.
Θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς πως ο πρωθυπουργός μίας χώρας δεν είναι υπεύθυνος για τη διαφθορά των υπουργών του ή δεν τη γνώριζε. Είναι όμως δυνατόν να πιστέψει κανείς πως δεν τη γνώριζε; Δεν φαινόταν ολοκάθαρα ο πλούτος και τα σπίτια που είχαν συσσωρεύσει, χωρίς κανένα φόβο μήπως αποκαλυφθούν; Αφού λοιπόν ασφαλώς τη γνώριζε, δεν ήταν και είναι υπεύθυνος;
.
Επικαιρότητα
Επειδή επιχειρείται η αναπαλαίωση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο άλλαξε όνομα και ΑΦΜ για να μην πληρώσει τα τεράστια χρέη του, ύψους 258 εκ. € το 2018 (πηγή), ενώ προωθείται στη θέση του προέδρου φανατικός οπαδός του κ. Σημίτη, ο κ. Λοβέρδος, θεωρούμε χρήσιμη την υπενθύμιση του παρακάτω παλαιότερου άρθρου μας, σε σχέση με το κληροδότημα Σημίτη – έτσι ώστε να μην πει κανένας πως το ξέχασε, οπότε να ξαναζήσει την οδυνηρή ιστορία του.
Ειδικά βέβαια όσον αφορά το Γ. Παπανδρέου, θεωρούμε θράσος τη διεκδίκηση της ηγεσίας από έναν άνθρωπο που κυριολεκτικά διέλυσε το κόμμα του και τη χώρα – ενώ φαίνεται καθαρά πως δεν έχει βάλει καθόλου μυαλό, ότι δεν έμαθε απολύτως τίποτα, με κριτήριο τις σημερινές ενέργειες του.
Το κληροδότημα Σημίτη
Είναι ασφαλώς απαραίτητο να γνωρίζει μία χώρα την ιστορία της, ειδικά τα «λάθη» και τις παραλείψεις της – αφού διαφορετικά τα επαναλαμβάνει, οδηγούμενη από το κακό στο χειρότερο. Έχοντας λοιπόν αναφερθεί στο κληροδότημα του Κώστα Καραμανλή (πηγή), στο έγκλημα του υπουργού οικονομικών του (πηγή), στον Εφιάλτη του Καστελόριζου (πηγή) στο σκάνδαλο της ΕΛΣΤΑΤ (πηγή), στο εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων (ανάλυση), στους πατριδοκτόνους του PSI (πηγή) κοκ., θεωρούμε απαραίτητο να υπενθυμίσουμε την εποχή Σημίτη – πόσο μάλλον όταν φαίνεται πως συνεχίζει να επεμβαίνει στην οικονομική ζωή της χώρας, τασσόμενος αυτή τη φορά υπέρ της «έκθεσης ιδεών» Πισσαρίδη.
Με δεδομένο τώρα το ότι, η πηγή των δεινών της Ελλάδας είναι η άπατρις πολιτική και οικονομική της ελίτ που, σε πλήρη αντίθεση με τη γερμανική ελίτ, δεν έχει καμία εθνική συνείδηση, ο χρόνος που επιλέχθηκε όσον αφορά την παρέμβαση του δημιουργεί πολλά ερωτηματικά – γνωρίζοντας πως γίνονται προετοιμασίες για τη «ληστεία του πακέτου» των 32 δις € της Ευρώπης, ακριβώς όπως συνέβη με τα ΕΣΠΑ της εποχής Σημίτη.
Στα πλαίσια αυτά ανοίγουν ήδη μαζικά ή/και εξαγοράζονται οικονομικές ιστοσελίδες, όπου κορυφαίος κυβερνητικός παράγοντας είπε τα εξής, σχετικά με την αιτία του ανοίγματος τους: «Θα επιχειρηθούν εκβιασμοί για το Ταμείο Ανάκαμψης, 32 δις € είναι αυτά»!
Ξεκινώντας από την «προδοσία» των Ιμίων, την 31η Ιανουαρίου του 1996, όπου ο κ. Σημίτης συμφώνησε να μην υπάρχουν ελληνικά πλοία, στρατός και σημαία στην περιοχή, είναι ξεκάθαρο πως έβαλε τα θεμέλια όλων αυτών των επιθέσεων που αντιμετωπίζουμε σήμερα στο Αιγαίο – σημειώνοντας πως τους τελευταίους μήνες βιώνουμε τον ιδιότυπο, σιωπηλό υβριδικό πόλεμο που έχει κηρύξει εναντίον μας η Τουρκία, με τα ερευνητικά και στρατιωτικά πλοία της, ενώ έχει προηγηθεί και συνεχίζεται ο μεταναστευτικός, με στόχο το βίαιο εποικισμό των νησιών μας (ανάλυση).
