Η Ελλάδα είναι πλέον ολοκληρωτικά εγκλωβισμένη στο ευρώ, στο χρέος και στα μνημόνια, χωρίς καμία απολύτως ελπίδα διαφυγής – ενώ η οικονομική κρίση έχει διευρυνθεί σε πολιτική, πολιτισμική και κοινωνική, με οδυνηρές προοπτικές για το μέλλον
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Η αισιοδοξία είναι αναμφίβολα η σημαντικότερη προϋπόθεση της οικονομικής επιτυχίας μίας χώρας. Οφείλει όμως να είναι ρεαλιστική, μη ουτοπική, να στηρίζεται δηλαδή σε πραγματικά δεδομένα, αφού διαφορετικά είναι αδύνατον να έχει αποτέλεσμα και διάρκεια.
Στα πλαίσια αυτά, κάτω από τις σημερινές συνθήκες, η δημιουργία κλίματος αισιοδοξίας στην Ελλάδα, δεν είναι καθόλου εύκολο να επιτευχθεί – όσο και αν προσπαθήσει κανείς, γνωρίζοντας πως στην αντίθετη περίπτωση η χώρα θα συνεχίσει να βυθίζεται στην κρίση, με τελικό προορισμό το χάος.
.
Ο εγκλωβισμός στο ευρώ
Η Ελλάδα, το 2010, ήταν σε πολύ καλύτερη οικονομική θέση – αφού η ανεργία ήταν ακόμη περιορισμένη, το ΑΕΠ ικανοποιητικό, η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων δεν είχε εξαντληθεί, η αξία των ακινήτων ήταν υπερδιπλάσια από τη σημερινή, το ιδιωτικό χρέος από τα μικρότερα στην Ευρώπη, οι μισθοί, οι συντάξεις και τα εισοδήματα σε πολύ υψηλότερα επίπεδα, το κοινωνικό κράτος λειτουργούσε, οι επιχειρήσεις δεν είχαν ακόμη χρεοκοπήσει, οι τράπεζες ήταν από τις υγιέστερες διεθνώς κοκ.
Η χώρα ήταν λοιπόν σε θέση να εξυπηρετεί το δημόσιο χρέος της, εάν τα επιτόκια ήταν σε λογικά επίπεδα, ακόμη και αν υποθέσουμε πως η απότομη αύξηση του, σε σχέση με το 2008 και το 2009 (λόγω της πτώσης του ΑΕΠ, καθώς επίσης της σκόπιμης διόγκωσης των ελλειμμάτων), ήταν φυσιολογική – δεν εξυπηρετούσε δηλαδή σκοπιμότητες (γράφημα).
.
.
Εν τούτοις, η Ελλάδα ήταν η πρώτη αναπτυγμένη χώρα που οδηγήθηκε στο ΔΝΤ, για να διευκολυνθεί η είσοδος του στην Ευρωζώνη – ενώ η πολιτική που της επιβλήθηκε, επιδείνωσε κατά πολύ την οικονομία της, χωρίς καμία πλέον αμφιβολία (ανάλυση).
Εκτός αυτού, υποχρεώθηκε να υπογράψει στα τέλη του 2011 το εγκληματικό PSI το οποίο, μεταξύ πολλών άλλων δυσκολιών που της προκάλεσε, την εγκλώβισε στο ευρώ – αφού δεν επέτρεπε πλέον τη μετατροπή του εξωτερικού χρέους σε τυχόν εθνικό νόμισμα (έως τότε ήταν εφικτό, με μία απλή απόφαση της Βουλής).
Ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή λοιπόν η χώρα μας μπορούσε να επιστρέψει στη δραχμή, εάν δεν εύρισκε άλλον τρόπο για να ανακτήσει τη χαμένη ανταγωνιστικότητα της, καθώς επίσης για να περιορίσει πληθωριστικά το δημόσιο χρέος της (η υποτίμηση της δραχμής κατά 50% θα μείωνε ανάλογα το πραγματικό χρέος, προκαλώντας αντίστοιχη ζημία στους πιστωτές της), η πόρτα έκλεισε ερμητικά – οπότε η Ελλάδα εγκλωβίστηκε οριστικά στο ευρώ.
