Το έτος ολοκληρώθηκε με την κατάρρευση της τιμής του πετρελαίου, η οποία πυροδότησε την κρίση του ρουβλίου – ενώ για το 2015 θα έλεγα στους Έλληνες: «Προσδεθείτε, η πτήση ξεκινάει και ο καιρός δεν θα είναι καθόλου ήρεμος»
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Για εκείνο το χρονικό διάστημα που ο θάνατος της μεσαίας τάξης στις δυτικές οικονομίες θα συνεχίζεται, με τα εισοδήματα του 1% του πληθυσμού να αυξάνονται εις βάρος όλων των υπολοίπων, η Δημοκρατία θα υποχωρεί διαρκώς – ενώ όσο οι Πολίτες δεν εμπιστεύονται τον ίδιο τους τον εαυτό για την ψήφιση των βασικών νόμων και για τον έλεγχο του κράτους, παραδίδοντας την εξουσία στους εκπροσώπους τους, η τάση θα παραμένει καθαρά αρνητική εναντίον τους” (BB).
.
Άρθρο
Όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί, στην πλέον αντιπροσωπευτική χώρα της Δύσης, στις Η.Π.Α., οι φτωχοί συνεχίζουν να γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι, χωρίς να δρομολογείται η παραμικρή αλλαγή – παρά το ότι οι αιματηρές εσωτερικές εξεγέρσεις, οι οποίες θα ενταθούν στο μέλλον, φαίνονται αναπόφευκτες, έχοντας ήδη ξεκινήσει με αφορμή το Ferguson.
.
.
Η κατάσταση βέβαια στην Ελλάδα είναι πολύ χειρότερη, ενώ δεν πρόκειται να διορθωθεί είτε αλλάξει, είτε όχι η κυβέρνηση – αφού η επόμενη, ακόμη και εάν υποθέσουμε πως θα ήταν η αξιωματική αντιπολίτευση, θα υιοθετήσει τα ίδια μέτρα, αδυνατώντας να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις των αγορών.
Ο ηγέτης της αντιπολίτευσης το γνωρίζει φυσικά, εφαρμόζοντας όμως την πολιτική του Εφιάλτη του Καστελλόριζου, ο οποίος δεν δίστασε να υπεξαιρέσει την εξουσία, με τη βοήθεια των κενών υποσχέσεων, των χρημάτων που δήθεν υπήρχαν, χωρίς καμία πρόθεση να τις τηρήσει – με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η Ελλάδα σε μία περιπέτεια που κανένας δεν ξέρει πώς θα τελειώσει. Πολύ περισσότερο, συμμαχεί ακόμη και με το διάβολο, για να τα καταφέρει – γεγονός που συμπεραίνεται από τις ετερόκλητες συνεργασίες που συνάπτει, ακόμη και με κόμματα που έχουν την αντίθετη ακριβώς πολιτική ιδεολογία.
Εάν με ρωτούσε κανείς βέβαια για τη λύση του προβλήματος, δεν θα είχα καμία ρεαλιστική απάντηση να του δώσω, αφού η κοινοβουλευτική επιλογή είναι ανάμεσα στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη – «εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα», όπως θα έλεγε κανείς διαφορετικά.
Αυτό που προβλέπεται δε είναι μία «χρεοκοπία εν λειτουργία», όπως συμβαίνει σε εκείνες τις επιχειρήσεις που έχουν μεν εντελώς αποτύχει, αλλά κρίνεται ασύμφορο ή αδύνατο να κλείσουν – οπότε επιλέγεται η εκποίηση των παγίων περιουσιακών στοιχείων τους, με τη συνεχή μείωση των αποδοχών των εργαζομένων τους, καθώς επίσης των πάσης φύσεως δαπανών τους, για να εξοφλούνται σταδιακά οι δανειστές τους.
Φυσικά κανένας δεν έχει την πρόθεση να πει την πικρή αλήθεια στους Έλληνες, αφενός μεν επειδή δεν είναι καθόλου πρόθυμοι να την ακούσουν, αφετέρου λόγω του ότι θα γινόταν αντιπαθής, χαρακτηριζόμενος ως κινδυνολόγος ή αθεράπευτα απαισιόδοξος – οπότε μόνο ο (ανελέητος) χρόνος μπορεί να αναλάβει μία τέτοια ευθύνη.
Σε κάθε περίπτωση, οι μήνες που θα ακολουθήσουν θα είναι αποφασιστικοί για τη μελλοντική πορεία της Ελλάδας η οποία, όσο αισιόδοξος και αν είναι κανείς, δεν φαίνεται στρωμένη με ροδοπέταλα – ενώ δεν μπορεί να αποκλειστεί η έξοδος από την Ευρωζώνη, αν και το πιθανότερο είναι η καταναγκαστική υιοθέτηση ενός παράλληλου ευρώ, οπότε η χρησιμοποίηση της χώρας ξανά σαν πειραματόζωο.
Όπως ακριβώς λέγεται και για τη Ρωσία, ότι δηλαδή οι επιλογές της είναι είτε να χάσει τη μάχη με τη Δύση, είτε να τη χάσει με μία βαριά ήττα, ανάλογες είναι και αυτές της Ελλάδας – με πρώτο «σταθμό» τις προεδρικές εκλογές και με χειρότερο σενάριο αυτό της επαναληπτικής, διπλής προσφυγής στις κάλπες, κατά τα πρότυπα του 2012.
Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, η τρομοκρατία των Ελλήνων από την ξένη τους ηγεσία θα εκτοξευθεί στα ύψη, δίνοντας τους την εντύπωση πως αν δεν επιλέξουν ακριβώς ότι τους υποδειχθεί, θα έλθουν αντιμέτωποι με καταστάσεις που θυμίζουν τη συντέλεια του κόσμου – ενώ φυσικά θα κατανοήσουν πως έχουν πράγματι πολλά να χάσουν, ευρισκόμενοι ακόμη στην αρχή της διαδικασίας.
