ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ & ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ
1.Τό πρόγραμμα της Τρόϊκα, που επεκτεινόταν ως το 2022 και η εξυπηρέτηση των ομολόγων του πρώτου PSI έως το 2042, θα κινδύνευε να τιναχθεί στον αέρα όχι από την αδυναμία του Ελληνικού κράτους να εξυπηρετήσει τα χρεολύσια και τους τόκους αλλά από την απώλεια του εκδοτικού προνομίου της Τράπεζας στο τέλος του 2020 όπως προέβλεπε το αρχικό καταστατικό της. Σε αυτή την περίπτωση το ελληνικό κράτος θα μπορούσε να επιστρέψει στην δραχμή και να εκδώσει νόμισμα με ισοτιμία 1:1 με το ευρώ και να εξοφλήσει το χρέος χωρίς να δημιουργεί υποχρεώσεις προς τρίτους παρά μόνο στον ίδιο του τον εαυτό. Μέχρι τις 20/12 που δημοσιεύτηκε η απόφαση στο ΦΕΚ, το ελληνικό κράτος είχε το maximum της διαπραγματευτικής ικανότητας έναντι των δανειστών του. Η πιθανή πολιτική διαπραγμάτευση με τους δανειστές θα οδηγούσε σε απώλειες δισεκατομμυρίων ευρώ από μελλοντικά έσοδα τους επενδυτικούς οίκους που κερδίζουν από την αγορά ομολόγων. (400 δις χρέος με 1% και 2% τόκο και τα νούμερα είναι τεράστια για τα επόμενα 30-40 χρόνια)
2. Η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ είναι ήδη ειλλημένη απόφαση. Η Τράπεζα της Ελλάδος, ως μία ιδιωτική επιχείρηση έχει εξασφαλίσει την απρόσκοπτη συνέχιση της λειτουργίας της έως το 2050. Αλήθεια, έχει απαλειφθεί η λέξη δραχμή από το καταστατικό της Τράπεζας της Ελλάδας ή απλώς από το 2002 και μετά το νόμισμα μας είναι το ευρώ;
ΕΠΙΛΟΓΟΣ & ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ
Δεν έχω επαρκείς γνώσεις για να τεκμηριώσω νομικά επιχειρήματα εναντίον της επέκτασης της άδειας λειτουργίας της ιδιωτικής ΤτΕ, αν και το ζητούμενο είναι η ωφέλεια που προκύπτει από αυτό για το Ελληνικό Κράτος και όχι η ας πούμε δογματική άρνηση της επέκτασης της άδειας λειτουργίας. Η γνώμη ενός Συνταγματολόγου θα ήταν πιο χρήσιμη από τις δικές μου εικασίες. Αρνούμαι πεισματικά να υιοθετήσω συνομωσιολογικές θεωρίες που είναι αντίθετες στον ορθό λόγο και οδηγούν στον εκφασισμό της νόησης και της πολιτικής συμπεριφοράς. Πεποίθησή μου είναι ότι ο πυρήνας του προβλήματος τόσο στην Ελλάδα όσο και αλλού, δεν είναι άλλος από την οργάνωση μίας πολιτείας στην βάση της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Η επίλυση των προβλημάτων απαιτεί συνταγματικό ριζοσπαστισμό για θεσμικές μεταρρυθμίσεις που μετεξελίσσουν την δημοκρατία και επαναφέρουν την ισορροπία μεταξύ πολιτικής και οικονομίας.
