.
Πώς είναι δυνατόν να ξεφύγουμε από την κρίση, όταν έχουμε ενεργειακά αποθέματα και ξεπουλάμε τη ΔΕΠΑ, τη ΔΕΣΦΑ ή τα ΕΛΠΕ, όταν οι υδροηλεκτρικές μας δυνατότητες που προσφέρουν καθαρή ενέργεια είναι τεράστιες και απαξιώνουμε τη ΔΕΗ ή θέλουμε να πουλήσουμε την ΕΥΔΑΠ, την ΕΥΑΘ κοκ. όταν το νερό μετά από λίγα χρόνια θα είναι το μπλε πετρέλαιο του πλανήτη; Εάν υπήρχε πάντως μία κυβέρνηση που θα ήταν σε θέση να δρομολογήσει τις πραγματικές αλλαγές που χρειάζεται η Ελλάδα, κυρίως όμως που θα είχε τις δυνατότητες να εμπνεύσει με τις πράξεις της και να διδάξει τους Πολίτες, τότε όλα τα προβλήματα της πατρίδας μας θα εξαφανίζονταν ως δια μαγείας – γεγονός που σημαίνει ότι, η χώρα μας έχει ένα και μόνο μειονέκτημα, μία και μόνη Αχίλλειο πτέρνα: ανίκανες κυβερνήσεις.
.
Ανάλυση
Εισαγωγικά, όλοι γνωρίζουμε πως «δουλέμπορος» είναι αυτός που έχει τον πλήρη έλεγχο ενός άλλου ανθρώπου – οπότε, με δεδομένο το ότι η Γερμανία έχει τον πλήρη έλεγχο της πατρίδας μας, της Ελλάδας, αποτελεί αναμφίβολα το «δουλέμπορο» μας. Προφανώς τώρα ο έλεγχος αυτός δεν ήταν υποχρεωτικό να δοθεί από την Ελλάδα, επειδή υπερχρεώθηκε – ούτε καν όταν χρεοκόπησε με την προδοσία του PSI, όπου έχουμε χαρακτηρίσει ήδη ως «πατριδοκτόνους» αυτούς που το δρομολόγησαν.
Το συγκεκριμένο γεγονός αποδεικνύεται άλλωστε από την ιστορία μας, υπενθυμίζοντας πως όταν ο Καποδίστριας ανέλαβε τη διακυβέρνηση της Ελλάδας, η οικονομία δεν ήταν απλά καταστραμμένη, αλλά ανύπαρκτη, με τα ταμεία του κράτους άδεια – ενώ έπρεπε να χρηματοδοτήσει και τον πόλεμο εναντίον των Τούρκων. Αναγκάσθηκε λοιπόν να ζητήσει δάνειο από το εξωτερικό – λαμβάνοντας το τελικά από τη Γαλλία και τη Ρωσία.
Παρά το ότι όμως ήταν υποχρεωμένος να δανεισθεί, καθώς επίσης να διαχειρισθεί σωστά το υφιστάμενο δημόσιο χρέος, δεν υποτάχθηκε καθόλου στις επιθυμίες των ξένων δυνάμεων – διαχωρίζοντας εντελώς την εξωτερική πολιτική από τη δεινή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, με αποτέλεσμα να καταφέρει να ανατρέψει τις εις βάρος της Ελλάδας συνθήκες και να επεκτείνει τα σύνορα του μικρού τότε ελληνικού κράτους.
Οι επιτυχίες του οφείλουν να είναι ένα μάθημα για όλους αυτούς, οι οποίοι υποστηρίζουν πως όποιος δανείζεται (τιμώντας βέβαια το λόγο του, κάτι που δεν σεβάσθηκαν ποτέ οι ελληνικές κυβερνήσεις, αφού πρώτα υπογράφουν και μετά διαπραγματεύονται, αντί να κάνουν το αντίθετο) χάνει την εθνική του κυριαρχία. Προφανώς από εμάς εξαρτάται τι θα παραχωρήσουμε και τι όχι – σε καμία περίπτωση από τους δανειστές μας, οι οποίοι δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα να μας υποδεικνύουν την πολιτική που πρέπει να ακολουθήσουμε.
Αυτοί που μας δανείζουν απαιτούν καλώς ή κακώς τόκους και περιμένουν να πάρουν τα χρήματα τους πίσω – χωρίς να θέτουν ως όρο την ανταλλαγή των εθνικών μας δικαιωμάτων με χρήματα. Οι Έλληνες πολιτικοί είναι δυστυχώς εκείνοι που επέλεξαν και συνεχίζουν να επιλέγουν τη συγκεκριμένη ανταλλαγή, ξεπουλώντας την πατρίδα τους με πρόσχημα το δανεισμό – όταν η πραγματική αιτία είναι η νομή της εξουσίας και τα ιδιοτελή τους συμφέροντα, αδιαφορώντας εντελώς για όλους τους άλλους.
