Η Ισπανία ανήκει στις τέσσερις χώρες που λόγω της γερμανικής πολιτικής λιτότητας που της επιβλήθηκε στον κλάδο της υγείας, μείωσε σε μεγάλο βαθμό τις δαπάνες της και ιδιωτικοποίησε τα νοσοκομεία της. Έτσι, ενώ σήμερα οι δαπάνες υγείας στην Ισπανία υπολογίζονται στα 3.300 € ανά κάτοικο, στη Γερμανία είναι σχεδόν οι διπλάσιες – 6.000 €. Εκτός αυτού, ανά 1.000 κατοίκους αντιστοιχούν 30,1 ιατρεία και κλινικές στην Ισπανία – ενώ στη Γερμανία τα υπερδιπλάσια (71). Τέλος, όταν στην Ισπανία υπάρχουν 9,5 μονάδες εντατικής θεραπείας ανά 100.000 κατοίκους, στη Γερμανία είναι σχεδόν τετραπλάσιες (34). Οι μεγαλύτερες μειώσεις διενεργήθηκαν παραδόξως στην πιο πλούσια περιοχή της χώρας, στη Μαδρίτη – με αποτέλεσμα σήμερα μόνο η φτωχή Ανδαλουσία να δαπανάει λιγότερα από τη Μαδρίτη, όσον αφορά την Υγεία. Συνολικά από το 2008 χάθηκαν 4.000 θέσεις εργασίας από το σύστημα υγείας της πόλης και τα κρεβάτια μειώθηκαν κατά 3.000 – όταν ο πληθυσμός αυξήθηκε κατά 500.000 άτομα. Πολλές εγκαταστάσεις δε είναι απαρχαιωμένες, με τον περισσότερο εξοπλισμό τους να έχει αγοραστεί πριν από 10-15 χρόνια.
.
Επικαιρότητα
Με δεδομένο το ότι, στη Μαδρίτη οι μονάδες εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ) έχουν διπλάσιο αριθμό ασθενών από ότι συνήθως, ενώ έχουν δημιουργηθεί χώροι έκτακτης ανάγκης, αναρωτιούνται τα ΜΜΕ γιατί το ποσοστό των θανατηφόρων κρουσμάτων στην Ισπανία είναι σε τέτοιο βαθμό υψηλότερο, από ότι στη Γερμανία – στους 4.858 θανάτους, έναντι 64.059 περιπτώσεων σήμερα (πηγή) ή 7,58% (γράφημα, καθημερινοί θάνατοι στην Ισπανία). Πρόσφατα στη Γερμανία υπήρχαν 41.255 μολύνσεις με μόλις 224 θανάτους – δηλαδή ποσοστιαία μόλις 0,54% υποθέτοντας πως η χώρα δηλώνει τα σωστά ποσοστά.
Προφανώς η απάντηση είναι ένα μείγμα πολλών παραγόντων, ένας εκ των οποίων είναι τα πολύ περισσότερα τεστ υπόπτων περιπτώσεων που διεξάγει η Γερμανία – όπου εάν κάποιος δεν διαγνωσθεί με βαριά συμπτώματα δεν μεταφέρεται σε νοσοκομείο, αλλά είναι υποχρεωμένος να μείνει στο σπίτι του. Εκεί του παρέχονται τηλεφωνικά συμβουλές από γιατρούς όπως, για παράδειγμα, πώς να μειώσει τον πυρετό – ενώ δεν αναγράφονται όλες αυτές οι περιπτώσεις στις στατιστικές.
Σύμφωνα τώρα με τους γιατρούς, ο αριθμός των πραγματικά μολυσμένων είναι τουλάχιστον 5-6 φορές μεγαλύτερος, από αυτόν που δηλώνει το ισπανικό υπουργείο υγείας – σε αντίθεση δε με τη Γερμανία, ο ιός προσέβαλε πολύ ενωρίς μερικά από τα συνολικά 6.000 γηροκομεία, στα οποία σημειώθηκαν περί τους 1.500 θανάτους κατά τον πιο δημοφιλή ραδιοφωνικό σταθμό της χώρας (πηγή). Υπάρχει επίσης μεγάλος φόβος για τις φυλακές και τα ψυχιατρεία, λόγω του συνωστισμού που επικρατεί – ενώ τα μέτρα απολύμανσης που λαμβάνονται είναι φρικιαστικά (εικόνα). Προφανώς στην Ελλάδα δεν είναι δυνατόν να μη διαπιστώνονται ανάλογες περιπτώσεις, επίσης στις δομές φιλοξενίας παράνομων μεταναστών – οπότε το πιθανότερο είναι να διατηρούνται κρυφές από την κυβέρνηση.
Ένας δεύτερος πολύ σημαντικός παράγοντας, ίσως ο σημαντικότερος, είναι οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις των γηροκομείων μετά την ευρωπαϊκή κρίση χρέους και τα μέτρα λιτότητας που επέβαλε στην Ισπανία η Γερμανία – με αγοραστές διάφορα κερδοσκοπικά κεφάλαια και θυγατρικές των μεγάλων τραπεζών. Οι επενδυτές αυτοί διοικούν σήμερα τα γηροκομεία, χωρίς να δίνουν πληροφορίες για την κατάσταση τους – θυμίζοντας πως όταν ο στρατός άρχισε να τα απολυμαίνει, δεν βρήκε μόνο βαριά άρρωστους, αλλά και πεθαμένους ανθρώπους στα κρεβάτια τους.
