.
“Ούτε οι ακραίοι ισλαμιστές, ούτε η Ρωσία ή η Κίνα είναι αυτοί που οδηγούν σήμερα τον πλανήτη στο γκρεμό, αλλά οι εγκληματικές μέθοδοι της χρηματοπιστωτικής βιομηχανίας. Το γεγονός ότι, τόσο η χρηματοπιστωτική βιομηχανία, όσο και η εξαρτημένη από αυτήν Πολιτική, παίρνουν τέτοια ρίσκα στο πόκερ γύρω από τη Deutsche Bank, τεκμηριώνει πως ούτε καν ο κίνδυνος ενός πυρηνικού πολέμου δεν πρόκειται να εμποδίσει την ακόρεστη απληστία τους για δύναμη και πλούτο” (WS online).
.
Άποψη
Ο απώτερος στόχος των ΗΠΑ είναι να υποχρεώσουν τη γερμανική κυβέρνηση να διασώσει την εγκληματική συμμορία, τη Deutsche Bank (άρθρο), εθνικοποιώντας την σε κάποιο βαθμό. Σκοπός τους να χάσει η καγκελάριος τη στήριξη των εκλογέων της και να απομονωθεί η Γερμανία από την Ευρώπη. Όλα όσα διαδραματίζονται δε στο παρασκήνιο μοιάζουν με ένα παιχνίδι πόκερ, το οποίο δεν διεξάγεται μόνο για χρήματα αλλά, κυρίως, για εξουσία και δύναμη.
Σύμφωνα με το λεπτομερές ρεπορτάζ της «Zeit» και παρά το ότι διαψεύσθηκε, η γερμανική κυβέρνηση έχει ήδη καταρτίσει ένα σχέδιο εκτάκτου ανάγκης που προβλέπει τη συμμετοχή του δημοσίου κατά 25% στη Deutsche Bank, κατά το προηγούμενο μοντέλο της Commerzbank. Σε αντίθεση λοιπόν με τους ευρωπαϊκούς κανόνες που η ίδια επέβαλλε στην Ευρωζώνη (bail-in), σχεδιάζει τη διάσωση της με χρήματα των φορολογουμένων.
Η κυβέρνηση διστάζει βέβαια να το εφαρμόσει, γνωρίζοντας πως αφενός μεν θα έλθει σε αντίθεση με τους ψηφοφόρους της, οπότε δεν θα μακροημερεύσει, αφετέρου επειδή θα πρέπει να δώσει εξηγήσεις στις Βρυξέλες και στη Ρώμη. Κυρίως στην τελευταία, ο πρωθυπουργός της οποίας απαιτεί κάτι ανάλογο για τη διάσωση των χρεοκοπημένων τραπεζών της χώρας του, όπου όμως η Γερμανία δεν το επιτρέπει.
Την ίδια στιγμή αναμένεται στην Ιταλία η απόφαση ενός δικαστηρίου, σε σχέση με έξι πρώην στελέχη της Deutsche Bank, εναντίον της οποίας εκκρεμούν σχεδόν 7.000 δίκες για κάθε είδους απάτες. Οι δίκες αυτές είναι ίσως πιο σημαντικές από το πρόστιμο των 14 δις $ με το οποίο απειλείται από τις ΗΠΑ, καθώς επίσης από την άθλια οικονομική της κατάσταση.
Το παιχνίδι όμως που παίζεται έχει υπερβολικό ρίσκο, αφού δεν πρόκειται μόνο για την ισχυρότερη τράπεζα της Γερμανίας αλλά, επίσης, για το μεγαλύτερο παίκτη παγκοσμίως, στην άκρως επικίνδυνη αγορά των παραγώγων. Η έκθεση της έχει βέβαια μειωθεί, από τα 75 τρις $ στα 46 τρις $ πρόσφατα, αλλά συνεχίζει να είναι τεράστια, αφού υπολογίζεται πως τα παράγωγα θα μπορούσαν να της προκαλέσουν ζημίες της τάξης των 300 δις $ το λιγότερο (έναντι 14 δις € χρηματιστηριακής της αξίας!).
Εάν τώρα η Deutsche Bank χρεοκοπούσε, τότε οι συνέπειες θα ήταν κατά πολύ χειρότερες από αυτές της Lehman Brothers. Θεωρείται δηλαδή σχεδόν βέβαιο πως θα οδηγούσε στην κατάρρευση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, οπότε στο σταμάτημα του παγκοσμίου εμπορίου, με ανυπολόγιστες συνέπειες.
Σε κάθε περίπτωση, μία τέτοια καταστροφή δεν θα μπορούσε να εμποδιστεί από τη γερμανική κυβέρνηση, αφού τα ποσά που θα έπρεπε να πληρώσει υπερβαίνουν χιλιάδες φορές τις δυνατότητες της. Η μοναδική δυνατότητα τότε θα ήταν η παρέμβαση της ΕΚΤ, η οποία θα έπρεπε να δημιουργήσει τεράστιες ποσότητες χρημάτων από το πουθενά για να τροφοδοτήσει τη Deutsche Bank, έτσι ώστε να σταματήσει για κάποιο χρονικό διάστημα την κατάρρευση της.
Έτσι όμως θα καταστρεφόταν τα τελευταία κατάλοιπα εμπιστοσύνης των ανθρώπων στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, ο Ισολογισμός της ΕΚΤ θα διογκωνόταν επικίνδυνα, ενώ θα τοποθετούταν τα θεμέλια ενός υπερπληθωρισμού άνευ προηγουμένου. Επομένως η επέμβαση της ΕΚΤ απλά θα ανέβαλλε την καταστροφή του συστήματος, οπότε τυχόν κατάρρευση της Deutsche Bank θα ισοδυναμούσε με το απόλυτο χάος.
Συμπερασματικά λοιπόν, δεν πρέπει να πανικοβληθεί μόνο η γερμανική κυβέρνηση, όπως πράγματι συμβαίνει (άρθρο), αλλά τόσο οι ΗΠΑ, όσο και όλοι εμείς. Κυρίως επειδή η ιστορία διδάσκει πως όταν οι πολιτικοί αντιμετωπίζουν τόσο μεγάλα προβλήματα, συνηθίζουν να τα λύνουν με την παλαιά και δοκιμασμένη μέθοδο του πολέμου.
Ίσως από αυτήν την οπτική γωνία θα πρέπει να ερευνήσει κανείς τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στα σύνορα της Ρωσίας και της Κίνας, καθώς επίσης τη διατήρηση της πυρκαγιάς στη Μέση Ανατολή, με συνεχείς αναφλέξεις.
