Συνεχίζοντας, αναρωτιέται εύλογα κανείς τι σχέση έχουν τα παραπάνω με το ελβετικό δημοψήφισμα. Η απάντηση είναι πολύ απλή, αφού τυχόν θετική έκβαση του θα ισοδυναμούσε με έναν «κανονιοβολισμό» εναντίον του σημερινού συστήματος, με πιθανό αποτέλεσμα να ακολουθήσουν οι επόμενοι – με πρώτη λογικά τη Ρωσία, για την οποία αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου, μετά την πρόσφατη κατάρρευση του ρουβλίου (σύνδεση του με το χρυσό).
Άλλωστε, ένα σύστημα που στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στην εμπιστοσύνη των ανθρώπων που συναλλάσσονται μεταξύ τους με τα χάρτινα, χωρίς αντίκρισμα χρήματα, δεν είναι τόσο δύσκολο να καταρρεύσει – αρκεί να χαθεί η εμπιστοσύνη απέναντι του.
Επιστρέφοντας στην Ελβετία, εάν ερευνήσει κανείς τον ισολογισμό της κεντρικής της τράπεζας, θα διαπιστώσει πως το ευρώ αποτελεί το 45% του ενεργητικού της – ένα τεράστιο ποσόν σε ένα νόμισμα, το οποίο δεν είναι καθόλου βέβαιο εάν θα συνεχίσει να υπάρχει στο μέλλον (ειδικά εάν χρεοκοπήσει η Ελλάδα ή εάν επιστρέψει η Ιταλία στη λιρέτα και η Γαλλία στο φράγκο).
Η αιτία είναι η τεχνητή διατήρηση της ισοτιμίας του ελβετικού φράγκου στο 1:1,20 με το ευρώ, έτσι ώστε να μην ανατιμηθεί, εις βάρος της βιομηχανίας και των εξαγωγών της Ελβετίας – «ανατρέποντας» το πλεονασματικό εμπορικό της ισοζύγιο.
Φυσικά το ρίσκο συνεχίζει να υπάρχει, επειδή τα κερδοσκοπικά κεφάλαια περιμένουν υπομονετικά τη χρονική στιγμή που θα επιτεθούν στο νόμισμα, στοιχηματίζοντας στην ανατίμηση του – όταν διαπιστώσουν πως η κεντρική τράπεζα δεν θα έχει πλέον τη δυνατότητα να αγοράζει ευρώ, για να διατηρήσει σταθερή την ισοτιμία, προς όφελος των ισχυρών εξαγωγικών ομίλων.
.
Ο ιστορικός παραλληλισμός
Περαιτέρω, για να μπορέσει να κατανοήσει κανείς τους κινδύνους που ενέχει το ελβετικό δημοψήφισμα για το δυτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, είναι σκόπιμο να ανατρέξει στην ιστορία – στην Κωνσταντινούπολη, στις αρχές του Μεσαίωνα (πηγή: S. Black). Ειδικότερα τα εξής:
Η Κωνσταντινούπολη ήταν μία από τις πλουσιότερες και πλέον προηγμένες πόλεις στον κόσμο, σε μία εποχή της ιστορίας που τόσο η δύναμη, όσο και ο πλούτος συγκεντρωνόταν στην Ανατολή. Η Ευρώπη τότε δεν ήταν ουσιαστικά τίποτα άλλο, από ένα «μολυσμένο τέλμα», ενώ η Κίνα ήταν σε εξαιρετική κατάσταση, διαθέτοντας την πιο προηγμένη τεχνολογία στον πλανήτη.
Εν τούτοις, οι καιροί άλλαξαν, με τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία να ευρίσκεται κατά το 13ο αιώνα σε σαφή υποχώρηση – με τα σύνορα της να συρρικνώνονται, καθώς επίσης με συνεχείς πολεμικές αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της. Το σημαντικότερο όλων δε ήταν το ότι, είχε αρχίσει να υποτιμάει το νόμισμα της.
Αναλυτικότερα, για πολλούς αιώνες ο βυζαντινός χρυσός (Solidus) λειτουργούσε ως ένα εκ των πραγμάτων (de facto) διεθνές αποθεματικό νόμισμα – περιείχε δε 4,5 γραμμάρια καθαρού χρυσού, ενώ χρησιμοποιούταν στο παγκόσμιο εμπόριο σχεδόν για 700 χρόνια. Το πρόβλημα όμως που αντιμετώπισε η Κωνσταντινούπολη τότε ήταν σχετικά ανάλογο με αυτό της Μ. Βρετανίας τον προηγούμενο αιώνα, καθώς επίσης των Η.Π.Α. σήμερα – το ότι δηλαδή οι πόλεμοι κοστίζουν ακριβά και η χώρα που τους διενεργεί υπερχρεώνεται, με αποτέλεσμα να τυπώνει όλο και μεγαλύτερες ποσότητες χρημάτων, υποτιμώντας το νόμισμα της.