Εν προκειμένω, η Ισπανία ανήκει στις τέσσερις χώρες που λόγω της γερμανικής πολιτικής λιτότητας (για τους άλλους όσον αφορά τη Γερμανία, όχι για τον εαυτό της), στον κλάδο της υγείας μείωσε σε μεγάλο βαθμό τις δαπάνες της και ιδιωτικοποίησε τα νοσοκομεία της. Έτσι, ενώ σήμερα οι δαπάνες υγείας στην Ισπανία υπολογίζονται στα 3.300 € ανά κάτοικο, στη Γερμανία είναι σχεδόν οι διπλάσιες – 6.000 €. Εκτός αυτού, ανά 1.000 κατοίκους αντιστοιχούν 30,1 ιατρεία και κλινικές στην Ισπανία – ενώ στη Γερμανία τα υπερδιπλάσια (71). Τέλος, όταν στην Ισπανία υπάρχουν 9,5 μονάδες εντατικής θεραπείας ανά 100.000 κατοίκους, στη Γερμανία είναι σχεδόν τετραπλάσιες (34).
Οι μεγαλύτερες μειώσεις διενεργήθηκαν παραδόξως στην πιο πλούσια περιοχή της χώρας, στη Μαδρίτη – με αποτέλεσμα σήμερα μόνο η φτωχή Ανδαλουσία να δαπανάει λιγότερα από τη Μαδρίτη, όσον αφορά την Υγεία. Συνολικά από το 2008 χάθηκαν 4.000 θέσεις εργασίας από το σύστημα υγείας της πόλης και τα κρεβάτια μειώθηκαν κατά 3.000 – όταν ο πληθυσμός αυξήθηκε κατά 500.000 άτομα. Πολλές εγκαταστάσεις δε είναι απαρχαιωμένες, με τον περισσότερο εξοπλισμό τους να έχει αγοραστεί πριν από 10-15 χρόνια.
Περαιτέρω, το δημόσιο σύστημα υγείας της Μαδρίτης διαθέτει 33 νοσοκομεία, εκ των οποίων τα 5 διοικούνται από ιδιώτες, ενώ απέναντι τους υπάρχουν 50 εντελώς ιδιωτικές κλινικές – οι οποίες δημιουργήθηκαν για να υπάρχει «ελευθερία επιλογής» κατά τις δηλώσεις της τοπικής κυβέρνησης (όπως τα ιδιωτικά ασφαλιστικά ταμεία που δρομολογούνται από τη σημερινή κυβέρνηση της Ελλάδας).
Από τις 50 αυτές ιδιωτικές κλινικές, οι 7 έκλεισαν πρόσφατα εν μέσω της κορώνα κρίσης για ακαθόριστο χρονικό διάστημα – απολύοντας ένα μεγάλο μέρος του προσωπικού τους στο σύνολο άνω των 500.000 απολύσεων στη χώρα. Προφανώς για να αποφύγουν την επίταξη τους ή για να μην έχουν ζημίες λόγω της πανδημίας – ισχυριζόμενες μέσω του συνδέσμου τους ότι δεν ήταν βιώσιμες.
Εκτός αυτού πολλές υπηρεσίες ανατέθηκαν σε εξωτερικούς συνεργάτες, όπως ο καθαρισμός και το πλύσιμο των ρούχων – με γενναιόδωρες κρατικές συμβάσεις, αφού οι ιδιώτες έρχονται αντιμέτωποι με ποινές μόνο εάν, για παράδειγμα, υπάρχει έλλειψη χαρτιού υγείας για πάνω από μια εβδομάδα.
Επί πλέον, οι ιδιώτες πλένουν τα ρούχα και τα κλινοσκεπάσματα σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, παρά το ότι είναι ανθυγιεινό, για να υπάρχει εξοικονόμηση χρημάτων – τα περισσότερα εργαστήρια ανήκουν πια σε ιδιώτες, ενώ οι πιο πολλές ειδικές θεραπείες διενεργούνται από αυτούς. Από την άλλη πλευρά, το κρατικό γραφείο ελέγχου διαπίστωσε πως οι ανάθεση των εξωτερικών εργασιών σε ιδιώτες και η ιδιωτικοποίηση των νοσοκομείων, κοστίζει έξι φορές περισσότερο στην πόλη από ότι προηγουμένως – ενώ μετά από εισαγγελικές έρευνες, ανακαλύφθηκε πως έως και 5 εκ. € από τον προϋπολογισμό της υγείας οδηγούνται στα ταμεία του φιλικού στη Γερμανία κυβερνητικού κόμματος, το οποίο διατηρεί στα χέρια του τη χορήγηση αδειών και την ανάθεση συμβάσεων σε ιδιώτες.
Συμπερασματικά λοιπόν, κάτω από όλες αυτές τις προϋποθέσεις, είναι φυσικό να υπάρχει η τεράστια διαφορά, όσον αφορά τους θανάτους, συγκριτικά με τη Γερμανία – ενώ αφού η γερμανική κυβέρνηση υπό τους Merkel και Σόιμπλε επέβαλε τη συγκεκριμένη πολιτική στην Ισπανία, λογικά κατηγορείται ως ο δολοφόνος των Ισπανών.