Παραμένοντας όμως στο οικονομικό σκέλος, το 1997 ήταν η αφετηρία του σκανδάλου των φαρμάκων, όπου η Novartis αργότερα ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου – κάτι που φαίνεται καθαρά από τις στατιστικές κατανάλωσης (πηγή). Φυσικά η επόμενη κυβέρνηση συνέχισε και διόγκωσε ακόμη περισσότερο τη φαρμακευτική δαπάνη, στηριζόμενη στην προηγούμενη εποχή – όπως ακριβώς σήμερα η ΝΔ νομοθετεί και ενεργεί, «πατώντας» επάνω στους νόμους και στις πράξεις του ΣΥΡΙΖΑ και του 3ου μνημονίου που υπέγραψε.
Περαιτέρω, παρά την τεράστια πτώση των επιτοκίων δανεισμού της Ελλάδας λόγω της προοπτικής εισόδου της στην Ευρωζώνη από 25% αρχικά σε σχεδόν 5%, η κυβέρνηση Σημίτη μείωσε ελάχιστα το δημοσιονομικό της έλλειμμα – το οποίο άρχισε να αυξάνεται ξανά μετά το 2000, εκτοξευόμενο στο -8,8% το 2004. Έτσι, ενώ έπρεπε να χρησιμοποιηθούν τα χαμηλά επιτόκια, καθώς επίσης τα πακέτα στήριξης της ΕΕ για τη μείωση του δημοσίου χρέους, καθώς επίσης για τη διεξαγωγή παραγωγικών επενδύσεων, το χρέος της γενικής κυβέρνησης παρέμεινε σταθερά γύρω στο 100% του ΑΕΠ – παρά την εκρηκτική άνοδο του ΑΕΠ (περιοδικά άνω του 5% ρυθμός ανάπτυξης) λόγω των δημοσίων έργων, των ολυμπιακών, της ιδιωτικής κατανάλωσης κλπ.
Την ίδια στιγμή όμως το ιδιωτικό χρέος διπλασιάσθηκε, με τα γνωστά καταναλωτικά δάνεια για διακοπές κλπ. – οπότε ξανά τέθηκαν οι βάσεις για την εκτόξευση του. Οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ πως υπήρχαν συνεχείς αναθεωρήσεις των ελλειμμάτων που παρουσίαζε ο τότε υπουργός οικονομικών – όπως έλλειμμα 1,2% το 2003 αντί πλεόνασμα 0,1% (αναφορά το 2002 σε σχέδιο έκτακτης ανάγκης για το έλλειμμα και το χρέος, πηγή).
Εάν τώρα ερευνήσει κανείς την εξέλιξη του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης, θα διαπιστώσει πως το 1997 είχε εκτοξευθεί στο 120% του ΑΕΠ (πηγή) – σε επίπεδα δηλαδή κυριολεκτικά μη βιώσιμα. Αυτός ήταν ο λόγος της βιαστικής εισόδου της χώρας μας με τεχνάσματα στην Ευρωζώνη – όπου όμως, αντί να υιοθετήσει μία συνετή δημοσιονομική πολιτική, εξυγιαίνοντας την οικονομία μας, όχι μόνο συνέχισε τη σπατάλη, αλλά την αύξησε σε μεγάλο βαθμό.
Σε κάθε περίπτωση, τη δεύτερη τετραετία του κ. Σημίτη δημιουργήθηκε ένα κλίμα δημοσιονομικής ελαφρότητας και αφερεγγυότητας – το οποίο ολοκλήρωσε η επόμενη κυβέρνηση, με την εγκληματική απογραφή του 2004 που οδήγησε στην αμφισβήτηση γενικότερα των στατιστικών στοιχείων της Ελλάδας. Όπως πολύ σωστά αναφέρθηκε,
«Με την απογραφή του 2004 διαπιστώθηκε πως το έλλειμμα του 1999 ήταν τελικά 3,07% – δηλαδή οριακά υψηλότερο από το όριο του 3% που αποτελούσε ένα από τα κριτήρια που θα έπρεπε να ικανοποιεί μια χώρα για να ενταχθεί στο ευρώ. Μπορεί η διαφορά να ήταν ασήμαντη, ωστόσο σε επίπεδο εντυπώσεων επρόκειτο για μια καταστροφή. Η αξιοπιστία της χώρας δέχθηκε βαρύτατο πλήγμα» (πηγή).