Στο παρελθόν βέβαια δεν τυπώνονταν χάρτινα χρήματα, αφού δεν υπήρχαν, αλλά μειωνόταν η περιεκτικότητα του χρυσού στα νομίσματα – κάτι που συνέβη και στο «Solidus» (άρθρο), το οποίο απαξιώθηκε σε τέτοιο βαθμό που δεν άξιζε πλέον τίποτα. Ο διάδοχος του ονομάστηκε «Hyperon», το οποίο είχε αρχικά περιεκτικότητα 20,5 καρατίων (85% περίπου καθαρότητα) – η οποία όμως γρήγορα μειώθηκε στα 18, στα 15 και στα 12 καράτια.
Απαιτήθηκε λοιπόν μία λύση στο πρόβλημα της συνεχούς υποτίμησης, από τις ανερχόμενες δυνάμεις της Ευρώπης – την οποία προσέφερε η Ιταλία, ως η πιο εξελιγμένη χώρα της εποχής. Η Φλωρεντία, η Γένοβα και η Βενετία «παρήγαγαν» τα δικά τους χρυσά νομίσματα, όπου σύντομα αυτό της Φλωρεντίας (Florin) έγινε το νέο διεθνές πρότυπο αποθεματικού νομίσματος που χρησιμοποιήθηκε σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Ουσιαστικά έτσι ξεκίνησε η άνοδος της Δύσης, η οποία κήρυξε τη νομισματική ανεξαρτησία της από την παρακμάζουσα Ανατολή – από ένα νόμισμα, στο οποίο είχε πάψει να υπάρχει εμπιστοσύνη, λόγω της ανόδου των χρεών της Κωνσταντινούπολης, της οικονομικής της κατάρρευσης, των ελλειμμάτων της κοκ.
Σήμερα διαπιστώνεται κάτι ανάλογο στη Δύση και ειδικά στις Η.Π.Α., οι οποίες κατέχουν το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, το δολάριο, διαδεχόμενες τη Μ. Βρετανία. Τα χρέη έχουν αυξηθεί, τα ελλείμματα επίσης, ενώ έχει ξεκινήσει η άνοδος της Ανατολής – της Ασίας εν προκειμένω, η οποία θέλει να ανακτήσει την κυριαρχία του παιχνιδιού.
Οι BRICS επιτίθενται στην δυτική τριάδα (άρθρο), στην ΕΕ, στις Η.Π.Α. και στην Ιαπωνία δηλαδή, οι οποίες καταστρέφουν μεθοδικά τα νομίσματα τους, τυπώνοντας συνεχώς μεγαλύτερες ποσότητες, ενώ αρχίζουν ξανά οι συζητήσεις περί επιστροφής στον κανόνα του χρυσού – με το δημοψήφισμα της Ελβετίας να αποτελεί το «εναρκτήριο λάκτισμα».
Όπως αναφέραμε όμως στην αρχή του κειμένου, αυτή τη στιγμή οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως οι Ελβετοί κλίνουν προς την κατεύθυνση του «ΟΧΙ» – πως θέλουν δηλαδή να παραδώσουν τον πλήρη έλεγχο της προσφοράς χρήματος σε μη εκλεγμένους κεντρικούς τραπεζίτες, οι οποίοι υπηρετούν πιστά τα συμφέροντα της ελίτ.
Εάν λοιπόν η χώρα με τις ισχυρότερες παραδόσεις του κόσμου, όσον αφορά τη σύνεση, καθώς επίσης τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, αρνηθεί τα υγιή χρήματα (Ο νόμος του Gresham), η υπόλοιπη Δύση δεν έχει καμία ελπίδα να το κάνει. Αυτό σημαίνει πως τυχόν επικράτηση του «ΟΧΙ» στην Ελβετία θα σηματοδοτήσει την έναρξη του τέλους της δυτικής νομισματικής κυριαρχίας – γεγονός που ήδη φαίνεται από τις αποδόσεις των κρατικών ομολόγων στην Ευρώπη, οι οποίες είναι αρνητικές.
Ειδικότερα, τα επιτόκια των ομολόγων του δημοσίου χωρών χρεοκοπημένων, όπως η Ιταλία, με μηδενικές προοπτικές εξόδου από την κρίση, καθώς επίσης με μία τρομακτική ανεργία των νέων, μειώνονται συνεχώς (γράφημα) – ενώ κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην Ιαπωνία, καθώς επίσης σε πολλές άλλες δυτικές χώρες.
.
.
Η εξέλιξη αυτή είναι προφανώς μία διαστρέβλωση της πραγματικότητας, η οποία δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’ αόριστον – ενώ η Δύση θα καταρρεύσει απότομα, μαζί με το χάρτινο, χωρίς αντίκρισμα χρηματοπιστωτικό της σύστημα, όταν κάποια μεγάλη χώρα, όπως η Κίνα ή η Ρωσία, υιοθετήσει τον κανόνα του χρυσού.
Έχοντας την άποψη πως τουλάχιστον η Ρωσία δεν θα αργήσει να το κάνει, αφού διαφορετικά δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις των Η.Π.Α. στο νόμισμα της (άρθρο), ίσως τότε ξεκινήσει η πραγματική κατάρρευση της Δύσης – η οποία θα μπορούσε να έχει πολύ δυσάρεστες εξελίξεις, όσον αφορά την ειρήνη στον πλανήτη.
