Εάν τώρα αναρωτηθεί κανείς κατά πόσο θέλει η Ελλάδα να επιλύσει με δικά της μέσα, τα προβλήματα χρηματοδότησης της οικονομίας της, η απάντηση είναι επίσης ολοφάνερη: δεν το θέλει καθόλου.
Για την τεκμηρίωση της συγκεκριμένης θέσης, αρκεί να αποδείξει κανείς ότι μπορεί να το κάνει – οπότε, αφού δεν το κάνει, συμπεραίνεται αυτόματα πως δεν το θέλει.
Στα πλαίσια αυτά, οι ανάγκες χρηματοδότησης της Ελλάδας για το 2014 υπολογίζονται μεταξύ 28,7 δις € και 34 δις € (δυστυχώς δεν έχουμε την επίκαιρη εικόνα, ενώ το διάγραμμα που ακολουθεί είναι από τον περασμένο Ιούλιο).
.
(*Πατήστε στον Πίνακα για μεγέθυνση)
.
Έναντι αυτών, έχουν εγκριθεί δάνεια από την Τρόικα, ύψους περί τα 17,5 δις €, οπότε απομένουν περί τα 16,5 δις € υπόλοιπα (εάν δεχθούμε ως συνολικές ανάγκες τα 34 δις € και μηδενικό πρωτογενές πλεόνασμα). Τα χρήματα αυτά θα έπρεπε να τα δανεισθεί είτε από τις ξένες αγορές, είτε από το εσωτερικό της, είτε από την Τρόικα (με ή χωρίς το ΔΝΤ).
Με δεδομένο όμως το ότι, τυχόν δανεισμός της Ελλάδας από την Τρόικα θα συνδεθεί με ένα νέο μνημόνιο ή με μία «επέκταση» του παλαιοτέρου (αδιάφορο πως θα το ονομάσει κανείς), με περαιτέρω δυσμενή επακόλουθα για την οικονομία, θα έπρεπε να αναζητηθεί μία άλλη δυνατότητα – ρεαλιστική και εφαρμόσιμη φυσικά.
Εν προκειμένω, θα μπορούσαν να εκδοθούν ομόλογα, εγγυημένα με κρατική περιουσία – οπότε η πώληση τους θα ήταν εξασφαλισμένη. Επίσης τα χαμηλά επιτόκια (spreads), επειδή αφενός μεν θα ήταν σίγουρη η εξόφληση στη λήξη τους, αφετέρου η Ευρωζώνη ευρίσκεται σε ύφεση (σε αποπληθωρισμό -3% η Ελλάδα, οπότε ένα ονομαστικό επιτόκιο της τάξης του 2%, είναι αυτόματα 5% πραγματικό).
Θα μπορούσε επίσης να μειωθεί το δημόσιο χρέος της Ελλάδας χωρίς να πουληθούν σε εξευτελιστικές τιμές οι εταιρείες της, εάν ένα μέρος της κρατικής περιουσίας, η οποία δεν καταχωρείται πουθενά (δεν υπάρχει δυστυχώς κρατικός Ισολογισμός), πωλούταν σε μία επιχείρηση «τύπου ΤΑΙΠΕΔ» – με την ταυτόχρονη εισαγωγή της στο χρηματιστήριο (αντίθετα, η απλή μεταβίβαση της δημόσιας περιουσίας στο ΤΑΙΠΕΔ, δεν λύνει σε καμία περίπτωση το πρόβλημα, ενώ επιδεινώνει τις προοπτικές της χώρας).
Υπάρχουν φυσικά πολλές άλλες δυνατότητες χρηματοδότησης τόσο του δημοσίου, όσο και της πραγματικής οικονομίας – για παράδειγμα, όσον αφορά την πραγματική οικονομία,
.
(α) η ίδρυση μίας κρατικής επενδυτικής τράπεζας, «προικισμένης» με δημόσια περιουσία, έτσι ώστε, έχοντας εγγύηση, να δανείζεται από τις αγορές για να μπορεί να δανείζει,
(β) η υιοθέτηση μέτρων που θα διευκόλυναν την εισροή των καταθέσεων των Ελλήνων από το εξωτερικό (έχουν «μεταναστεύσει» πάνω από 80 δις €, απλά και μόνο λόγω της ανασφάλειας των ιδιοκτητών τους),
(γ) η προσέλκυση της πανίσχυρης ελληνικής Ναυτιλίας από το Λονδίνο, με την υιοθέτηση ανάλογα σταθερού φορολογικού πλαισίου, όπως η Βρετανία
(δ) η διευκόλυνση των επενδύσεων* των Ελλήνων, οι οποίοι υποφέρουν τα πάνδεινα από τη γραφειοκρατία, καθώς επίσης από τη διαφθορά του δημοσίου
(ε) η ενίσχυση της ίδρυσης μικρών επιχειρήσεων, μέσω των οποίων καταπολεμάται με επιτυχία η ανεργία (αυτοαπασχόληση) κοκ.
.
Αφού λοιπόν η Ελλάδα μπορεί και δεν το κάνει (υπενθυμίζουμε πως πριν από την εισβολή του ΔΝΤ η Ελλάδα μπορούσε να δανεισθεί 25 δις € και πήρε μόνο 8 δις €, είχε τη δυνατότητα να διαπραγματευθεί τη μείωση του χρέους της – κούρεμα – ενώ δεν το έκανε κοκ.), τότε απλούστατα δεν το θέλει – για όποιους λόγους.
Συνοψίζοντας, ούτε η κυβέρνηση της Γερμανίας θέλει την ίδρυση των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, ούτε η κυβέρνηση της Ελλάδας τη λύση των προβλημάτων της οικονομίας της, με δικά της μέσα – ενώ όλα τα υπόλοιπα είναι κενά λόγια, τα οποία δεν ωφελούν σε καμία περίπτωση τους Πολίτες, αλλά εξυπηρετούν σκοπιμότητες.
.
* Σημείωση κειμένου: Εάν κατανοήσει κανείς ότι, η πατρίδα μας έχει τα καλύτερα λουλούδια, τα οποία όμως δεν καλλιεργούνται επειδή η τιμή του ηλεκτρικού είναι ασύμφορη για τη λειτουργία των θερμοκηπίων, με αποτέλεσμα να εισάγονται από την Ολλανδία, θα αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος – επίσης ότι, οι λεπτομέρειες κρίνουν πάντοτε τα αποτελέσματα και όχι τα μεγάλα λόγια.
Βασίλης Βιλιάρδος, για το Analyst.gr
