Η ΕΛΛΑΔΑ
Ανεξάρτητα τώρα από τα παραπάνω, μία χώρα με πρωτογενή ελλείμματα όπως η Ελλάδα, δηλαδή με «λειτουργικές ζημίες» προ φόρων και χρεολυσίων, είναι αδύνατον να μειώσει το δημόσιο χρέος της – όχι τουλάχιστον σε μικρό χρονικό διάστημα. Περαιτέρω, όταν η οικονομία ενός κράτους έχει οδηγηθεί σε μία ύφεση της τάξης του -6%, λόγω της εφαρμογής εσφαλμένων μέτρων εξυγίανσης, είναι αδύνατον να παράγει πλεονάσματα υψηλότερα από το επιτόκιο 6% (μέσος όρος), με το οποίο επιβαρύνεται το χρέος της – αφού θα πρέπει να ξεφύγει από την ύφεση και να αναπτύσσεται με ρυθμό υψηλότερο των επιτοκίων.
Συνεχίζοντας, όταν το ΑΕΠ ενός κράτους μειώνεται κατά 30 δις €, οι απώλειες των εσόδων από τους φόρους, οι οποίοι υπολογίζονται στο 24% επί του ΑΕΠ (δηλαδή στα -7,2 δις €), είναι αδύνατον να «αντισταθμιστούν» από νέους φόρους, όπως από τον πρόσφατο επί των ακινήτων – εκτός του ότι οι νέοι φόροι μειώνουν ακόμη περισσότερο το ΑΕΠ, λόγω επιδείνωσης της ύφεσης.
Επί πλέον, ενέργειες όπως η αύξηση του ΦΠΑ σε επίπεδα άνω του 20% (23% στα εστιατόρια!), αποτελούν ουσιαστικά κίνητρο φοροδιαφυγής – ειδικά σε συνδυασμό με φόρους εισοδημάτων άνω του 40% σε μία χώρα, στην οποία η «φορολογική ανταποδοτικότητα» είναι σχεδόν αμελητέα (οι δαπάνες των Ελλήνων για την ιδιωτική υγεία και παιδεία υπολογίζονται στο 10% του ΑΕΠ, όταν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι σχεδόν μηδενικές) – πόσο μάλλον όταν η χώρα αυτή συνορεύει με περιοχές, στις οποίες οι φόροι είναι κατά πολύ χαμηλότεροι.
Εκτός αυτού, οι υπερβολικοί άμεσοι φόροι καταστρέφουν μία αγορά, αφού οι έντιμοι επιχειρηματίες δεν μπορούν πλέον να ανταγωνιστούν αυτούς οι οποίοι δεν πληρώνουν τους φόρους, πουλώντας ως εκ τούτου με σημαντικά χαμηλότερες τιμές (αθέμιτος ανταγωνισμός). Πως είναι δυνατόν λοιπόν να εξέλθει μία χώρα από την τεράστια κρίση που οδηγήθηκε (κατά την άποψη μας λόγω ανεπάρκειας και όχι πρόθεσης), με δικά της μέσα, χωρίς τη βοήθεια δηλαδή της ΕΕ;
Ολοκληρώνοντας, είναι ίσως σκόπιμο να αναφέρουμε ότι, η ελεγχόμενη χρεοκοπία μίας χώρας δεν είναι ουσιαστικά εφικτή, έτσι όπως παρουσιάζεται από τη Γερμανία, αφού δεν υπάρχει ανάλογο «πτωχευτικό Δίκαιο». Για παράδειγμα, στις επιχειρήσεις που χρεοκοπούν διορίζεται σύνδικος πτώχευσης – κάτι που φυσικά είναι αδιανόητο για κράτη. Το τι θα μπορούσε να συμβεί στην περίπτωση μίας ανεξέλεγκτης πτώχευσης τώρα, έχει αναλυθεί στο κείμενο μας «Υποθετικό σενάριο χρεοκοπίας».
