(δ) Η συναλλαγματική πολιτική της Κίνας
Τις προηγούμενες δεκαετίες η Κίνα, στην προσπάθεια της να αυξήσει τις εξαγωγές της, μειώνοντας τις εισαγωγές και επιτυγχάνοντας πλεονάσματα, υποτιμούσε συνεχώς το νόμισμα της – αφού αυτός είναι ο συνήθης τρόπος μεγέθυνσης της ανταγωνιστικότητας και των εξαγωγών. Η εξέλιξη της ισοτιμίας του κινεζικού γουάν με το δολάριο, φαίνεται στον Πίνακα ΙΙΙ που ακολουθεί:
.
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: Διαμόρφωση της ισοτιμίας του γουάν, απέναντι στο δολάριο (το 1983 με ένα δολάριο αγόραζε κανείς 2,80 γουάν, το 1993 5,32 κοκ).
| Έτη |
1983 |
1993 |
1994 |
1997 |
*2009 |
2010 |
**2013 |
| Δολάριο/γουάν |
2,80 |
5,32 |
8,70 |
8,28 |
6,83 |
6,62 |
6,24 |
Σημείωση: Μέχρι το 1997, το έλλειμμα των Η.Π.Α. σε σχέση με την Κίνα ήταν λιγότερο από 50 δις $. Έκτοτε αυξανόταν συνεχώς, ενώ από το 2003 έως το 2006 διαμορφώθηκε από τα 124 δις $ στα 234 δις $. Αρχές του 2011 το συναλλαγματικό πλεόνασμα της Κίνας συνολικά ήταν 2,85 τρις $ – εκ των οποίων τα 950 δις $ είχαν τοποθετηθεί σε ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου.
* Η Κίνα υποχρεώθηκε να αυξήσει σταδιακά τη ισοτιμία του γουάν, από τις συνεχείς πιέσεις των Η.Π.Α. – κυρίως μέσα από τις συναντήσεις των G20.
** 22.02.2013
.
Σε αντίθεση τώρα με τα κυριότερα άλλα νομίσματα, τα οποία διαπραγματεύονται ελεύθερα στις αγορές, το γουάν ελέγχεται αυστηρά από την κεντρική τράπεζα της Κίνας (PBOC).
Ειδικότερα, όταν ένας εξαγωγέας πληρώνεται σε δολάρια ή σε ευρώ από τους πελάτες του, είναι υποχρεωμένος να τα καταθέτει στην κεντρική τράπεζα – εισπράττοντας έναντι φρεσκοτυπωμένα γουάν, σε μία προκαθορισμένη τιμή. Εάν τώρα χρειάζεται αυτός ή κάποιος άλλος δολάρια ή ευρώ, για να εισάγει πρώτες ύλες ή άλλα προϊόντα, τότε του δίνεται ακριβώς το ποσόν που χρειάζεται για τις εισαγωγές του, από την PBOC – τίποτα παραπάνω οπότε, όλα τα υπόλοιπα χρήματα παραμένουν στην κεντρική τράπεζα.
Περαιτέρω, η Κίνα έχει συνδέσει το νόμισμα της με το δολάριο – ενώ η PBOC δεν συγκέντρωνε απλά τα δολάρια που προερχόταν από τις πλεονασματικές εξαγωγές της, αλλά αγόραζε ακόμη περισσότερα στην ελεύθερη αγορά, με φρεσκοτυπωμένα γουάν.
Αυτό είχε το εξής αποτέλεσμα: για κάθε δολάριο, το οποίο τύπωνε η Fed και οδηγούταν στην Κίνα, μέσω της αγοράς εμπορευμάτων από τις Η.Π.Α. κλπ., η κεντρική τράπεζα της Κίνας τύπωνε αντίστοιχα γουάν. Ουσιαστικά, η Κίνα ακολουθούσε ανέκαθεν την ίδια νομισματική πολιτική με τη Fed, χωρίς καμία παρέκκλιση – οπότε, κάθε φορά που η Fed τύπωνε περισσότερα χρήματα, η PBOC τύπωνε αντίστοιχες ποσότητες, για να διατηρήσει σταθερή την ισοτιμία του νομίσματος της.
