Η Ευρώπη οδηγείται σε ανάλογες συνθήκες με την Ιαπωνία – αφού ο πληθυσμός της γερνάει, η υπερχρέωση είναι δεδομένη, ο αποπληθωρισμός επίσης, η ΕΚΤ αδυνατεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, ενώ οι Ευρωπαίοι φορολογούνται ήδη υπερβολικά
.
Η Ιαπωνία βυθίστηκε στην ύφεση στο τρίτο τρίμηνο του έτους, μετά από την εντυπωσιακή μείωση του ΑΕΠ της κατά -7,3% το αμέσως προηγούμενο, παρά τη νέα αύξηση της ρευστότητας εκ μέρους της κεντρικής της τράπεζας. Σε ετήσια βάση, η ύφεση τοποθετείται στο -1,6%, γεγονός που σημαίνει πως η αύξηση του ΦΠΑ, μέσω της οποίας η χώρα φιλοδοξεί να περιορίσει το τεράστιο δημόσιο χρέος της, αποδείχθηκε καταστροφική για την ανάπτυξη.
Εύλογα λοιπόν ο πρωθυπουργός της, υπεύθυνος για το μεγαλύτερο μονεταριστικό πείραμα όλων των εποχών, το οποίο ενδεχομένως θα οδηγήσει την Ιαπωνία στη χρεοκοπία, ανέβαλλε την αύξηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης που σχεδίαζε – ενώ αναμένεται πως θα παραιτηθεί. Η είδηση αυτή ώθησε παραδόξως τους δείκτες του χρηματιστηρίου προς τα επάνω – θυμίζοντας μας την επίσης αδικαιολόγητη πτώση των τιμών των μετοχών στη Βραζιλία, όταν δεν έχασε τις εκλογές η κυβέρνηση της.
Προφανώς οι λεπτές ισορροπίες στον πλανήτη, η ομαλότητα καλύτερα, έχει εντελώς διαταραχθεί, με ευθύνη των κεντρικών τραπεζών – οι οποίες φαίνεται πως έχουν προκαλέσει τεράστιες ζημίες, επεμβαίνοντας στη φυσιολογική ροή των πραγμάτων.
Ανεξάρτητα τώρα από το ιαπωνικό πείραμα, το οποίο απειλεί να τινάξει τον πλανήτη στον αέρα, αφού η κατάρρευση της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας παγκοσμίως γίνεται όλο και πιο πιθανή, αυτό που οφείλει να απασχολεί όλους εμάς τους Ευρωπαίους είναι οι ομοιότητες της ηπείρου μας με την Ιαπωνία.
Ενδεχομένως δε να οφείλονται εδώ οι αμφιβολίες που εξέφρασε μέλος της ΕΚΤ, όσον αφορά τα πακέτα στήριξης – ανακοινώνοντας παράλληλα πως η τράπεζα δεν θα διστάσει να αγοράσει μετοχές ή ακόμη και χρυσό, για να ενδυναμώσει την καθαρή θέση της.
Σε κάθε περίπτωση, η επιστροφή της Ιαπωνίας στην ύφεση («τριπλή βουτιά» στο γράφημα που ακολουθεί), ίσως είναι η αρχή του τέλους μίας εποχής, όπου οι κεντρικές τράπεζες τυπώνουν τεράστιες ποσότητες χρημάτων, οι πολιτικοί αναβάλλουν τις πραγματικές διαρθρωτικές αλλαγές φοβούμενοι την οργή των Πολιτών, ενώ τα έσοδα των κρατών ισοσκελίζονται με τα έξοδα, μόνο όταν οι κυβερνήσεις στραγγαλίζουν κυριολεκτικά την οικονομία.
.
.
Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται πολύ εύκολα από την Ελλάδα, όπου αντί για διαρθρωτικές αλλαγές έχει επιλεχθεί η υπερβολική αύξηση των φόρων, παράλληλα με την τεράστια μείωση των μισθών και των εισοδημάτων – με αποτέλεσμα ένα πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο αφενός μεν έχει «δολοφονήσει» την ελληνική οικονομία, αφετέρου είναι αδύνατον να διατηρηθεί μεσοπρόθεσμα.
