Σε γενικές γραμμές λοιπόν, μειώνουν τις τιμές πώλησης τους κάτω από το κόστος, με αποτέλεσμα οι τοπικές βιομηχανίες να αδυνατούν να ανταπεξέλθουν με τον ανταγωνισμό. Επομένως, είτε χρεοκοπούν, είτε πωλούνται σε εξευτελιστικές τιμές στους εντολοδόχους του ΔΝΤ (ή της Γερμανίας, στην περίπτωση της Ελλάδας).
Σε σχέση με τον ΟΛΘ, η χρηματιστηριακή αξία του οποίου είναι στα ναδίρ (250 εκ. €), λόγω των σχετικά χαμηλών κερδών του (περίπου 12 φορές τα κέρδη), καθώς επίσης της πολιτικής που εφαρμόζεται (λιτότητα χωρίς αναπτυξιακά προγράμματα, μηδενισμός των επενδύσεων του δημοσίου κλπ.), η πώληση του θα ανακοινωθεί ως μεγάλη κυβερνητική επιτυχία – δίνοντας ακόμη έναν «ορισμό της ανοησίας» (άρθρο).
Όσον αφορά δε ορισμένους ευαίσθητους και εξαιρετικά κερδοφόρους κλάδους, όπως τις τοπικές φαρμακοβιομηχανίες, η συνταγή είναι ελαφρά διαφορετική:
.
(α) Οι πολιτικοί επιβάλλουν θεσμικά τιμές πώλησης κάτω του κόστους στην τοπική βιομηχανία, η οποία παράγει συνήθως γενόσημα – υποχρεώνοντας ταυτόχρονα τους ασφαλισμένους πολίτες να επιλέγουν τα συγκεκριμένα φάρμακα.
Αυτό επιτυγχάνεται είτε αυξάνοντας τις τιμές των πρωτοτύπων, είτε μειώνοντας τη συμμετοχή του κράτους, όσον αφορά την αγορά των πρωτοτύπων φαρμάκων, είτε προσφέροντας ειδικά κίνητρα για την αγορά των γενοσήμων.
(β) Στη συνέχεια, οι πολιτικοί «δημαγωγούν», ισχυριζόμενοι ότι ωφελούν τους πολίτες, καταπολεμώντας θαρραλέα τα συμφέροντα – οπότε κερδίζουν με το μέρος τους την κοινή γνώμη, η οποία νομίζει ανόητα πως ωφελείται από τις χαμηλές τιμές, ενώ χαίρεται με την τιμωρία του «εγχώριου κατεστημένου» (μισαλλοδοξία).
(γ) Οι τοπικές φαρμακοβιομηχανίες είτε χρεοκοπούν, είτε πωλούνται μισοτιμής στους ξένους.
(δ) Αργότερα, σταδιακά, οι τιμές των γενοσήμων αυξάνονται, τα κίνητρα για την αγορά τους, η επιδότηση τους ουσιαστικά από το κράτος σταματάει και οι εισβολείς έχουν στη διάθεση τους μονοπωλιακά ολόκληρη την αγορά – κερδίζοντας πλουσιοπάροχα.
.
Ήδη, μετά από τις πολλές αρχικές αντιδράσεις γιατρών, φαρμακοποιών και ασφαλισμένων, επικρατεί ηρεμία, ενώ όλοι γνωρίζουν πως χρησιμοποιείται ως «καταπραϋντικό», για τη διευκόλυνση της πέψης καλύτερα, «η μέθοδος του σαλαμιού» – με την έννοια πως τα πάντα εφαρμόζονται σταδιακά, με την έντεχνη βοήθεια των μερικών κυβερνητικών υποχωρήσεων, οι οποίες όμως αναιρούνται αργότερα.
.
Επίλογος
Όπως πολύ σωστά λέγεται, “η «μωρία» είναι ένα είδος τυφλότητας: απώλεια επαφής με την πραγματικότητα, αδυναμία να δει ο άνθρωπος ακόμα και το συμφέρον του“.
Υπάρχουν βέβαια πολλοί παράγοντες, οι οποίοι «σκοτίζουν τον νου», μωραίνουν και τον ευφυή, αμβλύνουν ή ακυρώνουν την αίσθηση της πραγματικότητας. Οι «αρχιερείς της δύναμης» όχι μόνο τους γνωρίζουν όλους ανεξαιρέτως, αλλά τους χρησιμοποιούν επίσης με αριστοτεχνικό, απόλυτα αποτελεσματικό τρόπο.
Στα πλαίσια αυτά δεν νομίζουμε πως τελικά θα διασωθεί το λιμάνι της Θεσσαλονίκης – πόσο μάλλον όταν διαπιστώνουμε τις χλιαρές ή ανύπαρκτες αντιδράσεις των Πολιτών της ελληνικής πρωτεύουσας του Βορά, οι οποίοι είναι οι μοναδικοί που θα μπορούσαν να αποτρέψουν μία τέτοια οδυνηρή εξέλιξη.
.
.
Άλλωστε, ακόμη και ο Orwell είχε τονίσει στο «1984» ότι, ”η σωτηρία μπορεί να προέλθει μόνο από τους «προλς» (προλετάριους), επειδή αποτελούν το 85% του πληθυσμού“ – κάτι που όμως δεν συμβαίνει, αφού αποφεύγουν τις επίπονες αντιπαραθέσεις, συμβιβαζόμενοι αφενός μεν με τη φτώχεια και την εξαθλίωση τους («έχουμε περάσει και χειρότερα», λένε συνήθως), αφετέρου με τη «μωρία» των ιθυνόντων.
.
Βασίλης Βιλιάρδος, για το Analyst.gr
Επισκεφθείτε το Blog του συγγραφέα. Πατήστε εδώ.
