(β) Αύξηση των κεφαλαίων του ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας (ESM), το οποίο ξεκινάει τη λειτουργία του τον Ιούλιο του 2012, τουλάχιστον στο 1 τρις € – από τα 500 δις € που έχουν συμφωνηθεί. Παράλληλα, ο «εφοδιασμός» του με μία τραπεζική άδεια, παρά τις αντιρρήσεις των Γερμανών, έτσι ώστε να μπορεί να δανείζεται απεριόριστα από την ΕΚΤ. Η κίνηση αυτή έχει θεωρηθεί απαραίτητη, για να μπορέσει το ταμείο να ανταποκριθεί στα προβλήματα της εξόδου της Ελλάδας.
(γ) Αγορά ομολόγων του δημοσίου των ασθενέστερων κρατών (Ισπανία, Ιταλία κλπ.) εκ μέρους της ΕΚΤ ή/και του ESM, έτσι ώστε να συμπιεσθούν τα επιτόκια δανεισμού, τα οποία διαφορετικά θα εκτοξεύονταν στα ύψη.
(δ) Ενίσχυση των εμπορικών τραπεζών, οι οποίες θα χρειάζονταν «φρέσκα» χρήματα (ίδια κεφάλαια) για να επιβιώσουν – παράλληλα με τα δάνεια της ΕΚΤ. Τα χρήματα αυτά θα προέρχονται από το ESM, όπου όμως θα πρέπει να αλλάξουν οι μέχρι σήμερα ισχύοντες κανόνες – αφού το ESM επιτρέπεται να ενισχύει τα κράτη, αλλά όχι τις τράπεζες τους.
Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, συζητείται ήδη η ίδρυση ενός νέου ευρωπαϊκού ταμείου σταθερότητας, το οποίο θα μπορούσε να βοηθάει ειδικά τις προβληματικές τράπεζες της Ευρωζώνης – παρέχοντας παράλληλα εγγυήσεις για τις καταθέσεις των πολιτών των χωρών-μελών της Ευρωζώνης, με στόχο να μη προκαλούνται bank run.
(ε) Έλεγχος της ελεύθερης διακίνησης των κεφαλαίων, έτσι ώστε να μην είναι δυνατόν να μεταφέρουν τις καταθέσεις τους οι Ιταλοί, για παράδειγμα, στις γερμανικές τράπεζες ή σε άλλες χώρες του εξωτερικού – υποχρεώνοντας τις τοπικές τράπεζες σε χρεοκοπία.
Βέβαια, τέτοιου είδους κανόνες είναι αντίθετοι με τις βασικές αρχές της ΕΕ, ενώ θα ήταν δυνατόν να πανικοβάλλουν ακόμη περισσότερο τους καταθέτες. Εν τούτοις, η «φυγάδευση» των κεφαλαίων από τις χώρες του νότου, σε αυτές του βορά και ειδικά στη Γερμανία, μπορεί να δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στην Ευρωζώνη – τα οποία είναι δύσκολο να αντιμετωπισθούν διαφορετικά.
(στ) Επί πλέον βοήθεια στην Ελλάδα, με στόχο τη σταθεροποίηση του νέου νομίσματος της (επέμβαση στις αγορές συναλλάγματος), το οποίο διαφορετικά θα κινδύνευε με μία τεράστια, άμεση υποτίμηση.
Φυσικά η προετοιμασία όλων των παραπάνω μέτρων είχε γίνει ήδη, «πίσω από τις πλάτες» της Ελλάδας – η οποία σχεδιαζόταν να εκβιαστεί στην έξοδο, χωρίς την παραμικρή αποζημίωση, εάν είχε καθυστερήσει (πέρα από τον Ιούνιο) να προβεί σε στάση πληρωμών.
Συνεχίζοντας το διάγγελμα του, ο πρωθυπουργός αναφέρει ότι, έχουν ληφθεί τα απαιτούμενα μέτρα για την εξασφάλιση των εισαγωγών ενέργειας και λοιπών βασικών προϊόντων, έτσι ώστε να μην υπάρξει πρόβλημα κατά τους τρεις επόμενους μήνες – όπου όμως η Ελλάδα οφείλει να λάβει τα απαραίτητα μέτρα, για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στο μέλλον μόνη της.
