Το καρκίνωμα
Ως σωματική ασθένεια, ο καρκίνος δεν είναι τίποτα άλλο παρά η κατάσταση όπου τα καρκινικά κύτταρα ενδιαφέρονται μόνον για την επιβίωσή τους. Το γιατί το κάνουν – μόνον – διχάζει την συμβατική Ιατρική (Κνιδιακή Σχολή) και την εναλλακτική Ιατρική (Ιπποκρατική Σχολή).
Όπως τα καρκινικά κύτταρα, λοιπόν, έτσι και οι πολιτικοί μας δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την βλάβη που προκαλούν στον υπόλοιπο οργανισμό, στην κοινωνία. Και έτσι, μοιραία την καταστρέφουν. Αξίζει ίσως να ερευνήσουμε ποιοι το κάνουν συνειδητά και ποιοι απλώς λόγω πλάνης. Μόνο που η πλάνη έχει όριο …
Κατά τα άλλα, το απόφθεγμα του αρχαίου ρήτορα Ισοκράτη «Το της πόλεως όλης ήθος ομοιούται τοις άρχουσι», οδηγεί αβίαστα στην ωμή διαπίστωση ότι τα ίδια συμβαίνουν πιά σε ολόκληρη την κοινωνία μας. «Κακά τα ψέματα»;
Κινέζικα αποφθέγματα, όπως π.χ. «Ό,τι είναι καλό για την κυψέλη, είναι καλό και για τη μέλισσα» ή «Όποιος εξασφαλίζει το καλό των άλλων, εξασφαλίζει και το δικό του» προκαλούν την γενική αδιαφορία. Αν όχι θυμηδία. Ελάχιστοι μάλιστα θα ασχολούνταν με το τί ακριβώς υποστηρίζεται στις ως άνω παροιμίες του λαού που «μετρά τον χρόνο σε δυναστείες».
Συνεπώς, έχουμε να κάνουμε με συστηματικό πρόβλημα, με κοινωνική παρέκβαση που απειλεί την ίδια την ύπαρξη της κοινωνίας μας. Αξίζει, λοιπόν, να αναζητήσουμε επιμελώς τα αίτια.
.
Από πότε έχουμε το πρόβλημα ;
Η καθιέρωση του κοινοβουλευτισμού και των κομμάτων στην χώρα μας, τον 19ο αιώνα, έδωσε απλώς νέα διάσταση στο πατροπαράδοτο φυλετικό μας πρόβλημα. Και οι ακραία ιδιοτελείς επιδιώξεις φθάνουν πιά στο απόγειο, καθώς αφ’ ενός πέφτουν τα ιδεολογικά προσχήματα και αφ’ ετέρου το σύγχρονο πολιτικό marketing είναι σε θέση να καταξιώσει ακόμη και «έναν γάϊδαρο με δυό μεγάλα αυτιά». Πάλι όχι;
Αν δούμε σοβαρά την Ελληνική Ιστορία, ακραία ιδιοτελείς επιδιώξεις υπήρξαν ανέκαθεν. Και πάντα ήμασταν πρόθυμοι να χωρισθούμε σε «Πράσινους και Βένετους» – σε διάφορα χρώματα και αποχρώσεις.
Η ευθεία απάντηση στο ως άνω ερώτημα είναι ακριβώς αυτή: έχουμε το πρόβλημα από τόσο παλιά, ώστε πιά το έχουμε πάρει απόφαση ότι δεν λύνεται.
Κόντρα σε αυτή την διάχυτη πεποίθηση, προ εβδομάδος δημοσιοποίησα συνοπτική παρουσίαση της πρότασής μου για την απαραίτητη εθνική αυτογνωσία. Προφανώς μόνο με σοβαρή προσπάθεια εθνικής αυτογνωσίας υπάρχει περίπτωση να λύσουμε το μεγάλο μας πρόβλημα.
Το κείμενο «Η Θεωρία της Ομηρικής Παρακαταθήκης» προβάλλει την άποψη ότι «Τα Ομηρικά Έπη είναι ένα πλήρες ψυχογράφημα της διαχρονικής ελληνικής φυσιογνωμίας, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά μας, που περιλαμβάνει βαθιά κρυμμένα μηνύματα ουσίας για την ώρα της αναπόφευκτης υπαρξιακής κρίσης του Έθνους μας.»
