Μερικοί άνθρωποι έχουν ένα πολύ ξεχωριστό DNA επιχειρηματικότητας το οποίο αποτελεί σπάνιο κράμα εξυπνάδας, εργατικότητας και τιμιότητας. Μια τέτοια περίπτωση, είναι σίγουρα εκείνη της οικογένειας Κίκιζα.
.
Το πρώτο κατάστημα Αφών Κίκιζα στο Ελαιοχώρι Αρκαδίας
.
Αφετηρία το Ελαιοχώρι, ένα ορεινό χωριό της Αρκαδίας χτισμένο στις πλαγιές του όρους Παρθένιο, όπου από τα 13 παιδιά του Γιώργου Κίκιζα, τα δύο μεγαλύτερα άνοιξαν ένα μικρό εμπορικό κατάστημα στον σιδηροδρομικό σταθμό του χωριού, στην γραμμή Κορίνθου-Καλαμάτας. Το 1925 ο Αθανάσιος, πρωτότοκος γιός της οικογένειας, μεταφέρθηκε στην Αθήνα δημιουργώντας στο Μεταξουργείο ένα κατάστημα τροφίμων το οποίο σύντομα έγινε τόσο διάσημο σε ολόκληρη την Αθήνα ώστε έδωσε το όνομα του στην περιοχή (γειτονιά του Κίκιζα) η οποία ενέπνευσε στον Γιώργο Ζαμπέτα, ένα από τους πιο αγαπημένους συνθέτες και από τους σπουδαιότερους δεξιοτέχνες του μπουζουκιού, λαϊκό τραγούδι που έγινε μεγάλη επιτυχία.
.
Αθανάσιος Κίκιζας στο Μεταξουργείο (1925)
.
Ήταν η εποχή που τα ζυμαρικά που έτρωγαν οι Έλληνες ήταν αυτά που έφτιαχναν στα σπίτια τους δηλ. οι παραδοσιακές χυλοπίτες και ο τραχανάς, παρ’ όλο που το πρώτο «εργοστάσιο» ζυμαρικών λειτουργούσε στο Ναύπλιο από το 1824 σηματοδοτώντας την σταδιακή δημιουργία μικρών μονάδων παραγωγής ζυμαρικών κυρίως από ιδιοκτήτες αλευρόμυλων.
Το μυστικό της μεγάλης επιτυχίας του καταστήματος τροφίμων του Αθανάσιου Κίκιζα το οποίο με 25 άτομα προσωπικό και έως τέσσερα ταμεία υπήρξε ο πρόδρομος των σημερινών σουπερμάρκετ, ήταν τόσο η μεγάλη του ποικιλία που ικανοποιούσε κάθε πελάτη, όσο και η φρεσκάδα όλων των ειδών του από την ταχύτατη κατανάλωση τους.
Η μεγάλη αυτή επιτυχία οδήγησε σταδιακά τα αδέλφια του Αθανάσιου Κίκιζα στην Αθήνα – μεταξύ τους και τον Αλέξανδρο Κίκιζα το 1931. Η ολοένα και μεγαλύτερη έκταση της δουλειάς, δίνει στην οικογένεια την ιδέα να απευθυνθούν στο μακαρονοποιείο «Δήμητρα» ώστε να φτιάξει ζυμαρικά με την φίρμα τους – δηλαδή private label στην δεκαετία του 1930!
Το 1938 ο νεαρός Αλέξανδρος αναλαμβάνει την διεύθυνση του μακαρονοποιείου αλλά η δύσκολη περίοδος που ακολούθησε δεν ευνοούσε καθόλου την επιχειρηματικότητα (κατοχή, εμφύλιος πόλεμος). Μετά τον πόλεμο, τα μεγαλύτερα αδέλφια της οικογένειας αποφασίζουν να χωρίσουν τις δραστηριότητές τους με τον πρεσβύτερο (Αθανάσιο) να αναλαμβάνει τον Κυλινδρόμυλο και το χονδρεμπόριο τροφίμων και τον Δημήτριο το κατάστημα και το ποτοποιείο που είχε δημιουργηθεί.
.
.
Από τα μικρότερα αδέλφια της οικογένειας, ο Αλέξανδρος Κίκιζας με τον αδελφό του Γρηγόρη ιδρύουν το 1947 μια μονάδα παραγωγής μακαρονιών στην Λεωφόρο Κηφισού της πρωτεύουσας, με την επωνυμία «ΒΕΖΑΚ» (Βιομηχανία Εκλεκτών Ζυμαρικών Αδελφών Κίκιζα). Επτά χρόνια αργότερα (1954) ο Γρηγόρης Κίκιζας αποχώρησε από την «ΒΕΖΑΚ» η οποία πέρασε ολοκληρωτικά στα χέρια του Αλέξανδρου και μετονομάστηκε σε «Μέλισσα», μια λέξη που συμβολίζει την γόνιμη εργατικότητα. Την περίοδο εκείνη η ετήσια παραγωγή ολοκλήρου του κλάδου των ζυμαρικών κυμαίνεται γύρω στους 35.000 τόνους που παράγονται από 120 εργοστάσια ζυμαρικών, το ένα τρίτο από τα οποία στην ευρύτερη περιοχή της Αττικής.
.
.
Οι συνεχείς επενδύσεις στον εκσυγχρονισμό των παραγωγικών εγκαταστάσεων της εταιρίας με αυτόματο μηχανολογικό εξοπλισμό, οι προωθημένες για την εποχή διαφημιστικές τακτικές, οι ιδιαίτερα φιλικές προς τους εργαζόμενους πολιτικές, η εργατικότητα, η τιμιότητα στις συναλλαγές προς κάθε κατεύθυνση, οδήγησαν την «Μέλισσα» σε μια συνεχή, ανοδική πορεία, που δεν ανακόπηκε ούτε από τον αιφνίδιο θάνατο του Αλέξανδρου Κίκιζα (1965), σε μια εποχή που η «Μέλισσα» είχε κατακτήσει την δεύτερη θέση της Ελληνικής αγοράς με ετήσια παραγωγή 6.000 τόνων.
