.
Όφελος από διαγωνισμό ΟΑΣΑ – άλλα έργα
Συνεχίζοντας, τυχόν συμμετοχή της ΕΛΒΟ στο διαγωνισμό μπορεί να αποφέρει έργο έως 370 εκ. €, σύμφωνα με την διακήρυξη των 750 λεωφορείων – προφανώς πολύ περισσότερο για τα 1.000. Με δεδομένο δε το ότι, η ΕΛΒΟ χρειάζεται έργα 50 εκ. € το χρόνο, ένας τέτοιος διαγωνισμός (αν δεν υπάρχει έκπτωση) θα μπορούσε να προσφέρει έως και 8 χρόνια ζωής στην Εταιρία. Με βάση πάντως έρευνες στην Αμερική του Economic Policy Institute, όπου εκτιμάται ότι η αυτοκινητοβιομηχανία δημιουργεί σε τρίτους έως και 14 θέσεις εργασίας (έμμεσες και παρελκόμενες), μπορεί να προσφέρει συνολικά, με το υπάρχον δυναμικό των 220-315 ατόμων, από 3.500 ως 5.000 θέσεις εργασίας συνολικά.
Θυμίζουμε ότι:
- Η ΕΛΒΟ έχει τεχνογνωσία στην παραγωγή λεωφορείων και τρόλεϊ για αστικές συγκοινωνίες, στην ανακατασκευή και στη συντήρησή τους. Έχει επίσης συμμετάσχει το 2014 σε ερευνητικό πρόγραμμα του ΕΜΠ για την ανάπτυξη μικρού, αμιγώς ηλεκτροκίνητου λεωφορείου
- Θα μπορούσαν χρησιμοποιηθούν αποζημιώσεις από το σκάνδαλο των ρύπων (Dieselgate), για κάλυψη του κόστους των λεωφορείων. Η Ελλάδα δεν έχει διεκδικήσει αποζημιώσεις από τις γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες – ενώ έχουν ήδη κινηθεί για το σκοπό αυτό πειθαρχικές διαδικασίες από την ΕΕ!! Η Γερμανία ήδη διεκδικεί ανάλογες αποζημιώσεις, αν και στρέφεται εναντίον των δικών της βιομηχανιών – ενώ οι Η.Π.Α. που ήταν πρώτες στην αποκάλυψη του σκανδάλου, διεκδικούν αποζημιώσεις που θα φτάσουν τα 25 δις $ συνολικά. Μάλιστα σε τοπικό επίπεδο στις ΗΠΑ χρησιμοποιούν το πρόστιμο αυτό για την αγορά ηλεκτρικών και άλλων μη ντιζελοκίνητων λεωφορείων!
Τέλος, όσο αφορά το επιχείρημα ορισμένων «καλοθελητών» (=διάφοροι τύποι που γυρνούν με βαλιτσάκια δίνοντας κήρυγμα για εκσυγχρονισμό, Ευρώπη και ελεύθερη αγορά, ενώ προωθούν εισαγωγές με το αζημίωτο, ίσως και με γκρίζες μεθόδους – καθώς επίσης ορισμένων που έχουν εξασφαλισμένη μισθοδοσία σε κάποιο Δημόσιο ή Ευρωπαϊκό οργανισμό), σύμφωνα με το οποίο δεν μπορεί να ευνοηθεί μία εγχώρια εταιρία ή να απαιτηθεί η συμμετοχή της ΕΛΒΟ σε κατασκευαστικό έργο, επειδή αυτό θα ήταν αντίθετο με του όρους του υγιούς ανταγωνισμού και με τις διαγωνιστικές πρακτικές της ΕΕ (για την αμυντική βιομηχανία ίσως υπάρχουν άλλοι κανονισμοί), θα αναφέρουμε τα εξής:
- πρόσφατα εγκρίθηκαν κρατικές επιχορηγήσεις για παραγωγή μπαταριών ηλεκτρικών αυτοκινήτων από την Γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία, την Γαλλική και άλλες (βλέπε «European Battery Alliance») – επειδή θεωρήθηκε στρατηγικής σημασίας τομέας, όπου η Ευρώπη έχει μείνει πίσω
