Η ρήξη με τη Γερμανία ενέχει αναμφίβολα πολύ μεγάλα ρίσκα, ενώ θα είναι επώδυνη – εν τούτοις, το ρίσκο της δουλικής υποταγής, καθώς επίσης η πολιτική των υποκλίσεων που είχε υιοθετήσει η προηγούμενη κυβέρνηση, είναι πολύ μεγαλύτερο
.
“Η Γερμανία είναι μία χώρα της οποίας οι κυρίαρχες δυνάμεις οργάνωσαν και διέπραξαν, στη διάρκεια του 20ου αιώνα, πρωτοφανείς γενοκτονίες. Παράδειγμα η γερμανική κατοχή της Ναμίμπια, όπου πρόκειται για τη σύντομη ιστορία μίας βαρβαρότητας και γενοκτονίας που όμοια της δεν υπήρξε στην ιστορία της αποικιοκρατίας τον 20ο αιώνα, μέχρι το ναζισμό.
Επρόκειτο για μία ανόητη και ταυτόχρονα βάρβαρη φυλετική θεώρηση του κόσμου (γενοκτονία των Εβραίων, των τσιγγάνων κλπ. από τους ναζί), που σημειώθηκε στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα από τους κυρίαρχους ενός λαού, του γερμανικού, που είναι ο ίδιος αποτέλεσμα πολλαπλών προσμίξεων (με Σλάβους, Σκανδιναβούς, Ολλανδούς κλπ.).
Η ιστορική καθυστέρηση της Γερμανίας της προσέδιδε ιδιαίτερη επιθετικότητα…Η ναζιστική Γερμανία συστηματοποίησε το έγκλημα. Το βιομηχανοποίησε. Το έκανε μαζικό…. Η Γερμανία είναι ένα κράτος που χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια να επιβάλλει την ηγεσία του πάνω στα άλλα, με διπλωματικά παιχνίδια, πιέσεις, ακόμη και εκβιασμούς.
Ο Μπίσμαρκ ξεκαθάρισε με σαφήνεια τι θα γινόταν με όποιον δεν υπέκυπτε στις πιέσεις και απαιτήσεις της Πρωσίας, δηλώνοντας δημόσια: «Τα μεγάλα ζητήματα της εποχής δεν λύνονται με ομιλίες και πλειοψηφίες, αλλά με αίμα και ατσάλι».
Οι λαοί που εντάχθηκαν στις αποικίες της Γερμανίας (όπως η Ελλάδα σήμερα), «στις προστατευμένες ζώνες», αντιμετωπίζονταν στην καλύτερη περίπτωση ως παιδιά που όφειλε η Γερμανία να διαπαιδαγωγήσει, έστω και δια της τιμωρίας. Ως υπηρέτες μίας ανώτερης ράτσας, των Γερμανών, που οφείλουν να υπερβούν την πρωτοφανή τεμπελιά τους.
Οι Γερμανοί θεωρούσαν τους γηγενείς (στις αποικίες τους) αντικείμενα που δεν δικαιούνται δικαιωμάτων, καθότι είναι παιδιά που πρέπει να διαπαιδαγωγηθούν με απαγορεύσεις και με τιμωρίες – που πρέπει να εκπολιτιστούν και να αποκτήσουν εργασιακή ηθική. Οι Γερμανοί όφειλαν να τιμωρούν τους γηγενείς – κατά συνέπεια, δεν μπορούσε να υπάρξει με τους υπό τιμωρία αμαρτωλούς διαπραγμάτευση!
Σε γράμμα της εποχής (1900), γράφει Γερμανός αξιωματικός: «Τους υποχρεώσαμε να ανοίξουν οι ίδιοι τον τάφο τους και μετά τους εκτελέσαμε – μπορεί να ήταν το θέαμα τρομακτικό, αλλά εμάς μας ικανοποιούσε πέρα ως πέρα».
Η γερμανική πλευρά (όσον αφορά τις σύγχρονες περιπτώσεις διαφθοράς στην Ελλάδα) όχι μόνο υπήρξε φορέας της μέγιστης οικονομικής απάτης, εξαγοράς και διαφθοράς, αλλά υπήρξε και είναι προστάτης των φορέων-προσώπων αυτής της διαφθοράς (Χριστοφοράκος κλπ.).
.
Άποψη
Τα παραπάνω είναι ορισμένες από τις απόψεις του σημερινού υπουργού εξωτερικών της χώρας μας για τους Γερμανούς, σε ελεύθερη απόδοση και τις παραθέτω στη προσπάθειά μου να κατανοήσω καλύτερα τις προθέσεις της παρούσας κυβέρνησης. Μέσα από τα ιστορικά γεγονότα που περιγράφονται, μπορεί να καταλάβει κανείς τι είδους διαπραγματεύσεις διεξάγονται μεταξύ της «αμαρτωλής» Ελλάδας και της πρωσικής κυβέρνησης εκείνης της χώρας, η οποία μας θεωρεί πλέον ως αποικία της.
