.
Η εξουσιομανία του Salvini, σε συνδυασμό με τις κινήσεις του Di Maio που αποδείχθηκε ως ο νεκροθάφτης της αντιπολιτευτικής ψυχής των «Πέντε Αστέρων», ήταν ότι καλύτερο για την αποκατάσταση του καθεστώτος λιτότητας που επέβαλλε η ΕΕ στην Ιταλία – ενώ το ηθικό δίδαγμα είναι πως χωρίς επαρκή σαφήνεια σχετικά με το νόημα και με τις συνέπειες μίας αντιπαράθεσης με την ΕΕ, δεν μπορεί να υπάρξει λύση σε μία χώρα που είναι βυθισμένη στην κρίση. Προφανώς το καθεστώς, όπως συνέβη και στην Ελλάδα ή θα συμβεί στη Μ. Βρετανία, ήξερε από την αρχή τι διακυβευόταν και πού ήταν το πραγματικό μέτωπο της μάχης, την οποία έπρεπε να κερδίσει – ενώ όλοι οι άλλοι είχαν πλήρη άγνοια. Οφείλουμε επίσης να αναφέρουμε ότι, αρκετοί δημοκράτες και αντίπαλοι της ΕΕ στην Ιταλία και όχι μόνο, ξεγελάσθηκαν από το «θόρυβο» που έκανε ο Salvini – χωρίς να καταλάβουν πως ήταν μέρος του παιχνιδιού που οδήγησε στην ήττα της Ιταλίας. Όσον αφορά την Αριστερά, δεν ήταν μόνο αρκετοί αυτοί που ξεγελάστηκαν, αλλά ακόμη μία φορά, η πλειοψηφία της – η οποία συνεχίζει να πείθεται από τον υποκριτικό αντιφασισμό και τον δήθεν ανθρωπισμό των νεοφιλελευθέρων.
.
Ανάλυση
Στις εννέα Αυγούστου ο ηγέτης της Λίγκα του Βορά, ο M. Salvini, έδωσε τέλος στην κυβέρνηση συνεργασίας με το «Κίνημα των πέντε Αστέρων» του Di Maio – με τη βοήθεια μίας πρότασης μομφής. Παρασυρμένος από το παραλήρημα της παντοδυναμίας του, μετά τη νίκη του στις Ευρωεκλογές εις βάρος των Πέντε Αστέρων (πτώση στο 17%), από τη συνεχή άνοδο των ποσοστών του στις δημοσκοπήσεις (38% τον Ιούλιο), καθώς επίσης από την ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματος του, απαίτησε πρόωρες εκλογές μέσα στο Φθινόπωρο – με τα αντίθετα αποτελέσματα ακριβώς, από αυτά που προσδοκούσε.
Ειδικότερα, έπεσε στην παγίδα και έχασε πανηγυρικά τη μάχη, ηττώμενος από την «τρίτη πτέρυγα» της συγκυβέρνησης – από τους «υπέρ της Ευρώπης» ανθρώπους του προέδρου Mattarella, ο οποίος είχε εξασφαλίσει από την αρχή δύο στρατηγικές θέσεις: το υπουργείο οικονομικών (G. Tria) και το υπουργείο εξωτερικών (E. Moavero).
Στην ιταλική αυτή Τρόικα, μετά από τους αρχικούς δισταγμούς του, «προσαρτήθηκε» ο πρωθυπουργός G. Conte – κάτι που αρκετούς μήνες πριν τα νεοφιλελεύθερα, καθεστωτικά ΜΜΕ είχαν χαρακτηρίσει με ικανοποίηση ως «χειραφέτηση» του από τους δύο λαϊκιστές αντιπροέδρους της χώρας. Ενθουσιάστηκαν δε από την έντονη ομιλία του και από την αποφασιστική του στάση απέναντι στο Salvini, όταν παραιτήθηκε στις 20 Αυγούστου.
Εκείνη ακριβώς τη χρονική στιγμή οι οικονομικές ελίτ της Ιταλίας και τα παλαιά πολιτικά κόμματα, καθώς επίσης τα κέντρα εξουσίας των Βρυξελλών και του Βερολίνου, θεώρησαν πως ήλθε η ώρα τους να εκδικηθούν και να αποκαταστήσουν την τάξη στη χώρα – χρησιμοποιώντας αριστοτεχνικά τις προειδοποιήσεις του πρώην πρωθυπουργού M. Renzi, σύμφωνα με τις οποίες η χώρα κινδύνευε να οδηγηθεί στο φασισμό, εάν κυβερνούσε ο Salvini και το «ακροδεξιό» κόμμα του. Επρόκειτο για τη γνωστή και δοκιμασμένη νεοφιλελεύθερη συνταγή της ανάληψης της εξουσίας, με την εγγυημένη συναίνεση της Αριστεράς – η οποία πάντοτε πέφτει στην ίδια παγίδα.
