Είμαστε σίγουροι πως οι Έλληνες δεν φοβούνται απολύτως τίποτα, επομένως ούτε την αριστερά, ούτε την κατά μέτωπο σύγκρουση με το σύστημα – αυτό όμως που πρέπει να τους τρομάζει, είναι η ασάφεια αυτών που διεκδικούν κάθε φορά την εξουσία
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Η λαϊκή κυριαρχία δεν μπορεί να εκπροσωπηθεί, για τον ίδιο λόγο που δεν μπορεί να αλλοτριωθεί. Στηρίζεται ουσιαστικά στη γενική βούληση, η οποία δεν αντιπροσωπεύεται. Οι βουλευτές δεν είναι λοιπόν και δεν μπορεί να είναι εκπρόσωποι της λαϊκής κυριαρχίας – είναι απλά οι φορείς των εντολών της.
Δεν μπορούν να αποφασίζουν οριστικά για τίποτα. Ο κάθε νόμος που οι Πολίτες δεν έχουν επικυρώσει προσωπικά, θεωρείται άκυρος – δεν είναι νόμος δηλαδή και δεν δεσμεύει κανέναν.
Ο λαός πιστεύει πως είναι ελεύθερος, αλλά πλανάται πολύ – επειδή ελεύθερος είναι μόνο στη διάρκεια της εκλογής των μελών του κοινοβουλίου. Από τη στιγμή όμως που τους εκλέγει, γίνεται σκλάβος – δεν είναι τίποτα. Σε αυτές τις σύντομες στιγμές της ελευθερίας του, η χρήση της ελευθερίας που κάνει, αξίζει στα αλήθεια να τη χάσει” (J.J. Rousseau).
.
Άποψη
Ορισμένοι στην Ελλάδα τάσσονται υπέρ των πρόωρων εκλογών – παρά το ότι ουσιαστικά δεν αιτιολογούνται από το σύνταγμα, το οποίο προβλέπει την τετραετή θητεία μίας κυβέρνησης, αφού είναι αδύνατον να ολοκληρώσει το πρόγραμμα της σε λιγότερο χρονικό διάστημα.
Οι περισσότεροι βέβαια τοποθετούνται εναντίον, κατανοώντας πως αφενός μεν κοστίζουν, ενώ δεν είναι δυνατόν να διενεργούνται τόσο συχνά, αφετέρου πως ενδεχομένως θα βλάψουν την οικονομία της χώρας – επειδή μειώνεται η αξιοπιστία της, θεωρείται πολιτικά ασταθής κοκ. Δημοκρατία άλλωστε δεν σημαίνει επανειλημμένες, πρόωρες εκλογές – οι οποίες αντιμετωπίζονται διεθνώς ως «πολιτικές ανταρσίες», ακόμη και ως προσπάθειες μίας «βίαιης κατάληψης» της εξουσίας.
Όσον αφορά τώρα τη λογικότατη αιτιολογία, σύμφωνα με την οποία η κυβέρνηση πρέπει να αλλάξει, επειδή δεν σεβάσθηκε ούτε στο ελάχιστο τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, η απάντηση είναι δυστυχώς πολύ εύκολη – αφού μέχρι σήμερα δεν τηρήθηκαν ποτέ οι υποσχέσεις, από καμία κυβέρνηση.
Τέλος, σχετικά με τις καταστροφές που προκαλεί στη χώρα η πολιτική που εφαρμόζει ο πρωθυπουργός, κατά την αντιπολίτευση, ανέκαθεν οι κυβερνήσεις κατηγορούσαν τις προηγούμενες για παραλαβή «καμένης γης» – ενώ πιθανότατα θα ακολουθήσει τον κανόνα και η αντιπολίτευση, οπότε δεν αποτελεί μία επαρκή αιτία.