- Αυτή τη στιγμή πουλιούνται ηλεκτρικά λεωφορεία στην Κίνα με κόστος περίπου 100.000 €, σε σχέση με τα περίπου 615.000 € που είναι κατά μέσο όρο η αρχική τιμή τους (με όλα όσα βέβαια χρειάζονται). Αν είναι να επιβληθούν λοιπόν κανόνες ελεύθερου ανταγωνισμού,τότε δεν θα πρέπει να προτιμηθούν αυτά, έναντι των πολύ πιο ακριβών Ευρωπαϊκών; Αλλιώς ας προτιμηθούν Ευρωπαϊκά γιατί να μην ευνοηθεί η παραγωγή στην μαστιζόμενη από ανεργία Ελλάδα – όπου το εργατικό κόστος είναι χαμηλότερο από πολλές χώρες της ΕΕ. Όσον αφορά δε τους δασμούς, μπορεί τα ΜΜΕ να επικεντρώνονται στις ΗΠΑ, αλλά αντίστοιχους δασμούς έχει επιβάλει και η ΕΕ – σε τομείς που θέλει να προστατεύσει όπως λέει τις δικές της βιομηχανίες από το damping (τέτοιοι δασμοί υπάρχουν πχ για εισαγόμενα ποδήλατα, ένα προϊόν με δυσανάλογα μεγάλο κόστος στην Ελλάδα)
- Εκτός αυτού, σε μια Ελλάδα της ανεργίας και του braindrain, τι πιο καλύτερο “φάρμακο” από την πριμοδότηση της παραγωγής; Αυτή δεν πρέπει να είναι η Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη ή το καλύτερο εχέγγυο για την κάλυψη των δανειακών μας υποχρεώσεων; Γιατί ναι μεν προσφέρει η ΕΕ τα ΕΣΠΑ, αλλά σε τι ακριβώς ωφελούν, εάν τα ΕΣΠΑ επιστρέφουν στη Γερμανία ή αλλού με τις εισαγωγές; Εν προκειμένω θα λέγαμε το εξής: Γιόχαν κερνάει, Γιόχαν πίνει…
Κλείνοντας,, είναι ενδιαφέρον να δούμε τι θα πράξει και η Ελληνική Επιτροπή Ανταγωνισμού ή η Επιτροπή Διαγωνισμών σε αυτή την περίπτωση όπως και η αντίστοιχη της ΕΕ.
Το θέμα όμως είναι τι θα κάνουμε όλοι εμείς; Θα συνεχίσουμε να αποδεχόμαστε ένα δήθεν αφήγημα «εκσυγχρονισμού» ή «φιλελευθερισμού», όπου μέσα στην Ευρώπη η Ελλάδα μπορεί να επιζήσει μόνο ως αποικία χρέους ή διακοπών, ενώ οι Έλληνες θα την εγκαταλείπουν για κάτι καλύτερο; Εναλλακτικά θα εργάζονται με μερική απασχόληση και με χαμηλές αμοιβές; Είναι λάθος να ελπίζουμε πως κάποτε η κατάσταση αυτή θα αλλάξει μέσα από τις πολιτικές της ΕΕ, όταν δεν έχει γίνει τόσα χρόνια.
Το σωστό θα ήταν να καθοριστεί μια πολιτική που να προωθεί την εγχώρια παραγωγή – να ζούμε δηλαδή με τις δικές μας δυνάμεις, ότι κι αν αυτό σημαίνει,όσον αφορά την αναθεώρηση πρακτικών και διεθνών συμμαχιών. Είναι κάτι που βλέπουμε ότι γίνεται διεθνώς πλέον για περιφρούρηση των εθνικών οικονομιών. Ίσως πάντα να γινόταν βέβαια, η παγκοσμιοποίηση δεν είναι κάτι καινούργιο, απλά δεν ήταν αντιληπτό μέσα από το αφήγημα που επικρατούσε στα ΜΜΕ στον δυτικό κόσμο. Αλλά πλέον τα δεδομένα έχουν αλλάξει και το παιχνίδι έχει ανοίξει….
Παναγιώτης Χατζηπλής
