.
Οι ευθύνες για τη βιομηχανική κατάρρευση
Η δεύτερη κατηγορία του κ. Trump αφορά τις ευθύνες της Κίνας για την κατάρρευση της βιομηχανίας των Η.Π.Α. – όπου όμως, με κριτήριο το γράφημα που ακολουθεί, δεν έχει ούτε αυτή τη φορά δίκιο.
Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του μεριδίου της αμερικανικής βιομηχανίας στο πραγματικό ΑΕΠ της χώρας σε τιμές του 2005 (γαλάζια καμπύλη), καθώς επίσης στη συνολική απασχόληση (κόκκινη καμπύλη) – από το 1960 έως το 2011 (πηγή).
.
Εν προκειμένω φαίνεται καθαρά πως αφενός μεν το μερίδιο της αμερικανικής βιομηχανίας παρέμεινε σχεδόν σταθερό ως προς το ΑΕΠ (αν και είναι πολύ χαμηλό συγκρινόμενο, για παράδειγμα, με αυτό της Γερμανίας που υπερβαίνει το 20%, πόσο μάλλον της Κίνας), αλλά την ίδια εποχή οι εργαζόμενοι που απασχολούσε μειώθηκαν από το 25% περίπου το 1960, σε κάτω του 10% το 2011.
Προφανώς το γεγονός αυτό, η μείωση δηλαδή των απασχολουμένων, δεν έχει καμία σχέση με την Κίνα – αλλά με την αυτοματοποίηση, η οποία κατέστρεψε τις θέσεις εργασίας, ενώ θεωρείται ως ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του μέλλοντος για όλες τις χώρες (ανάλυση). Ουσιαστικά λοιπόν παράγονται περισσότερα προϊόντα με πολύ λιγότερους εργαζομένους – οπότε δεν είναι οι Κινέζοι αυτοί που αφαιρούν θέσεις εργασίας από τις Η.Π.Α., αλλά τα ρομπότ.
Με δεδομένο τώρα το ότι, ο μεγαλύτερος αριθμός εργαζομένων αφορά τη βιομηχανία, είναι νομοτελειακή η αύξηση της ανεργίας – η οποία δεν φαίνεται στις περισσότερες στατιστικές, επειδή όλο και πιο πολλοί άνθρωποι περιθωριοποιούνται από το σύστημα, θάβονται ζωντανοί δηλαδή, αποτελώντας μία από τις τρεις πληγές του πλανήτη (ανάλυση).
Ο προστατευτισμός της ΕΕ
Πριν από 15 χρόνια, στις 11 Δεκεμβρίου του 2001, η Κίνα έγινε μέλος του ΠΟΕ – μίας συμφωνίας που προβλέπει ότι, θα πρέπει να της χορηγηθεί το καθεστώς της «οικονομίας της αγοράς» το αργότερο αυτό το έτος αυτόματα. Με βάση τώρα τους κανόνες του ΠΟΕ (παγκόσμιος οργανισμός εμπορίου), τα κράτη-μέλη του μπορούν να λαμβάνουν μέτρα για να προστατεύουν τις αγορές τους, από τα προϊόντα που εξάγονται από χώρες οι οποίες δεν είναι μέλη.
Ο λόγος που υιοθετήθηκε αυτός ο κανόνας είναι το ότι, εκείνες οι χώρες που δεν είναι μέλη στηρίζουν (επιδοτούν) συνήθως τις εξαγωγές τους, με διάφορους τρόπους – όπως με την τεχνητή διατήρηση της ισοτιμίας των νομισμάτων τους χαμηλά, με τις φορολογικές ελαφρύνσεις κοκ. Οι υποψίες του ΠΟΕ δε, όσον αφορά τις επιδοτήσεις αυτού του είδους, επικεντρώνονται κυρίως στις κρατικές επιχειρήσεις – οι οποίες, όσον αφορά την Κίνα, είναι οι περισσότεροι εξαγωγείς της.
Περαιτέρω, στις αρχές της δεκαετίας η ΕΕ κατέστησε σαφές στην Κίνα το ότι, ήταν ακόμη πολύ μακριά από το χαρακτηρισμό της ως μία «οικονομία της αγοράς» – ενώ κατέχει το ρεκόρ της επιβολής δασμών (anti dumping) στα κινεζικά προϊόντα, ειδικά αυτά του σιδήρου και του χάλυβα, σε σχέση με όλους τους άλλους εμπορικούς εταίρους της Κίνας.