Και, μετά την συνοπτική παρουσίαση αυστηρά επιστημονικά δομημένης θεωρίας, καταλήγω :
«Σε Ομηρικούς όρους, έχουμε να νικήσουμε την δική μας Τροία, να γυρίσουμε στην δική μας Ιθάκη, να συμμαζέψουμε το ρημαγμένο σπιτικό μας. Θέλουμε ένα βάσιμο σκίρτημα αισιοδοξίας για την τόνωση της μαχητικής ψυχολογίας του Έθνους μας.»
Συνεπώς, υπάρχει μία – αναμφισβήτητα νέα ! – ιδέα προς αξιολόγηση και αξιοποίηση. Και αφορά ακριβώς την «ταμπακέρα», την «μανιακού βαθμού ανταγωνιστικότητα των ανδρών» μας. Αυτό που ο Όμηρος επισημαίνει στην πρώτη κιόλας λέξη της Ιλιάδας: «Μήνιν», και μάλιστα «ουλομένην». Χρειάζεται μετάφραση;
.
Μήπως να αντιγράψουμε από το εξωτερικό ;
Θα ήταν λογικό να εξετάσουμε αυτή την δυνατότητα, αν η Ιστορία μας ακολουθούσε την Ιστορία κάποιου άλλου λαού. Αλλά, εδώ βλέπουμε ξεκάθαρα ότι, τα πολιτικά μας προβλήματα που ήδη καταγράφονταν στα Ομηρικά Έπη το 1.000 π.Χ., και τα είχαμε συνεχώς επί 3.000 χρόνια, εμφανίζονται στην Δύση το 2.000 μ.Χ.
Αυτό που μας κάνει να προηγούμαστε χρονικά είναι η πιο ανεπτυγμένη ατομικότητά μας – με τα θετικά της και τα αρνητικά της. Και, η σε ακραία έξαρση υπερβολική ατομικότητα, μας έχει φέρει στα σημερινά χάλια. Στην ιστορική εθνική μας κρίση. Το ότι βρισκόμαστε χαμηλότερα από άλλους δ-ε-ν σημαίνει ότι είμαστε πίσω τους. Σημαίνει απλώς ότι είμαστε σε παρακμή. Παρακμή όλως αναμενόμενη κατά τον Όμηρο.
Προφανώς, κοιτάζοντας αλλού, το μόνο χρήσιμο που έχουμε να κάνουμε είναι να αξιοποιήσουμε ιδέες και εμπειρίες. Το πρόβλημά μας είναι καταφανώς πρωτοφανέρωτο. Και, ως πρωτοφανέρωτο, απαιτεί πρωτοπόρα λύση.
Αξίζει να σκεφθούμε π.χ. την παγκοσμίως πιο προχωρημένη ιδέα στο κρίσιμο θέμα της συγκατάβασης. Στην Ελβετία εκλέγουν με απλή αναλογική 7 υπουργούς και αυτοί μοιράζουν μεταξύ τους τα Υπουργεία. Και δεν έχουν Πρωθυπουργό. Μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να εξετασθεί κάτι τέτοιο για την χώρα μας. Όχι;
Είναι στοιχειώδες να αντιληφθούμε ότι η χώρα μας είναι παραδοσιακά το «καμίνι» στο οποίο δοκιμάζονται όλα τα συστήματα. Και αποκαλύπτουν εδώ τα ελαττώματά τους, πολύ γρηγορότερα από αλλού. Ό,τι ακριβώς γίνεται με τα ράλλυ και τα αυτοκίνητα.
Στην Ελβετία, πολύ απλά, θα ανακαλύψουν κάποτε ότι τα κομματικά παζάρια, ως θεσμός, δεν αντέχουν στον χρόνο. Και θα ανακαλύψουν την αξία της ηγεσίας όταν αποφασίσουν να ξεκουνηθούν από την βολή τους ή βρεθούν προ εξωτερικής απειλής.