Φυσικά το ΔΝΤ έχει εκδιωχθεί, το μνημόνια έχει πάψει να ισχύει και η δανειακή σύμβαση υποτέλειας έχει διαφοροποιηθεί – με τα επιτόκια δανεισμού να μην ξεπερνούν το 0,5% επάνω από το βασικό της ΕΚΤ (1,5% συνολικά) και τις μέχρι τότε δόσεις αποπληρωμής (Πίνακας Ι) να έχουν περιορισθεί αισθητά, μετά τη νέα διαγραφή των 80 δις €.
.
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Υποχρεώσεις πληρωμής χρεολυσίων μετά το PSI plus, σε δις €
| Έτος |
Χρεολύσια |
| 2012 |
8,6 |
| 2013 |
12,9 |
| 2014 |
25,4 |
| 2015 |
16,5 |
| 2016 |
13,4 |
| 2017 |
7,4 |
| 2018 |
5,5 |
| 2019 |
7,8 |
| 2020 |
5,7 |
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
.
Ειδικά όσον αφορά τα χρεολύσια 2014-2016, τα οποία θα ήταν αδύνατον ποτέ να πληρωθούν, λόγω του τεράστιου ύψους τους, έχουν ληφθεί τα απαραίτητα μέτρα, έτσι ώστε να μειωθούν σε εφικτά επίπεδα.
Περαιτέρω, ο πρωθυπουργός επιχειρεί να αιτιολογήσει την απόφαση του στους πολίτες της χώρας του, γνωρίζοντας πάρα πολύ καλά ότι, εάν αντιδράσουν αρνητικά ή/και εάν δεν συμμετέχουν ενεργά στην επανεκκίνηση της οικονομίας της πατρίδας τους, το τολμηρό εγχείρημα του δεν πρόκειται να έχει αίσιο τέλος – παρά τα ανταλλάγματα, τα οποία έχει εξασφαλίσει, με τις επιτυχημένες διαπραγματεύσεις της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.
.
ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Ο πρωθυπουργός εξηγεί ότι, υπήρχαν δύο μόνο τρόποι εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη: είτε να εξέλθει οικιοθελώς από την ΕΕ και, κατ’ επέκταση, από τη ζώνη του κοινού νομίσματος, είτε να υιοθετηθεί μονομερώς ένα εθνικό νόμισμα, λόγω αδυναμίας δανεισμού, σε συνδυασμό με το (παράνομο) σταμάτημα της παροχής ρευστότητας στη χώρα από την ΕΚΤ – γεγονός που θα σήμαινε την de facto καταγγελία της σύμβασης της Ευρωζώνης.
“Δυστυχώς η Ελλάδα”, τονίζει χαρακτηριστικά, “παρά το ότι αντιμετωπίζει τα μικρότερα προβλήματα, σε σχέση με τις άλλες χώρες της ΕΕ, έχει επιλεχθεί από τη Γερμανία ως η ιδανικότερη χώρα, για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων – ενδεχομένως στα πλαίσια των σχεδίων της ισχυρότατης αυτής «οικονομικής μηχανής», να ηγηθεί όλων των άλλων κρατών”.
Για να τεκμηριώσει δε τη θέση του, παρουσιάζει στους Έλληνες τον Πίνακα ΙΙ, σύμφωνα με τον οποίο το συνολικό χρέος της Ελλάδας είναι σχεδόν ίσο με αυτό της Γερμανίας – ενώ τα δημόσιο και ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων είναι, σε αντίθεση με τα άλλα κράτη, πολλαπλάσια των χρεών της.
.
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: ΑΕΠ σε δις € και συνολικά χρέη 2011, δημόσια και ιδιωτικά, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, χωρίς τις τράπεζες
| Χώρα |
ΑΕΠ |
Επιχειρήσεις |
Νοικοκυριά |
Δημόσιο |
Σύνολο |
| Ιρλανδία |
170 |
245 |
123 |
109 |
477 |
| Πορτογαλία |
186 |
149 |
106 |
106 |
361 |
| Ισπανία |
1.182 |
192 |
87 |
67 |
346 |
| Βέλγιο* |
407 |
175 |
53 |
95 |
323 |
| Γαλλία |
2.160 |
150 |
61 |
87 |
298 |
| Ιταλία |
1.728 |
110 |
50 |
121 |
281 |
| Ελλάδα** |
218 |
74 |
71 |
124 |
269 |
| Γερμανία |
2.790 |
80 |
60 |
83 |
223 |
* Το διπλάσιο ΑΕΠ από την Ελλάδα, με τον ίδιο αριθμό εργαζομένων!
** Μετά από την αφαίρεση των 100 δις € χρέους (PSI), χωρίς την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Πηγή: MM (IMF), World Factbook
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
.