Σε κάθε περίπτωση, είναι ντροπή να έχουν κυβερνήσει τη χώρα πολιτικοί όπως ο Καποδίστριας και εμείς να ψάχνουμε ακόμη να βρούμε με ποιόν τρόπο θα ζητιανέψουμε λίγα χρήματα – καθώς επίσης να είμαστε πρόθυμοι να ξεπουλήσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία, για να μην επιστρέψουμε τα δανεικά. Ίσως να έχουμε ξεχάσει ότι, η αξιοπρέπεια είναι η μοναδική μας περιουσία – ακόμη και όταν κινδυνεύουμε να χρεοκοπήσουμε ή να καταρρεύσουμε.
Είναι ντροπή να βλέπουμε τόσους Έλληνες να τρέχουν πίσω από τα διεφθαρμένα κόμματα που κατέστρεψαν τη χώρα, να «στοιβάζονται» στις τηλεοράσεις και να τα ακούν να δημαγωγούν ασύστολα, με μία απίστευτη ιδιοτέλεια – για το συμφέρον τους πριν από όλα, καθώς επίσης με μία επαίσχυντη αδιαφορία και έλλειψη αλληλεγγύης για τους συμπολίτες τους και για την πατρίδα τους. Είναι επίσης μεγάλη ντροπή να θέλουμε να «ρευστοποιήσουμε» ακόμη και τους προγόνους μας, να εξαργυρώσουμε δηλαδή την προσφορά τους – αντί να αγωνισθούμε για να προσφέρουμε ακόμη περισσότερα στον πλανήτη, από αυτά που πρόσφερε η πατρίδα μας πολλούς αιώνες πριν.
Η σημασία των τόκων
Περαιτέρω, οφείλουμε να αναφερθούμε στη σημασία των τόκων, όπου σήμερα μας προσφέρεται ένα επιτόκιο της τάξης του 1,7% κατά μέσον όρο Ο μαθηματικός τύπος του διπλασιασμού του χρέους είναι «72/Επιτόκιο = Χρόνια» – γεγονός που σημαίνει πως το δημόσιο χρέος μας, εάν δεν μειωθεί και εάν το επιτόκιο παραμείνει ως έχει, θα διπλασιαστεί σε περίπου 42 χρόνια.
Εάν όμως δανειζόμαστε με 3,5%, όσο η έκδοση του τελευταίου ομολόγου, τότε ο διπλασιασμός του χρέους θα ακολουθούσε μετά από 20 χρόνια – ενώ με επιτόκιο 6%, όσο δηλαδή έφτασε το 2010 πριν οδηγηθούμε στο ΔΝΤ, το χρέος διπλασιάζεται (πάντοτε εάν δεν εξοφλούνται τα τοκοχρεολύσια) σε δώδεκα χρόνια, τετραπλασιάζεται σε 24 και οχταπλασιάζεται σε 36.
Στα πλαίσια αυτά, όλοι όσοι αναφέρονται στην «παράνομη» άνοδο των χρεών, θέλοντας να πείσουν τους Έλληνες πως πρόκειται για επαχθή χρέη και ως εκ τούτου δεν χρειάζεται να τα πληρώσουν, είτε δεν γνωρίζουν τα παραπάνω, είτε απλά δημαγωγούν – προκαλώντας τεράστιες ζημίες στην Ελλάδα, ο μοναδικός δρόμος εξόδου της οποίας από την κρίση δεν είναι άλλος από την παραγωγή πλούτου.
Οι δυνατότητες της Ελλάδας
Ειδικότερα, αν και οι συνθήκες είναι αντίξοες, η Ελλάδα είναι μία χώρα με πάρα πολλές δυνατότητες, οπότε έχει ακόμη την ευκαιρία να τα καταφέρει – αρκεί να εκμεταλλευθεί σωστά τα σημαντικά ανταγωνιστικά της πλεονεκτήματα. Για παράδειγμα, διαθέτοντας μία απαράμιλλη φυσική ομορφιά, καθώς επίσης εξαιρετικές υποδομές, είναι σε θέση να αυξήσει τόσο τα τουριστικά της έσοδα που άρχισαν να υποχωρούν λόγω Τουρκίας, Αιγύπτου κλπ., όσο και τα κέρδη της – αρκεί να καλύψει τα κενά της, όπως θα ήταν μία ηλεκτρονική πλατφόρμα για να μην κερδοσκοπούν εις βάρος των ξενοδόχων οι διάφορες booking.com που απαιτούν έως και το 25% της διανυκτέρευσης ή η AIRBNB όσον αφορά τις ενοικιάσεις κατοικιών.
Στον τομέα της ναυτιλίας η χώρα μας, πρώτη στον πλανήτη παρά το μικρό της μέγεθος, είναι σε θέση να προσελκύσει τουλάχιστον τις ελληνικές εταιρείες λογισμικού που έχουν έδρα τη Μ. Βρετανία, εκμεταλλευόμενη την αποχώρηση της τελευταίας από την ΕΕ – ενώ στον πρωτογενή τομέα και στην απλή μεταποίηση που τον συμπληρώνει, οι προοπτικές είναι πολύ μεγαλύτερες.