Συνεπώς, χρειάζεται να βρούμε θεσμούς που καθιερώνουν αποτελεσματικά την συγκατάβαση στις ελληνικές συνθήκες. Μαζί να επαναφέρουμε τον πλήρη διαχωρισμό εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας. Ας αποφασίσουμε μόνον αν θα τον πάρουμε από τους Γάλλους και τους Αμερικανούς, ή από τον Μακεδόνα Αριστοτέλη (Πολιτικά). Κι αν είναι να αντιγράψουμε κάτι από τους Ελβετούς, που αντέγραψαν την αρχαία Σπάρτη, μήπως να αξιοποιήσουμε κατ’ ευθείαν την Δωρική Σπάρτη ;
Φτάνει πιά με την Αθηναϊκή ξενομανία – έλεος !
.
Ανακεφαλαίωση
Είδαμε ότι το σημερινό σύστημα, με την συλλήβδην ψήφο στις εθνικές εκλογές, οδηγεί εκ του ασφαλούς στην ακραία υποβάθμιση της πολιτικής μας ζωής. Με την επικράτηση και του πολιτικού marketing, η κατάσταση πιά απειλεί θανάσιμα τη χώρα μας.
Είδαμε και γιατί όλο αυτό το πρόβλημα ανάγεται τελικά στην σε μανιακό βαθμό ανταγωνιστικότητα των αρσενικών μας. Διαχρονικά παρατηρούμενη, επί τουλάχιστον 3.000 χρόνια.
Η Ιστορία μας, αρχίζοντας από τον Όμηρο, μπορεί κάλλιστα να μας διδάξει ότι η λύση είναι μέσα μας και μπροστά. Και όχι σε αντιγραφές ξένων, ούτε σε ημίμετρα και προχειρότητες.
.
Επίλογος
Ο δρόμος της εθνικής αυτογνωσίας είναι θεωρητικά ανοικτός.
Το Εθνικό μας Έπος, μάλιστα, κάνει κάτι που ούτε καν διανοείται ένας δυτικός. Ο σημερινός δυτικός δάσκαλος βάζει συνεχώς προστακτικές και εξετάσεις. Δίνει έτοιμο το συμπέρασμα, το μάθημα. Δεν ξέρει πιά ούτε ότι η ίδια η επιστήμη της δυτικής Παιδαγωγικής Ψυχολογίας απορρίπτει την «μηχανιστική μάθηση». Δεν ξέρει πιά ο δυτικός δάσκαλος τι σημαίνει «μάθηση δι’ ενοράσεως».
Δεν ξέρει δηλαδή να οδηγεί τον μαθητή του να σχηματίσει μόνος του το συμπέρασμα που θέλει ο δάσκαλος. Και ο Όμηρος κάνει κάτι αδιανόητο για απολίτιστους: αφήνει τον αναγνώστη να βγάλει μόνος του τα δικά του συμπεράσματα. Ελεύθερος. Γι’ αυτό και αφήνει ανοικτό το πεδίο για την αξιοποίηση της μετέπειτα γνώσης: της εμπειρίας και της επιστήμης.
Δύσκολη άσκηση. Υπάρχει μάλιστα η σαφώς ευκολότερη διέξοδος, η υποταγή στα κελεύσματα της Δύσης. Η πνευματική οκνηρία και το βόλεμα. Οι υπέρμαχοι των παντοειδών «Μεταρρυθμίσεων» αισθάνονται πολύ βολικά με αντίπαλους «του χεριού τους». Αλλά – κατά την έκφραση των παλιών δικηγόρων – «αισθάνονται υγρασίαν» όταν έχουν απέναντί τους δημιουργικές προτάσεις. Αντί για συντεταγμένα βήματα, καλά υπολογισμένα άλματα.
Μπροστά στην όντως αδιανόητη απόπειρα, κανείς δεν είναι δυνατόν να πεισθεί. Όσο καλά και αν είναι τα επιχειρήματα. Δεν είναι καν δυνατόν να πιστέψει. Σε κανέναν και σε ο,τιδήποτε. Η μόνη δυνατότητα είναι να νοιώσει από μέσα του την Ελλάδα.
Κάπως έτσι, η Ιστορία θα … αδικήσει τους υποταγμένους. Αδίκησε, άλλωστε, και τον ίδιο τον Εφιάλτη. Έγραψε ότι πρόδωσε για να σώσει τα γίδια του. Υπάρχει σαφής εξήγηση γι’ αυτό. Την γράφουν – ως γνωστόν – οι νικητές.
