Η αύξηση του παγκοσμίου χρέους κατά 30 τρις $ μέσα σε έξι μόλις έτη, αποτελεί έναν τεράστιο κίνδυνο για την Οικονομία – η προετοιμασία του γερμανικού ΔΝΤ, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, οι δύο δρόμοι του ευρώ και η αντιμετώπιση της Ελλάδας
Η εκρηκτική αύξηση του παγκόσμιου συνολικού χρέους κατά 30 τρις $, στα συνολικά 100 τρις $ στα μέσα του 2013 (αριστερό μέρος του γραφήματος που ακολουθεί), όπως ανακοίνωσε η κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών, αποτελεί μία τεράστια απειλή για το χρηματοπιστωτικό σύστημα – πόσο μάλλον όταν η αύξηση αυτή δεν είναι ισορροπημένη, όσον αφορά τα διάφορα τμήματα της αγοράς.
Ειδικότερα, έχει αυξηθεί η έκδοση ομολόγων από τα κράτη και τις μη χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις, ενώ ο χρηματοπιστωτικός τομέας ήταν πολύ πιο συγκρατημένος. Το δημόσιο χρέος που εκδόθηκε στις εγχώριες αγορές έφτασε στα 43 τρις $ (κίτρινη επιφάνεια στο αριστερό μέρος του διαγράμματος), αυξημένο κατά 80% σε σχέση με το 2007 – ενώ το χρέος των μη χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων έφτασε στα 10 τρις (μπλε επιφάνεια)
.
.
Στην ερώτηση σχετικά με τους επενδυτές, οι οποίοι απέκτησαν το παραπάνω χρέος, η απάντηση δίνεται στο μεσαίο διάγραμμα – όπου οι ξένοι επενδυτές (μη κάτοικοι της εκάστοτε χώρας – διασυνοριακοί επενδυτές) αγόρασαν το μεγαλύτερο μέρος του χρέους (27 τρις $).
Στο δεξί μέρος του διαγράμματος φαίνεται η εξέλιξη των διασυνοριακών υποχρεώσεων των συγκεκριμένων περιοχών του πλανήτη – όπου, στις χώρες που μειώθηκαν (Η.Π.Α., Μ. Βρετανία), αντικαταστάθηκαν με εγχώριους.
Απλούστερα, στο παράδειγμα των Η.Π.Α., ο νέος δανεισμός που απαιτήθηκε από το δημόσιο προήλθε στο μεγαλύτερο μέρος του από τη Fed – επειδή, όπως φαίνεται από το γράφημα, οι ξένοι έπαψαν να εμπιστεύονται την υπερδύναμη μετά το 2006 (η εμπιστοσύνη επανήλθε σε κάποιο βαθμό μετά το 2011).
.
Στην τηλεφωνική συνομιλία που ακολουθεί, μιλάει στο Ράδιο 9,84 ο οικονομολόγος κ. Β. Βιλιάρδος με τον δημοσιογράφο κ. Σαχίνη, το πρωί της Δευτέρας 10. Μαρτίου 2014
.
Ενδιαφέρουσα είναι, μεταξύ των θεμάτων που συζητήθηκαν, η ξαφνική αλλαγή στάσης του ΔΝΤ – σύμφωνα με το οποίο (Europe’s Union Step by Step – Europe’s Road to Integration – Whither the Euro?) υπάρχουν δύο μόνο δρόμοι για το ευρώ: είτε η πολιτική (επομένως τραπεζική και δημοσιονομική) ένωση της Ευρωζώνης, είτε η επιστροφή στην προ ευρώ εποχή.
Τη λύση αυτή είχε προτείνει πριν από πολύ καιρό (αρχές του 2012) ο κ. Βιλιάρδος, με την ανάλυση του «Επιστροφή στην αφετηρία» – κυρίως επειδή η δημοσιονομική ένωση, όπου τα ελλείμματα του ενός κράτους θα εξισώνονται με τα πλεονάσματα του άλλου (όπως στο παράδειγμα της ομοσπονδιακής Γερμανίας, όπου με τα πλεονάσματα της Βαυαρίας πληρώνονται τα ελλείμματα του Βερολίνου), δεν φαίνεται να είναι επιθυμητή από τα πλεονασματικά κράτη.
Η συζήτηση έκλεισε με την απάντηση στην απορία, γιατί αντιμετωπίζεται τόσο άσχημα η Ελλάδα, όταν τόσα άλλα κράτη έχουν πολύ μεγαλύτερα προβλήματα – εντός της Ευρωζώνης (Αυστρία, Ολλανδία, Ιταλία, Ισπανία, Ιρλανδία κλπ.), εντός της ΕΕ και εκτός Ευρωζώνης (Δανία) και εκτός της ΕΕ (Τουρκία κλπ.). Στο θέμα αυτό το γράφημα που ακολουθεί είναι χαρακτηριστικό:
.
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)
.
Και από το γράφημα αυτό φαίνεται πως η Ελλάδα έχει πρόβλημα μόνο δημοσίου χρέους (κόκκινη επιφάνεια), σε αντίθεση με πολλές άλλες χώρες. Φυσικά αυτό δεν θα διαρκέσει για πολύ ακόμη, αφού η πολιτική που ασκεί στη χώρα η πραγματική κυβέρνηση της, η Τρόικα, την οδηγεί μέσα από την ύφεση, την ανεργία, τη χρεοκοπία των επιχειρήσεων, την κατάρρευση των αξιών (ακίνητα, οικόπεδα, μετοχές), τις τραπεζικές επισφάλειες, το μηδενισμό της ρευστότητας κοκ. στο γκρεμό – χωρίς καμία οικονομική λογική.
Η απάντηση βέβαια έχει δοθεί από καιρό (Απρίλιος του 2009), στο κείμενο «Ελλάδα, η ιδανική υποψήφια χώρα για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων εταίρων της Ευρωζώνης».
