Δεν υπάρχει πιθανότητα να δεχθεί η Γερμανία να δώσει ούτε τσακιστή δεκάρα για το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές αποζημιώσεις στη χώρα μας δια της διπλωματικής οδού και των διαπραγματεύσεων
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα ανέρχεται το συνολικό ποσό που οφείλει η Γερμανία στην Ελλάδα για το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές αποζημιώσεις από τον Β’ ΠΠ στο αστρονομικό ύψος των 1.200 δισ ευρώ.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τους εμπεριστατωμένους υπολογισμούς του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης με Πρόεδρο αυτό τον μεγάλο Έλληνα ευπατρίδη και πραγματικό παλικάρι, τον Μανώλη Γλέζο που απαρτίζεται χρόνια τώρα και από έγκριτους οικονομολόγους και νομικούς, ανέρχεται το ποσό που δικαιούται η χώρα μας από τη Γερμανία για το κατοχικό αναγκαστικό δάνειο σε 54 δισ ευρώ με τωρινή αξία και για τις πολεμικές αποζημιώσεις 108 δισ ευρώ επίσης τωρινής αξίας, σύμφωνα με την απόφαση της «19 μελούς Διασυμμαχικής Επιτροπής» των Παρισίων του 1946.
Το παραπάνω αστρονομικό ποσό των 1.200 δισ ευρώ, με βάση το αθροιστικό αρχικό ποσό των 162 δισ ευρώ (54 δισ ευρώ για το κατοχικό δάνειο συν 108 δισ ευρώ για τις καταστροφές στην ελληνική οικονομία = 162 δισ ευρώ) σε τρέχουσα αξία, περιλαμβάνει και έναν εύλογο ετήσιο τόκο υπερημερίας 3% για όλα τα χρόνια από το 1946 και μετά. Το έχω υπολογίσει και ο ίδιος εδώ και αρκετό καιρό και είναι σωστό.
Ο Β. Βενιζέλος, ερωτώμενος στις 2/2/15 για το θέμα αυτό από τον Νίκο Χατζηνικολάου στην εκπομπή του STAR «στον ενικό» απάντησε αντιθέτως, ότι το ποσό για το κατοχικό δάνειο είναι σχετικά μικρό, ο ίδιος δεν ανέφερε κάποιο ποσό, ίσως επειδή δεν συμφωνεί, μια που κυκλοφορεί ότι αυτό το ποσό υπολογίστηκε από την αρμόδια επιτροπή του Λογιστηρίου του Κράτους στα πλαίσια του ελέγχου της αρμόδιας επιτροπής που ορίστηκε από το κοινοβούλιο, στο ύψος λίγο πάνω από 11 δισ ευρώ.
Επαναλαμβάνω, αυτό το γράφω εγώ που το έχω διαβάσει σε σχετικά δημοσιεύματα και δεν το ανέφερε ο Β. Βενιζέλος, για το οποίο όμως δεν συμφωνώ καθόλου, εμπιστευόμενος το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδικήσεις που, όπως ήδη ανέφερα παραπάνω, απαρτίζεται χρόνια τώρα από έγκριτους οικονομολόγους και νομικούς και φυσικά δεν περιλαμβάνει ούτε τους τόκους και αυτό, όπως έχουν αποφανθεί οι αρμόδιοι, επειδή το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο των κατοχικών δυνάμεων, εκπροσωπώντας τότε το γερμανικό κράτος, «συμφωνήθηκε» με την Τ.τ.Ε. να είναι άτοκο.
Αυτή η παραδοχή είναι νομικά και οικονομικά τουλάχιστον αίολη αν όχι παντελώς λανθασμένη και αυτό για τον εξής απλό λόγο: Η έγγραφη «συμφωνία» (διά της επιβολής των όπλων διευκρινίζω) γι’ αυτό το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο προέβλεπε την επιστροφή του σε συγκεκριμένες δόσεις, εκ των οποίων μάλιστα όσο ζούσε το κτήνος ο «Φίρερ» και πριν την κατάρρευση του 3ου Ράιχ πληρώθηκαν δύο.
Από εκεί και μετά και αφού δεν έγινε πλέον καμία άλλη πληρωμή κατέστει ολόκληρο το δάνειο με βάση τους τότε και σήμερα ισχύοντες νόμους της Ελλάδος αλλά και της Γερμανίας ληξιπρόθεσμο και εντόκως απαιτητό. Φανταστείτε και μόνο με την απλή λογική να μην ήταν έτσι.
