Η Γερμανία έχει μια δυσχέρεια ή τουλάχιστον μια διστακτικότητα στο να αποβάλει το «πανίσχυρο όπλο» για την ανάπτυξη της οικονομίας της που συνήθισε να χρησιμοποιεί. Οι γερμανικές εξαγωγικές επιχειρήσεις συνεχίζουν απτόητες “το έργο τους”.
.
Σήμερα θέλω να αναφερθώ σε ένα ακόμη θέμα που αφορά την κατά τα λοιπά «ενάρετη Γερμανία» και την πολιτική της ηγεσία που μας κουνάει με κάθε ευκαιρία το δάχτυλο, μεταξύ πολλών άλλων θεμάτων και για την διαφθορά που αναμφισβήτητα μεγαλουργεί για πολλά χρόνια και ακόμα και σήμερα στη χώρα μας.
Ο «Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης» Ο.Ο.Σ.Α. ή OECD, μέλος του οποίου είναι και η χώρα μας και η Γερμανία, κατέθεσε στις 17.12.1997 για τις χώρες μέλη προς υπογραφή την σύμβαση για την καταπολέμηση της διαφθοράς αλλοδαπών κρατικών αξιωματούχων στις διεθνείς συναλλαγές, την οποία προσυπέγραψαν σταδιακά στα χρόνια που ακολούθησαν όλα τα μέλη.
Η Γερμανία αναγνώρισε την σύμβαση αυτή με νόμο στις 10.9.1998 και την έθεσε σε ισχύ στις 15.2.1999, μετά και την σχετική επικύρωση από το γερμανικό κοινοβούλιο. Αυτή ήταν και μια από τις βασικές αιτίες που ανάγκασαν στο τέλος του 1998 την τότε γερμανική κυβέρνηση να καταργήσει έναν παντελώς ανήθικο και κατάπτυστο νόμο που ίσχυε από το 1934 για 64 ολόκληρα χρόνια και ψηφίστηκε από την τότε κυβέρνηση του Άντολφ Χίτλερ στα πλαίσια της φορολογικής μεταρρύθμισης (Steuerreform), ο οποίος όχι μόνο επέτρεπε στις γερμανικές εξαγωγικές επιχειρήσεις να διατηρούν τις λεγόμενες εταιρίες «γραμματοκιβώτια» (Briefkastenfirmen) στους γνωστούς φορολογικούς παραδείσους, που υπήρχαν αρκετοί και τότε, ώστε να μπορούν μέσω αυτών των εταιριών Offshore να λαδώνουν ξένους κρατικούς αξιωματούχους στα πλαίσια των συναλλαγών τους με ξένες χώρες, αλλά επιπλέον είχαν οι γερμανικές εξαγωγικές επιχειρήσεις και τη δυνατότητα να εκπίπτουν αυτά τα «επωφελή έξοδα» (“nuetzliche Kosten”) ή τα «επωφελή λαδώματα» (“nuetzliche Abschmierungen”) μέσω των λεγόμενων μαύρων ταμείων από τα φορολογητέα τους κέρδη.
Αυτός ο μηχανισμός ή αυτή η δυνατότητα των γερμανικών εξαγωγικών επιχειρήσεων βοήθησε σε σημαντικό βαθμό και την ανάπτυξη των γερμανικών εξαγωγών και έτσι της γερμανικής οικονομίας τόσο μετά τον πρώτο όσο και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο που προκάλεσε αυτή η χώρα, με τις γνωστές σε όλη την ανθρωπότητα συνέπειες.
Ο δεύτερος βασικός λόγος για την κατάργηση αυτού του κατάπτυστου νόμου ήταν το γεγονός ότι το 1999 θα εισέρχονταν η Γερμανία στην ΟΝΕ, δηλαδή στην γνωστή μας Ευρωζώνη και έτσι δεν ήταν δυνατό η οικονομικά ισχυρότερη χώρα της ΟΝΕ που θα είχε μάλιστα, κυρίως λόγω της οικονομικής της ισχύος και ηγετικό ρόλο, να έχει σε ισχύ έναν τέτοιο νόμο.
Βέβαια είναι γεγονός ότι όλα τα γνωστά σκάνδαλα δωροδοκίας (διαφθοράς) γερμανικών επιχειρήσεων, αρχής γενομένης αυτό της Siemens και αργότερα της Daimler Benz, της MAN ή της Ferrostaal προέκυψαν ή μάλλον έγιναν γνωστά από το 2005 και μετά, δηλαδή επτά χρόνια μετά την κατάργηση αυτού του νόμου.
Αυτό σημαίνει φυσικά ότι οι γερμανικές εξαγωγικές επιχειρήσεις συνεχίζουν απτόητες “το έργο τους” και “ούτε να φανταστείτε ότι αυτό το γνωρίζουν οι εκάστοτε γερμανικές κυβερνήσεις”. Για την εφαρμογή της παραπάνω σύμβασης του Ο.Ο.Σ.Α. δημιουργήθηκε μάλιστα από πλευράς του Συμβουλίου της Ευρώπης ένα σώμα, δηλαδή ένα Συμβούλιο που φέρει μάλιστα, τυχαία βέβαια, το όνομα «GRECO» ή (Groupe d’Etats contre la Corruption).
Επίσης τέθηκε στις 14.12.2005 σε εφαρμογή η σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών, της γνωστής UNO, για την καταπολέμηση της διαφθοράς (Convention Against Corruption – “UNCAC”) την οποία επικύρωσαν έως σήμερα ήδη 161 χώρες μέλη των Ηνωμένων Εθνών. Μια από τις λίγες χώρες που δεν την έχει επικυρώσει έως σήμερα στο κοινοβούλιο της είναι η Γερμανία, ενώ την υπέγραψε αρχικά το 2003 πριν τεθεί σε εφαρμογή η τότε γερμανική κυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών και Πράσινων.
Ο λόγος βρίσκεται επίσημα στο ότι «δεν μπορούν να τα βρουν στις λεπτομέρειες» το κυβερνών κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών (CDU) με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης των Σοσιαλδημοκρατών (SPD).
Φαίνεται ότι η Γερμανία γενικά έχει μια δυσχέρεια ή τουλάχιστον μια διστακτικότητα στο να αποβάλει αυτό το «πανίσχυρο όπλο» για την ανάπτυξη της οικονομίας της που συνήθισε να χρησιμοποιεί, όπως ανέφερα παραπάνω, για πάρα πολλά χρόνια.