Περαιτέρω, παρά το ότι ο Ζ.Ζ. Ρουσώ θεωρούσε απόλυτα σοφή την κοινή βούληση, έχουμε την άποψη πως δεν είχε δίκιο – επειδή δεν έδωσε την απαιτούμενη σημασία στη σωστή και ολοκληρωμένη ενημέρωση της κοινής γνώμης, έτσι ώστε να μπορεί να αποφασίζει πράγματι σοφά. Υποτίμησε επίσης τη χειραγώγηση των Πολιτών τόσο από τους πολιτικούς, όσο και από τα ΜΜΕ – με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην ενημερώνονται σωστά αλλά, πολύ χειρότερα, να διαστρεβλώνονται οι «ειδήσεις», συχνά με έναν επαίσχυντο, κυριολεκτικά εγκληματικό τρόπο (άρθρο).
Έτσι, οι Πολίτες καταλήγουν να επιλέγουν αυτόν που τους υπόσχεται τα περισσότερα, χωρίς να εξετάζουν την ειλικρίνεια ή τις πηγές εκείνων των εσόδων, τα οποία θα καλύψουν τις κοινωνικές και λοιπές δαπάνες που ανακοινώνει – όπως συνέβη πρόσφατα, το 2009, με αποτέλεσμα να δοθεί η ευκαιρία στον Εφιάλτη του Καστελλόριζου να παραδώσει «αλυσοδεμένη χειροπόδαρα» την πατρίδα του, στους τότε ξένους τοκογλύφους και δανειστές της.
Συνεχίζοντας, οφείλουμε να τονίσουμε πως η εξασφάλιση των 180 ψήφων που απαιτούνται για την εκλογή του προέδρου, οπότε για την αποφυγή των εκλογών, δεν είναι τόσο απίθανη, όσο παρουσιάζεται – με κριτήριο την ιδιοτέλεια των βουλευτών, η οποία είναι μάλλον δεδομένη.
Με απλά λόγια, εκείνοι οι ανεξάρτητοι εκπρόσωποι του Έθνους στο Κοινοβούλιο, οι οποίοι δεν έχουν βρει ακόμη το κόμμα που θα τους επιβεβαιώσει την επανεκλογή τους, προφανώς δεν θα θελήσουν να χάσουν τα προνόμια τους – όπως επίσης τα κόμματα, τα οποία διακινδυνεύουν είτε την είσοδο τους στη Βουλή, είτε τη ραγδαία μείωση των ψηφοφόρων τους, οπότε των εδρών τους. Επομένως, δεν θα θελήσουν να προκαλέσουν εκλογές, πριν ακόμη σιγουρευτούν για την προσωπική τους επιτυχία – οπότε ορισμένοι δεν θα καταψηφίσουν τον πρόεδρο.
Όσον αφορά δε την εγκλεισμένη στη φυλακή ακροδεξιά οργάνωση, δεν είναι βέβαιο πως θα τοποθετηθεί εναντίον του θήτη της – αφού η ενδεχόμενη άνοδος στην εξουσία ενός άλλου κόμματος, μάλλον θα επιδεινώσει τη θέση της, ενώ δεν θα της επιτρέψει τις διαπραγματεύσεις, οι οποίες πιθανότατα διενεργούνται ήδη στο παρασκήνιο.
Οι αγορές θα παίξουν επίσης το ρόλο τους στην όλη διαδικασία – αφού δεν επιθυμούν τις αλλαγές, ενώ είναι σε θέση να επιβάλλουν τους όρους τους, σε ένα κράτος που εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις ίδιες. Η Ελλάδα βέβαια εξαρτάται ακόμη περισσότερο από το ΔΝΤ, από την Ευρώπη, καθώς επίσης από τη Γερμανία – από παράγοντες δηλαδή που δεν επιθυμούν τις εκλογές, για πολλούς διαφορετικούς λόγους. Συμπερασματικά λοιπόν, τίποτα δεν είναι βέβαιο, όσο και αν γίνονται προσπάθειες να πεισθούμε για το αντίθετο.
.
