Όταν οι άνθρωποι πεισθούν ότι, βρίσκονται σε μία μάχη «ζωής ή θανάτου», ακόμη χειρότερα πως η επιβίωση είναι θέμα του «ή εμείς, ή αυτοί», τότε όλα ξεφεύγουν από τον έλεγχο. Ο τρόμος γίνεται υστερία και εξελίσσεται σε μαζική βία
.
Όλοι και όλες γράφουμε συνέχεια για ιστορίες τρόμου. Τελευταία για τη Σουηδία και το πρόβλημα της με τους μουσουλμάνους, το οποίο είναι πράγματι εφιαλτικό. Ο αριθμός πάντως αυτών που διάβασαν το άρθρο (πάνω από 40.000) ή το σχολίασαν, δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το πόσο απασχολούν το συγκεκριμένα γεγονότα τους ανθρώπους. Πως ο φόβος έχει διεισδύσει πλέον βαθιά μέσα στο DNA τους, ότι βρίσκονται στα πρόθυρα του πανικού.
Η Σουηδία δεν είναι βέβαια η μοναδική χώρα που είναι σήμερα αντιμέτωπη με τέτοιες καταστάσεις. Η Γερμανία φαίνεται πως βιώνει αντίστοιχες ιστορίες, με τους πολίτες της να ντρέπονται να το παραδεχτούν, σιωπώντας από τη ντροπή τους ακριβώς όπως οι Σουηδοί. Διαβάζω όμως πολλά κείμενα που αναφέρονται σε μία «επιδημία βιασμών» στη χώρα (πηγή), ενοχοποιώντας τους μουσουλμάνους, χωρίς φυσικά να μπορώ να κρίνω κατά πόσον είναι σωστά.
Υπάρχουν επίσης ανάλογες ειδήσεις για το Βέλγιο, ειδικά για τις Βρυξέλες (πηγή), οι οποίες αναφέρονται στην ισλαμοποίηση της, ενώ δεν εξαιρείται ούτε η Γαλλία, ούτε η Αγγλία. Εκτός αυτού, κυκλοφορούν αφίσες διαμαρτυρίας γυναικών, τις οποίες δεν μπορεί κανένας να αγνοήσει, όσο φιλικός και αν είναι απέναντι σε άλλους λαούς.
.
Αφίσα: Δεν είμαι πρόθυμη να αφήνω τους μουσουλμάνους να με βιάζουν και να με δολοφονούν, μόνο και μόνο για να αποδείξω πόσο ανεκτική (πολιτισμένη) είμαι. Σταματήστε τους τώρα!
.
Από την άλλη πλευρά, γνωρίζω πως υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί δρόμοι για την πολιτική και κοινωνική καταστροφή μίας χώρας: μεταξύ άλλων, η απληστία, η ύβρις, η διαφθορά, η δημαγωγία και ο φόβος, ο πιο επικίνδυνος από όλους.
Όταν δε οι άνθρωποι πανικοβληθούν, τότε μπορούν να γίνουν υστερικοί, ενώ η υστερία οδηγεί συχνά σε μαζική βία. Εάν λοιπόν πεισθούν ότι βρίσκονται σε μία μάχη «ζωής ή θανάτου», ακόμη χειρότερα πως η επιβίωση είναι θέμα του «ή εμείς, ή αυτοί», τότε όλα ξεφεύγουν από τον έλεγχο και ακολουθεί το χάος.
Ο Χίτλερ, αφού η Γερμανία χρεοκόπησε, είχε συνδυάσει όλους αυτούς τους δρόμους, τοποθετώντας τότε τους Εβραίους στη θέση των μουσουλμάνων σήμερα. Ευτυχώς όμως, κανένας από τους σημερινούς ηγέτες που τάσσονται εναντίον των ξένων στην Ευρώπη που έχει επίσης χρεοκοπήσει, δεν είναι συγκρίσιμος με το Χίτλερ.
Εν τούτοις, είναι αρκετοί αυτοί που υποδαυλίζουν την «πολιτική του φόβου». Από την Le Pen στη Γαλλία και τον πρόεδρο της μετά την επίθεση στο Παρίσι, έως τους ακροδεξιούς στην Αυστρία, στη Φινλανδία ή στην Ολλανδία.
Το πού θα καταλήξει αυτή η κατάσταση, δύσκολα μπορεί να προβλεφτεί. Η βία όμως που επέλεξε η Ευρώπη προκαλεί την αντίπαλη βία, με οδυνηρά αποτελέσματα. Όσον αφορά τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες που φαίνεται πως σχεδιάζουν οι ισχυροί του πλανήτη, για να εξουσιάζουν καλύτερα τις μάζες, μάλλον δεν είναι βιώσιμες (άρθρο).
Στην Ελλάδα βέβαια έχουμε άλλα προβλήματα, οπότε μας απασχολεί σήμερα λιγότερο η προοπτική να μετατραπούμε σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης ξένων και να επικρατήσει η βία, εάν τελικά όλα τα άλλα κράτη κλείσουν τα σύνορα τους.