Επόμενο κατόρθωμα της κυβέρνησης Σημίτη ήταν το περίφημο Swap με τη Goldman Sachs, η οποία χρέωσε 400 εκ. € τις υπηρεσίες της – όπου μεταξύ άλλων έχουν γραφεί τα εξής:
«Επί υπουργίας Οικονομικών Ε. Βενιζέλου εγγράφηκε στον προϋπολογισμό ένα πρόσθετο χρέος 16 δις €! Αυτό για όσους αναρωτιούνται ήταν το τελικό κόστος του περιβόητου swap της Goldman Sachs, που έλαβε χώρα επί κυβερνήσεως Σημίτη το 2001 – με στόχο να κρύψει χρέος 2,8 δις €….. Στην ίδια κατεύθυνση (δηλαδή της υπερχρέωσης των επόμενων γενεών, με την εμφάνιση μίας επίπλαστης ανάπτυξης) ήταν οι μέθοδοι των τιτλοποιήσεων που εφάρμοζε η κυβέρνηση Σημίτη – προεισπράττοντας έσοδα από τα λαϊκά λαχεία, το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων κοκ. Σήμερα, τα έσοδα αυτά απλά λείπουν από τους συγκεκριμένους φορείς – επειδή είναι υποθηκευμένα για πολλά χρόνια, με τις γνωστές συνέπειες. Δηλαδή, την κρατική χρηματοδότηση για την κάλυψη των κενών, τις βιαστικές αποκρατικοποιήσεις κλπ.» (πηγή).
Εδώ δεν πρέπει να ξεχασθεί το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου που κορυφώθηκε το 2000 – όπου δεκάδες χιλιάδες Έλληνες έχασαν τα σπίτια και τα χρήματα τους, μαζί με την καταστροφή των ασφαλιστικών ταμείων. Ούτε βέβαια η απίστευτη διαφθορά (μίζες) των υπουργών του κ. Σημίτη, όσον αφορά τα εξοπλιστικά, τις κατασκευές, τα φάρμακα κλπ. Εν προκειμένω, οι δαπάνες για τα εξοπλιστικά την περίοδο 1990-2000 ήταν συνολικά 21,394 δις $, καθιστώντας την Ελλάδα 7η χώρα παγκοσμίως – ενώ η απορρόφηση των ΕΣΠΑ εκτοξεύθηκε επί κ. Σουφλιά, με την κατασκευή πολλών αυτοκινητοδρόμων.
Ακολούθησαν τα «μαύρα ταμεία» της Siemens, με τις γνωστές κατηγορίες του κ. Τσουκάτου (πηγή) – όπου παραδέχθηκε πως τα χρήματα οδηγούνταν στο ΠΑΣΟΚ, ως ένα είδος πολιτικής συνδιαλλαγής! Επίσης οι γνωστές υποθέσεις με το C4I και οι δαπάνες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες – όπου κατά τον κ. Στουρνάρα ανήλθαν σε 8,5 δις €, μειωμένες κατά τα 2 δις € των εισιτηρίων – με κέρδος κατά τον ίδιο τις υποδομές που παρέμειναν στην Ελλάδα (πηγή). Οι υποδομές αυτές όμως μεταβιβάσθηκαν στη θυγατρική του Υπερταμείου των ξένων, στην ΕΤΑΔ – χωρίς καν να αποτιμηθούν, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται με αμελητέα αξία.
Θα μπορούσε βέβαια να ισχυρισθεί κανείς πως ο πρωθυπουργός μίας χώρας δεν είναι υπεύθυνος για τη διαφθορά των υπουργών του ή δεν τη γνώριζε. Είναι όμως δυνατόν να πιστέψει κανείς πως δεν τη γνώριζε; Δεν φαινόταν ολοκάθαρα ο πλούτος και τα σπίτια που είχαν συσσωρεύσει, χωρίς κανένα φόβο μήπως αποκαλυφθούν; Αφού λοιπόν ασφαλώς τη γνώριζε, δεν ήταν και είναι υπεύθυνος;
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, το κληροδότημα Σημίτη είναι αυτό που οδήγησε την Ελλάδα στην υπερχρέωση, συνεπικουρούμενο φυσικά από το κληροδότημα Καραμανλή – οπότε δεν είναι ότι καλύτερο να επεμβαίνουν σήμερα στην οικονομική ζωή της χώρας οι καταστροφείς της.
Δεν υποτιμάμε βέβαια καθόλου την κακοδιαχείριση της κρίσης από το 2009 και μετά – η οποία καταδίκασε την πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη πατρίδα μας στη χρεοκοπία, στην υποθήκευση των πάντων και στην πλήρη απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας. Εκτός αυτού, δεν ήταν μόνο η διαφθορά και οι μίζες υπεύθυνες για το κατάντημα της χώρας μας – αλλά και οι παραπάνω ενέργειες, καθώς επίσης οι κυβερνητικές αποφάσεις.
