Η έξοδος της Ελβετίας από το κοινό νόμισμα δεν οφείλεται μόνο στα νέα πακέτα ρευστότητας που προετοιμάζει η ΕΚΤ – αλλά, επίσης, στους κινδύνους διάλυσης της Ευρωζώνης, οι οποίοι έχουν αυξηθεί γεωμετρικά το τελευταίο διάστημα.
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Η Ελβετία είναι μία ευρωπαϊκή χώρα, η οποία είχε συνδέσει το νόμισμα της με το ευρώ, έτσι ώστε οι επιχειρήσεις της να είναι ανταγωνιστικές με τις υπόλοιπες της Ευρωζώνης – κάτι ανάλογο δηλαδή με τη Γερμανία.
Με μία χώρα που θεωρείται πως, εάν είχε ως επίσημο νόμισμα της το μάρκο, θα ανατιμούταν σε τέτοιο βαθμό που δεν θα μπορούσε πλέον να εξάγει, ενώ θα εισήγαγε περισσότερα – οπότε θα δημιουργούνταν ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της. Ακριβώς για το λόγο αυτό τονίζεται πως η Γερμανία είναι η κατ’ εξοχήν χώρα που τρέφεται από το κοινό νόμισμα – κατ’ επέκταση από τους εταίρους της.
Περαιτέρω, με δεδομένη τη σύνδεση του νομίσματος της με το Ευρώ, η Ελβετία θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένα «εξωτερικό μέλος» της Ευρωζώνης – το οποίο όμως εκμεταλλεύεται τα πλεονεκτήματα του κοινού νομίσματος, χωρίς να επιβαρύνεται από τα ελαττώματα του.
Προφανώς με την έννοια ότι, δεν είναι υποχρεωμένη να παρέχει πιστώσεις στις άλλες χώρες, όπως η Γερμανία – ούτε άμεσα μέσω του ESM, καθώς επίσης της κεφαλαιακής συμμετοχής της στην ΕΚΤ, ούτε έμμεσα μέσω του μηχανισμού διακανονισμών των συναλλαγών (Target II, όπου η Γερμανία είναι εκτεθειμένη με περίπου 700 δις €).
Εν τούτοις, η Ελβετία αποφάσισε ξαφνικά, χωρίς να ενημερώσει κανέναν, επιβαρυνόμενη με τεράστιες ζημίες λόγω των συναλλαγματικών της αποθεμάτων σε ευρώ και παρά την αναμφίβολη σοβαρότητα της, να αποδεσμεύσει το νόμισμα της – γεγονός που μοιάζει σαν επιλέγει την έξοδο της από την Ευρωζώνη.
Φυσικά γνωρίζει πως η ενέργεια της αυτή θα έχει σοβαρότατες επιπτώσεις στις επιχειρήσεις της, όπως φάνηκε ήδη από την κατάρρευση των μετοχών τους – οπότε στις εξαγωγές, στο ΑΕΠ, στα δημόσια έσοδα, στο εξαιρετικά πλεονασματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (γράφημα), στην ανταγωνιστικότητα κοκ.
.
.
Συνεχίζοντας, υπό τη συγκεκριμένη οπτική γωνία, θεωρείται σχεδόν βέβαιο πως τα επακόλουθα στην Οικονομία της θα τοποθετηθούν κάτω από το μικροσκόπιο της Γερμανίας – η οποία, διαπιστώνοντας πως τα προβλήματα της Ευρωζώνης επιδεινώνονται συνεχώς, έχει ήδη ένα σχέδιο εξόδου της, το οποίο όμως διστάζει να εφαρμόσει (ανάλυση).
Εάν τυχόν όμως διαπιστώσει πως μία άλλη χώρα, όπως η Ελβετία, η οποία έχει ακόμη μεγαλύτερα πλεονάσματα από την ίδια (γράφημα), θα καταφέρει να μην καταστραφεί εξερχόμενη από την Ευρωζώνη, τότε είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι, οι δισταγμοί της θα μειωθούν σε μεγάλο βαθμό – γεγονός που γνωρίζουν οι επενδυτές, η εμπιστοσύνη των οποίων στο ευρώ περιορίσθηκε εκθετικά.
.
.
Περαιτέρω, η έξοδος της Ελβετίας από την Ευρωζώνη δεν οφείλεται μόνο στα νέα πακέτα ρευστότητας που προετοιμάζει η ΕΚΤ, με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση της ισχύος του ευρώ λόγω της αύξησης των ποσοτήτων του – αλλά, επίσης, στους κινδύνους διάλυσης της νομισματικής ένωσης, οι οποίοι έχουν αυξηθεί υπέρμετρα το τελευταίο χρονικό διάστημα.
Ειδικά εκείνοι που γνωρίζουν πως είναι αδύνατον να διατηρηθεί ένα κοινό νόμισμα, εάν δεν ενωθούν πολιτικά, δημοσιονομικά και τραπεζικά οι χώρες που το έχουν υιοθετήσει, έχουν σχηματίσει την άποψη πως κάτι τέτοιο αποκλείεται να συμβεί – κρίνοντας από τις αντιπαλότητες των χωρών μεταξύ τους, καθώς επίσης από το γεγονός ότι, τα οικονομικά προβλήματα είναι αυτά που τελικά καταστρέφουν ακόμη και τις πιο αγαπημένες οικογένειες.
Εφόσον λοιπόν υποψιάζονται πως δεν θα διατηρηθεί, ενώ η ώρα της κρίσης πλησιάζει, προτιμούν να «αποδράσουν» – στην αρχή από το νόμισμα, πιθανότατα δε στη συνέχεια από τα ευρωπαϊκά ομόλογα. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να εξελιχθεί ως μία «αυτοεκπληρούμενη προφητεία», εντείνοντας τα οικονομικά προβλήματα της Ευρωζώνης και ενισχύοντας τις φυγόκεντρες δυνάμεις εντός της – οι οποίες τελικά θα την κατέστρεφαν.
