.
Εάν δεν αναβιώσει σύντομα ο κατασκευαστικός τομέας, από τον οποίο εξαρτώνται πάνω από 400 επαγγέλματα και αρκετές επιχειρήσεις η κρίση, η οποία έχει φτάσει πλέον στην κορυφή της χώρας, θα επιδεινωθεί – όταν την ίδια στιγμή φαίνεται να πλήττεται και ο πρωτογενής τομέας, τόσο λόγω της αδυναμίας χρηματοδότησης του, όσο και από τους υπερβολικούς φόρους, συν τις ασφαλιστικές εισφορές.
.
Επικαιρότητα
Το ότι η Ελλάδα φτάνει στο τέλος της, αδυνατώντας να ξεφύγει από την οκταετή βαθιά ύφεση που έχει πλέον εξαντλήσει τους πάντες, φαίνεται από τις δυσμενείς εξελίξεις στις λίγες μεγάλες επιχειρήσεις της – οι οποίες, πριν καταρρεύσουν παταγωδώς, χαρακτηρίζονται είτε από σκανδαλώδεις απάτες, είτε από ωραιοποιήσεις (=μαγειρέματα) των οικονομικών τους δεικτών, είτε από εμφυλίους πολέμους.
Με απλά λόγια, η κρίση έχει φτάσει πλέον στα υψηλότερα εισοδηματικά στρώματα της κοινωνίας – τα οποία είχαν δυστυχώς την ψευδαίσθηση όχι μόνο πως θα μείνουν ανέπαφα, αλλά ότι θα κερδίσουν από τη λεηλασία της Ελλάδας εκ μέρους των πιστωτών της, αρκεί να συνεργάζονταν στενά μαζί τους και να στήριζαν την πολιτική των μνημονίων.
Εν προκειμένω, ο χορός του Ζαλόγγου ξεκίνησε από την Folli-Follie, όταν τέθηκε στο στόχαστρο του επενδυτικού κεφαλαίου QCM – το οποίο την θεώρησε ως μία φούσκα του 1 δις €, σαν μία πυραμίδα απάτης καλύτερα, η οποία αργά ή γρήγορα θα έσπαζε/κατέρρεε (χρηματιστηριακή αξία σήμερα 321 εκ. €, αναστολή διαπραγμάτευσης της μετοχής). Δεν δοκιμάσθηκε όμως μόνο η εταιρεία από τις αποκαλύψεις των σκανδάλων αλλά, επίσης, η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς της πατρίδας μας – η οποία αποδείχθηκε πως λειτουργεί χειρότερα ακόμη και από την κυβέρνηση που διόρισε τον πρόεδρο της.
Σε τελική ανάλυση το αμερικανικό επενδυτικό κεφάλαιο, εκμεταλλευόμενο σωστά τόσο την απάτη, όσο και την ανικανότητα της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς, κέρδισε τεράστια ποσά – εις βάρος των υπολοίπων μετόχων της επιχείρησης, μεταξύ των οποίων είναι δυστυχώς και οργανισμοί του δημοσίου. Ο πρόεδρος δε της Κεφαλαιαγοράς προσφέρει αφειδώς χρόνο στη διοίκηση της εταιρείας, έτσι ώστε να αναζητήσει νέους χρηματοδότες, υποστήριξη, αγοραστές ή οτιδήποτε άλλο – χωρίς να της επιβάλλονται πρόστιμα, να διενεργούνται ποινικές διώξεις ή να εισακούγονται οι καταγγελίες εναντίον της.
Μία άλλη εταιρεία τώρα, η ΤΙΤΑΝ (χρηματιστηριακή αξία σήμερα περί το 1,7 δις €), φαίνεται να ελπίζει πως η ελληνική αγορά τσιμέντου, στην οποία η ζήτηση έχει πλέον καταρρεύσει ολοκληρωτικά (ολόκληρο το 2017 κατασκευάσθηκαν στην Ελλάδα μόλις 5.000 σπίτια, ενώ οι ξένες επενδύσεις ήταν σχεδόν μηδενικές), θα βελτιωθεί το 2019 – αφενός μεν από τις εργασίες εκσυγχρονισμού των αεροδρομίων που ξεπουλήσαμε στη FRAPORT, αφετέρου από την επένδυση στο Ελληνικό.
Υπενθυμίζοντας πως μας έχει κάνει εντύπωση η μηδαμινή «απόσβεση» του Goodwill ορισμένων θυγατρικών της, παρά το ότι εδρεύουν σε αναπτυσσόμενες χώρες με σημαντικά προβλήματα στις οικονομίες τους, θεωρούμε ότι θα έπρεπε να κρατάει μικρό καλάθι – λαμβάνοντας επί πλέον υπ’ όψιν πως η ύφεση θα συνεχιστεί, αφού κάθε χρόνο θα συνεχίσουν να εκρέουν από τη χώρα 6-7 δις € από τα πρωτογενή πλεονάσματα για την πληρωμή των τόκων του χρέους, χωρίς να αντικαθίστανται από ξένες επενδύσεις. Όσον αφορά τον τουρισμό, μπορεί να σημειώνεται μεγάλη άνοδος στις αφίξεις, αλλά τα έσοδα είναι μάλλον φτωχικά, λόγω της χαμηλής «εισοδηματικής ποιότητας» των τουριστών – οπότε δεν θα υπάρχουν τα απαιτούμενα κέρδη για τις ανακαινίσεις των ξενοδοχείων ή για την κατασκευή νέων μονάδων.