Λίγο αργότερα ο πρόεδρος Mattarella, οι Conte/Di Maio και το Δημοκρατικό Κόμμα (PD), σχημάτισαν μία κυβέρνηση, με βασικό σύνθημα της το «Αφοσίωση προς την Ευρώπη» – ενώ είχαν ήδη ψηφίσει υπέρ της γερμανίδας Ursula von der Leyen ως προέδρου της Κομισιόν, δίνοντας τα διαπιστευτήρια τους στην καγκελάριο.
Όλα τα υπόλοιπα, όπως οι «πέντε απαιτήσεις» του PD, τα «δέκα σημεία» του κινήματος των πέντε αστέρων και το θέατρο του διαδικτυακού δημοψηφίσματος των μελών του, για να σχηματισθεί μία υποτελής στη Γερμανία «κυβέρνηση Ursula», δεν ήταν τίποτα άλλο από πολιτικά παιχνίδια για τα μάτια του ανόητου λαού – ενώ διαπιστώθηκε ακόμη μία φορά πως οι κυβερνήσεις μπορούν να αλλάζουν χωρίς να συμμετέχουν οι ψηφοφόροι, σε μία Ευρώπη που η δημοκρατία αποτελεί πλέον μακρινό παρελθόν.
Κάτι ανάλογο άλλωστε διαπιστώθηκε και στην Ελλάδα το 2015, με την αντισυνταγματική αντιστροφή του δημοψηφίσματος και με τη μετατροπή σε χρόνο μηδέν μίας αριστερής κυβέρνησης, εχθρικής προς την Ευρώπη, στο ακριβώς αντίθετο της: σε μία ακραία νεοφιλελεύθερη, υποταγμένη πλήρως στη Γερμανία. Ακόμη χειρότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ ξέπλυνε όλες τις προηγούμενες από τα αποτρόπαια εγκλήματα τους (ανάλυση), δημιουργώντας τις κατάλληλες προϋποθέσεις εγκατάστασης μίας επίσης «κυβέρνησης Ursula» στην Ελλάδα – με την οποία πια συνεργάζεται πλήρως, όπως άλλωστε και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ.
Το ίδιο ευρίσκεται σε εξέλιξη σήμερα στη Μ. Βρετανία, αφού προηγουμένως άλλαξε η κυβέρνηση της χωρίς εκλογές – οπότε μάλλον σωστά αξιολογούσε ανέκαθεν η Γερμανία ως ανύπαρκτο τον κίνδυνο του BREXIT. Εύλογα, αφού γνωρίζει πως τα ηνία κρατούνται από τις χρηματοπιστωτικές και λοιπές ελίτ – οι οποίες έχουν καταργήσει προ πολλού τη Δημοκρατία, χρησιμοποιώντας την μόνο κατ’ όνομα για να διατηρούν τα προσχήματα.
Ήττα κατά κράτος
Περαιτέρω στην Ιταλία, το 38% των ψηφοφόρων του 2018 του «Κινήματος των πέντε Αστέρων» επέλεξαν λευκό ή αποχή στις Ευρωεκλογές – ενώ το 14% ψήφισε τη «Λίγκα του Βορά». Με την συγκεκριμένη κίνηση του τώρα το κίνημα προσπαθεί να πείσει αυτούς τους πολύ λιγότερους που το ψήφισαν ότι, πιστεύει στις αρχικές του αξίες και στην πραγματική δημοκρατία – πριν απορροφηθεί εντελώς από το κατεστημένο ή/και διαλυθεί.
Τα βασικά στοιχεία πάντως της αποτυχίας του κινήματος υπήρχαν από πολύ καιρό: η τοποθέτηση των ανθρώπων του Mattarella στα δύο βασικά υπουργεία, ο συμβιβασμός του προϋπολογισμού με την ΕΕ (η ιταλική κυβίστηση, όπως τον είχαμε τότε αποκαλέσει) και η απειλή της διαδικασίας υπερβολικού ελλείμματος. Σε όλες τις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις με την ΕΕ, οι οποίες ήταν ο λόγος που οι εκλογείς επέλεξαν το «λαϊκίστικο» κόμμα όπως οι Έλληνες το ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του 2015 (ως λαϊκιστής χαρακτηρίζεται στην ουσία όποιος αντιστέκεται στην καγκελάριο, στις ελίτ ή/και στις αγορές), τοποθετούταν αμέσως στο τραπέζι οι κανόνες προϋπολογισμού της νομισματικής ένωσης – οπότε κέρδιζε πάντοτε τη μάχη η πτέρυγα Mattarella: η πέμπτη φάλαγγα της Γερμανίας.
Με τον καιρό λοιπόν η πολιτική των Salvini και Di Maio περιοριζόταν όλο και πιο πολύ στον αναγκαστικό αποπροσανατολισμό των Ιταλών από αυτά τα βασικά θέματα. Πάντοτε, όταν η αντιπαράθεση με την ΕΕ σκλήραινε, όπως τελευταία με τα mini bots (ανάλυση), οι δύο κομματικοί ηγέτες συγκρούονταν μεταξύ τους για δευτερεύοντα ζητήματα – όπου ο μεν Salvini έγραφε tweets περί νόμου και τάξης ή εναντίον των μεταναστών, ο δε Di Maio αναφερόταν στο παλιό αγαπημένο θέμα του κινήματος περί μείωσης του αριθμού των βουλευτών.
