Η δημοκρατία και ο καπιταλισμός αποτελούν πλέον παρελθόν, έχοντας αντικατασταθεί από τα υπερμεγέθη μονοπώλια, τα οποία επιβάλλουν τους δικούς τους κανόνες στην Πολιτική και στους Πολίτες, σε ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Είμαστε σίγουροι ότι, σε σχέση με την Ελλάδα, κάτι δεν πηγαίνει καθόλου καλά – γεγονός που συμπεραίνουμε από την καθυστέρηση της έκθεσης του ΔΝΤ, από την αποχώρηση του γενικού γραμματέα εσόδων, από το κλείσιμο του Κοινοβουλίου, από τη μελέτη της Κομισιόν (πηγή), από τις προτάσεις της (άρθρο), καθώς επίσης από την αλλαγή της στάσης της κυβέρνησης απέναντι στην Τρόικα – η οποία διακρίνεται από μία σχετική άρνηση και επιθετικότητα.
Ευχόμαστε και ελπίζουμε εδώ, μετά από τέσσερα χρόνια συνεχών λαθών, να έχουμε πράγματι τη δυνατότητα της ελεύθερης επιλογής των μέτρων που επιβάλλονται στη χώρα μας – ότι μπορούμε δηλαδή να αρνηθούμε κάποια από αυτά ή να δρομολογήσουμε ορισμένα άλλα εναλλακτικά, τα οποία θα διασφαλίζουν την επιστροφή της πατρίδας μας στην ανάπτυξη.
Εν τούτοις, υπάρχουν πολύ μεγάλες αμφιβολίες – ενώ η πιθανότητα να οδηγηθούμε στο δρόμο της Αργεντινής, η οποία αφού λεηλατήθηκε και καταστράφηκε από το ΔΝΤ, τελικά χρεοκόπησε και το έδιωξε, δεν είναι καθόλου αμελητέα. Στο σημείο αυτό θα έπρεπε να αναλύσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τις πραγματικές, ρεαλιστικές επιλογές μας, αποφεύγοντας το λαϊκισμό, τον ηρωισμό και την ουτοπία – όπως, για παράδειγμα, το ότι μπορούμε να απαιτήσουμε μία επόμενη, μεγάλη διαγραφή του δημοσίου χρέους, εκβιάζοντας την ΕΕ με την αποχώρηση μας.
Φυσικά, εάν θέλουμε να αποφύγουμε την «τύχη» της Κύπρου ή ακόμη μεγαλύτερα δεινά – γνωρίζοντας ότι, σε καμία άλλη χώρα της Ευρωζώνης δεν υπήρξε διαγραφή χρέους, όπως συνέβη στην Ελλάδα, με την υπογραφή δυστυχώς του εγκληματικού PSI (ανάλυση). Οι αντιδράσεις δε των πολιτικών δυνάμεων της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας στα μέτρα που τους επιβλήθηκαν, ήταν σχεδόν ανύπαρκτες – παρά τις διαδηλώσεις ή τις διαμαρτυρίες των Πολιτών τους.
Ανεξάρτητα τώρα από τις υποψίες και τους φόβους μας, θεωρούμε σκόπιμη μία ακόμη αναφορά στις «φαντασιώσεις» των αμερικανών πολιτών, οι οποίοι είναι πεπεισμένοι ότι, έχουν τη δυνατότητα της ελεύθερης επιλογής – παρά το ότι γνωρίζουν πως στις Η.Π.Α. κάτι δεν πάει καθόλου καλά.
Ειδικότερα, πιστεύουν ακόμη πως η χώρα τους λειτουργεί δημοκρατικά, ενώ παραμένει αναλλοίωτο το αμερικανικό όνειρο – παρά το ότι διαπιστώνουν παντού μία τεράστια εισοδηματική ανισότητα, την αυξανόμενη συγκέντρωση της δύναμης και του πλούτου σε ελάχιστους (γράφημα), μία μεγάλη πτώση της οικονομίας (άρθρο), την απίστευτη χειραγώγηση των στατιστικών, του χρυσού και των χρηματιστηρίων (είδηση), τη διαφθορά των πολιτικών με τη μέθοδο των δωρεών, την έλλειψη θέσεων εργασίας με αξιοπρεπείς μισθούς, την έκρηξη του πληθυσμού των φυλακών, το αυξημένο κόστος της υγειονομικής περίθαλψης, την κλιμάκωση του χρέους των σπουδαστών κοκ.
.
.
Η αιτία είναι προφανώς οι επιτυχημένες προσπάθειες της κυβέρνησης και των ΜΜΕ, από τις οποίες φαίνεται πως οι αμερικανοί έχουν πεισθεί ότι το σύστημα λειτουργεί, πως το αμερικανικό όνειρο είναι μία πραγματικότητα, ενώ η δημοκρατία τους είναι πράγματι δημοκρατική.
Εν τούτοις, κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, η συσσώρευση πλούτου και δύναμης στα χέρια μίας μικρής ελίτ είναι τεράστια – αρκεί να διαπιστώσει κανείς πως οι 37 «πολύ μεγάλες για να χρεοκοπήσουν τράπεζες» που υπήρχαν το 1995, έχουν συγχωνευθεί σε μόλις 5 τέρατα (Citigroup, JP Morgan Chase, Bank of America, Wells Fargo και Goldman Sachs).
Στον τομέα δε της γεωργίας το κτήνος των μεταλλαγμένων, των γενετικά τροποποιημένων προϊόντων δηλαδή, η Monsanto, ελέγχει μόνη της το 85% του συνόλου της καλλιέργειας καλαμποκιού και σόγιας – ενώ τέσσερις μόλις εταιρείες ελέγχουν το 83% της αγοράς βοείου κρέατος, το 66% της αγοράς χοιρινού και το 58% της αγοράς κοτόπουλων.
Επομένως, ο καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς έχει πεθάνει, ο ανταγωνισμός έχει μηδενιστεί, ενώ τα ολιγοπώλια κυριαρχούν – οπότε η οποιαδήποτε εντύπωση ελεύθερης επιλογής είναι εντελώς ουτοπική.
Όσον αφορά τώρα τα ΜΜΕ, από τις 50 εταιρείες που ενημέρωναν την κοινή γνώμη το 1983, έχουν απομείνει πλέον μόλις 6 – οι οποίες ελέγχουν πάνω από το 90% του συνόλου της αγοράς. Προφανώς λοιπόν και εδώ δεν είναι ελεύθερη η επιλογή ενός από τα 30 κανάλια που διαθέτει, για παράδειγμα, η News Corporation.
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