Τα υποθετικά σενάρια
Περαιτέρω, εάν υποθέσουμε πως θα διεξαχθούν πράγματι εκλογές το επόμενο έτος, ενώ θα τις κερδίσει η αξιωματική αντιπολίτευση (κάτι που δεν είναι καθόλου βέβαιο), καταφέρνοντας να σχηματίσει δική της κυβέρνηση (κάτι ακόμη πιο αβέβαιο), υπάρχουν τα παρακάτω δύο σενάρια:
.
(α) Να λειτουργήσει σαν ένα αστικό, σοσιαλιστικό κόμμα, στα πρότυπα που έχει υπηρετήσει το μεγαλύτερο μέρος των στελεχών, καθώς επίσης των ψηφοφόρων της – οδηγώντας την στα σημερινά ποσοστά, από τα ελάχιστα που είχε προηγουμένως. Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, το οποίο είναι συντριπτικά πιθανότερο, τότε θα ξεκινήσει μία σειρά συμβιβασμών, εντελώς αντίθετων με τις προεκλογικές της δεσμεύσεις.
Ειδικότερα, θα διαπραγματευθεί το δημόσιο χρέος όπως η σημερινή κυβέρνηση – επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των 240 δις € των δανείων της Τρόικας, με χαμηλότερα επιτόκια, καθώς επίσης με μία περίοδο χάριτος, ενδεχομένως με ρήτρα ανάπτυξης. Δεν θα αυξήσει τις δαπάνες, όπως υποσχέθηκε, θα συμμετέχει στο πρόγραμμα ανάπτυξης που προετοιμάζει η Κομισιόν για όλα τα κράτη (300 δις €), ενώ θα αποδεχθεί την επιτήρηση ως έχει (μέχρι να εξοφληθεί το 75% των δανείων της Ευρώπης).
Όλα αυτά βέβαια θα τα «βαφτίσει» με άλλο όνομα, θα τα παρουσιάσει ως δικές της επιτυχίες και δεν θα έλθει τελικά σε αντίθεση με τους ψηφοφόρους της – οι οποίοι δεν είναι η πρώτη φορά που θα παραπλανηθούν, ενώ οι εναλλακτικές τους δυνατότητες θα είναι πλέον μηδενικές.
Εκτός από τα παραπάνω, θα αυξήσει πιθανότατα τους φόρους για τα ανώτατα εισοδήματα, ενδεχομένως συμπεριλαμβάνοντας τις τραπεζικές καταθέσεις όλων, για να μπορέσει να επιτύχει κάποιες διαγραφές ιδιωτικών χρεών (στεγαστικά δάνεια κλπ.), ενώ θα καταπολεμήσει με περισσότερη ένταση τη φοροδιαφυγή – μέτρα δηλαδή που έχει προτείνει ήδη το ΔΝΤ, ενώ τα επικροτεί ασφαλώς και η Γερμανία, αφού αυτοί θα εισπράξουν τα επί πλέον έσοδα.
Οι αγορές, στην προκειμένη περίπτωση, θα προτιμήσουν αρχικά τη θέση του ουδέτερου παρατηρητή, έως ότου βεβαιωθούν για τις προθέσεις της – οπότε θα καθυστερήσουν οι όποιες επενδύσεις, το χρηματιστήριο θα παραμείνει ως έχει, όπως επίσης τα επιτόκια δανεισμού της χώρας και η εξάρτηση της από την Τρόικα.
Άλλωστε τα επιτόκια (spreads) είναι θεωρητικά, παίζοντας μόνο κάποιο ρόλο στις συναλλαγές των υφιστάμενων ομολόγων, καθώς επίσης στις τραπεζικές «προϋποθέσεις» (άρθρο) – αφού κανένας δεν δανείζει μία χώρα βυθισμένη στην ύφεση, υποψήφια χρεοκοπίας, εξόδου από την Ευρωζώνη, με ένα άθλιο φορολογικό σύστημα, με μία τρομακτική γραφειοκρατία και με ένα ανύπαρκτο επιχειρηματικό πλαίσιο.
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
