Στην Ιταλία, αντίθετα με την Ελλάδα, όλα τα πολιτικά κόμματα κάθονται μαζί σε ένα τραπέζι – επειδή τα ενώνει ο κοινός στόχος ενός αποτελεσματικού σχεδίου, μίας όσο το δυνατόν γρηγορότερης εξόδου της χώρας τους από την Ευρωζώνη
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Η κατάσταση είναι σοβαρή. Ο χρόνος του παιχνιδιού έχει λήξει. Το βιοτικό μας επίπεδο θα μειωθεί πάρα πολύ, αλλά τα παιδιά μας θα ζήσουν καλύτερες ημέρες. Πρέπει να πολεμήσουμε. Όλοι μαζί, χωρίς καμία εξαίρεση. Θα υπάρξουν θύματα. Θα κάνουμε λάθη. Είναι όμως απαραίτητο” (W. Churchill).
.
Άρθρο
Βιώνουμε χωρίς καμία αμφιβολία μία κατάσταση εκτάκτου ανάγκης – οπότε δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε. Η Ελλάδα είναι αθεράπευτα χρεοκοπημένη, ενώ τα δύο γιγαντιαία της προβλήματα, ο «δίδυμος εφιάλτης», είναι αφενός μεν το δημόσιο, αφετέρου το ιδιωτικό χρέος. Οι συγκεκριμένοι οικονομικοί δείκτες είναι εκτός ελέγχου, οπότε μόνο η ονομαστική διαγραφή ενός μεγάλου μέρους τους, άνω του 50%, θα μπορούσε ακόμη να βοηθήσει τη χώρα σε κάποιο βαθμό – αρκεί φυσικά να μην υπάρξει καθυστέρηση.
Κάτω από το βάρος των δύο αυτών δεικτών είναι αδύνατον να διενεργηθούν επενδύσεις – επομένως, δεν πρόκειται να ακολουθήσει ποτέ μία βιώσιμη ανάπτυξη, μέσω της οποίας θα μπορούσε να καταπολεμηθεί η ανεργία, να αυξηθούν ορθολογικά τα έσοδα του δημοσίου, να δοθεί τέλος στην πορεία εξαθλίωσης των Ελλήνων κοκ.
Τα προβλήματα όμως της Ελλάδας δεν περιορίζονται μόνο εδώ, αφού εφαρμόζεται μία δολοφονική φορολογική πολιτική, η οποία επιδεινώνει συνεχώς την οικονομική της κατάσταση – όπως η επιβολή υψηλότερων συντελεστών φόρων μόνο στα ελληνικά προϊόντα (κρασί) ή/και στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις (ζυθοποιίες), η οποία θα ολοκληρώσει την καταστροφή του εναπομείναντος παραγωγικού της ιστού.
Αντί λοιπόν να προστατεύονται οι εγχώριες βιομηχανίες και τα ελάχιστα προϊόντα που ακόμη παράγουμε, ενδεχομένως με την επιβολή δασμών στα εισαγόμενα, γίνεται ακριβώς το αντίθετο – γεγονός που σημαίνει ότι, σχεδιάζεται η μετατροπή της χώρας σε ένα απόλυτα εξαρτημένο προτεκτοράτο, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον.
Με δεδομένο δε το ότι, η Ελλάδα διοικείται απολυταρχικά από τους δανειστές της, δεν φαίνεται να αποτελεί λύση η αλλαγή της κυβέρνησης της – πόσο μάλλον όταν τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης που επιδιώκουν την αρχηγία, ανταγωνίζονται μεταξύ τους ως προς το ποιός θα είναι ο καλύτερος υπάλληλος της Τρόικας.
Επί πλέον στα παραπάνω τρομακτικά προβλήματα της χώρας μας έχει προστεθεί το μεταναστευτικό, στην τρομοκρατική του διάσταση και όχι μόνο – το οποίο αποτελεί μία πραγματική βόμβα στα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας, εάν κλείσουν τα σύνορα όλων των άλλων κρατών.
Το αργότερο δε όταν αρχίσουν οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί, κάτι που φαίνεται αδύνατον να εμποδιστεί, αφού ο τραπεζικός μας τομέας είναι επίσης αθεράπευτα χρεοκοπημένος, θα συμπληρωθεί ο εφιάλτης από βίαιες κοινωνικές εξεγέρσεις, οι οποίες θα παραλύσουν την Οικονομία – οπότε, ως αποτέλεσμα του συνδυασμού όλων αυτών των παραγόντων, η Ελλάδα θα κινδυνεύσει να μετατραπεί σε ένα αποτυχημένο κράτος.
Πόσο μάλλον όταν η Ευρώπη δέχεται μια σφοδρή επίθεση τρομοκρατών (άρθρο), ενώ η παγκόσμια οικονομία βιώνει μία μεγάλη ύφεση – κρίνοντας από την εξέλιξη του δείκτη υγρού φορτίου (γράφημα) και όχι από τα χρηματιστήρια, τα οποία ενισχύονται κυρίως από την αύξηση των τιμών των μετοχών πολεμικού εξοπλισμού και ασφάλειας.
.
.
Εν τούτοις, δεν αντιμετωπίζει μόνο η Ελλάδα προβλήματα μέσα στην Ευρωζώνη – αλλά, επίσης, οι μεγαλύτερες χώρες, με πρώτη από όλες την Ιταλία. Εύλογα λοιπόν οφείλει να μας απασχολεί πώς ακριβώς σκέφτεται η Πολιτική της συγκεκριμένης χώρας – η οποία γνωρίζει πως βρίσκεται σε μία εξτρεμιστικά δύσκολη, εάν όχι ανέλπιδα οικονομική θέση, εξαιτίας της Γερμανίας, αναζητώντας απελπισμένα λύσεις.
