμένως, σε μία συνάντηση στη Νιγηρία το 1991, οι ηγέτες των αφρικανικών χωρών είχαν αποφασίσει να ενώσουν τις μικρές εμπορικές ζώνες μεταξύ τους – ενώ, το έγγραφο που προέκυψε, προέβλεπε τη δημιουργία μίας ζώνης ελευθέρου εμπορίου, μίας τελωνειακής ένωσης των 54 χωρών της ηπείρου (χάρτης), καθώς επίσης ένα κοινό νόμισμα – το οποίο θα υιοθετούταν το 2028.
.
Αφρική – ο χάρτης και οι χώρες της μεγάλης ηπείρου σήμερα.
.
Ο Gaddafi δε ζήτησε το 2005 την ίδρυση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αφρικής με ορίζοντα το 2015 – προβλέποντας πιθανόν το «τι μέλει γενέσθαι και τη δολοφονία του.
.
Η μεγάλη ιδέα
Η ιδέα της ένωσης της ηπείρου, θα είχε σαν αποτέλεσμα την καταπολέμηση των βασικών προβλημάτων της, από τα οποία υποφέρει ανέκαθεν (πείνα, αρρώστιες, μηδενικές υποδομές, τρομοκρατία κλπ.), καθώς επίσης τη γεωπολιτική της άνοδο, ως μία παγκόσμια οικονομική δύναμη – κάτι που έχουν οραματισθεί στο παρελθόν αρκετοί ακτιβιστές, καλλιτέχνες και πολιτικοί.
Εν τούτοις, η Αφρική συνεχίζει να είναι διαιρεμένη κατά μήκος των συνόρων, τα οποία οριοθετήθηκαν μάλλον χωρίς τη θέληση των λαών της – από τις αποικιοκρατικές δυνάμεις του παρελθόντος.
Σήμερα εξετάζεται η πιθανότητα της δημιουργίας μίας οικονομικής ένωσης στην ήπειρο, κατά τα πρότυπα της αντίστοιχης που προηγήθηκε στην Ευρώπη – έτσι ώστε να τεθούν οι βάσεις για την πολιτική ένωση των χωρών μεταξύ τους στο μέλλον (για την μετεξέλιξη τους δηλαδή στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αφρικής).
Οι αντιδράσεις είναι βέβαια τεράστιες εκ μέρους αρκετών χωρών, οι οποίες είναι εχθρικές μεταξύ τους – ενώ υπάρχουν πολλά άλλα προβλήματα, όπως οι συγκρούσεις μεταξύ του Malawi και της Τανζανίας, σε σχέση με το ιδιοκτησιακό καθεστώς μίας λίμνης, με αποτέλεσμα να εμποδίζεται η εξόρυξη πιθανών ποσοτήτων πετρελαίου, οι διαμάχες της Ν. Αφρικής με τη Νιγηρία και την Κένυα, σχετικά με τις προϋποθέσεις παροχής βίζας κοκ.
Το μεγαλύτερο όμως εμπόδιο φαίνεται να είναι η παραδοσιακή ασυνέπεια των ηγετών των αφρικανικών χωρών – οι οποίοι, ενώ οργανώνουν παναφρικανικές συνόδους με αντικείμενο την οργάνωση από κοινού των οικονομιών τους, την επόμενη ημέρα, μετά το τέλος τους, ξεχνούν τα πάντα.
.
Η αμερικανική πρωτοβουλία
Παραδόξως τώρα, ο πρόεδρος των Η.Π.Α. υποδέχεται στην Ουάσιγκτον, στις αρχές Αυγούστου, την πλειοψηφία των ηγετών των χωρών της «μαύρης ηπείρου» – σε μία πρώτη Αμερικανική-Αφρικανική σύνοδο κορυφής, από την οποία έχουν εξαιρεθεί κυρίως τα κράτη, εναντίον των οποίων υφίστανται κυρώσεις (όπως η Ζιμπάμπουε).
Ο αμερικανός θέλει να συζητηθούν επισήμως θέματα με όλους τους ηγέτες μαζί, χωρίς προσωπικές επαφές, τα οποία θα αφορούν ολόκληρη την ήπειρο, σύμφωνα με τη WSJ – ενώ υπενθυμίζουμε πως οι Η.Π.Α. έχουν ιδρύσει ένα καινούργιο στρατιωτικό κέντρο στην περιοχή (Africa Corps), στην οποία έχει επεκταθεί τα τελευταία χρόνια η Κίνα, εξαγοράζοντας ενεργειακές πηγές και επενδύοντας σε διάφορα άλλα εγχειρήματα.
Ορισμένοι ειδικοί προειδοποιούν βέβαια πως η πρωτοβουλία των Η.Π.Α., να αντιπαρατεθούν με το σύνολο των ηγετών της ηπείρου, αντιμετωπίζοντας την Αφρική ως μία ενιαία περιοχή, θα αποδειχθεί τελικά «αντιπαραγωγική» – τόσο σε διπλωματικό επίπεδο, όσο και σε στρατηγικό, επειδή η Αφρική είναι εντελώς διαφορετική (από την Ευρώπη για παράδειγμα, στην οποία ευοδώθηκε στο παρελθόν το αμερικανικό σχέδιο ένωσης της – ανάλυση), οπότε η στρατηγική ενέχει μεγάλα ρίσκα.
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