Τέλος, ο πρωθυπουργός αναφέρεται στις δύο διαφορετικές προτάσεις, οι οποίες του παρουσιάστηκαν από τη Γερμανία και τις οποίες απέρριψε:
(α) Διπλό νόμισμα: Η εναλλακτική αυτή λύση προήλθε από τον οικονομολόγο της Deutsche Bank, ο οποίος πρότεινε την εισαγωγή ενός δεύτερου νομίσματος (G–Euro), για την πληρωμή των υποχρεώσεων του δημοσίου – ουσιαστικά ένα είδος «ομολόγου», με τη μορφή ενός ειδικού χαρτονομίσματος.
Κατά την άποψη του οικονομολόγου, το παράλληλο νόμισμα θα υποτιμούταν αμέσως, περίπου κατά 50% – με αποτέλεσμα να γίνουν πιο φθηνά τα ελληνικά προϊόντα στις διεθνείς αγορές και να ανακτηθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας, χωρίς το σοκ που θα προκαλούσε μία ξαφνική έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη (γεγονός για το οποίο δεν υπάρχει ουσιαστικά προηγούμενη εμπειρία, αφού η Ευρωζώνη δεν είναι μία απλή νομισματική ένωση ανεξάρτητων μεταξύ τους χωρών).
Πρακτικά λοιπόν, οι πληρωμές του Ελληνικού δημοσίου με το παράλληλο νόμισμα θα έχαναν το 50% της αγοραστικής αξίας τους – ενώ δεν θα εξοφλούταν με αυτό μόνο τα τιμολόγια των προμηθευτών του δημοσίου, αλλά και οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων, οι συντάξεις, τα επιδόματα ανεργίας κλπ.
Πάντοτε κατά τον πρωθυπουργό, το πιθανότερο αποτέλεσμα θα ήταν να προκληθούν τεράστιες κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις στην Ελλάδα – αφού τα εισοδήματα (μισθοί, συντάξεις κλπ.) θα περιορίζονταν κατά 50%, ενώ όλες οι υπόλοιπες τιμές (όπως περίπου συμβαίνει και με την εσωτερική υποτίμηση, εάν γίνει μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα), θα παρέμεναν στο ίδιο ύψος. Επειδή δε το ιδιωτικό χρέος θα συνέχιζε να είναι σε ευρώ (δάνεια, τόκοι κλπ.), όλοι όσοι οφειλέτες θα είχαν εισοδήματα στο παράλληλο νόμισμα, θα χρεοκοπούσαν σχεδόν ακαριαία.
Επομένως, αν και το παράλληλο νόμισμα θα μπορούσε να λειτουργήσει διαφορετικά μακροπρόθεσμα, όπως συμβαίνει και με την εσωτερική υποτίμηση, αφού οι τιμές των προϊόντων, τα ενοίκια κλπ. θα προσαρμόζονταν σταδιακά, θα λειτουργούσε βραχυπρόθεσμα πολύ πιο καταστροφικά, από την υιοθέτηση της δραχμής – οπότε δεν αποτελούσε σε καμία περίπτωση λύση.
(β) Δημιουργία ειδικών οικονομικών ζωνών: Η Γερμανία, με στόχο να βοηθηθεί η ανάπτυξη (η δική της μάλλον και όχι η δική μας), μέσω των νέων επενδύσεων, πρότεινε τη δημιουργία ζωνών χαμηλής φορολόγησης και περιορισμένου κόστους, χωρίς εργασιακές συμβάσεις και με περιορισμένες κοινωνικές εισφορές, κατά το παράδειγμα της Κίνας.
Επίσης, τη δημιουργία μίας εταιρείας ειδικού σκοπού, κατά το παράδειγμα των (ληστρικών) ιδιωτικοποιήσεων στην Ανατολική Γερμανία, στην οποία θα μεταφέρονταν όλα τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου – έτσι ώστε να «διευκολυνθούν» οι αποκρατικοποιήσεις.
“Φυσικά και οι δύο αυτές προτάσεις θεωρήθηκαν προσβλητικές και εγκληματικές για μία πολιτισμένη ευρωπαϊκή χώρα, όπως η Ελλάδα”, τόνισε ο πρωθυπουργός, “η οποία δεν θα ήθελε να καταλυθούν εντελώς τα δικαιώματα των εργαζομένων και να κινεζοποιηθεί η παραγωγή, αλλά ούτε και να λεηλατηθεί η δημόσια περιουσία – η οποία ανήκει σε όλους τους Έλληνες”.