Για το πόσο ωφέλιμο έχει αποδειχτεί στην παγκόσμια οικονομική ιστορία το νόμισμα ενός κράτους να αποτελεί ιδιωτικό αγαθό, το αφήνω στην κρίση σας αφού πρώτα διαβάσετε την συζήτηση που έχει ανοίξει ΚΑΙ στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για τον καταστροφικό ρόλο των ιδιωτικών κεντρικών τραπεζών στην πρόκληση υφέσεων και κρίσεων. (http://www.imf.org/external/pubs/ft/wp/2012/wp12202.pdf)
Στον βαθμό λοιπόν που το πολιτικό σύστημα δεν επεξηγεί επαρκώς γιατί λαμβάνονται ορισμένες αποφάσεις τότε ο καθένας έχει την δυνατότητα να ερμηνεύσει τα φαινόμενα κατά το δοκούν. Μου είναι αδύνατον να πιστέψω ότι κανένας στο Ελληνικό Κοινοβούλιο δεν έχει μελετήσει χρηματοπιστωτική ιστορία, την ιστορία του χρήματος και των κεντρικών τραπεζών. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η απουσία οποιασδήποτε παρέμβασης, σε ένα θέμα –επέκταση άδειας ιδιωτικής κεντρικής τράπεζας- που ήταν σχεδόν πάντα στην κορυφή των πολιτικών και οικονομικών συγκρούσεων τον 18ο, 19ο, και 20ο αιώνα? Το οικονομικό πρόβλημα τόσο του σήμερα όσο και του χθες ήταν και παραμένει ο τρόπος με τον οποίο εισάγεται και αποσύρεται το χρήμα σε μία οικονομία και ποιος τελικά ελέγχει αυτή την διαδικασία σε μία δημοκρατία.
Αποτελούν τελικά οι τράπεζες κάποιον ειδικό κλάδο της οικονομίας; Πώς είναι δυνατόν ένας φιλελεύθερος να βλέπει ότι η συγκέντρωση της δραστηριότητας σε τρείς μεγάλους και ισχυρούς ομίλους διασφαλίζουν τον υγιή ανταγωνισμό; Ποιός στόχος εξυπηρετείται όταν μία κεντρική τράπεζα είναι ιδιωτική και της έχει παραχωρηθεί μονοπωλιακά το εκδοτικό προνόμιο; Με την κοινωνία κατεστραμμένη πώς ακριβώς αντιλαμβάνεται μία αρχή την πρόοδο;
Την νομισματική απολυταρχία των κεντρικών τραπεζών που το πολιτικώς ορθό είναι να μην παρεμβαίνει ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα στην ανεξαρτησία τους, δηλαδή να μην υπόκεινται σε άμεσο δημοκρατικό έλεγχο, μόνο ως “τυραννίδα”, ως κατάλυση της δημοκρατίας, της ισονομίας και της ελευθερίας μπορούμε να την αντιληφθούμε. Η ανεξαρτησία δεν αποτελεί τεκμήριο ηθικής όχι μόνο για τις τράπεζες αλλά και για όλους τους ανεξάρτητους φορείς που ξεφυτρώνουν παντού σαν τα μανιτάρια.
Πριν από 2500 χρόνια ο Αριστοτέλης για την “τυραννίδα” έγραφε:
Αριστοτέλης Πολιτικά, 1314α 15-25 “…η τυραννίδα τρεις στόχους έχει..να εξουδετερώσει το φρόνημα των πολιτών (γιατί οι μικρόψυχοι δεν μπορούν να της αντισταθούν), οι πολίτες να μην εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο (γιατί η τυραννίδα δεν ανατρέπεται πριν δείξουν εμπιστοσύνη οι πολίτες μεταξύ τους……), τρίτος σκοπός είναι η εξασθένηση των πολιτών (γιατί κανείς δεν επιχειρεί άρα ούτε την κατάλυση της τυραννίδας, αφού δεν έχει την απαιτούμενη δύναμη)“
Αριστοτέλης Πολιτικά, 1313β 20-22 “Μία μέθοδος των τυράννων είναι να φτωχαίνουν τους αρχόμενους επιβάλλοντας φόρους, ώστε οι φρουροί τους να συντηρούνται με δικά τους έξοδα, και για να μην διαθέτουν χρόνο για συνωμοσίες εναντίον τους, αφού για να συντηρήσουν την οικογένειά τους πρέπει να δουλέψουν.“
