Όσον αφορά το συνολικό (δημόσιο και ιδιωτικό) εξωτερικό χρέος, στο οποίο δεν δίνεται δυστυχώς η απαιτούμενη σημασία, είναι σήμερα περίπου 420 δις € (διάγραμμα που ακολουθεί) – οπότε θα γινόταν αυτόματα 420 δις δραχμές. Στη συνέχεια, με υποτίμηση 50% της δραχμής, θα γινόταν 630 δις δραχμές – με 100% υποτίμηση 840 δις δραχμές κοκ.
.
Εξωτερικό χρέος της Ελλάδας. Στο τέλος του δεύτερου τριμήνου του 2013 ήταν 421,247 δις €, σύμφωνα με την ΤτΕ.
.
Η υποτίμηση θα οφειλόταν (εύλογη ερώτηση), αφενός μεν στην έλλειψη εμπιστοσύνης στο νέο νόμισμα (συμβαίνει παντού, ενώ η έλλειψη εμπιστοσύνης στη χώρα μας είναι πλέον δεδομένη), αφετέρου στην προβλεπόμενη ραγδαία μείωση του πραγματικού ΑΕΠ, τουλάχιστον στην αρχή – αφού το νόμισμα (ποσότητα) αντιπροσωπεύει συνήθως το ΑΕΠ μίας χώρας.
Στη συνέχεια, στα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών (διάγραμμα), επειδή η πατρίδα μας έχει σχεδόν εντελώς αποβιομηχανοποιηθεί – οπότε είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό εξαρτημένη από τις εισαγωγές, διαθέτοντας ελάχιστα ανταγωνιστικά προϊόντα για να εξάγει (θεωρούμε αδύνατον να αναπληρωθεί το κενό από τον τουρισμό, ο οποίος ναι μεν θα αυξανόταν αριθμητικά, λόγω του φθηνού νομίσματος, αλλά με μικρότερο τζίρο, για τον ίδιο λόγο).
.
Ισοζύγιο τρεχουσών-συναλλαγών της Ελλάδας.
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)
.
Περαιτέρω, είναι σημαντικό σε κάθε περίπτωση το ιδιωτικό εξωτερικό χρέος (νοικοκυριά, επιχειρήσεις, τράπεζες), το οποίο υπολογίζεται πάνω από τα 120 δις € – ειδικά αυτό των τραπεζών απέναντι στην ΕΚΤ και στο μηχανισμό διακανονισμού πληρωμών (ELA).
Αν και έχει μειωθεί σε σχέση με το παρελθόν, στα 70,36 δις € (τέλη Οκτωβρίου), εάν οι τράπεζες αναγκάζονταν από το κράτος να μετατρέψουν τα δάνεια τους στο εσωτερικό σε δραχμές, έχοντας την υποχρέωση να εξοφλούν τα δικά τους σε ευρώ, μάλλον θα χρεοκοπούσαν – οπότε θα έπρεπε να εθνικοποιηθούν, με το κράτος είτε να αθετεί τις υποχρεώσεις τους, είτε να τις αναλαμβάνουν οι πολίτες του (φορολογία).
Οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, τυχόν αθετήσεις πληρωμών απέναντι στους δανειστές, οι οποίοι είναι σήμερα κυρίως οι χώρες της Ευρωζώνης, καθώς επίσης απέναντι στην ΕΚΤ, μέτοχοι της οποίας είναι οι εταίροι μας, δεν θα ήταν θετικές ούτε για τον τουρισμό, ούτε για τις εξαγωγές μας – οπότε το ΑΕΠ, καθώς επίσης τα έσοδα του δημοσίου, θα παρουσίαζαν σημαντικότατη πτώση, η ανεργία θα αυξανόταν, η ύφεση θα «βάθαινε» κοκ.
Περαιτέρω, κανένας δεν μπορεί να ισχυρισθεί, όπως πολύ σωστά αναφέρεται στο «Τοποθέτηση στο άρθρο δραχμή» ότι, η Ελλάδα θα μείνει χωρίς πετρέλαιο, φάρμακα κλπ. Φυσικά και θα υπάρχουν όλα αυτά, σε επαρκείς πιστεύουμε ποσότητες, αφού ο εισαγωγέας τους δεν είναι το κράτος, αλλά οι ιδιώτες – οπότε, ακόμη και αν χρεοκοπούσε η «Ελλάδα της δραχμής» (στάση πληρωμών), κάτι μάλλον βέβαιο, οι ιδιώτες θα μπορούσαν να εισάγουν, πληρώνοντας βέβαια σε συνάλλαγμα και πιθανότατα προκαταβολικά.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι σε καμία περίπτωση η έλλειψη πετρελαίου ή φαρμάκων – αλλά το πόσο θα κοστίζουν και ποιοί θα μπορούν να τα αγοράζουν. Άλλωστε αυτή είναι η αιτία που τα αυτοκίνητα δεν κυκλοφορούν σε χρεοκοπημένες χώρες, τα καλοριφέρ παραμένουν κλειστά, οι συγκοινωνίες νεκρώνονται, τα φώτα των πόλεων δεν ανάβουν και τα νοσοκομεία υπολειτουργούν, όπως στο Ντιτρόιτ σήμερα – όχι η έλλειψη λοιπόν, αλλά το κόστος αγοράς, το οποίο συνήθως εκτοξεύεται στα ύψη.
Ολοκληρώνοντας (θα επανέλθουμε με άλλες απορίες, εάν προλάβουμε φυσικά την «εκούσια προσφυγή» στη νέα δραχμή), οι συγκρίσεις με την Αργεντινή δεν είναι αυτονόητες – αφού η χώρα
(α) ευρίσκεται σε μία εντελώς διαφορετική περιοχή του πλανήτη, από γεωπολιτικής πλευράς, με μηδαμινούς κινδύνους – γεγονός που σημαίνει, μεταξύ άλλων, περιορισμένες δαπάνες εξοπλισμού,
(β) ήταν κάποτε (τέλη του 19ου αιώνα), η έκτη μεγαλύτερη οικονομία παγκοσμίως, ενώ σήμερα συνεχίζει να υποφέρει,
(γ) είχε ανέκαθεν δικό της νόμισμα – η «αποσύνδεση» του από το δολάριο ήταν πολύ εύκολη, συγκριτικά τουλάχιστον με την εισαγωγή ενός νέου νομίσματος από μία χώρα (πρώην) μέλος μίας νομισματικής ένωσης, ενώ
(δ) το δημόσιο χρέος της ήταν της τάξης του 60% του ΑΕΠ της, ενώ είχε συναλλαγματικά αποθέματα που δεν έχουμε εμείς σήμερα.
Τονίζοντας ακόμη μία φορά ότι δεν είμαστε εναντίον της δραχμής, αλλά υπέρ της αλήθειας, της σωστής πληροφόρησης και του ρεαλισμού, έχουμε την άποψη ότι, παρά τις όποιες αντιθέσεις μας, η Ελλάδα πρέπει να έχει έτοιμο ένα πραγματοποιήσιμο σχέδιο τυχόν επιστροφής της στο εθνικό νόμισμα – αφού η ανεξέλεγκτη υιοθέτηση του, θα ήταν κάτι παραπάνω από καταστροφική.
.