.
Ο εγκλωβισμός στο δημόσιο χρέος
Την ίδια ακριβώς εποχή, με την υπογραφή του PSI, χάθηκε επίσης η δυνατότητα της πατρίδας μας να χρεοκοπήσει υιοθετώντας το εθνικό νόμισμα, αφού τα ομόλογα της, τα οποία μέχρι τότε υπάγονταν στο ελληνικό δίκαιο (90%), μετατράπηκαν σε αγγλικού δικαίου – ενώ οι διεθνείς τοκογλύφοι εξοφλήθηκαν, με τις απαιτήσεις τους να τις αναλαμβάνουν πλέον τα «κράτη-εταίροι» της χώρας, τα οποία δεν ήταν (και δεν είναι) έντιμο να μην πληρωθούν (γράφημα).
.
.
Έτσι, η Ελλάδα εγκλωβίστηκε οριστικά στο δημόσιο χρέος, αφού της απαγορεύθηκε ουσιαστικά το δικαίωμα της στη χρεοκοπία – το οποίο έχουν κάνει χρήση στο παρελθόν δεκάδες χώρες, μεταξύ των οποίων η Γερμανία, η Γαλλία και η Ρωσία.
Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα αναφαίρετο δικαίωμα του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο δεν επιτρέπεται να στερείται από καμία επιχείρηση, από κανένα άτομο και από καμία χώρα (ανάλυση).
.
Ο εγκλωβισμός στα μνημόνια
Παρά τις δυσμενείς αυτές εξελίξεις, οι οποίες δημιούργησαν 1.500.000 ανέργους (70% μακροπρόθεσμους), οδήγησαν πάνω από 150.000 νέους να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, προκάλεσαν τη χρεοκοπία εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, κατέστρεψαν ολοκληρωτικά τον παραγωγικό ιστό της χώρας, διέλυσαν τα κοινωνικά ταμεία, παγίδευσαν έναν μεγάλο αριθμό εργαζομένων στη γκρίζα ζώνη (λίγο πριν την απόλυση), έδιωξαν τις ξένες επιχειρήσεις, μείωσαν απελπιστικά τις εξαγωγές, προκάλεσαν την εκρηκτική άνοδο των κόκκινων δανείων (πάνω από 100 δις €), εκτόξευσαν τις οφειλές απέναντι στο δημόσιο και στα ασφαλιστικά ταμεία (πάνω από 90 δις €), δημιούργησαν μία νέα «τρύπα» στα έσοδα του δημοσίου (4 δις € στο επτάμηνο του 2015), αύξησαν ιλιγγιωδώς τη φτώχεια κοκ., οι Έλληνες δεν αντέδρασαν – δεν αρνήθηκαν καν την αποπληρωμή του χρέους και δεν απαίτησαν τη χρεοκοπία της χώρας τους.
Ακόμη και τότε όμως, μέχρι πρόσφατα (τέλη του 2014), ήταν δυνατή η εξυπηρέτηση του χρέους, με τη βοήθεια της επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής, καθώς επίσης με τα βασικά επιτόκια της ΕΚΤ – όπως τεκμηριώθηκε με την ανάλυση μας «Η αλήθεια για τη διαγραφή χρεών».
Παρά τα τεράστια λάθη λοιπόν της πολιτικής που επέβαλλε στη χώρα η Τρόικα, σύμφωνα με τις δικές της «εξομολογήσεις», η Ελλάδα ήταν σε θέση να ανταπεξέλθει με τις υποχρεώσεις της – αρκεί να τηρούσε τις υποσχέσεις της η Κομισιόν (Γερμανία), σύμφωνα με τις οποίες εάν επιτυγχανόταν πρωτογενές πλεόνασμα το 2013, όπως και έγινε, θα διευκολυνόταν η αποπληρωμή του χρέους.
