.
Η Γερμανία
Στη νούμερο ένα τώρα οικονομία της Ευρώπης, στην ατμομηχανή της Ευρωζώνης που απομυζεί αχόρταγα τους εταίρους της έχοντας τους φυλακίσει στο κοινό νόμισμα (την Ελλάδα στο θάλαμο απομόνωσης υψίστης ασφαλείας), η ανεργία έχει σχεδόν μηδενισθεί – παραδόξως ταυτόχρονα με την άνοδο των εισοδηματικών ανισοτήτων! Το ποσοστό του κινδύνου της φτώχειας στα μονοπρόσωπα νοικοκυριά έχει αυξηθεί στο 30% (πηγή) – ενώ αρκετοί εργάζονται μεν με συμβάσεις πλήρους απασχόλησης, αλλά ο μισθός τους δεν αρκεί για να καλύψει τις βασικές τους ανάγκες.
Τα διαθέσιμα εισοδήματα του κατώτερου 40% του πληθυσμού δεν έχουν ακολουθήσει το ρυθμό ανάπτυξης μετά το 1990 – ενώ το 20% κερδίζει λιγότερα χρήματα, από ότι το 1991. Λογικά λοιπόν ο ρατσισμός κλιμακώνεται, όπως άλλωστε στις Η.Π.Α., επειδή θεωρούνται υπεύθυνοι οι μετανάστες που είναι πρόθυμοι να εργασθούν για πολύ λιγότερα χρήματα, καθώς επίσης σε πολύ χειρότερες συνθήκες – έχοντας την άποψη πως σύντομα θα εξελιχθεί σε ένα από τα βασικότερα πολιτικά θέματα της χώρας.
Υπενθυμίζουμε εδώ πως η μεγάλη στροφή στη Γερμανία, η οποία άλλωστε σηματοδότησε την κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα, έγινε από τον καγκελάριο Schroeder – ο οποίος υιοθετώντας το 2000 την ατζέντα 2010 απελευθέρωσε την αγορά εργασίας, προσαρμόζοντας την στο ακραία νεοφιλελεύθερο αγγλοαμερικανικό μοντέλο. Στη συνέχεια κανένας δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτήν την πολιτική, παρά τα καταστροφικά αποτελέσματα της στις Η.Π.Α. – θεωρώντας πως στη Γερμανία δεν θα κλιμακωθούν ο ρατσισμός, η μαζική φτώχεια και οι ταξικοί πόλεμοι.
Ακόμη χειρότερα, η πολιτική αυτή επιβλήθηκε στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης με τη βοήθεια της κρίσης χρέους – παρά το ότι τα χρέη αυτά προέρχονταν από τη διαφθορά και τη διαπλοκή της πολιτικής με την οικονομική εξουσία, από τη συνεχώς αυξανόμενη νόμιμη φοροδιαφυγή των πολυεθνικών (νόμιμη επειδή θεσμοθετήθηκε από κυβερνήσεις που ευρίσκονται στην έμμισθη υπηρεσία των χρηματοπιστωτικών κολοσσών), καθώς επίσης από τις κλιμακούμενες εισοδηματικές ανισότητες.
Σήμερα επιχειρεί να μιμηθεί το γερμανικό παράδειγμα η Γαλλία, η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, αδυνατώντας να ανταγωνισθεί διαφορετικά τη Γερμανία – μετά την εκλογή ενός προέδρου, ο οποίος δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τον κ. Σόιμπλε. Χώρες δε όπως η Ελλάδα έχουν μετατραπεί ήδη σε προτεκτοράτα – εκλιπαρώντας για τη διεξαγωγή ξένων επενδύσεων, χωρίς καμία απολύτως προστασία των Πολιτών τους.
Επίλογος
Συμπερασματικά δεν υπάρχουν κακά πολιτικά και οικονομικά συστήματα, αλλά κακές εφαρμογές τους – γεγονός που ισχύει επίσης για το φιλελευθερισμό, ο οποίος δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη σημερινή του μορφή, όπως η αριστερά με την προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση.
Θεωρούμε δε γελοίες τις αναφορές στην ανάγκη ιδιωτικοποιήσεων και ξένων επενδύσεων σε χώρες όπως η Ελλάδα, στην οποία διεξάγεται η μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών – αφού δεν πρόκειται να ωφεληθούν ούτε στο ελάχιστο οι Έλληνες, οι οποίοι θα χάσουν ότι έχουν και δεν έχουν παραμένοντας χρεωμένοι στο διηνεκές.
Ντρεπόμαστε επί πλέον για την παγίδα, στην οποία έχουμε οδηγηθεί ως κοινωνία, όσον αφορά επενδύσεις όπως της ELDORADO ή αποκρατικοποιήσεις όπως της FRAPORT – όπου επιχειρήσεις που δεν έχουν καμία πρόθεση να τηρήσουν τις συμβατικές τους υποχρεώσεις εκβιάζουν τη χώρα, τοποθετώντας τη μία κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη και το ένα πολιτικό κόμμα εναντίον του άλλου. Αναγκάζουν δε ακόμη και τους εργαζομένους τους να πολεμούν για τα συμφέροντα τους, εκμεταλλευόμενες τη φτώχεια και την ανεργία στην Ελλάδα.
Ολοκληρώνοντας, τα γεγονότα αυτά μας υπενθυμίζουν τη διπροσωπία του δημοκρατικού ουμανισμού, η οποία φαίνεται από την αντιπαραβολή κειμένων του Alexis de Tocqueville (ύμνησε τη δημοκρατία στην Αμερική) – αφενός μεν εναντίον της δουλείας, αφετέρου υπέρ της αποικιοκρατικής πολιτικής στη χειρότερη της μορφή. Έγραψε δε με μία μικρή παρέμβαση-επεξήγηση τα εξής:
“Δεν θα έλεγε κανείς, βλέποντας τι γίνεται στον κόσμο, πως οι Ευρωπαίοι είναι για τους ανθρώπους άλλων φυλών ότι είναι ο άνθρωπος για τα ζώα; Επομένως δεν πρέπει να συμπεριφερόμαστε σε άλλες φυλές ως ζώα;…Ο αποικισμός χωρίς την κυριαρχία θα είναι πάντα ένα λειψό και επισφαλές έργο… Οι λαοί που υποστηρίζουν την ισότητα όλων των ανθρώπων, έχουν το δικαίωμα να εξουσιάζουν όσους είναι κατώτεροι τους“.
Εν προκειμένω έχουμε την άποψη πως έτσι ακριβώς σκέφτεται η πρωσική κυβέρνηση, όσον αφορά όλα τα άλλα κράτη – εύλογα προφανώς αφού η Γερμανία, αντί να τιμωρηθεί για τα εγκλήματα της, αμείφθηκε πλουσιοπάροχα με τη διαγραφή των χρεών της, με το σχέδιο Μάρσαλ, με την νομιμοποίηση των κλεμμένων εκ μέρους των ναζί (άρθρο) κοκ., οπότε θεωρεί τις άλλες χώρες εντελώς ανόητες και κατώτερες της. Κάποτε πάντως ο Κλεμανσό (1885) είχε πει τα παρακάτω: Από την πλευρά μου νοιώθω περίεργα μειωμένος από τότε που είδα Γερμανούς επιστήμονες να αποδεικνύουν επιστημονικά …..ότι ο Γάλλος είναι κατώτερος από το Γερμανό!