Σε τελική ανάλυση λοιπόν, τόσο οι Η.Π.Α., όσο και η Κίνα, λειτουργώντας νυχθημερόν τις «εκτυπωτικές μηχανές» τους, είναι αλυσοδεμένες σε μία «χρηματοπιστωτική πυριτιδαποθήκη» – η οποία θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να εκραγεί εκ μέρους της μίας ή της άλλης χώρας, εάν ο συναλλαγματικός πόλεμος που διεξάγουν ξεφύγει από τον έλεγχο.
.
Οι Η.Π.Α.
Γνωρίζοντας πλέον όλα τα παραπάνω, έχει τη δυνατότητα να κατανοήσει κανείς τι ακριβώς συμβαίνει και πως εξελίχθηκε ο συναλλαγματικός πόλεμος, μεταξύ της Κίνας και των Η.Π.Α.
Αναλυτικότερα η υπερδύναμη, για να μπορέσει να ξεφύγει από την παγίδα του χρέους, καθώς επίσης των δίδυμων ελλειμμάτων της, χρειάζεται ανάπτυξη – αύξηση δηλαδή του ΑΕΠ της. Στα πλαίσια αυτά (άρθρο μας), είναι γνωστό ότι, τα τέσσερα βασικά στοιχεία του ακαθάριστού εθνικού προϊόντος (ΑΕΠ) είναι η ιδιωτική κατανάλωση (Κ), οι μικτές επενδύσεις (Ε), οι καταναλωτικές δαπάνες του δημοσίου (Δ), καθώς επίσης η διαφορά μεταξύ εξαγωγών και εισαγωγών. Πρόκειται λοιπόν για την παρακάτω μαθηματική εξίσωση:
.
ΑΕΠ = Κ+Ε+Δ+(Εξαγωγές – Εισαγωγές)
.
Το ΑΕΠ των Η.Π.Α. τώρα, ύψους περί τα 15 τρις $ (2011), αποτελείται από 71% κατανάλωση, 12% επενδύσεις, 20% δημόσιες δαπάνες και -3% καθαρές εξαγωγές. Με δεδομένο δε το ότι,
(α) οι Αμερικανοί πολίτες έχουν μειώσει την κατανάλωση λόγω υπερχρέωσης – έχει πάψει δηλαδή να λειτουργεί το παραδοσιακό «φάρμακο» για την αύξηση του ΑΕΠ, οπότε περιορίζονται αναγκαστικά οι ιδιωτικές επενδύσεις, καθώς επίσης
(β) την απαίτηση των πολιτών για μείωση του δημοσίου χρέους, επειδή «δεν θέλουν να καταλήξουν σαν την Ελλάδα»– άρα τον περιορισμό των κρατικών δαπανών,
ο μόνος τρόπος αύξησης του ΑΕΠ (ανάπτυξης), είναι η μείωση των εισαγωγών, με την παράλληλη αύξηση των εξαγωγών (όπως συμβαίνει και στη Ελλάδα).
Εδώ ακριβώς εστιάζεται και η δήλωση του προέδρου των Η.Π.Α. στην ομιλία του για την κατάσταση του έθνους (27.01.2010), σε σχέση με μία εθνική ανάγκη για εξαγωγές – με στόχο το διπλασιασμό τους, εντός πέντε ετών. Μία τέτοια ενέργεια, ο διπλασιασμός δηλαδή των εξαγομένων προϊόντων, θα μεγέθυνε το ΑΕΠ κατά 1,3% – οπότε ο σημερινός ρυθμός ανάπτυξης της τάξης του 2,5%, θα αυξανόταν στο 3,8% (ποσοστό αρκετό για να μειωθεί η ανεργία στη χώρα, η οποία θα μπορούσε να προκαλέσει τεράστιες κοινωνικές αναταραχές).