Πόσο μάλλον όταν βρισκόμαστε κυριολεκτικά με την πλάτη στον τοίχο, μετά από την εξευτελιστική αντιμετώπιση του υπουργού οικονομικών μας από τον κ. Σόιμπλε, τα τελεσίγραφα της ΕΚΤ, την υποτίμηση της πιστοληπτικής μας ικανότητας από τη S&P, τις τεράστιες πιέσεις που μας ασκούνται από τη Γερμανία, την υποτιμητική αντιμετώπιση του πρωθυπουργού μας από την Ιταλία, τους διάφορους εκβιασμούς του Eurogroup, τα άδεια ταμεία του δημοσίου κοκ.
Εν τούτοις πρόκειται πιθανότατα για μία «μπλόφα» της Γερμανίας, για ένα παιχνίδι εντυπώσεων και τρομοκρατίας (ανάλυση), για μία παρτίδα σκάκι που μπορούμε και πρέπει να την κερδίσουμε, επειδή έχουμε δίκιο – επειδή δικαιούμαστε τη διαγραφή του χρέους, μεταξύ άλλων λόγω του ότι τουλάχιστον το «νέο χρέος», αυτό δηλαδή με το οποίο επιβαρύνθηκαν άδικα οι Έλληνες και σκόπιμα οι φορολογούμενοι Πολίτες της Ευρωζώνης, είναι αναμφίβολα επαχθές (με την ευρεία έννοια της λέξης και σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία).
Εκτός αυτού, τυχόν διάλυση της Ευρωζώνης, η οποία θα προέκυπτε ενδεχομένως από την άδικη αποπομπή της Ελλάδας, θα κόστιζε στη Γερμανία τεράστια ποσά, όπως συμπεραίνεται από το γράφημα που ακολουθεί – τα οποία εγώ υπολογίζω, όπως επίσης η Goldman Sachs το 2013, πως θα υπερέβαιναν τα 2 τρις €.
.
.
Περαιτέρω, όλοι γνωρίζουν πως εάν η Γερμανία είχε δείξει την απαιτούμενη αλληλεγγύη με την Ελλάδα το 2010, εγκρίνοντας της ένα δάνειο της τάξης των 20 δις €, δεν θα είχε εισβάλλει το ΔΝΤ στην Ευρωζώνη και δεν θα είχε ξεσπάσει η ευρωπαϊκή κρίση χρέους.
Το γεγονός αυτό αποτελεί ένα ακόμη δείγμα της ανοησίας της χώρας, η οποία δεν μπορεί να κατανοήσει πως είναι αδύνατη η συνέχιση μίας νομισματικής ένωσης, όπου μόνο η ίδια κερδίζει και όλοι οι άλλοι χάνουν – μετατρεπόμενοι σταδιακά σε αποικίες χρέους, υπό την απολυταρχική ηγεμονία της.
Συνεχίζοντας, η αποστολή της νέας κυβέρνησης είναι ασφαλώς πολύ δύσκολη – ενώ δεν θα έχει αίσιο τέλος, εάν δεν ενισχυθεί από όλους τους Έλληνες, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων. Ελπίζω βέβαια να μην υποχωρήσει, να μην συμβιβαστεί και να παραμείνει σταθερή στις βασικές θέσεις της – αφού, εάν υποκύψει στις πιέσεις, όλοι εμείς οι Έλληνες θα υποφέρουμε τα πάνδεινα, όπως εύκολα συμπεραίνεται από την εισαγωγή του κειμένου.
Εάν δε θέλει να βοηθήσει κανείς προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση, στηρίζοντας το ρίσκο της ρήξης, θα μπορούσε να πλημμυρίσει τη Βουλή, την κυβέρνηση, τα ΜΜΕ ή όποιους νομίζει, στέλνοντας μηνύματα σχετικά, ενώ μπορεί επίσης να αναφερθεί σε αποσπάσματα της χθεσινής τεκμηριωμένης ανάλυσης του κ. Βιλιάρδου, με τον τίτλο: «Ρήξη ή αργός θάνατος».
Ολοκληρώνοντας, η ρήξη με τη Γερμανία ενέχει αναμφίβολα πολύ μεγάλα ρίσκα. Όμως, το ρίσκο της δουλικής υποταγής, καθώς επίσης της υιοθέτησης ξανά της πολιτικής των υποκλίσεων, την οποία είχε εφαρμόσει η προηγούμενη κυβέρνηση για πάνω από δύο χρόνια, είναι πολύ μεγαλύτερο – αφού οδηγεί την Ελλάδα σε έναν αργό και επώδυνο θάνατο, μετατρέποντας την σε γερμανική αποικία, η οποία δεν θα ήταν απίθανο να έχει την τύχη της Ναμίμπια.