Τα ΜΜΕ με τη σειρά τους στήριζαν οικιοθελώς, με ευχαρίστηση καλύτερα, το προπέτασμα καπνού, έτσι ώστε να καλύψουν τη νικηφόρα προέλαση της πέμπτης φάλαγγας του Mattarella – ο οποίος εξομάλυνε ανενόχλητος τις σχέσεις της Ιταλίας με τις γερμανικές Βρυξέλλες, εξασφαλίζοντας τη συνέχιση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής (όπως ο κ. Μητσοτάκης στην Ελλάδα).
Η εξουσιομανία του Salvini, σε συνδυασμό με τις κινήσεις του Di Maio που αποδείχθηκε ως ο νεκροθάφτης της αντιπολιτευτικής ψυχής του «Κινήματος των πέντε αστέρων», ήταν ότι καλύτερο για την αποκατάσταση του καθεστώτος λιτότητας που επέβαλλε η ΕΕ στην Ιταλία – ενώ το ηθικό δίδαγμα είναι ότι, χωρίς επαρκή σαφήνεια σχετικά με το νόημα και με τις συνέπειες μίας αντιπαράθεσης με την ΕΕ, δεν μπορεί να υπάρξει λύση σε μία χώρα που είναι βυθισμένη στην κρίση, όπως η Ιταλία.
Προφανώς το καθεστώς, όπως συνέβη και στην Ελλάδα ή θα συμβεί στη Μ. Βρετανία, ήξερε από την αρχή τι διακυβευόταν και πού ήταν το πραγματικό μέτωπο της μάχης, την οποία έπρεπε να κερδίσει – ενώ όλοι οι άλλοι είχαν πλήρη άγνοια. Οφείλουμε επίσης να αναφέρουμε ότι, αρκετοί δημοκράτες και αντίπαλοι της ΕΕ στην Ιταλία και όχι μόνο, ξεγελάσθηκαν από το «θόρυβο» που έκανε ο Salvini – χωρίς να καταλάβουν πως ήταν μέρος του παιχνιδιού που οδήγησε στην ήττα της Ιταλίας.
Όσον αφορά την Αριστερά, δεν ήταν μόνο αρκετοί αυτοί που ξεγελάστηκαν, αλλά δυστυχώς, ακόμη μία φορά, η πλειοψηφία της – η οποία συνεχίζει να πείθεται από τον υποκριτικό αντιφασισμό και τον δήθεν ανθρωπισμό των νεοφιλελευθέρων. Ακριβώς όπως στο θέμα της παράνομης μετανάστευσης, όπου οι δεξιοί νεοφιλελεύθεροι παρουσιάζονται ως ανθρωπιστές – ενώ στην πραγματικότητα χρησιμοποιούν αδιάντροπα τους δύστυχους μετανάστες, για να προωθήσουν τα συμφέροντα τους (φθηνό εργατικό δυναμικό, εύκολα ελεγχόμενες κοινωνίες κλπ.).
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, είναι σχεδόν ανόητο να επαναλαμβάνει κανείς συνεχώς πως η Αριστερά, κατηγορώντας ως λαϊκιστές όποιους αντιστέκονται στη νέα τάξη πραγμάτων, δυσφημεί και καταδικάζει κάθε εναλλακτική δυνατότητα στα μάτια του πληθυσμού – με κορυφαίο παράδειγμα το ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα που δεν κατάφερε μόνο να πείσει τους Έλληνες πως δεν υπάρχει καμία εναλλακτική δυνατότητα στα μνημόνια και στη λεηλασία αλλά, πολύ χειρότερα, να ηρωοποιήσει τη σημερινή ακραία νεοφιλελεύθερη ΝΔ, αφού προηγουμένως την ξέπλυνε από τα αποτρόπαια εγκλήματα της όσο καλύτερα μπορούσε.
Είναι πάντως αξιοσημείωτο το ότι οι δημοκρατικοί και οι αριστεροί οπαδοί του Εθνικού Κράτους στην Ιταλία κατάφεραν, παρ’ όλα αυτά, να συμμαχήσουν για τη διεξαγωγή μίας μεγάλης διαδήλωσης στις 12 Οκτωβρίου – με το σύνθημα «Ας απελευθερώσουμε την Ιταλία». Εν τούτοις, οι διαδηλώσεις αυτού του είδους, όπως διαπιστώσαμε και στην Ελλάδα με τη Μακεδονία, όπου δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα ενώ σύντομα θα ξεχαστεί η προδοσία, δεν έχουν κανένα νόημα – όσο οι άνθρωποι δεν κατανοούν τι ακριβώς συμβαίνει, για να οργανωθούν και να αντιδράσουν επιτυχημένα.
