Κάτι που δεν μπορεί να διαρκέσει αιώνια, δεν διαρκεί αιώνια, εύκολες ή/και εγγυημένες λύσεις δεν υπάρχουν, ενώ η καταιγίδα των καταιγίδων θα ξεσπάσει νομοτελειακά – χωρίς κανένας να γνωρίζει πότε θα συμβεί και πού θα καταλήξει
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Με εξαίρεση τον πόλεμο μόνο ο υπερπληθωρισμός, λόγω της απώλειας της εμπιστοσύνης στα χρήματα, θα μπορούσε να δημιουργήσει ανάπτυξη χωρίς την οποία δεν επιβιώνει ο καπιταλισμός, μετά την καταστροφή που θα προκαλούσε – αφού με τον τρόπο αυτό θα απαξιώνονταν τα χρέη και θα κατέρρεε το τεράστιο βουνό που πιέζει τον πλανήτη. Εγγυημένο όμως δεν είναι τίποτα στη ζωή, ενώ πρόκειται για μία πυρηνική οικονομική βόμβα που δύσκολα ελέγχεται”.
.
Ανάλυση
Κάπου εντός του 2017 η κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας θα έχει συγκεντρώσει πάνω από το 50% των συνολικών χρεών της χώρας, τα οποία συνεχίζουν να αυξάνονται κατακόρυφα – ενώ η κυβέρνηση προσπαθεί χωρίς επιτυχία μέχρι στιγμής να αυξήσει τον πληθωρισμό, με τη μέθοδο των τριών πυλώνων (άρθρο).
Στην πραγματικότητα, φαίνεται πως προετοιμάζεται στο παρασκήνιο η παροχή χρημάτων με τη μέθοδο του ελικοπτέρου (Friedman) – δηλαδή, η απ’ ευθείας χρηματοδότηση του κράτους μέσω της κεντρικής του τράπεζας ή/και η αποστολή στους Πολίτες δωρεάν χρημάτων, για να καταναλωθούν ή να επενδυθούν. Σε κάθε περίπτωση, ήδη η κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας αγοράζει περισσότερα ομόλογα ετησίως, από όσα εκδίδει το δημόσιο για να καλύψει τα τεράστια ελλείμματα του (-6% του ΑΕΠ το 2015).
Ειδικότερα, όπως διαπιστώνεται από το γράφημα που ακολουθεί (πρώτη εικόνα αριστερά), το πρόγραμμα (QE) της Ιαπωνίας (κόκκινη καμπύλη), έχει εισέλθει σε μία καινούργια φάση – ενώ είναι πολύ υψηλότερο, συγκριτικά με όλες τις υπόλοιπες χώρες (Βρετανία, ΕΚΤ, Fed). Στη δεύτερη εικόνα, επάνω δεξιά, φαίνεται το ποσοστό των ομολόγων του δημοσίου που έχει στον ισολογισμό της η κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας – όπου υπολογίζεται πως θα φτάσει στα ανώτατα όρια του έως το τέλος του 2019 (60%).
.
(*Πατήστε στο διάγραμμα για μεγέθυνση)
.
Εν τούτοις στην τρίτη εικόνα κάτω αριστερά, όπου οι στήλες αναφέρονται στα ομόλογα που κατέχουν οι εμπορικές τράπεζες, ως ποσοστό επί των συνολικών ισολογισμών τους σε διάφορες χώρες (Καναδάς, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ιαπωνία, Η.Π.Α.), θεωρείται πως κάποια στιγμή οι τράπεζες δεν θα θέλουν να πουλήσουν παραπάνω ομόλογα στην κεντρική – αφού θα τα χρειάζονται ως εγγύηση για δικούς τους σκοπούς.
Όσον αφορά δε (τετάρτη εικόνα, κάτω δεξιά) τα συνταξιοδοτικά ταμεία, καθώς επίσης τις ασφαλιστικές εταιρείες, κάποια στιγμή θα έχουν ολοκληρώσει την αναδιάρθρωση των χαρτοφυλακίων τους – οπότε θα πάψουν επίσης να πουλούν ομόλογα, επενδύοντας τα χρήματα σε μετοχές (αυτή ήταν κυρίως η αιτία της ανόδου του ιαπωνικού χρηματιστηρίου στο πρόσφατο παρελθόν, μαζί με την πτώση της ισοτιμίας του γεν).
Επομένως, το μεγάλο πρόβλημα της κεντρικής τράπεζας της Ιαπωνίας δεν θa είναι οι αποφάσεις αύξησης των πακέτων ποσοτικής διευκόλυνσης, οι οποίες πραγματοποιούνται μέσω της αγοράς ομολόγων (εξισορρόπηση χαρτοφυλακίων), αλλά η αδυναμία της να βρει πωλητές – οπότε κάποια στιγμή, το 2017 ή το 2018, θα αναγκασθεί ίσως να τα σταματήσει, με ανυπολόγιστα αποτελέσματα για την οικονομία της χώρας.
Υπενθυμίζουμε εδώ πως με το πρώτο πρόγραμμα μόλις το 5% των αγορών της κεντρικής τράπεζας προήλθε από θεσμικούς επενδυτές – ενώ το ποσοστό αυτό ανήλθε στο 40% από τον Οκτώβριο του 2014 έως το Μάρτιο του 2015. Αφού λοιπόν θα έχει αγοράσει όλα όσα πουλιούνται, δεν θα βρίσκει τίποτα στο μέλλον – γεγονός που σημαίνει πως, ακόμη και αν το θέλει, δεν θα έχει τη δυνατότητα να το κάνει, παρά μόνο μέσω της αύξησης των αγορών ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων.
Επομένως, λογικά προβλέπεται πως η λήξη ενός μεγάλου μέρος των ομολόγων που κατέχει θα επιμηκυνθεί στο διηνεκές – γεγονός που σημαίνει ότι, κάποια στιγμή θα μετατραπούν αυτόματα σε χρήματα, πιέζοντας ασφυκτικά την ισοτιμία του γεν.