Εν τούτοις η Γερμανία, αφού προηγουμένως παραπλάνησε τον κ. Σαμαρά, αναγκάζοντας τον ουσιαστικά να αναγγείλει την εκδίωξη του ΔΝΤ, για δικές της σκοπιμότητες, αναίρεσε ξαφνικά τα υπεσχημένα – με αποτέλεσμα να εκτιναχθούν τα επιτόκια (spreads) των ελληνικών ομολόγων στα ύψη, καθώς επίσης να εξαγριωθεί το ΔΝΤ (αφού κατάλαβε φυσικά τα υπόγεια σχέδια της Γερμανίας, τα οποία προσπάθησε να πραγματοποιήσει έμμεσα, με τη βοήθεια της Ελλάδας).
Έτσι έκλεισε ερμητικά η πόρτα των αγορών, από τις οποίες θα μπορούσε ίσως να δανεισθεί με βιώσιμα επιτόκια η Ελλάδα – οπότε το κακό τρίτωσε, αφού μετά τον εγκλωβισμό της στο ευρώ και στο χρέος, εγκλωβίστηκε και στα μνημόνια. Είναι προφανές λοιπόν πως δεν είχε πλέον καμία δυνατότητα να ξεφύγει από την παγίδα, αφού ακόμη και εάν δανειζόταν με 6% (τα επιτόκια σήμερα υπερβαίνουν το 8%), θα ήταν αδύνατον να εξυπηρετήσει τους τόκους – πόσο μάλλον τα χρεολύσια, τα οποία ουσιαστικά ανακυκλώνονται με την έκδοση ομολόγων.
Για παράδειγμα, η Ελλάδα πλήρωνε 6 δις € ετησίως για τόκους – με ένα επιτόκιο της τάξης του 2%. Εάν λοιπόν δανειζόταν με 6%, τότε οι ετήσιοι τόκοι, στο σύνολο του χρέους (320 δις €), θα ξεπερνούσαν τα 18 δις € – ένα ποσόν που ήταν και είναι αδύνατον να εξυπηρετήσει, ειδικά στην κατάσταση που την είχε οδηγήσει η Τρόικα.
Επομένως ήταν στην κυριολεξία φυλακισμένη, με κλειστές όλες τις εξόδους διαφυγής – οπότε εύλογα προβλεπόταν πως τα μνημόνια θα συνεχίσουν να υπάρχουν στο διηνεκές, σφραγίζοντας επίσημα την κατοχή της χώρας (άρθρο).
Στη συνέχεια, η νέα κυβέρνηση της αριστεράς που προκάλεσε απερίσκεπτα, εις βάρος της χώρας τις εκλογές, κερδίζοντας τες, αφενός μεν δεν τήρησε καμία από τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, αφετέρου οδηγήθηκε σε μία σειρά υπερβολικών λαθών και παραλείψεων – μέσω των οποίων τοποθετήθηκε κυριολεκτικά η «ταφόπλακα» στη χώρα.
Οι ενέργειες της ήταν τόσο λανθασμένες, ώστε να υποπτεύεται κανείς πως εξυπηρετούσαν ξένα συμφέροντα – καταλήγοντας τελικά να προσφέρει «γη και ύδωρ» στους δανειστές μέσω ενός τρίτου μνημονίου, καθώς επίσης να διαμελίσει το ίδιο της το κόμμα. Ένα δε από τα οδυνηρότερα αποτελέσματα της επτάμηνης διακυβέρνησης της ήταν η πλήρης καταστροφή της ελληνικής οικονομίας – μέσω της οποίας ολοκληρώθηκε η πολιτική, πολιτιστική και κοινωνική κατάρρευση της Ελλάδας.
Όσον αφορά τα μέτρα που ψήφισε, με τη βοήθεια των κομμάτων της αντιπολίτευσης, θα οδηγήσουν σε μία, πρωτοφανή στα ιστορικά χρονικά, ληστεία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας – μεταξύ άλλων, με την υιοθέτηση νόμων που κατέστησαν τις τράπεζες απόλυτους κυρίαρχους των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών.