Αριστοτέλης Πολιτικά, 1312β 17-18 “…δύο είναι οι κύριοι λόγοι εξεγέρσεων κατά των τυραννίδων, το μίσος και η περιφρόνηση…….” 1312β 26-30 “Στοιχείο του μίσους πρέπει να θεωρήσουμε και την οργή, αφού με κάποιον τρόπο κι εκείνη προκαλεί ίδιες πράξεις (πολλές φορές μάλιστα η οργή είναι δραστικότερη από το μίσος, γιατί η εξέγερση γίνεται ορμητικότερη με το πάθος που εξουδετερώνει την λογική, περισσότερο μάλιστα όταν η οργή δυναμώνει από την προσβολή…..“
Εφόσον όμως πολίτες εκείνα τα χρόνια θεωρούνταν οι ελεύθεροι, θα πρέπει κανείς να ρωτήσει “σε τί διαφέρουν οι δούλοι από τους ελεύθερους?” (Αριστ, Πολιτικά 1259β 27-28). “Ο δούλος στερείται τελείως την αρετή της θέλησης” (Αριστ, Πολιτικά 1260α 12-13) και “...είναι χρήσιμος για τις βιοτικές ανάγκες [του αφέντη του]” (Αριστ. Πολιτικά 1260α 33-34). Μας λέει ότι πρέπει να αφήσουμε τους δούλους να σκέφτονται, τόσο ώστε να μην γίνονται ακόλαστοι και δειλοί και αποσπούνται από την δουλειά τους, αφού άλλωστε “οι δούλοι έχουν περισσότερη ανάγκη από νουθεσία” (Αριστ. Πολιτικά 1260β 5-6)
Ο Πλούταρχος (Ηθικά 829 F) είχε γράψει “..το δανείζεσθαι της εσχάτης αφροσύνης και μαλακίας εστίν”
Ο Σόλωνας για το πώς θα έπρεπε να αντιλαμβάνονται οι αρχές τις αιτίες των προβλημάτων και τις λύσεις έγραφε:
“Και στον λαό προνόμια έδωσα όσα πρέπει
ούτε δίκαια του στέρησα ούτε χάρη του ‘κανα.
Και όσοι αξιώματα είχαν και πλούτη άφθονα
θέσπισα να μην μπορούν άδικα να κερδίζουν
και στάθηκα ανάμεσα τους
σαν να ‘μουνα ασπίδα τους.
Κανέναν τους δεν άφησα άδικα να νικάει
………………………………….
Έτσι θ’ ακολουθούσε τους άρχοντες ο κόσμος
αν μήτε ήταν ξέφραγος μήτε αναγκασμένος.
Ο κορεσμός γεννάει Ύβρη,
όταν γεμίζουν πλούτη άνθρωποι με στυφό μυαλό.”
Υπάρχουν πολίτες που έχουν την «αφέλεια» να απαιτούν να μάθουν για ποιόν λόγο το Ελληνικό Κοινοβούλιο επέκτεινε την άδεια λειτουργίας μίας ιδιωτικής κεντρικής τράπεζας που κατέχει μονοπωλιακά το εκδοτικό προνόμιο εκτύπωσης χρήματος. Σίγουρα ούτε ο Σόλωνας, ούτε ο Αριστοτέλης ούτε ο Πλούταρχος θα μπορούσαν να φανταστούν αυτό το μνημείο της “Δημοκρατίας” που λέγεται Καταστατικό της Τραπέζης της Ελλάδος, αποτέλεσμα της διαχρονικής υποτέλειας του Ελληνικού Κράτους πριν ακόμη και από την ίδρυσή του. Πρίν τα μνημόνια η δραχμή ήταν και λύση και επιλογή. Σήμερα μπορεί κάποιος από την “πεφωτισμένη” ηγεσία της Ελληνικής Δημοκρατίας να εξηγήσει ποιός θα είναι ο ρόλος της Τραπέζης της Ελλάδος και τί διακυβεύεται όταν επιστρέψουμε στην δραχμή?
Παραφράζοντας τον Καζαντζάκη από την Ασκητική ας στοχαστούν όλοι ότι, “τρισμακάριοι όσοι κρατούν, και δεν λυγούν, απάνω στους ώμους τους, το μέγα, εξαίσιο, αποτρόπαιο μυστικό: και το ένα τούτο…” υπάρχει και είναι ότι, οι Έλληνες ανταλλάξαμε την υποτέλεια μας στους Οθωμανούς με χρήματα δανεικά για την “ανεξαρτησία” μας. Ποιό θα είναι το μέλλον μας εάν δεν μας δανείζουν για την “Ελευθερία” μας?
.
