Τα δημαγωγικά μηνύματα ενός πρωθυπουργού, η διαφθορά του οποίου έχει τεκμηριωθεί επανειλημμένα, γίνονται εύκολα αποδεκτά από ένα μέρος της εκλογικής πελατείας του – κάτι που αποτελεί σίγουρα ένα ιδιαίτερο φαινόμενο
.
Η επίσκεψη του πρωθυπουργού μίας χώρας σε κάποια άλλη, με σκοπό να μιλήσει δημόσια στους οπαδούς και συμπολίτες του που έχουν μεταναστεύσει εκεί, προφανώς όχι επειδή το επιθυμούσαν αλλά κατ’ ανάγκη, είναι εκ των πραγμάτων ένα παράδοξο γεγονός – το οποίο συμβαίνει μόνο όσον αφορά τους Τούρκους που έχουν επιλέξει τη Γερμανία, ως δεύτερη πατρίδα τους.
Οι εσωτερικές, φυγόκεντρες αντιθέσεις τώρα που επικρατούν στην Τουρκία, έτσι όπως έγιναν κατανοητές κατά την πρόσφατη επίσκεψη του δικτάτορα στην Κολωνία, δεν θα μπορούσαν να είναι ευκρινέστερες – αφού συνέβησαν τα εξής:
.
(α) Στη δεξιά πλευρά του Ρήνου ζητωκραύγαζαν περίπου 15.000 φανατικοί ισλαμιστές και οπαδοί του καθεστώτος, αποθεώνοντας με φρενίτιδα το είδωλο τους. Επρόκειτο για μία εκδήλωση πραγματικής λατρείας ενός θεοποιημένου πολιτικού ηγέτη, η οποία κυριολεκτικά πάγωνε το αίμα των δημοκρατών, οι οποίοι ευρίσκονταν εκεί ως απλοί παρατηρητές.
(β) Αντίθετα, στην αριστερή πλευρά του Ρήνου διαδήλωναν περισσότεροι από 50.000 άνθρωποι εναντίον του Τούρκου πρωθυπουργού. Εδώ ήταν αντιμέτωπος κανείς με τη μεγαλύτερη διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε ποτέ στη Γερμανία, στην οποία το ποσοστό των νόμιμων μεταναστών υπολογίζεται στο 8,2% – στο 20% εάν συμπεριλάβει κανείς όλους όσους έχουν ένα μεταναστευτικό παρελθόν (γράφημα).
.
Μετανάστες ανά χώρα στη Γερμανία
.
Περαιτέρω, η κοσμοθεωρία που μεταφέρει και «μεταβιβάζει» στους φανατικούς οπαδούς του ο Τούρκος πρωθυπουργός είναι εντελώς απλή. Ειδικότερα, υπάρχει το καλό και το κακό – μεταξύ τους τίποτα άλλο. Το καλό είναι ο ίδιος και η κυβέρνηση του – το κακό όλοι εκείνοι, οι οποίοι ασκούν κριτική στον ίδιο και στην κυβέρνηση του. Πρόκειται στην κυριολεξία για τον ορισμό της ηλιθιότητας – η οποία όμως, κρίνοντας από τα αποτελέσματα των πρόσφατων δημοτικών εκλογών, χαρακτηρίζει αρκετούς στη γειτονική χώρα.
Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στη Γερμανία, ο Τούρκος πρωθυπουργός επικεντρώθηκε σε διάφορες θεωρίες συνωμοσίας – αναφέροντας πως η χώρα του αποτελεί στόχο «μαριονέτων διεθνών κύκλων», παράνομων οργανώσεων ή απλά ξένων τρομοκρατών, οι οποίοι τον επιβουλεύονται και θέλουν να αποσταθεροποιήσουν την Τουρκία.
Ο δικτάτορας θεωρεί τον εαυτό του ως τη μοναδική αυθεντική φωνή του λαού του, ενώ διακοσμεί το απίστευτο υβρεολόγιο του εναντίον της αντιπολίτευσης με μία εξαιρετικά μεγάλη εχθρότητα εναντίον της διανόησης – καθώς επίσης με έναν πληθωρικό εθνικισμό, ο οποίος αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της προηγούμενης χιλιετίας και του μεσαίωνα.
Συνεχίζοντας, τα εξτρεμιστικά δημαγωγικά μηνύματα ενός πρωθυπουργού, η τρομακτική διαφθορά του οποίου έχει τεκμηριωθεί επανειλημμένα, γίνονται εύκολα αποδεκτά από ένα ορισμένο μέρος της εκλογικής πελατείας του – κάτι που αποτελεί σίγουρα ένα ιδιαίτερο φαινόμενο. Χωρίς την παραμικρή αμφιβολία δε διαπιστώνει κανείς ότι, για τον ίδιο στερείται κάθε νοήματος η Δημοκρατία – η οποία περιορίζεται στις εκλογές, με στόχο τη νομιμοποίηση ενός αυταρχικού ηγεμόνα: του ιδίου και των κληρονόμων του.
Ο κατά τα συμφραζόμενα του ιδίου, νέος «προφήτης» λοιπόν, ο οποίος θεωρεί πως έχει σταλθεί στην Τουρκία για να προστατεύσει το Ισλάμ από την αμαρτία της δημοκρατίας, από τον «ιό της ελευθερίας» καλύτερα που έχει προσβάλει ένα μέρος του πληθυσμού της χώρας, δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε είδους τέχνασμα – για να τεκμηριώσει τη σπουδαιότητα της θεϊκής «αποστολής» του.
Οι διαδηλωτές όμως και κυρίως οι νέοι άνθρωποι, φαίνεται πως επιθυμούν από τα βάθη της καρδιάς τους ένα «κοσμικό» κράτος – το οποίο δεν θα καταπιέζει την ελευθερία έκφρασης, δεν θα στέλνει τεθωρακισμένα αυτοκίνητα ή κανονιοφόρους νερού εναντίον των Πολιτών του, καθώς επίσης δεν θα καταδιώκει αυτούς που έχουν άλλες απόψεις ή σκέφτονται διαφορετικά.
Η πλειοψηφία των Πολιτών της χώρας, ειδικά αυτών που ανήκουν στη μεσαία τάξη της «Λευκής Τουρκίας» (ανάλυση), ελπίζουν σε έναν καλύτερο κόσμο – ονειρεύονται διαφορετικά το μέλλον τους, χωρίς να «βιάζονται» καθημερινά από το δικτατορικό καθεστώς που τους στερεί όλα τους τα ατομικά δικαιώματα και όλες τους τις ελευθερίες.
Ο άνθρωπος όμως, ο οποίος χρήστηκε πρωθυπουργός το 2003 από τους αρχιερείς της Δύναμης, από το ΔΝΤ, έχοντας ήδη εκτελέσει την αποστολή του (λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας από τους ξένους εισβολείς, σε συνεργασία με την εγχώρια ελίτ), προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατηθεί στην εξουσία.
Μεταξύ άλλων, για να αποφύγει την τιμωρία για τα εγκλήματα που διέπραξε στο παρελθόν (εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, «σφαγή» των εισοδημάτων των εργαζομένων κλπ.), καθώς επίσης για να μην αναγκασθεί να επιστρέψει τα δισεκατομμύρια που έχει κλέψει από το λαό του – στα πλαίσια της διαφθοράς του ίδιου και της κυβέρνησης του.
