Τον Οκτώβριο του 2011, μετά από ένα χρόνο μνημονίου, στο άρθρο μας «Η σιωπή των αμνών», γράφαμε μεταξύ άλλων τα εξής:
“Πόσα τερατώδη νομοσχέδια, ρυθμίσεις και μέτρα πρέπει ακόμη να υπερψηφιστούν, χωρίς καμία αντίδραση; Πόσους νόμους πρέπει να καταπατήσουν οι κυβερνώντες, χωρίς καμία τιμωρία; Δυστυχώς, εάν η κατάσταση αυτή συνεχίσει, η επανάσταση (για την οποία μιλάμε πολύ και κάνουμε ελάχιστα) θα παραμείνει «όνειρο θερινής νυκτός».
Ακόμα χειρότερα, εάν όντως συμβεί, αυτό θα γίνει μόνο όταν θα είμαστε τόσο εξαθλιωμένοι, ώστε να αποτελέσουμε «έρμαιο» της όποιας ηγετικής ομάδας εκμεταλλευτεί τη συγκυρία. Κατά την άποψη μου, με πιθανότητες 99%, αυτή η ομάδα των πεφωτισμένων θα αποτελείται από τους χειρότερους δικτάτορες-καπιταλιστές στην ανθρώπινη Ιστορία“
Τρία χρόνια αργότερα, το Νοέμβρη του 2014, με την Ελλάδα να παραμένει βυθισμένη στο σκοτάδι των μνημονίων, με την τότε κυβέρνηση να αδυνατεί να εξαργυρώσει την υπόσχεση της Γερμανίας περί διαγραφής χρέους από το 2012, αφού η ανατροπή της ήταν προ των πυλών, γράφαμε σε άρθρο μας (πηγή) τα παρακάτω:
“Σε μία «υπό κατοχή» χώρα, η κυβέρνηση έχει μόνο διακοσμητικό χαρακτήρα. Για παράδειγμα, όταν οι Γερμανοί εισέβαλλαν στην Ελλάδα το 1940, επέβαλλαν μία κυβέρνηση, η οποία δεν μπορούσε να κάνει απολύτως τίποτα. Στα πλαίσια αυτά, εάν υποθέσουμε πως οι Έλληνες τότε εξεγείρονταν εναντίον της κυβέρνησης, ανατρέποντας την, οι Γερμανοί είτε θα τοποθετούσαν μία άλλη, είτε θα επέτρεπαν στο λαό να ψηφίσει δημοκρατικά – αδιαφορώντας εντελώς για τα αποτελέσματα, αφού αυτοί θα συνέχιζαν να διοικούν.
Φυσικά οι Έλληνες γνώριζαν ποιός είναι ο πραγματικός τους εχθρός. Παρά το ότι λοιπόν απεχθάνονταν την «κυβέρνηση των δωσίλογων», όπως την αποκαλούσαν, ο πρωθυπουργός της οποίας είχε πει
«Βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα ιστορικό δίλημμα: ή να αφήσω να συνεχιστεί ο αγώνας και να καταλήξει σε ολοκαύτωμα ή να υπακούσω στις παρακλήσεις και να αναλάβω της πρωτοβουλία της συνθηκολόγησης. Τόλμησα το δεύτερο και δεν υπολόγισα ευθύνες, ενώ μέχρι σήμερα δεν μετάνιωσα για το τόλμημα μου, αλλά αισθάνομαι υπερήφανος» (Τσολάκογλου),
συνέχισαν να πολεμούν εναντίον των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων, αρνούμενοι να συμβιβαστούν με την υποδούλωση τους. Η κοινή λογική τους έλεγε άλλωστε πολύ σωστά ότι, εάν ανέτρεπαν την τότε κυβέρνηση, οι Γερμανοί θα επέλεγαν την επόμενη, όσο συνέχιζε να είναι υπό την κατοχή τους η Ελλάδα – οπότε θα ήταν δώρο άδωρο.
Περαιτέρω, ο εχθρός σήμερα δεν είναι η διακοσμητική ελληνική κυβέρνηση, αφού ακόμη και αν ανατραπεί, η Ελλάδα θα παραμείνει υπό κατοχή – με μία επόμενη να αναλαμβάνει το ρόλο της, όσο και αν αντιδράσει στην αρχή (όπως συνέβη και με το σημερινό πρωθυπουργό, ο οποίος δεν κατάφερε να εφαρμόσει ούτε μία γραμμή του προγράμματος του).
Εάν δεν κατανοήσουμε λοιπόν το συγκεκριμένο γεγονός, θα αναλωνόμαστε σε εμφυλίους πολέμους, οι οποίοι δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα – αντίθετα, μάλλον εξυπηρετούν τις δυνάμεις κατοχής οι οποίες, όπως έχουν ήδη αποδείξει, αδιαφορούν για το ποιό κόμμα θα εκλεγεί, αφού αυτές διοικούν την Ελλάδα”.