Όσον αφορά τέλος την πιθανότητα εξόδου της χώρας μας από την Ευρωζώνη, η οποία δεν μπορεί να της επιβληθεί από την Κομισιόν, αλλά μόνο να ζητηθεί από την Ελληνική κυβέρνηση (από το κόμμα της πλειοψηφίας ουσιαστικά), θεωρούμε ότι κανένα κόμμα δεν θα πρόδιδε τη χώρα του. Τέλος πιθανολογούμε ότι, η μόνη πιθανότητα να χαθούν οι αποταμιεύσεις των πολιτών, είναι η χρεοκοπία των τραπεζών, μετά από μία αντίστοιχη της χώρας τους – επειδή υποθέτουμε ότι πολύ δύσκολα μπορεί να εκπληρώσει τις εγγυήσεις του ένα κράτος που δηλώνει στάση πληρωμών (αν και δεν νομίζουμε ότι υπάρχει κίνδυνος).
.
Η ΤΡΟΙΚΑ
Κατά την άποψη μας, το ενδεχόμενο σχέδιο της Τρόικας να «απομονωθεί» η Ελληνική βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος (ονομαστικά άνω των 500 δις €, αφού όταν ένα κράτος δηλώνει στάση πληρωμών, ακολουθεί μεγάλο μέρος του ιδιωτικού τομέα – με τη μόχλευση ενδεχομένως πάνω από 5 τρις €), με την υπομονετική αντικατάσταση των μη ενυπόθηκων και μοχλευμένων ομολόγων, με ενυπόθηκα και μη μοχλευμένα, δεν πρόκειται να επιτύχει – επειδή οι Έλληνες το έχουν καταλάβει και αντιδρούν (ενώ οι ευρωπαϊκές τράπεζες έχουν τεράστιο πρόβλημα).
Οι πολίτες γνωρίζουν πλέον ότι, εάν τυχόν η Ελλάδα απομονωνόταν από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, υποθετικά μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, τότε πιθανότατα θα επιβαλλόταν δικτατορικά η έξοδος της από την Ευρωζώνη, παράλληλα με τη χρεοκοπία της – γεγονός που θα την (μας) οδηγούσε στην υποδούλωση, σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης. Επομένως δεν πρόκειται να δεχθούν παθητικά τη μοίρα τους, πληρώνοντας ακόμη μία φορά τα λάθη των όποιων κυβερνήσεων τους ή τα τρομακτικά σφάλματα της Ευρώπης.
Ίσως λοιπόν αλλάξει τελικά «πορεία» η Τρόικα, οργανώνοντας τη διαγραφή του μέρους των χρεών που έχει ήδη αποφασισθεί(21%), επιμηκύνοντας τα υπόλοιπα με το επιτόκιο της ΕΚΤ (1,5%) και αναγκάζοντας τις ευρωπαϊκές εταιρείες να επενδύσουν σε παραγωγικές μονάδες στην Ελλάδα – αντί στην Κίνα, στη Βραζιλία και αλλού.
Με τον τρόπο αυτό, οι όποιοι υπεράριθμοι δημόσιοι υπάλληλοι, για παράδειγμα, θα απομακρυνόταν μεν από τη δουλειά τους,χωρίς όμως να οδηγηθούν στην ανεργία, η οποία «εκβάλλει» στα ελλείμματα και στα χρέη – αφού οι ευρωπαϊκές επενδύσεις θα δημιουργούσαν νέες θέσεις εργασίας. Εκτός αυτού, η Ελλάδα θα εισερχόταν σε έντονη αναπτυξιακή πορεία, με «αιχμή» τις εξαγωγές – περιορίζοντας σημαντικά τη σχέση χρέους προς ΑΕΠ.
