“Για να μπορέσει να εκπονηθεί ένα σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας, πίσω από το οποίο θα στοιχηθούν, σκεπτόμενα κι όχι αγελαία, οι Πολίτες, θα πρέπει πρώτα να απομακρυνθούν οι χρυσαλίδες από το πτώμα.
Ακόμα κι αν παραγνωρίσουμε την αναγκαιότητα της αποκατάστασης της Δικαιοσύνης, οι χρυσαλίδες έχουν αναπτύξει τόσο ισχυρά αντανακλαστικά, μετά από δεκαετίες ατιμωρησίας και γεννούν με τέτοια ταχύτητα «προνύμφες», που είναι κόντρα στην ύπαρξη τους το να συναινέσουν στην διάλυση του ζοφερού περιβάλλοντος που τις εξέθρεψε – με μεγάλη επιτυχία, ομολογουμένως.
Θα χρειαζόμασταν την δημιουργία εντελώς νέων κομματικών μηχανισμών, μη «εκβιάσιμων» φυσικά, καθώς επίσης την αποφασιστική συμμετοχή μεγάλης μερίδας των Πολιτών. Από τους Πολίτες αυτούς θα προέκυπταν εκείνοι οι οποίοι, διαθέτοντας την ικανότητα, θα είχαν και την αυταπάρνηση/ανιδιοτέλεια να επιχειρήσουν να σύρουν αυτήν την κοινωνία προς τα επάνω – αντί για τον ανεξέλεγκτο κατήφορο που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Για την ώρα, διαθέτουμε χρυσαλίδες που συνεχίζουν να επενδύουν στον εθνικό διχασμό, εκκολαπτόμενες προνύμφες και γενικά όλων των ειδών τις συμμορίες. Είναι ξεκάθαρο πως «ζυμώνονται» πολύ ενδιαφέροντα πράγματα – φοβάμαι όμως πως υπολείπονται χρονικά και πως έχουμε χάσει το τραίνο” (Σχόλιο φίλης με παρεμβάσεις, στο κείμενο «Το σενάριο της κρίσης»).
Σημείωμα
Είναι προφανές ότι, στην Ελλάδα βιώνουμε μία γενοκτονία, μία φυλετική εκκαθάριση άνευ προηγουμένου, στην οποία πρωτοστατούν οι «γενίτσαροι» – οι «στρατολογημένοι» πολιτικοί δηλαδή, είτε εκ μέρους της πρωσικής Γερμανίας, είτε εκ μέρους του ΔΝΤ. Οι χρυσαλίδες αυτές, μαζί με τις προνύμφες που συνεχίζουν να γεννούν, θολώνουν το οπτικό μας πεδίο – έτσι ώστε να μην αντιδρούμε ενάντια στην πραγματοποίηση των σχεδίων των εντολέων τους.
Στο «παιχνίδι εξουσίας» συμμετέχουν αρκετά διατεταγμένα ΜΜΕ τα οποία, μεταξύ άλλων, προσπαθούν να μας πείσουν ότι, η έλευση ή μη της Τρόικας στην Ελλάδα, αποτελεί το πλέον σημαντικό γεγονός για την πατρίδα μας – αυτό που πρέπει να μας απασχολεί περισσότερο από κάθε τι άλλο.
Επαναλαμβάνοντας εδώ για πολλοστή φορά ότι η μοναδική δυνατότητα μας, εάν πράγματι μας ενδιαφέρει το μέλλον μας, το μέλλον των παιδιών μας και η πατρίδα μας, είναι να πάρουμε τα ηνία της εξουσίας στα δικά μας χέρια, ψηφίζοντας πλέον νόμους και όχι εκ φύσεως διεφθαρμένα πολιτικά κόμματα (άμεση δημοκρατία), θα χρησιμοποιήσουμε τον Καβάφη για να αναδείξουμε το μέγεθος της χειραγώγησης που μας ασκείται – της πλάνης, στην οποία μας έχουν βυθίσει σκόπιμα οι εισβολείς και οι εγχώριες «θεραπαινίδες» τους.
«Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;», ρώτησε τους συμπολίτες του ο ποιητής, οι οποίοι τον ενημέρωσαν πως είχαν μαζευτεί, επειδή επρόκειτο να φθάσουν οι βάρβαροι. Όταν δε ζήτησε ξανά να μάθει γιατί η Βουλή καθόταν άπρακτη και δεν νομοθετούσε, του απάντησαν πως δεν το έκανε γιατί θα νομοθετούσαν οι βάρβαροι – όταν θα έφθαναν στην πόλη.
Συμπλήρωσαν δε αμέσως μετά πως ο πρωθυπουργός (ο βασιλιάς τότε), ξύπνησε ενωρίς, στολίστηκε και περίμενε στην πύλη, για να υποδεχθεί τους βαρβάρους – επίσης οι υπουργοί (οι ύπατοι και οι πραίτορες τότε), ανάλογα καλοντυμένοι, για να εντυπωσιάσουν και να θαμπώσουν τους βαρβάρους (όπως οι γενίτσαροι τους κατακτητές του σώματος, της ψυχής και του πνεύματος τους).
Η επόμενη ερώτηση του ποιητή αφορούσε τους δουλοπρεπείς διανοουμένους (τους άξιους ρήτορες τότε), οι οποίοι δεν έβγαζαν λόγους. Του απάντησαν πως θα έφθαναν οι βάρβαροι και είχαν βαρεθεί να δημαγωγούν, έχοντας ήδη επιτελέσει το καθήκον τους – την προετοιμασία του εδάφους για τους κατακτητές.
Τελικά επικράτησε η ανησυχία και η σύγχυση στην αγορά – τα πρόσωπα των ανθρώπων σοβάρεψαν, οι δρόμοι και οι πλατείες άδειασαν, ενώ όλοι γύριζαν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι.
Απορώντας με την ξαφνική αλλαγή του σκηνικού ο ποιητής προσπάθησε να μάθε την αιτία – όπου του απάντησαν ότι, νύχτωσε και οι βάρβαροι δεν ήλθαν, καθώς επίσης πως αυτοί που επέστρεψαν από τα σύνορα, ανακοίνωσαν πως «βάρβαροι πια δεν υπάρχουν».
«Και τώρα τι θα απογίνουμε χωρίς βαρβάρους;», αναρωτιόταν σιωπηλά το πλήθος, η άβουλη και ανίκανη να ορθώσει το ανάστημα της μάζα (η κομματική λεγεώνα σήμερα), η οποία προτιμούσε να χάσει την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία της, παρά την ηρεμία και το βόλεμα της. «Οι άνθρωποι αυτοί ήταν μεν βάρβαροι, αλλά αποτελούσαν κάποια λύση», συμπέραιναν όλοι μαζί.
Υστερόγραφο: Σε όλους αυτούς που σκέφτονται πως είναι προτιμότερο να μένουν ήσυχοι, επειδή δεν θέλουν να γίνει η χώρα τους «Ουκρανία ή Βενεζουέλα», θα απαντούσαμε πως αυτός είναι ένας από τους λόγους, για τον οποίο υποφέρουν σήμερα οι δύο αυτές δύστυχες χώρες: ο παραδειγματισμός των υπολοίπων, ο οποίος λειτουργεί κατασταλτικά.