Εδώ η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να εξάγει καμία πρώτη ύλη της ακατέργαστη, μη τυποποιημένη – υπενθυμίζοντας πως όσον αφορά τα γεωργικά προϊόντα, η Νέα Ζηλανδία παράγοντας αγαθά αξίας 7 δις € εξάγει 23 δις € (υπερτριπλάσια). Αντίθετα η Ελλάδα, η τρίτη μεγαλύτερη χώρα στον πλανήτη όσον αφορά την παραγωγή ελαιόλαδου, έχει αξία πρωτογενούς παραγωγής περί τα 12 δις €, εξάγοντας όμως τρόφιμα μόνο 5,5 δις € – ενώ καλύπτει το 15% των αναγκών στον τουρισμό, όταν η Ιταλία το 75%.
Στα πλαίσια αυτά εάν η γεωργική παραγωγή αυξανόταν (ανάλυση), με τη βοήθεια των θερμοκηπίων και διχτυοκηπίων που έχουμε ανάγκη εκατοντάδων χιλιάδων στρεμμάτων, από τα 12 δις € περίπου σήμερα στα 30 δις €, θα δημιουργούνταν έως και 500.000 νέες θέσεις εργασίας – ενώ εάν οι εξαγωγές τριπλασιάζονταν, όπως στη Ν. Ζηλανδία, θα έφταναν στα 30 δις € άμεσα, μειώνοντας σημαντικά τα ελλείμματα του εμπορικού μας ισοζυγίου και αυξάνοντας το ΑΕΠ, χωρίς ιδιαίτερα μεγάλο κόστος επενδύσεων (η Ολλανδία με έκταση λίγο μεγαλύτερη από την Πελοπόννησο εξάγει γεωργικά προϊόντα πάνω από 100 δις €, γράφημα ).
Όταν αναφερόμαστε βέβαια στις «πρώτες ύλες» με την ευρύτερη σημασία των λέξεων, δεν εννοούμε μόνο τη γεωργία (όπου ο πλούτος της πατρίδας μας σε βότανα είναι τεράστιος), τη κτηνοτροφία και την αλιεία – αλλά, επίσης, τα μέταλλα και τα λοιπά ορυκτά μας που πρέπει επίσης να εξάγονται κατεργασμένα, έτσι ώστε να αυξάνεται η υπεραξία τους και να δημιουργούνται στην Ελλάδα οι αντίστοιχες θέσεις εργασίας. Εάν δε στη συνέχεια στηριχθεί από τους τρεις αυτούς πυλώνες ο τέταρτος, η βιομηχανία, τότε η Ελλάδα δεν θα μπορούσε μόνο να ξεφύγει από την κρίση με δικά της μέσα και χωρίς να παρακαλάει κανέναν, αλλά κυριολεκτικά να μεγαλουργήσει.
Πώς είναι δυνατόν όμως να συμβεί κάτι τέτοιο όταν έχουμε ενεργειακά αποθέματα και ξεπουλάμε τη ΔΕΠΑ, τη ΔΕΣΦΑ ή τα ΕΛΠΕ, όταν οι υδροηλεκτρικές μας δυνατότητες που προσφέρουν καθαρή ενέργεια είναι τεράστιες και απαξιώνουμε τη ΔΕΗ, με αποτέλεσμα την εκποίηση της ή θέλουμε να πουλήσουμε την ΕΥΔΑΠ, την ΕΥΑΘ κοκ. όταν το νερό μετά από λίγα χρόνια θα είναι το μπλε πετρέλαιο του πλανήτη;
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, χωρίς να επεκταθούμε στις πολλές άλλες δυνατότητες που έχει η πατρίδα μας, το μόνο που της λείπει είναι μία ικανή και πατριωτική (=εθνικού συμφέροντος) κυβέρνηση – η οποία να μη σκύβει το κεφάλι όπως όλες οι μέχρι σήμερα, να μην λέει ψέματα, να μην είναι διεφθαρμένη, να δώσει τις σωστές κατευθύνσεις στους Έλληνες και να διαπραγματευθεί ορθολογικά με τους δανειστές (εκμεταλλευόμενη μεταξύ άλλων τα σημερινά, μεγάλα γεωπολιτικά μας πλεονεκτήματα, ιδιαίτερα στο θέμα των αγωγών).
Εάν υπήρχε μία τέτοια κυβέρνηση που θα ήταν ικανή να δρομολογήσει τις πραγματικές αλλαγές που χρειάζεται η Ελλάδα (καταπολέμηση του πελατειακού κράτους, της διαπλοκής και της διαφθοράς, κατάργηση της γραφειοκρατίας, υιοθέτηση ενός απλού, ορθολογικού φορολογικού πλαισίου, ανταγωνιστικού με τις γύρω χώρες κλπ.), κυρίως όμως που θα είχε τις δυνατότητες να εμπνεύσει με τις πράξεις της και να διδάξει τους Πολίτες, τότε όλα τα προβλήματα της πατρίδας μας θα εξαφανίζονταν πράγματι ως δια μαγείας – γεγονός που σημαίνει ότι, η Ελλάδα έχει ένα και μόνο μειονέκτημα, μία και μόνη Αχίλλειο πτέρνα: ανίκανες κυβερνήσεις.
