Πόσο μάλλον όταν το συνολικό χρέος της Ελλάδας, δημόσιο και ιδιωτικό, συνεχίζει να είναι χαμηλό, συγκριτικά με πολλές άλλες χώρες (γράφημα) – όπου προηγείται η Ιρλανδία, ακολουθούμενη από την Ολλανδία, την Ιαπωνία και τη Μ. Βρετανία.
.
Κόσμος – συνολικό χρέος προς ΑΕΠ των χωρών
.
Η Ιρλανδία προηγείται επίσης στην αύξηση του δημοσίου χρέους της, σε σχέση με το 2007 – ακολουθούμενη εδώ από τη Φιλανδία, το Βέλγιο και τη Γαλλία – ενώ ο μύθος της εξόδου της από την κρίση (άρθρο) καλά κρατεί.
.
Κόσμος – τρέχον χρέος προς ΑΕΠ των χωρών, συγκριτικά με το 2007, 2010 και τα ανώτατα επίπεδά του
.
Φυσικά ο δανεισμός από τις αγορές, ειδικά εάν επιτευχθεί με τη βοήθεια της Goldman Sachs (Swap;), εάν είναι εγγυημένος ή σε αγγλικό δίκαιο, δεν σημαίνει τίποτα για τους Πολίτες – αφού δεν θα μειώσει τα χαράτσια, δεν θα επαναφέρει το αφορολόγητο ποσόν στην προηγούμενη του κατάσταση, δεν θα αυξήσει τους μισθούς και δεν θα «αναστήσει» τις χρεοκοπημένες μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Ουσιαστικά λοιπόν θα είναι ένα από τα πολλά «πυροτεχνήματα» που θα εκτοξευθούν εν’ όψει των ευρωεκλογών – ενώ θα θολώσουν παράλληλα τα πολιτικά σκάνδαλα, τα οποία είδαν το φως της δημοσιότητας. Το να θεωρεί βέβαια ένας λαός επιτυχία το δανεισμό της χώρας του από τις αγορές, την υποταγή της δηλαδή στη κυριαρχία των εκλεκτών, είναι μάλλον ανόητο – εν τούτοις, εξαιρετικά θετικό για την εκάστοτε κυβέρνηση.
Περαιτέρω, όταν υπήρχε η ανοιχτή, διαφανής εξουσία, υπήρχε σύγκρουση και εξέγερση – κατά της παράλογης εξουσίας, το πρόσωπο της οποίας ήταν όμως γνωστό. Στη σύγκρουση αυτή, κατά τη διάρκεια της πάλης δηλαδή με την παράλογη εξουσία, αναπτυσσόταν η συνείδηση της ύπαρξης, του εγώ. Ένοιωθε την ατομικότητα του κανείς επειδή αμφέβαλλε, διαμαρτυρόταν, εξεγειρόταν – ακόμη και αν υποτασσόταν λοιπόν, αισθανόταν την ήττα, είχε επίγνωση της κατάστασης του.
Όταν όμως η εξουσία είναι ανώνυμη, αόρατη, ασαφής και απομακρυσμένη όπως, για παράδειγμα, το ΔΝΤ, η Τρόικα, οι Βρυξέλλες, η Γερμανία, οι αγορές κοκ., τόσο το άτομο, όσο και η κοινωνία δεν έχουν επίγνωση της υποταγής τους ή της ήττας τους – οπότε δεν εξεγείρονται και δεν αντιδρούν.
Αντίθετα, αναζητούν διάφορες «δικαιολογίες» για την κατάσταση τους, εφευρίσκοντας «θεωρίες συνωμοσίας», «δόγματα του σοκ» και διάφορα άλλα, τα οποία απλά διευκολύνουν την «αφομοίωση» – την καλύτερη «πέψη» δηλαδή της αδυναμίας τους.
.
Ο ΚΟΝΦΟΡΜΙΣΜΟΣ
Συνεχίζοντας, ο μηχανισμός με τον οποίο ασκείται η ανώνυμη εξουσία, είναι ο κομφορμισμός – η προσαρμογή δηλαδή ενός ατόμου στις απαιτήσεις και στους τύπους συμπεριφοράς της ομάδας, στην οποία ανήκει. Αναλυτικότερα, ο άνθρωπος έχει πεισθεί πως οφείλει να κάνει ότι κάνει ο καθένας, να συμμορφώνεται με το σύνολο, να μην είναι διαφορετικός και να μην ξεχωρίζει.
Επομένως, πρέπει να είναι πρόθυμος και να επιθυμεί να αλλάξει, ανάλογα με τις αλλαγές που επιβάλλονται – ενώ δεν πρέπει να αναρωτιέται κατά πόσο έχει δίκιο ή άδικο, αλλά κατά πόσο είναι προσαρμοσμένος με το σύνολο και δεν είναι ιδιόρρυθμος, διαφορετικός. Το μόνο πράγμα που παραμένει μόνιμα μέσα του, είναι η προθυμία αλλαγής και η «ηθική της αγέλης».
Σε τελική ανάλυση λοιπόν, το άτομο λειτουργεί με τον εξής λογικό παραλογισμό: “Κανένας δεν έχει εξουσία επάνω μου, εκτός από την αγέλη, από το κοπάδι καλύτερα του οποίου αποτελώ μέλος – αλλά και στο οποίο είμαι απόλυτα υποταγμένος”.
Η συγκεκριμένη «λογική» δεν αφορά μόνο τους κυβερνωμένους, αλλά και τους κυβερνώντες – οι οποίοι επίσης υποτάσσονται στο κοπάδι των μελών των κομμάτων τους, των εκλογέων, των αγορών κοκ., «αγόμενοι και φερόμενοι» από μία αόρατη εξουσία, χωρίς καμία αμιγώς δική τους πρωτοβουλία.
Στα πλαίσια αυτά, ο λαός αδυνατεί να διαμαρτυρηθεί και να εξεγερθεί δυναμικά, ατομικά ή συλλογικά, αφού δεν μπορεί να «ταυτοποιήσει» την εξουσία – οπότε χάνει τη συνείδηση του εαυτού του, αποδέχεται την αγελαία συμπεριφορά και παύει να εξελίσσεται ψυχικά ή διανοητικά.
Εδώ οφείλεται, σε κάποιο βαθμό βέβαια, η ανευθυνότητα και ο «παιδισμός» της πλειοψηφίας των σύγχρονων ανθρώπων – οι οποίοι είναι πλέον άβουλα «υποζύγια» των αγορών. Επίσης, η κοινωνική απομόνωση και η αδιαφορία για τα κοινά, όπως και το συνεχώς χαμηλότερο επίπεδο των βουλευτών σε όλες τις δυτικές χώρες, συμπεριλαμβανομένου του Ευρωκοινοβουλίου – αφού κανένας υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος δεν θα αποδεχόταν να μετατραπεί σε «ετερόφωτο πιόνι», πόσο μάλλον να ευθύνεται για μία εξουσία που δεν ασκεί.