Συνολικά στην ΕΕ ευρίσκονται εν ισχύ 68 «anti dumping» μέτρα, τα 51 εκ των οποίων αφορούν την Κίνα – ενώ τόσο οι Η.Π.Α., όσο και η ΕΕ τάσσονται εναντίον του αυτόματου χαρακτηρισμού της ως «οικονομία της αγοράς», παρά το ότι έχουν παρέλθει τα 15 χρόνια από τη συμμετοχή της στον ΠΟΕ, οπότε τον δικαιούται.
Σύμφωνα τώρα με την ΕΕ, εάν αυξανόταν οι εισαγωγές από την Κίνα λόγω της κατάργησης των υφισταμένων δασμών, τότε θα χανόντουσαν 3,5 εκ. θέσεις εργασίας σε 25 κλάδους – οπότε πολλές χώρες της, όπως η Ισπανία και η Ιταλία, είναι αντίθετες στο χαρακτηρισμό της ως «οικονομία της ελεύθερης αγοράς».
Η Γερμανία βέβαια είναι υπέρ, ως συνήθως με επιφυλάξεις – επειδή κινεί τα νήματα πάντοτε από το παρασκήνιο, θέλοντας τα μονά και τα ζυγά δικά της (δηλαδή να παραμείνουν οι δασμοί και να μη χάσει τις εξαγωγές της στην Κίνα). Η Μ. Βρετανία είναι επίσης υπέρ, χωρίς επιφυλάξεις, αλλά κανένας δεν ενδιαφέρεται πλέον για τη θέση της – αφού δεν θεωρείται πια μέλος της ΕΕ.
Φυσικά η Κίνα έχει κάνει ότι μπορεί για να πείσει την Ευρώπη – η οποία φαίνεται πως τελικά θα αναγνωρίσει το καθεστώς της «οικονομίας της αγοράς» στην Κίνα, με την προϋπόθεση όμως πως σε εξαιρετικές περιπτώσεις θα μπορεί να επιβάλλει δασμούς. Με δεδομένο όμως το ότι, οι Η.Π.Α. και η Κίνα έχουν περίπου το ίδιο μερίδιο εξαγωγών στην ΕΕ, θα περιορισθούν αυτές της υπερδύναμης – η οποία δεν το θέλει καθόλου.
Λογικά λοιπόν η επιτροπή, στην οποία ανέθεσε το Κογκρέσο τη μελέτη σχετικά με το εάν η Κίνα έχει τις προϋποθέσεις να χαρακτηρισθεί «οικονομία της αγοράς», αποφάνθηκε αρνητικά – δίνοντας στη δημοσιότητα στις 16 Νοεμβρίου μία έκθεση 550 σελίδων, για την τεκμηρίωση της απόφασης της (πηγή).
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, δεν είναι σαφές τι ακριβώς έχει συμβεί μετά τις 11 Δεκεμβρίου, όσον αφορά την Κίνα – οπότε υποθέτουμε ότι, συνεχίζονται οι συζητήσεις, ενώ στην Ευρώπη είναι πολύ συνηθισμένη η πολιτική ων καθυστερήσεων, όταν δεν είναι σίγουρη για τα αποτελέσματα των αποφάσεων της.
Σε κάθε περίπτωση όμως η παγκοσμιοποίηση ευρίσκεται σε μία συνεχή υποχώρηση, ενώ θα μπορούσε να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή ένας ευρύτερος εμπορικός πόλεμος μεταξύ των Η.Π.Α. και της Κίνας – ο οποίος φυσικά θα έπαιρνε παγκόσμιες διαστάσεις.
Εάν θα κατέληγε ή όχι στο αναμενόμενο κραχ και στο χάος, κανένας δεν το γνωρίζει – ενώ αρκετοί υποστηρίζουν πως η απόφαση της Σαουδικής Αραβίας να μειώσει την εξόρυξη πετρελαίου, με αποτέλεσμα να εκτιναχθούν οι τιμές του στα ύψη (πηγή), εντάσσεται στα πλαίσια του παγκόσμιου εμπορικού πολέμου που έχει ήδη ξεκινήσει.
