Είμαι βέβαιος ότι, είναι ελάχιστοι εκείνοι οι Έλληνες που πιστεύουν σοβαρά πως μπορεί να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας η αξιωματική αντιπολίτευση, σε μία τόσο κρίσιμη από οικονομικής και γεωπολιτικής πλευράς χρονική περίοδο
.
Για να μην υπάρξει παρανόηση θεωρώ σκόπιμο να αναφέρω ότι, είμαι υπέρ της ελεύθερης, μικτής οικονομίας, όπου οι κοινωφελείς, οι στρατηγικές, καθώς επίσης οι κερδοφόρες κρατικές επιχειρήσεις παραμένουν στο δημόσιο, ενώ όλες οι υπόλοιπες στον ιδιωτικό τομέα.
Η οικονομία αυτή, με ένα έντιμο κοινωνικό πρόσωπο, οφείλει να λειτουργεί σε καθεστώς άμεσης δημοκρατίας, έτσι ώστε οι πολίτες να ψηφίζουν οι ίδιοι τους νόμους. Μόνο τότε αποφεύγεται όσο το δυνατόν περισσότερο η πολιτική διαφθορά που συνοδεύει την «δια αντιπροσώπου» ψήφιση τους (κοινοβουλευτική δημοκρατία).
Προφανώς δε πρέπει να υπάρχει πλήρης διαχωρισμός της νομοθετικής, της εκτελεστικής και της δικαστικής εξουσίας.
Περαιτέρω, θεωρώ εντελώς ανόητη την τοποθέτηση υπέρ ή κατά των μνημονίων, με την έννοια πως το πρόβλημα είναι αφενός μεν το ΔΝΤ (το οποίο, εάν δεν εκδιωχθεί από την Ελλάδα, δεν πρόκειται να υπάρξει μέλλον), αφετέρου η εγκληματική πολιτική λιτότητας.
Όχι αυτή καθεαυτού, αλλά το ότι επιβάλλεται από τρίτους, κυρίως προς όφελος των διεθνών τοκογλύφων, με έμμεσο στόχο τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, ενώ δεν συνοδεύεται από αναπτυξιακά μέτρα.
.
.
Συνεχίζοντας, είμαι σχεδόν βέβαιος πως είναι ελάχιστοι εκείνοι οι Έλληνες που πιστεύουν σοβαρά ότι, μπορεί να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας η «συστημική» αριστερά»: η αξιωματική αντιπολίτευση δηλαδή.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν διαθέτει κάποια εξαιρετικά ικανά στελέχη, αλλά ότι, μεταξύ πολλών άλλων, δεν έχει κανένα ρεαλιστικό πρόγραμμα, καμία ομοιομορφία κεντρικών απόψεων, όπως είναι για παράδειγμα η νομισματική κυριαρχία, καθώς επίσης καμία συνοχή.
Είναι εύκολο για κάποιον να τοποθετείται υπέρ της δραχμής από την ασφαλή απόσταση του Λονδίνου ή για κάποιον άλλο υπέρ της άρνησης νέου δανεισμού, από το Τέξας των Ηνωμένων Πολιτειών, από τη φωλιά του κτήνους δηλαδή. Για ένα Έλληνα Πολίτη όμως που ζει και θέλει να μείνει στην Ελλάδα, μεγαλώνοντας εδώ τα παιδιά του, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να υποφέρει ή να εξευτελίζεται, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.
Όσον αφορά τώρα τα προβεβλημένα ηγετικά στελέχη της «αριστεράς», παρά το ότι τα συμπαθώ, έχω την υποκειμενική άποψη ότι, δεν είναι δυστυχώς σε θέση να διαχειρισθούν ούτε καν ένα περίπτερο. Πόσο μάλλον μία ολόκληρη χώρα, στη σημερινή κρίσιμη εποχή τόσο από οικονομικής, όσο και από γεωπολιτικής πλευράς.
Τέλος, σχετικά με τους ψηφοφόρους της «αριστεράς», οι οποίοι υπολογίζονται στο 1.500.000 (20%), θα λέγαμε πως είναι «δικοί της», όσο είναι «ναζιστές» οι 500.000 Έλληνες που ψήφισαν την άκρα δεξιά, απλά και μόνο για να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους.
Στα πλαίσια αυτά θα αναρωτιόταν εύλογα κάθε συνετός πολίτης τι ακριβώς θα έπρεπε να ψηφίσει, ευρισκόμενος ουσιαστικά μεταξύ της «Σκύλας και της Χάρυβδης». Η απάντηση δεν θα ήταν δυστυχώς εύκολη, αφού οι επιλογές είναι κάτι περισσότερο από περιορισμένες, τουλάχιστον για όλους όσους πρεσβεύουν αυτά που ανέφερα στην αρχή του κειμένου.
Λογικά βέβαια, γνωρίζοντας πολύ καλά τι σημαίνει λευκή ψήφος ή αποχή από τις εκλογές, θα έλεγα πως γενικότερα, όταν κάποιος δεν ξέρει τι ακριβώς να κάνει, τότε είναι καλύτερα να μην κάνει τίποτα. Αν μη τι άλλο, δεν θα ήταν ευχάριστο να κατηγορηθεί ξανά από τον εαυτό του, εάν τυχόν θελήσει να παραπονεθεί ακόμη μία φορά, ισχυριζόμενος ότι υπεξαίρεσαν την ψήφο του.
Ξανά με υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα και ξανά προσποιούμενοι ότι έχουν ικανότητες που δεν διαθέτουν, όπως τα περισσότερα πολιτικά κόμματα μέχρι σήμερα.
