.
Οι πρόσφατες εξελίξεις στη χώρα, η μεγαλύτερη μέχρι σήμερα ήττα της δημοκρατίας κατά πολλούς, σηματοδοτούν μία εντελώς νέα εποχή κατά την οποία δρομολογείται η αποκρατικοποίηση των αποκρατικοποιήσεων: η ιδιωτικοποίηση της εξουσίας.
.
Επικαιρότητα
Η άρνηση του προέδρου της Ιταλίας να δώσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στα δύο κόμματα συνεργασίας, με την επίκληση της εχθρικής προς την Ευρωζώνη στάσης του υπουργού οικονομικών που πρότειναν, αποτελεί πρωτόγνωρο γεγονός – ντροπή για μία τόσο μεγάλη χώρα, στην οποία φαίνεται πως η Δημοκρατία έπαψε να λειτουργεί, έχοντας παραδώσει τα ηνία στις αγορές, στους οίκους αξιολόγησης και στη Γερμανία.
Ακόμη χειρότερα, η επιλογή του να διορίσει μία τεχνοκρατική κυβέρνηση υπό ένα πρώην στέλεχος του ΔΝΤ, με την αιτιολογία πως κινδυνεύουν (από τη Δημοκρατία προφανώς) οι αποταμιεύσεις και τα επιτόκια δανεισμού της Ιταλίας, έτσι ώστε να μην απειληθεί η πολιτική λιτότητας που κατέστρεψε την Ιταλία, είναι κάτι που δεν θα το περίμενε ποτέ κανείς – σηματοδοτώντας μία εντελώς νέα εποχή, όπου δρομολογείται φανερά η αποκρατικοποίηση των αποκρατικοποιήσεων: η αποκρατικοποίηση της εξουσίας! Υπενθυμίζουμε εδώ τα εξής:
“Όπως φαίνεται, πλησιάζουμε γρήγορα στα τελευταία στάδια των «φιλελεύθερων ιδιωτικοποιήσεων», οι οποίες διευρύνθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1980, με αφετηρία τις Η.Π.Α. και τη Μ. Βρετανία. Αφού προηγήθηκαν οι μεγάλες κρατικές εταιρείες, μεταξύ των οποίων βέβαια οι κοινωφελείς, οι οποίες εξαγοράσθηκαν από τις υπερμεγέθεις πολυεθνικές (μόνο αυτές διαθέτουν προφανώς τα απαιτούμενα κεφάλαια), η διαδικασία τείνει στο τέλος της – με τις ενέργειες της ολοκληρωτικής κατάληψης της Πολιτείας. Η προσπάθεια «εγκατάστασης» τώρα τυπικών κυβερνήσεων στη ζώνη του Ευρώ, με τις σκιώδεις στο «παραπέτασμα», φαίνεται να έχει ξεκινήσει από την Ελλάδα – η οποία πλέον διοικείται, προφανώς μη δημοκρατικά, από μία υπόγεια εξουσία στο παρασκήνιο” (πηγή).
Περαιτέρω, θεωρείται πολύ πιθανόν να μη λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή η τεχνοκρατική κυβέρνηση που σχεδιάζει να διορίσει ο πρόεδρος της χώρας – οπότε να ακολουθήσουν νέες εκλογές που θα κυριαρχηθούν από το μοτίβο «Τα παλάτια της εξουσίας εναντίον του δρόμου», με την έννοια πως οι Πολίτες θα αντισταθούν στην παραχώρηση της κυβέρνησης τους στις αγορές. Εν τούτοις, μάλλον κατάφερε να τρομοκρατήσει τους Ιταλούς, όσον αφορά τουλάχιστον την εχθρική στάση τους προς τη γερμανική Ευρωζώνη, έχοντας προφανώς και ο ίδιος τρομοκρατηθεί από την κατά μέτωπο επίθεση των γερμανικών ΜΜΕ – λέγοντας τα εξής:
“Ζήτησα να το αναλάβει κύριος πολιτικός της κυβερνητικής πλειοψηφίας, ο οποίος να μην στηρίζει την γραμμή που θα μπορούσε να προκαλέσει την έξοδο της Ιταλίας από το Ευρώ…..Η αβεβαιότητα της στάσης μας για το ευρώ προκάλεσε συναγερμό σε ξένους και ιταλούς επενδυτές. Η άνοδος των spreads αυξάνει το δημόσιο χρέος και μειώνει την δυνατότητα δαπανών του δημοσίου. Οι απώλειες στο χρηματιστήριο καίνε αποταμιεύσεις με ουσιαστικό κίνδυνο για τα νοικοκυριά μας. Πρέπει να έχουμε υπόψη μας και την πιθανότητα αύξησης των τόκων των δανείων για ακίνητα και επιχειρήσεις.
Έχω την υποχρέωση, βάσει του Συντάγματος, να προστατεύσω τις αποταμιεύσεις των Ιταλών. Με αυτό τον τρόπο επιβεβαιώνεται η ιταλική κυριαρχία, ενώ στέλνουμε πίσω απαράδεκτες κρίσεις για τη χώρα μας που διαβάσαμε στον Τύπο άλλης ευρωπαϊκής χώρας. Έκανα ότι μπορούσα για να σχηματισθεί πολιτική κυβέρνηση, αλλά υπερασπίζομαι το Σύνταγμα. Η συμμετοχή στο ευρώ είναι βασική για την χώρα μας και την προοπτική των νέων μας. Αν κάποιος θέλει να το συζητήσει, χρειάζεται σαφής εμβάθυνση”.
Ολοκληρώνοντας, είναι ασφαλώς θλιβερά αυτά που συμβαίνουν στην Ιταλία, ειδικά μετά από τα πύρινα, απαξιωτικά για τους Πολίτες της κείμενα των γερμανικών ΜΜΕ – τα οποία τους κατηγόρησαν για διεθνή επαιτεία, για θρασύτητα, για φοροδιαφυγή, για οκνηρία κοκ.
Ελπίζουμε δε να μην συσχετίσουν οι Έλληνες τα γεγονότα της Ιταλίας με αυτά την Ελλάδας το 2015, έχοντας κατανοήσει πως ο πρωθυπουργός της χώρας μας δεν ανήκει ως χαρακτήρας σε αυτούς που εκβιάζονται – αλλά σε εκείνους που έχουν προμελετήσει τις αποφάσεις τους, ακολουθώντας έναν συγκεκριμένο και προκαθορισμένο στόχο που δεν είναι άλλος από τη μοναρχική εξουσία. Στους πολιτικούς που πρέπει να κρίνονται αποκλειστικά και μόνο με βάση τις πράξεις τους – όχι από τα λόγια τους, τα οποία δεν είναι το προϊόν ψευδαισθήσεων, αλλά απολύτως συνειδητά και προμελετημένα.