Σήμερα, ενάμιση περίπου χρόνο μετά το παραπάνω άρθρο μας και αφού πράγματι ήλθε στην εξουσία μία νέα κυβέρνηση, η οποία τελικά υπηρετεί απείρως καλύτερα την Τρόικα από όλες τις προηγούμενες, αναγκάζοντας μας να αναφερθούμε σε ένα «αριστερό πραξικόπημα», γίνεται μία προσπάθεια αναβίωσης των αγανακτισμένων της πλατείας Συντάγματος.
Υπάρχει όμως μία σημαντική διαφορά με το παρελθόν: η κίνηση, ξεκάθαρα με κριτήριο αυτά που γράφει στο «μανιφέστο» της (άρθρο), δεν πηγάζει από τα αριστερά πολιτικά κόμματα, αλλά από τα ακριβώς αντίθετα τους, κύριο αίτημα των οποίων είναι η παραμονή στην Ευρωζώνη με κάθε θυσία – ενώ είναι δυστυχώς καλυμμένη πίσω από έναν δήθεν απολιτικό χαρακτήρα.
Φαίνεται λοιπόν να ισχύει εν προκειμένω η φράση του Μαρξ, σύμφωνα με τον οποίο «Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα». Την τρίτη φορά όμως, αυτή που βιώνουμε σήμερα στην Ελλάδα, η ιστορία επαναλαμβάνεται μάλλον σαν ιλαροτραγωδία, με πάρα πολλά στοιχεία φάρσας.
Ως εκ τούτου δεν είναι καθόλου δύσκολο να προβλέψουμε πως θα επαναληφθούν ξανά τα ίδια, για τέταρτη φορά, με ένα ακόμη χειρότερο αποτέλεσμα. Ότι δηλαδή κάποια στιγμή και η σημερινή κυβέρνηση θα αντικατασταθεί από μία καινούργια, η οποία θα υπηρετεί ακόμη καλύτερα τις δυνάμεις κατοχής – μία κατοχή που είναι πλέον επίσημη, μετά την υπαγωγή της Ελλάδας σε καθεστώς διεθνούς οικονομικού ελέγχουν για τα επόμενα 99 τουλάχιστον χρόνια (άρθρο). Θα κλείσουμε με τον επίλογο του άρθρου από το 2011:
“Μόνο εάν παραλύσει ο μηχανισμός που συντηρεί αυτό το σύστημα, το σύστημα θα καταρρεύσει. Ο μηχανισμός όμως αυτός δεν παραλύει μόνο με συγκεντρώσεις και με πορείες. Εμείς οι ίδιοι τον συντηρούμε: με το να πληρώνουμε αυτά που μας επιβάλλει, με το να πηγαίνουμε υπάκουα στη δουλειά μας, με το να μη φέρνουμε αντιρρήσεις, με το να φοβόμαστε τον ίσκιο μας και με το να μην βλέπουμε τίποτα άλλο, πέρα απ’ την μίζερη ζωούλα μας και τον μικρόκοσμό μας.
Για να το πω απλά, εάν παραλύσουμε τον μηχανισμό που παράγει χρήματα και διεφθαρμένα κόμματα ή πολιτικούς, τότε αυτό το σαθρό σύστημα θα καταρρεύσει – αφού αυτό εξαρτάται από εμάς και όχι εμείς από αυτό.
Σε αυτή τη θέση βέβαια ο κλασικός αντίλογος των υπερασπιστών της υποτέλειας είναι ότι, θα κυριαρχήσει το χάος και η αναρχία. Όμως, είναι αδιαμφισβήτητο πλέον ότι ζούμε «κατ’ επίφαση εν τάξει» – εκτός εάν «τάξη» θεωρείται να μην ξέρεις τι φόρους θα σου επιβάλλουν την επόμενη εβδομάδα, αν θα έχεις δουλειά αύριο ή όχι, αν θα μπορείς να πληρώσεις φάρμακα, αν πρέπει να μεταναστεύσεις για να επιβιώσεις, αν τα νοσοκομεία θα έχουν γάζες, αν τα σχολεία θα συνεχίσουν να λειτουργούν και αν τα παιδιά σου θα έχουν το δικαίωμα να ονειρεύονται.
Ίσως πρέπει λοιπόν να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας – όχι όμως για να την παραδώσουμε ξανά σε κάποιον άλλον…….”
Πάθαμε λοιπόν και μάθαμε; Μας ωφέλησαν οι οδυνηρές εμπειρίες του παρελθόντος; Ξυπνήσαμε; Τα συμπεράσματα δικά σας (01.06.2016 / ΒΒ)