Συνεχίζοντας, οι εξελίξεις στην Ιαπωνία έχουν θορυβήσει σε μεγάλο βαθμό τη Γερμανία – η οποία γνωρίζει πολύ καλά πως όταν η πολιτική λιτότητας εμποδίζει την ανάπτυξη, οι κεντρικές τράπεζες δεν έχουν άλλα όπλα στη διάθεση τους, οι επιχειρήσεις δεν επενδύουν στην πραγματική οικονομία, ενώ τα νοικοκυριά δεν καταναλώνουν και δεν δανείζονται, το οδυνηρό τέλος είναι πλέον δεδομένο.
Στην προκειμένη περίπτωση η ερώτηση που τίθεται, σύμφωνα με την οποία αναζητούνται καινούργιες μέθοδοι αντιμετώπισης της κρίσης, είναι πλέον θεωρητική – αφού όταν μία χώρα ή μία νομισματική ένωση φτάσει εκεί, τότε ακολουθεί η μετανάστευση των επιχειρήσεων της στο εξωτερικό (κάτι που έχουμε βιώσει στην Ελλάδα), μαζί με τους φόρους που πληρώνουν, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η ανεργία, οι δημόσιες δαπάνες, τα ελλείμματα κοκ.
Περαιτέρω, λόγω των δυσμενών εξελίξεων στην Ιαπωνία, φαίνεται πως καταρρέουν οι ελπίδες της Ευρώπης, όσον αφορά την επίλυση των προβλημάτων υπερχρέωσης της – αφού δεν λειτούργησε το σχέδιο της κεντρικής τράπεζας της χώρας, σύμφωνα με το οποίο η υποτίμηση του νομίσματος θα αύξανε τις εξαγωγές, «αναζωογονώντας» την εσωτερική παραγωγή, με αποτέλεσμα την αύξηση του ρυθμού ανάπτυξης.
Αντίθετα με τις προσδοκίες της κυβέρνησης, το αδύναμο γεν αύξησε το κόστος των εισαγωγών πετρελαίου μέσα σε δύο χρόνια κατά 15 δις $, όταν οι εξαγωγές παρουσίασαν άνοδο μόλις 12 δις $ – με αποτέλεσμα να παραμείνει ελλειμματική.
Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να συμβεί και στην επίσης ενεργειακά εξαρτημένη Ευρωζώνη, εάν επιμείνει στην υποτίμηση του ευρώ – το αργότερο όταν τελειώσει το παιχνίδι των Αμερικανών με το πετρέλαιο, το οποίο χρησιμοποιείται επιθετικά εναντίον της Ρωσίας. Ειδικά επειδή φαίνεται πως η Ρωσία είναι πρόθυμη να περιμένει υπομονετικά την κατάλληλη στιγμή – ακόμη και όταν οι Πολίτες της υποφέρουν.
Ολοκληρώνοντας τονίζουμε ξανά ότι, η Ευρώπη φοβάται πως οδηγείται σε ανάλογες με την Ιαπωνία συνθήκες. Ο πληθυσμός της γερνάει, η υπερχρέωση είναι δεδομένη, ο αποπληθωρισμός είναι γεγονός σε πολλά κράτη-μέλη της, η ΕΚΤ αδυνατεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, οι Ευρωπαίοι ήδη φορολογούνται υπερβολικά, ενώ η αύξηση των τιμών της ενέργειας θα ήταν θανατηφόρα.
Η μείωση δε των χρεών, δημοσίων και ιδιωτικών, με την πολιτική λιτότητας στραγγαλίζει τις οικονομίες – ενώ με την αύξηση της ποσότητας χρήματος, σε συνδυασμό με υψηλότερους φόρους, οδηγεί στο ιαπωνικό αδιέξοδο. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο λοιπόν ο χάρτινος πύργος καταρρέει – κάτι που δεν αποτελεί κανέναν καλό οιωνό για τον πλανήτη.
.