Η χώρα είναι υπερχρεωμένη χωρίς καμία δυνατότητα να πληρώσει ποτέ τα δάνεια της, η ύφεση δεν υποχωρεί, η εξαθλίωση αυξάνεται συνέχεια και οι νέοι άνθρωποι είναι τόσο σιωπηλοί απέναντι στις σκοτεινές προοπτικές για το μέλλον τους, τόσο πολύ φοβισμένοι, όσο οι άλλοι Ευρωπαίοι σε σχέση με τους βίαιους ισλαμιστές.
Όταν όλα τα πολιτικά κόμματα τώρα ισχυρίζονται πως οι δανειστές δεν πρόκειται να υποχωρήσουν, επιμένοντας στην εξόφληση όλων των δανείων τους, έστω δίνοντας μας παράταση χρόνου, τότε κανένας δεν μπορεί να ελπίζει τίποτα για το μέλλον.
Είναι δύσκολο βέβαια να καταλάβουμε τι εννοούν. Για παράδειγμα, πώς είναι δυνατόν όταν έχεις ένα σπίτι που κοστίζει 30.000, με δάνεια που φτάνουν στο 1.000.000, χωρίς να έχεις δουλειά, να περιμένει κανείς ότι θα το εξοφλήσεις κάποτε;
Ποιός θα σε εμπιστευτεί να σου δώσει άλλα χρήματα; Ποιός θα επενδύσει; Πώς θα κάνεις την ανακαίνιση που χρειάζεται το σπίτι, όταν είσαι σίγουρος ότι θα σου το κατασχέσουν και θα συνεχίσεις να είσαι χρεωμένος; Είναι δυνατόν να κοιμάσαι ήρεμος στο κρεβάτι σου, όταν μπορούν ανά πάσα στιγμή να σoυ το πάρουν; Μπορείς να λειτουργήσεις ψύχραιμα στη δουλειά σου; Πώς θα κάνεις σχέδια για το μέλλον και πώς θα μεγαλώσεις τα παιδιά σου;
Δεν γίνεται λένε να μας διαγράψουν το χρέος. Μπορούν μόνο να το μεταφέρουν στα παιδιά μας και στα παιδιά των παιδιών μας. Ανταλλάγματα; Να μας κατασχέσουν τα σπίτια μας, γιατί δεν μπορούμε να πληρώσουμε τις δόσεις, επειδή μας μείωσαν τους μισθούς και τις συντάξεις προηγουμένως ή μας έστειλαν στην ανεργία.
Να μας αγοράσουν σε όποιες τιμές θέλουν ή να μας κλέψουν ότι έχουμε και δεν έχουμε, αφού μας υποχρεώσουν να καταγράψουμε τα πάντα με το περιουσιολόγιο τους. Να μετατραπούμε σε αποικία και να μας διορίζουν κυβερνήσεις-πιόνια που θα επιβάλλουν αυτά που οι ίδιοι θέλουν! Να υποταχθούμε στην πολιτική του φόβου που έχουν καλλιεργήσει.
Δεν συγκρούεται με τα πρωταρχικά ανθρώπινα δικαιώματα; Με τις βασικές αρχές της Ευρώπης; Είναι δίκαιο; Είναι σωστό; Μπορεί, αλλά δεν παύει να είναι απάνθρωπο, βίαιο, αποκρουστικό.
Τι μπορούμε όμως να κάνουμε; Έχουμε ρεαλιστικά κάποια δυνατότητα να αντιδράσουμε; Πώς να αντισταθούμε σε αυτόν τον ανελέητο οικονομικό βομβαρδισμό που δεχόμαστε από την Ευρώπη, όπως η Συρία από τη Δύση; Δεν θα αναγκασθούμε να γίνουμε και εμείς πρόσφυγες; Μήπως να σκύψουμε το κεφάλι και να κάνουμε ότι μας διατάζουν με τα μνημόνια τους, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα μας λυπηθούν; Να δεχτούμε δηλαδή αυτό που μας προτείνουν σχεδόν όλα τα πολιτικά μας κόμματα;
Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω καμία απάντηση. Απλά φοβάμαι, τρομάζω και είμαι στα όρια του πανικού. Όσο και αν θέλω να αντισταθώ στο φόβο και στις άσχημες ειδήσεις, να μη συμμετέχω στο παιχνίδι της τρομοκράτησης των συνανθρώπων μου, δεν βλέπω κάτι θετικό για να γράψω ούτε για την Ελλάδα, ούτε για την Ευρώπη.
Άλλωστε βομβαρδίζεται και το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος, μεταξύ άλλων με τη βοήθεια των μεταναστών και των προσφύγων, όχι μόνο η Ελλάδα. Πολλές χώρες και πολλοί Ευρωπαίοι χρωστούν, αντικρίζοντας με φόβο το μέλλον. Μακάρι να κάνω λάθος και να με διορθώσει κάποιος, αλλά δεν το ελπίζω.
.