Εάν τώρα η Τρόικα ανάγκαζε τη Γερμανία να πληρώσει τις τεράστιες οφειλές της στη χώρα μας (πολεμικές επανορθώσεις – όπως αναφέραμε, η Δίκη άρχισε στη Χάγη, με την Ελλάδα και την Ιταλία στη θέση του κατηγόρου) με ετήσιες δόσεις, ίσες με τα τοκοχρεολύσια της, η Ελλάδα θα έπρεπε πλέον να καλύψει μόνο τα πρωτογενή (προ τόκων) ελλείμματα του προϋπολογισμού της.
Φυσικά, θα έπρεπε παράλληλα η Δικαστική Εξουσία της Ελλάδας να τιμωρήσει τους όποιους ενόχους, υιοθετώντας τα κριτήρια ενός σοβαρού Κράτους Δικαίου. Επίσης, να δημιουργηθεί ένα σωστό πλαίσιο λειτουργίας των Ελληνικών επιχειρήσεων, να τοποθετηθούν αυστηροί κανόνες, οι οποίοι να εμποδίζουν τη διαπλοκή και τη διαφθορά, να οργανωθεί σωστά η δημόσια διοίκηση και να εκλογικευθεί το φορολογικό σύστημα – οπότε θα δρομολογούταν η «εσωτερική» ανάπτυξη (αύξηση του ΑΕΠ, μείωση της σχέσης χρέος/ΑΕΠ), με κέντρο βάρους τη Ναυτιλία, τον Τουρισμό, τη Γεωργία και τις Υπηρεσίες.
Τέλος, θα ήταν μάλλον απαραίτητη η εγκατάσταση της Άμεσης Δημοκρατία στην Ελλάδα – η διοίκηση δηλαδή του κράτους με την ενεργό συμμετοχή των υπεύθυνων πολιτών του. Το νέο πολιτικό σύστημα, το οποίο δεν θα είχε καμία σχέση με το «σκοτεινό παρελθόν», θα επανάφερε την αισιοδοξία στους Έλληνες – οι οποίοι, ως εκ τούτου, θα γίνονταν ξανά δημιουργικοί, εργατικοί και παραγωγικοί, ενώ θα απομακρύνονταν από όλες τις κακές «συνήθειες», τις οποίες δυστυχώς απέκτησαν κυρίως τα τελευταία τριάντα χρόνια.
.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Όπως είναι γνωστό, δεν είναι η συνείδηση των ανθρώπων αυτή που καθορίζει την ύπαρξή τους αλλά, αντίθετα, είναι η κοινωνική τους ύπαρξη, αυτή που καθορίζει τη συνείδηση τους.
Επομένως, οι Έλληνες θα σταματήσουν να έχουν «κακές συνήθειες» και η Ελλάδα θα κερδίσει τη θέση που της αξίζει στον πλανήτη, όταν τα «προβεβλημένα, επώνυμα πρότυπα» της ελληνικής κοινωνίας (πολιτικοί, δημοσιογράφοι, δικηγόροι, καθηγητές, τραγουδιστές κλπ.), πάψουν πια να «υποδεικνύουν» στους υπόλοιπους έντονα «παραβατικές» συμπεριφορές. Αρκεί φυσικά οι Έλληνες να είναι ψύχραιμοι, ενωμένοι, μαχητικοί και υπομονετικοί, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να κερδίσουν πίσω τη χώρα τους – χωρίς κανένα φόβο ή βεβιασμένες ενέργειες.
Κλείνοντας, εάν συνεχίσουν να αμείβονται οι «παραβατικές» συμπεριφορές, αντί να τιμωρούνται παραδειγματικά, τίποτα δεν θα αλλάξει – αφού είναι αδύνατον, για παράδειγμα, να υποχρεώσεις έναν υδραυλικό να εκδίδει αποδείξεις, όταν κάποιοι προβεβλημένοι πολιτικοί υπεξαιρούν τεράστια ποσά από τα ταμεία του δημοσίου, παραμένοντας ατιμώρητοι λόγω «παραγραφής»!
.