Φυσικά απορρίπτεται αυτός ο ισχυρισμός και με βάση το γεγονός ότι αυτή η «συμφωνία» επετεύχθη δια της βίας από τις κατοχικές δυνάμεις. Σε ότι όμως αφορά τις αποζημιώσεις για την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας ανέφερε ο Β.Β. εμφαντικά ότι αυτό το πόσο είναι ιλιγγιώδες. Υποτίθεται ότι αυτά τα στοιχεία, έστω χωρίς τους ακριβείς αριθμούς , τα ανέφερε ο Β. Βενιζέλος με βάση το πόρισμα της αρμόδιας επιτροπής του Γεν. Λογιστηρίου του κράτους και της Τ.τ.Ε. και όχι μόνο με βάση τα στοιχεία του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης με Πρόεδρο τον Μανώλη Γλέζο.
Και κάτι ακόμα: Η καταβολή όλων αυτών των οφειλών της Γερμανίας προς την χώρα μας, αλλά και προς άλλες χώρες, με τη διαφορά ότι καμία άλλη χώρα δεν είχε να παίρνει τόσα πολλά, έπρεπε σύμφωνα με τις προβλέψεις της συμφωνίας του Λονδίνου του 1953 να διακανονιστεί στα πλαίσια ενός «Συμφώνου Ειρήνης» που θα υπέγραφαν, μετά την επανένωση της, η ενιαία πλέον Γερμανία με όλες τις χώρες που ήταν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου σε εμπόλεμη κατάσταση.
Στα πλαίσια της «Συμφωνίας του Λονδίνου του 1953» κουρεύτηκε το γερμανικό προπολεμικό (ακόμα και πριν τον 1ο και όχι μόνο τον 2ο Π.Π.) και μεταπολεμικό χρέος με την ψηλή πάνω από 60% και το υπόλοιπο του (κάτω από το 40%) συμφωνήθηκε να το καταβάλει η Γερμανία με ρήτρα ανάπτυξης της οικονομίας της και σε συνδυασμό με τα πλεονάσματα από τις εξαγωγές της αλλά και με μια σειρά απαράδεκτων και εξωφρενικά ευνοϊκών ρυθμίσεων για την γερμανική οικονομία ελέω ΗΠΑ. Αναφέρω τον χαρακτηρισμό «εξωφρενικά ευνοϊκών ρυθμίσεων» και ως εκ του γεγονότος ότι πρόκειται για μια χώρα που αιματοκύλισε όλη την Ευρώπη και τον μισό πλανήτη σε δύο Παγκόσμιους Πολέμους και ευθύνεται έτσι για πάνω από 70 εκατομ. νεκρούς, εκατομ αναπήρους και ορφανά, απίστευτες καταστροφές, απάνθρωπες θηριωδίες, απίστευτες λεηλασίες και απερίγραπτη δυστυχία.
Διαβάζοντας μόνο τις βασικές εξ αυτών των απίστευτα ευνοϊκών ρυθμίσεων της Συμφωνίας του 1953 κόντεψα να χάσω και τις υπόλοιπες τρίχες της κεφαλής μου. Πρέπει να αναφέρω επίσης ότι εντάχθηκε επιπλέον η Γερμανία στις 16 χώρες του αμερικάνικου «Σχεδίου Μάρσαλ» στα πλαίσια του οποίου έλαβε πακτωλό χρημάτων για την ανόρθωση της οικονομίας της και φυσικά ανάλογα και με τον πληθυσμό της πήρε το μερίδιο του Λέοντος.
Βέβαια η Γερμανία χρησιμοποίησε αυτά τα χρήματα πράγματι για την ανόρθωση της οικονομίας της ενώ στη χώρα μας κάνανε κάποιοι μεγάλο πάρτι. Οι ΗΠΑ ευνόησαν τότε (το 1953) την Γερμανία (την Δυτ. Γερμανία) τόσο προκλητικά για τους εξής δύο σκοπούς:
1) Να μπορέσει να αναπτυχθεί και να ενισχυθεί όσο γίνεται συντομότερα η οικονομία της Δυτ. Γερμανίας ώστε να μπορέσει να γίνει η επανένωση (“Wiedervereinigung”) των δύο πλέον Γερμανιών, εκ των οποίων η Ανατολική Γερμανία ήταν πλέον υπό τον έλεγχο των Σοβιετικών και να μπορέσει να στηρίξει η Δυτ.Γερμανία και οικονομικά αυτή την επανένωση. Έτσι θα αποτελούσε η ενωμένη πλέον Γερμανία μια πολύ ισχυρή χώρα ως ανάχωμα στη Σοβιετική Ένωση και το «Σύμφωνο της Βαρσοβίας» στο οποίο ανήκαν όλες οι χώρες της Ανατ. Ευρώπης. Φυσικά αργότερα και μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας ήταν για τον ίδιο λόγο για τις ΗΠΑ πολύ σημαντικό να ισχύσει η ίδια επιδίωξη και έναντι της μικρότερης πλέον αλλά ακόμα πολύ ισχυρής Ρωσίας.
