.
Το όπλο της κυρίας Merkel
Συνεχίζοντας, το μεγαλύτερο στήριγμα της καγκελαρίου είναι οι αγορές – η ισχύς των οποίων στην εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι τεράστια, αφού τα δις $ που διακινούν είναι σε θέση να διευκολύνουν ή να δυσκολέψουν αφόρητα τη λειτουργία των κυβερνήσεων. Εν προκειμένω είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του πρωθυπουργού της Ιταλίας κ. Berlusconi ο οποίος, σε αντίθεση με τον κ. Trump, επέλεξε την πολιτική για να αποφύγει την ιδιωτική του χρεοκοπία.
Κανένας όμως δεν τον κατηγόρησε για αυτό, ενώ κατάφερνε να παραμένει στην εξουσία παρά τα χιλιάδες σκάνδαλα, με τα οποία συνδέθηκε το όνομα του – έως εκείνη τη στιγμή που οι αγορές απέσυραν την εμπιστοσύνη απέναντι του, παύοντας να χρηματοδοτούν τις δημόσιες δαπάνες με βιώσιμα επιτόκια, τα οποία ήταν απαραίτητα για την υπερχρεωμένη χώρα του.
Βέβαια, αυτός που «τράβηξε το χαλί» κάτω από τα πόδια του κ. Berlusconi, με γνώμονα το συμφέρον της δικής του χώρας, δεν ήταν άλλος από την κυρία Merkel – η οποία έχει τεκμηριώσει άπειρες φορές, επίσης στην περίπτωση της Ελλάδας ότι, μπορεί να κυβερνάει απολυταρχικά ολόκληρη την ΕΕ, έχοντας εξασφαλίσει τη βοήθεια των αγορών. Δυστυχώς κανένας άλλος πολιτικός δεν το έχει ακόμη συνειδητοποιήσει και προσπαθήσει – ενώ όλοι απορούν ανόητα σχετικά με το πώς τα καταφέρνει η καγκελάριος να επιβάλλεται στους πάντες!
Ολοκληρώνοντας, οφείλουμε να σημειώσουμε τα λόγια ενός συμβούλου του κ. Clinton, όταν ρωτήθηκε τι θα επιθυμούσε να γίνει εάν ξαναγεννιόταν – όπου απάντησε ότι, “εάν ερχόμουν ξανά στον κόσμο, θα ήθελα να είχα τη μορφή των αγορών“. Αυτό ακριβώς έχει καταλάβει η κυρία Merkel, επίσης βέβαια ο υπουργός οικονομικών της, οπότε κάνει τα πάντα για να μη χάσει την εμπιστοσύνη των αγορών – ενώ πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι, δεν πρόκειται ποτέ να διαγράψει μέρος του ελληνικού χρέους, εάν δεν σιγουρευτεί απολύτως πως δεν θα παρεξηγηθεί από τις αγορές.
Επίλογος
Ενώ η καγκελάριος έχει στο ενεργητικό της τόσες πολλές επιτυχίες, οι οποίες δικαιώνουν απόλυτα την πολιτική λιτότητας, αφού αυτήν προκρίνουν οι αγορές για να μη χάσουν τα χρήματα τους, οι υπόλοιποι ηγέτες της Δύσης εξακολουθούν να την επικρίνουν – θεωρώντας αυθαίρετα πως κάνει λάθος.
Εν τούτοις, με εξαίρεση τυχόν διάλυση της Ευρωζώνης, η οποία θα ήταν καταστροφική για τη Γερμανία, επειδή αφενός μεν θα έχανε τα πλεονεκτήματα του υποτιμημένου ευρώ και τις χώρες που απομυζεί, αφετέρου τα δάνεια που έχει δώσει σε πολλά κράτη, συμπεριλαμβανομένων των ποσών του Target 2, η κυρία Merkel δεν κάνει κανένα λάθος – αντίθετα, λειτουργεί απόλυτα ορθολογικά, με κριτήριο πάντοτε το συμφέρον της ελίτ της χώρας της, κυρίως της βιομηχανίας.