Ο πιο εύκολος τρόπος τώρα για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, είναι η μείωση της ισοτιμίας (υποτίμηση) του δολαρίου –σε συνδυασμό με την αύξηση της εσωτερικής κατανάλωσης της Κίνας (επίσης της Γερμανίας και της Ιαπωνίας), έτσι ώστε να επιβοηθηθούν ο εξαγωγές των αμερικανικών προϊόντων (η μέθοδος στην Ευρωζώνη είναι η εσωτερική υποτίμηση των ελλειμματικών χωρών, παράλληλα όμως με την αύξηση των εισοδημάτων και της ζήτησης των πλεονασματικών χωρών, σε προϊόντα των ελλειμματικών).
.
Η ΚΙΝΑ
Ο βασικός στόχος της Κίνας είναι η δημιουργία θέσεων εργασίας, με κάθε θυσία – αφού διαφορετικά κινδυνεύει να ξεσπάσουν εσωτερικές εξεγέρσεις, από τις οποίες έχει υποφέρει τα πάνδεινα τους τελευταίους δύο αιώνες. Χρειάζεται λοιπόν επίσης ανάπτυξη, όπως οι Η.Π.Α. – κάτι που όμως είναι πολύ δύσκολο να το πετύχει, αυξάνοντας την εσωτερική της κατανάλωση, για τις εξής κυρίως αιτίες:
(α) Οι Κινέζοι αποταμιεύουν σε μεγάλο βαθμό, λόγω του σχεδόν ανύπαρκτου κοινωνικού κράτους – κάτι που τους αναγκάζει να προνοούν οι ίδιοι για το μέλλον τους (σύνταξη), για την υγεία, για τη μόρφωση των παιδιών τους κοκ.
(β) Λόγω της παραδοσιακής κομφουκιανής «κουλτούρας» τους, δεν είναι «θιασώτες» της κατανάλωσης – επιλέγοντας έναν κατά πολύ λιγότερο επιδεικτικό και «απαιτητικό» τρόπο ζωής, σε σχέση με πολλούς άλλους λαούς.
Επομένως, με βάση τα παραπάνω, η Κίνα είναι υποχρεωμένη να αυξάνει τις εξαγωγές της – αφού διαφορετικά δεν είναι δυνατόν να έχει ανάπτυξη, έτσι ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει την ανεργία.
Όσον αφορά δε τα «συστατικά» του ΑΕΠ της (Πίνακας IV), είναι ακριβώς αντίθετα από τα αντίστοιχα των Η.Π.Α. – 38% κατανάλωση, 48% επενδύσεις, 10,4% δημόσιες δαπάνες και 3,6% καθαρές εξαγωγές (εξαγωγές μείον εισαγωγές)
.
ΠΙΝΑΚΑΣ IV: Συστατικά του ΑΕΠ Κίνας και Η.Π.Α.
| Δείκτες ανάπτυξης |
Η.Π.Α. |
Κίνα |
| Κατανάλωση |
71% |
38% |
| Επενδύσεις |
12% |
48% |
| Δημόσιες Δαπάνες |
20% |
10,4% |
| Καθαρές εξαγωγές |
-3% |
3,6% |
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
.
Όπως φαίνεται από τον Πίνακα IV, οι διαφορές μεταξύ των δύο χωρών είναι τεράστιες – ενώ ανάλογες διαπιστώνονται μεταξύ αρκετών χωρών της Ανατολικής Ασίας και της Δυτικής Τρόικας. Και στις δύο περιοχές δε, τυχόν αλλαγές θα προϋπέθεταν μία «πολιτισμική επανάσταση» – αφού θα έπρεπε να διαφοροποιηθεί εντελώς ο αντίστοιχος τρόπος ζωής.
