Η εθνική κυριαρχία των ανεξάρτητων κρατών λειώνει συνεχώς, με την πάροδο του χρόνου, επειδή το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο επιβάλλει απολυταρχικά τους όρους του – οπότε η δημοκρατία που θεωρούμε πως βιώνουμε είναι μία συλλογική αυταπάτη
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Το γεγονός πως και η τέταρτη εξουσία, τα ΜΜΕ δηλαδή, υπηρετεί πλέον πιστά τις αγορές, όπως οι περισσότερες άλλες, δυσκολεύει σε μεγάλο βαθμό την συνειδητοποίηση των πολιτών – χωρίς την οποία είναι αδύνατη η αφύπνιση και η εύλογη «επανάσταση». Ίσως όμως υπάρχουν ακόμη ελπίδες – ειδικά από χώρες όπως η Ελλάδα, η Γαλλία και η Ιταλία, οι οποίες διαθέτουν τον «ιό της ελευθερίας».
Μία επόμενη ελπίδα είναι η κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, μετά από μαζικές αθετήσεις πληρωμών τόσο του δημοσίου, όσο και του ιδιωτικού τομέα – μία επώδυνη βέβαια διαδικασία, η οποία όμως δεν παύει να είναι εξυγιαντική. Υπάρχουν φυσικά αρκετές άλλες, οι οποίες ευρίσκονται ήδη σε εξέλιξη – αφού καμία δικτατορία δεν μπόρεσε ποτέ να επικρατήσει για πάντα” (πηγή).
.
Άρθρο
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του σημερινού οικονομικού συστήματος, το οποίο προέκυψε μετά τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας από το νεοφιλελευθερισμό που στη συνέχεια εξελίχθηκε στο «ληστρικό καπιταλισμό» της εποχής μας, δεν είναι μόνο η μη ισορροπημένη αναδιανομή των εισοδημάτων – αλλά, επίσης, η προσπάθεια να καλυφθεί το χάσμα μεταξύ του πλουσιότερου 1% του πληθυσμού, καθώς επίσης του υπολοίπου 99%, με τη βοήθεια του δανεισμού.
Το αποτέλεσμα της συγκεκριμένης διαδικασίας, η οποία δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους αλλά και τα κράτη, είναι η παγκόσμια υπερχρέωση που βιώνουμε σήμερα – η οποία, εάν δεν επιλυθεί, θα οδηγήσει τον πλανήτη σε ακραίες καταστάσεις. Προφανώς δεν υπάρχει πλέον χρόνος για να υιοθετηθεί μία διαφορετική αναδιανομή των εισοδημάτων, η οποία θα μπορούσε να εξασφαλίσει τη συνέχιση της αναπτυξιακής πορείας – χωρίς την οποία είναι αδύνατη η εξυπηρέτηση των βουνών των χρεών που έχουν δημιουργηθεί.
Επομένως, το μοναδικό εργαλείο που απομένει δεν είναι άλλο από τις διαγραφές δημοσίων και ιδιωτικών χρεών – αφού ακόμη και η πολιτική της αύξησης της ποσότητας χρήματος εκ μέρους των κεντρικών τραπεζών επιδεινώνει το πρόβλημα, αντί να το επιλύει.
Με απλά λόγια, τα νέα χρήματα καταλήγουν ξανά στα ταμεία των εισοδηματικά ισχυρότερων, αφού αυτοί μόνο μπορούν να τα επενδύουν κερδοφόρα, ενώ έχουν την απαιτούμενη πιστοληπτική ικανότητα.
Από την άλλη πλευρά, τα μηδενικά επιτόκια μειώνουν την αξία των χρημάτων των μικρών αποταμιευτών, καθώς επίσης των συνταξιοδοτικών και ασφαλιστικών ταμείων τους – ενώ ο πληθωρισμός που αργά ή γρήγορα θα προκληθεί, θα «πληρωθεί» ξανά από τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα.
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται η τρομακτική συγκέντρωση των κεφαλαίων στα χέρια μίας συνεχώς μικρότερης μειοψηφίας – αφού το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει περιουσιακά στοιχεία ίσα με αυτά των 85 πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη: 1,7 τρις $. Την ίδια στιγμή, τα περιουσιακά στοιχεία του 1% του πληθυσμού είναι 110 τρις $ – περισσότερα δηλαδή από αυτά που κατέχει το υπόλοιπο 99%.
.
.
Περαιτέρω, η κατάσταση είναι προφανώς ανησυχητική, αφού η σημερινή «τάξη πραγμάτων» χαρακτηρίζεται κυρίως από δύο πράγματα: από τη μονοπωλιακή συγκέντρωση της πολιτικής, της οικονομικής και της ιδεολογικής δύναμης στα χέρια ελάχιστων ισχυρών, οι οποίοι δεν ελέγχονται από κανέναν, καθώς επίσης από μία απίστευτη ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων.
Η δύναμη αυτών των ισχυρών είναι τόσο μεγάλη, όσο δεν ήταν ποτέ μέχρι σήμερα στην ιστορία – ενώ δεν μπορεί να ελεγχθεί ούτε από τα εθνικά κράτη, ούτε από τους διεθνείς Θεσμούς, οι οποίοι ουσιαστικά υπηρετούν την παγκόσμια ελίτ. Όσον αφορά δε τον ανταγωνισμό μεταξύ αυτών που συναποτελούν την ελίτ, είναι ανηλεής – παρά τα τεράστια πλούτη που διαθέτουν.
.
Ο νεοφιλελεύθερος παραλογισμός
Συνεχίζοντας, αρκετοί πιστεύουν πως η σημερινή τάξη πραγμάτων είναι μεν τρομακτική για πολλούς ανθρώπους, αλλά υπακούει στους φυσικούς νόμους. Ειδικότερα ο νεοφιλελεύθερος παραλογισμός, ο οποίος έχει κυριαρχήσει στο μυαλό των περισσοτέρων ισχυρίζεται ότι, οι χρηματοπιστωτικές αγορές αποφασίζουν από μόνες τους σωστά – όπως το αόρατο χέρι της αγοράς του Adam Smith.
Ως εκ τούτου, θεωρούν πως δίκαια επιβάλλουν «κυρώσεις» στα κράτη, όταν παρουσιάζουν ελλείμματα στους προϋπολογισμούς τους, με τη μορφή των υψηλοτέρων επιτοκίων δανεισμού – επίσης, όταν δεν ακολουθούν τους «κανόνες» τους (άρθρο), έτσι όπως αυτοί «ανακοινώνονται» από το ΔΝΤ, από τις εταιρείες αξιολόγησης κοκ.