Λάθη και μάλιστα μεγάλα κάνουν όλοι οι υπόλοιποι – μεταξύ των οποίων η Ελλάδα, η οποία δεν έχει κατανοήσει μετά από επτά σχεδόν οδυνηρά χρόνια ότι, είτε παίζει το παιχνίδι των αγορών, ακριβώς όπως αυτές το επιθυμούν, είτε βρίσκει έναν άλλο δρόμο, στηριζόμενη όμως σε ρεαλιστικά δεδομένα.
Με απλά λόγια, είτε εφαρμόζει βασιλικότερα του βασιλιά την πολιτική λιτότητας, γνωρίζοντας πως έχει ακόμη πολύ δρόμο να διανύσει και ελπίζοντας να διευκολυνθεί κάποια στιγμή στο θέμα του χρέους (αυτόν το δρόμο ακολουθεί η κυβέρνηση, ο οποίος όμως δεν οδηγεί πουθενά αφού δεν στηρίζεται από τους Πολίτες – ενώ τον ίδιο σχεδιάζει να ακολουθήσει η σημερική αξιωματική αντιπολίτευση), είτε επιλέγει τη χρεοκοπία εντός της Ευρωζώνης, με όλα όσα δεινά κάτι τέτοιο συνεπάγεται.
Εναλλακτικά βέβαια την έξοδο της από την Ευρωζώνη, χωρίς όμως αυταπάτες – όπως το ότι δεν θα ήταν οδυνηρή η υιοθέτηση ενός εθνικού νομίσματος ή εύκολη η μονομερής διαγραφή του χρέους, θεωρώντας αυθαίρετα πως είναι επαχθές (άρθρο).
Όσον αφορά τη δραχμή, θα έπρεπε να πάψουν να διασπείρονται ανοησίες του τύπου «ρυθμιζόμενη ισοτιμία» – αφού όλοι γνωρίζουν πως κάποια στιγμή η μαύρη αγορά συναλλάγματος παίρνει τα ηνία, όπως στη Βενεζουέλα, στην Αίγυπτο και αλλού (άρθρο), οπότε τα δίδυμα ελλείμματα, η υποτίμηση και ο πληθωρισμός δεν αποφεύγονται. Πόσο μάλλον όταν ο παραγωγικός ιστός έχει καταστραφεί εντελώς, οι τράπεζες επίσης, ενώ ο ιδιωτικός τομέας πνέει τα λοίσθια.
Εν προκειμένω, εύλογα θα μπορούσε κανείς να επιλέξει το εθνικό νόμισμα για να αποφύγει τη λεηλασία της χώρας του από τις ισχυρότερες δυνάμεις – χωρίς όμως να πιστεύει πως δεν θα υπέφεραν οι Έλληνες, ειδικά οι εισοδηματικά ασθενέστεροι, σε μεγάλο βαθμό και για αρκετά χρόνια.
Όσον αφορά τώρα τη μονομερή διαγραφή, οφείλει να γνωρίζει κανείς πως οι δανειστές, όπως οι τοκογλύφοι, έχουν πάντοτε μπράβους στην υπηρεσία τους, για να διασφαλίζουν τα χρήματα τους – στην περίπτωση των κρατών το ΔΝΤ, τις γειτονικές χώρες όπως η Τουρκία για την Ελλάδα κοκ.
Παλαιότερα, όπως κατά την κρίση της Βενεζουέλας το 1902/03, οι δανειστές της (Γερμανοί, Ιταλοί και Βρετανοί) έστειλαν πολεμικά πλοία για να απαιτήσουν την εξόφληση των χρεών της απέναντι τους – κάτι που γίνεται ακόμη και σήμερα, αλλά με πιο εκλεπτυσμένες μεθόδους.
Κλείνοντας, έχουμε την άποψη πως όλες οι απόψεις είναι σεβαστές, όσον αφορά την επίλυση των προβλημάτων μίας χώρας – δεν είναι όμως καθόλου σεβαστή η διασπορά ψευδών ελπίδων, αφού δίνουν την εντύπωση πως μπορεί να αντιμετωπιστούν χωρίς κόπο και οδύνη οικονομικές καταστροφές, όπως αυτή που βιώνει σήμερα η πατρίδα μας.
