Η χώρα έχει επιτύχει να μετατραπεί σε μία οικονομία που δεν ευημερούν οι αριθμοί εις βάρος των ανθρώπων, όπως συμβαίνει σήμερα στη γερμανική Ευρώπη, αλλά που προηγούνται οι άνθρωποι των αριθμών – κάτι που δύσκολα θα συνεχιστεί
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Εντός της ευρωπαϊκής ένωσης, την οποία δεν πιστεύουμε πως θα εγκαταλείψει η Μ. Βρετανία διακινδυνεύοντας τη συνοχή της (κυρίως την παραμονή της Σκωτίας), η κυβέρνηση της χώρας τοποθετείται υπέρ της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς, με την ενίσχυση της εσωτερικής ζήτησης – σε πλήρη αντίθεση με την κυρίαρχη δύναμη, με τη Γερμανία, η οποία επιλέγει και προωθεί την ανάπτυξη μέσω της αύξησης των εξαγωγών (μερκαντιλισμός).
Η διεθνής αυτή τοποθέτηση της Μ. Βρετανίας υπέρ των ανοιχτών αγορών συμβαδίζει με το υψηλό μερίδιο των ξένων επενδύσεων στην οικονομία της – ενώ τα στοιχεία του κοινωνικού κράτους είναι ιδιαίτερα εμφανή στο σύστημα υγείας, το οποίο είναι υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης (National Health Service).
Η διακυβέρνηση της χώρας για 13 χρόνια από το κόμμα των εργατικών, χαρακτηρίσθηκε από τη διεύρυνση των υπηρεσιών του δημοσίου στους τομείς της Υγείας, της Παιδείας, καθώς επίσης στις υποδομές (μεταφορές). Η συγκυβέρνηση που τη διαδέχθηκε το 2010, αποτελούμενη από τους συντηρητικούς και τους φιλελεύθερους δημοκράτες, έθεσε ως πρώτες προτεραιότητες τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις από την πλευρά της προσφοράς, τον περιορισμό του κράτους, καθώς επίσης τη μείωση του ελλείμματος στον προϋπολογισμό – χωρίς όμως να περιορίσει τις δαπάνες στην Παιδεία και στην Υγεία.
Ένα μεγάλο μέρος του ΑΕΠ της Μ. Βρετανίας παράγεται στον τομέα των υπηρεσιών (79%), σημαντικό μερίδιο του οποίου αποτελεί ο χρηματοπιστωτικός κλάδος. Μετά το ξέσπασμα της κρίσης του 2007 δε, η κυβέρνηση της χώρας προσπαθεί να πετύχει μία κλαδικά και περιφερειακά ισορροπημένη οικονομική δομή (economic rebalancing), προωθώντας μία πιο ενεργητική βιομηχανική και εξαγωγική πολιτική.
Η διεθνής ανταγωνιστική θέση της Μ. Βρετανίας στους τομείς της υψηλής τεχνολογίας, όπως στις τηλεπικοινωνίες, στην πληροφορική, στη βιοτεχνολογία, στη βιομηχανία φαρμάκων, στη χημική βιομηχανία, στην κατασκευή αυτοκινήτων και στην τεχνολογία πολεμικού εξοπλισμού είναι πολύ καλή – αν και το μερίδιο του μεταποιητικού της τομέα δεν ξεπερνάει το 20% του ΑΕΠ της. Η εξέλιξη της βιομηχανικής της παραγωγής μετά την κρίση ήταν αντίστοιχη με αυτή της Γερμανίας (γράφημα), στην οποία όμως αποτελεί το 24,6% του ΑΕΠ (73,8% οι υπηρεσίες).
.
.
Περαιτέρω, η οικονομία της Μ. Βρετανίας δεν έχει συνέλθει ακόμη από τη χρηματοπιστωτική κρίση, όπου το ΑΕΠ της μειώθηκε σημαντικά, έχοντας έκτοτε μεγάλες δυσκολίες να επανέλθει – σε αντίθεση με τη Γερμανία, η οποία ισχυροποιήθηκε με τη βοήθεια της κρίσης, σε πολλούς τομείς, λόγω της συμμετοχής της στην Ευρωζώνη (ανάλυση).
Αν και τελικά επανήλθε σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, με τη βοήθεια μίας νομισματικής πολιτικής αντίστοιχης με αυτήν της Fed, η οποία όμως έχει προκαλέσει μία τεράστια φούσκα ακινήτων (άρθρο), το δημόσιο χρέος της συνεχίζει να αυξάνεται – έχοντας φτάσει στο 90,6% του ΑΕΠ, ενώ το γερμανικό υποχωρεί πλέον (γράφημα, διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος).
.
.
Περαιτέρω, παρά το ότι η οικονομία της χώρας έχει αρχίσει να αναπτύσσεται ξανά, η δημοσιονομική πολιτική εξυγίανσης έχει αναβληθεί για τα έτη 2015 έως 2020, με αποτέλεσμα να συνεχίζει να εγγράφει ελλείμματα στον προϋπολογισμό της – της τάξης του -5,8% το 2014, από -11,4% το 2010.
Το γεγονός αυτό αποτελεί μία πολύ μεγάλη διαφοροποίηση της από τη Γερμανία, με τον ισοσκελισμένο πλέον προϋπολογισμό, η οποία αναδεικνύει τις διαφορές μεταξύ των δύο «οικονομικών σχολών» – της αγγλοσαξονικής, καθώς επίσης της κεντροευρωπαϊκής.
