Έχει δίκιο η κυβέρνηση, όταν ισχυρίζεται πως η Ελλάδα χρειάζεται πριν από όλα πολιτική σταθερότητα, για να ξεφύγει από την κρίση; Επομένως, πως εάν ηττηθεί η κυβέρνηση συνεργασίας από την αξιωματική αντιπολίτευση, με ποσοστά που θα υπερβαίνουν το 5%, η χώρα θα οδηγηθεί σε περιπέτειες;
Κατά την άποψη μας, αν και δεν πρόκειται για εθνικές εκλογές, ο εκβιασμός έχει βάση – κυρίως επειδή η αξιωματική αντιπολίτευση έχει εξισώσει τις ευρωεκλογές με δημοψήφισμα υπέρ ή κατά του μνημονίου. Το γεγονός αυτό θα της στερήσει ενδεχομένως τους ψήφους αυτών που, ενώ θα ήθελαν να την ενισχύσουν, θα το αποφύγουν τελικά, επειδή επιθυμούν πολιτική σταθερότητα – οπότε πρόκειται για ένα «στρατηγικό» σφάλμα της.
Ειδικότερα, θα χάσει αυτούς που πιστεύουν πως τυχόν «βαριά» ήττα της κυβέρνησης, την οποία δεν θα μπορούσε να δικαιολογήσει με τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών, σε συνδυασμό με την πιθανή απαίτηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τη διενέργεια εθνικών εκλογών, θα οδηγούσε την Ελλάδα σε ένα «μεσοδιάστημα», όμοιο με αυτό των εφιαλτικών «διδύμων εκλογών» του 2012 – συνοδευόμενο από την κατάρρευση του χρηματιστηρίου, από την εκροή καταθέσεων κοκ., εν μέσω μίας τουριστικής περιόδου, από την οποία περιμένει πάρα πολλά η χώρα.
Πιθανότατα δε θα έδινε την αφορμή στον εχθρό της Ελλάδας, στη Γερμανία, να ζητήσει ξανά την εκδίωξη της από την Ευρωζώνη – μεταξύ άλλων για να καλύψει τα τεράστια προβλήματα της ΕΚΤ, του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, της Ισπανίας και ειδικά της Ιταλίας, η οποία ευρίσκεται σε εξαιρετικά επικίνδυνη οικονομική θέση.
Από την άλλη πλευρά, έχει δίκιο αλήθεια η αξιωματική αντιπολίτευση, όταν επιμένει πως τυχόν ήττα της στις ευρωεκλογές θα σημαίνει ότι, οι Έλληνες ψηφίζουν έμμεσα υπέρ των μέτρων (μνημονίων) που επιβλήθηκαν; Ότι συμβιβάζονται τελικά, αποδεχόμενοι τα μαρτύρια ως «το μη χείρον βέλτιστο», με αποτέλεσμα να συνεχίσουν να επιβάλλονται όλο και περισσότερα;
Θεωρούμε και εδώ πως ο εκβιασμός δεν είναι ψεύτικος – πως αν η κυβέρνηση κερδίσει τις εντυπώσεις, οι δανειστές της χώρας μας θα αποθρασυνθούν, απαιτώντας νέα μέτρα, καθώς επίσης την άμεση εφαρμογή παλαιοτέρων, με κέντρο βάρους τις αποκρατικοποιήσεις. Με λίγα λόγια πως ο εθνικός εξευτελισμός, καθώς επίσης η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας θα συνεχιστούν, αφού θα έχει πλέον «απαλειφθεί» ο φόβος των κοινωνικών αναταραχών και εξεγέρσεων.
Ποιός όμως μπορεί να είναι σίγουρος ότι, εάν κερδίσει η αξιωματική αντιπολίτευση στις εθνικές εκλογές που θα προκαλούσε, (οι οποίες άλλωστε δεν θα αποφευχθούν το 2015, λόγω της αλλαγής του προέδρου της Δημοκρατίας), θα εφάρμοζε μία διαφορετική πολιτική; Κρίνοντας τουλάχιστον από τα λόγια του αρχηγού της, με τα ατέλειωτα «ήξεις αφίξεις», μάλλον το ακριβώς αντίθετο υποθέτει κανείς.
Επομένως, μήπως τόσο οι φόβοι, όσο και οι ελπίδες που διαμορφώνονται για την επόμενη ημέρα, είναι εκτός τόπου και χρόνου; Απλούστερα, μήπως η οποιαδήποτε επιλογή των Ελλήνων είναι αδιάφορη, όσον αφορά το μέλλον της χώρας τους, αφού έτσι ή αλλιώς η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει;
Πολύ δύσκολα απαντάει κανείς αρνητικά στην παραπάνω ερώτηση – γεγονός που θα σήμαινε πως το πραγματικό «διακύβευμα» των εκλογών δεν είναι το μέλλον της χώρας, αλλά η «αναδιανομή» της εξουσίας. Εάν δε η αξιωματική αντιπολίτευση ηττηθεί, θα επιστρέψει πιθανότητα στην αφετηρία της – αφού στηρίζεται κυρίως σε ψηφοφόρους και στελέχη εκείνης της κυβέρνησης που οδήγησε την Ελλάδα στα νύχια του ΔΝΤ.
Ολοκληρώνοντας, «μπορεί να χειροτερεύσει ακόμη περισσότερο η κατάσταση της Ελλάδας;», θα αναρωτιόταν ίσως κανείς. «Φυσικά», θα απαντούσαμε, θέλοντας να είμαστε ρεαλιστές και ειλικρινείς.
Ειδικότερα, για ένα μεγαλύτερο αλλά λιγότερο επώδυνο χρονικό διάστημα, εάν συνεχιστεί η ίδια πολιτική της «καθυστέρησης του μοιραίου», της «κυλιόμενης χρεοκοπίας» καλύτερα, ή για ένα μικρότερο αλλά πολύ πιο επώδυνο – εάν ακολουθηθεί ο δρόμος της Αργεντινής (ανάλυση).