Στην τρίτη μεγάλη εταιρεία τώρα, στην ΕΛΛΑΚΤΩΡ (χρηματιστηριακή αξία σήμερα 367 εκ. €), οι εξελίξεις είναι διαφορετικές – αφού έχει ξεσπάσει ένας εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των δύο ομάδων μετόχων που έχουν δημιουργηθεί (κάτι από το οποίο κινδυνεύει άλλωστε και η Ελλάδα – ανάλυση – εάν δεν σταματήσει να υποτάσσεται στις εντολές της πρωσικής κυβέρνησης). Παραδόξως δε ο εμφύλιος πόλεμος βγήκε στη δημοσιότητα μετά το σκάνδαλο της Folli–Follie, από το οποίο φάνηκε πως οι ξένοι επενδυτές έχουν αρχίσει να μην εμπιστεύονται πια τα οικονομικά μεγέθη που εμφανίζουν οι ελληνικές εισηγμένες – ερευνώντας τες πιο προσεκτικά.
Η μία ομάδα τώρα έχει αυξήσει τα ποσοστά της στο 27% από μόλις 12% που ήταν πριν από έναν περίπου μήνα, όταν ξεκίνησε η μάχη – γεγονός που σημαίνει πως επένδυσε πάνω από 50 εκ. € για να αποκτήσει ακόμη το 15% των μετοχών της εταιρείας, με κριτήριο τη σημερινή της χρηματιστηριακή τιμή. Πρόκειται ασφαλώς για μία θαρραλέα ενέργεια, εάν κρίνει κανείς από τα προβληματικά οικονομικά μεγέθη της ΕΛΛΑΚΤΩΡ – η οποία εμφανίζει συνεχείς, τεράστιες ζημίες, τουλάχιστον μετά το 2012 (γράφημα – καθαρά κέρδη μετά από δικαιώματα μειοψηφίας -48 εκ. €, – 52 εκ. €, -106 εκ. € κοκ.).
Εκτός αυτού το σύνολο του ενεργητικού της μειώνεται, επίσης των ιδίων κεφαλαίων της, με τα δάνεια της να είναι διπλάσια της χρηματιστηριακής της αξίας (γράφημα) – σε μία εποχή που τόσο το κόστος, όσο και η ανεύρεση δανεισμού στην Ελλάδα, είναι πολύ προβληματικά. Θέμα της διαμάχης φαίνεται να είναι η ανάληψη της διοίκησης της εταιρείας από κάποιον ικανό manager – κάτι που γίνεται τώρα αποδεκτό από τον υπάρχοντα διευθύνοντα σύμβουλο της (Λ. Μπόμπολα), παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του. Με απλά λόγια, ξαφνικά αποδέχεται τις παρατηρήσεις της άλλης ομάδας, όσον αφορά την προβληματική εταιρική διακυβέρνηση της επιχείρησης – προκαλώντας τις αντιδράσεις της, αφού τον κατηγορεί ότι οικειοποιείται τις δικές της προτάσεις!
Όλα αυτά βέβαια δεν επιτρέπουν μία καθαρή εικόνα, ενώ αφήνουν πολλές αμφιβολίες, σχετικά με τις αιτίες του εμφυλίου πολέμου – εάν υποθέσουμε ότι πράγματι διεξάγεται και δεν υπάρχει κάποια σκοπιμότητα ή κάποιο σχέδιο από πίσω, με κριτήριο τα προβληματικά επίσημα οικονομικά μεγέθη της ΕΛΛΑΚΤΩΡ. Το θέμα πάντως είναι εάν μπορεί να επιβιώσει πλέον η εταιρεία, μετά από τόσο μεγάλες και συνεχείς ζημίες – πόσο μάλλον με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα και οι τράπεζες της, τα οποία δεν είναι καθόλου πρόσκαιρα.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, εάν δεν αναβιώσει σύντομα ο κατασκευαστικός τομέας, από τον οποίο εξαρτώνται πάνω από 400 επαγγέλματα και αρκετές επιχειρήσεις η κρίση, η οποία έχει φτάσει πλέον στην κορυφή της χώρας, θα συνεχιστεί επιδεινούμενη – όταν την ίδια στιγμή φαίνεται να πλήττεται και ο πρωτογενής τομέας, τόσο λόγω της αδυναμίας χρηματοδότησης του, όσο και από τους υπερβολικούς φόρους, συν τις ασφαλιστικές εισφορές.
Στα πλαίσια αυτά το να προβλέπει κανείς ανάπτυξη, αποτελεί όνειρο θερινής νύχτας – ενώ εάν τυχόν επιδεινωθούν οι συνθήκες στην παγκόσμια οικονομία, κάτι που θεωρείται φυσιολογικό μετά από δέκα χρόνια ανοδικής πορείας, τότε θα βιώσουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Ελπίδα βέβαια υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, αλλά όχι με την πολιτική που εφαρμόζεται – ενώ από ένα σημείο και μετά, όταν δηλαδή καταστραφούν και οι υπόλοιπες επιχειρήσεις/τομείς της οικονομίας, η κατάσταση μας θα είναι μη αναστρέψιμη.
