Ο ορθολογισμός υπαγορεύει πρόωρη προσφυγή στις κάλπες από τον Αντώνη Σαμαρά, αλλά οι «παίκτες» στην Ελλάδα έχουν ξεκόψει από τον ορθολογισμό ήδη από το 2010. Συνεπώς πρέπει να εξετάζουμε σοβαρά και τα σενάρια που δεν στηρίζονται στον ορθό λόγο.
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Μια από τις σημαντικότερες επικοινωνιακές καταστροφές, υπέστη η συγκυβέρνηση, από τη δημοσίευση της έκθεσης του Γραφείου προϋπολογισμού της Βουλής. Διαπιστώνει «σημαντικό έλλειμμα σχεδιασμού για την εποχή μετά το «μνημόνιο», και ξεκαθάρισε ότι οποιαδήποτε λύση και αν τελικά επιλεγεί για την μεταμνημονιακή εποχή, (Τσίπρας ή Σαμαράς) θα συνοδεύεται από στενή εποπτεία της ελληνικής οικονομικής πολιτικής», πράγμα που όπως τονίζουν οι συντάκτες της έκθεσης, «συχνά το παραβλέπει η δημόσια συζήτηση».
Την ίδια διαπίστωση έκαναν και οι Financial Times σε άρθρο του Tony Barber “ Δεν έχει καμία σημασία εάν θα κερδίσει ο Σαμαράς ή ο Τσίπρας στις εκλογές. Η διαφθορά και οι πελατειακές σχέσεις στο δημόσιο παραμένουν. Οι πλούσιοι Έλληνες δεν έκαναν καμιά θυσία. Πλήρωσε μόνο η μεσαία τάξη. Δεν είναι ακόμη βέβαιο εάν το δάγκωμα του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι τόσο δυνατό όσο τα γαβγίσματά του, από τη στιγμή που θα αναλάβει την εξουσία”.
Τα ίδια διαπιστώνει και η γερμανική κυβέρνηση, σύμφωνα με τον Γιόσκα Φίσερ, τον γκουρού των Πρασίνων, ο οποίος έχει ξεχάσει πλέον την αριστερή ρητορική. «Ο Τσίπρας, όπως διαβάζω, θέλει να βάλει τέρμα στην πολιτική της λιτότητας. Ρώτησα τη γερμανική κυβέρνηση, τι θα κάνει σε τέτοια περίπτωση. “Τότε θα πρέπει να διαπραγματευτούμε” ήταν η απάντησή της.
Αν όμως τα πράγματα φτάσουν σε αυτό το σημείο, τότε καλά ξεμπερδέματα». Και εξήγησε: «Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αν γίνει πρωθυπουργός, θα ήταν σε θέση να συμπαρασύρει ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο προς επικίνδυνες αριστερές ατραπούς και αυτό θα ήταν μοιραίο για την Ευρωπαϊκή Ένωση».
Με άλλα λόγια, ο διεθνής Τύπος και οι ξένες κυβερνήσεις οι οποίες παρακολουθούν από κοντά τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, έχουν προεξοφλήσει το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών και προετοιμάζονται για τις διαπραγματεύσεις με τον Τσίπρα.
Οι «αγορές», δηλαδή το παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, που δεν ελέγχεται και δεν φορολογείται από καμιά κυβέρνηση στον κόσμο, το έχει προεξοφλήσει εδώ και αρκετές εβδομάδες, μετά τις διαβεβαιώσεις των Ελλήνων τραπεζιτών, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απειλεί το κοινωνικό και οικονομικό σύστημα. Απειλεί μόνον την πολιτική λιτότητας κάτι που αποδέχονται οι «αγορές», μια και δουλειά τους είναι ακριβώς να παρέχουν δάνεια σε κυβερνήσεις για να αποκομίσουν κέρδη.
Φυσικά δεν θέλουν να τα χάσουν, αλλά έχουν όλοι εξοφληθεί, (ή συμμετείχαν στο εθελοντικό κούρεμα) και η Ελλάδα χρωστάει μόνον στην τρόϊκα, δηλαδή στον επίσημο τομέα. Το σύνολο των δανείων του ελληνικού δημοσίου, είναι πλέον στα χέρια του ΔΝΤ και της ΕΕ. Συνεπώς δεν αφορά τις αγορές ένα νέο κούρεμα, ασχέτως της τεχνικής που θα υιοθετηθεί.
Το ζητούμενο από τις «αγορές» είναι να μπορέσουν κι αυτές να δανείσουν μια φερέγγυα Ελλάδα, η οποία θα επιστρέψει στην ανάπτυξη, ώστε να μπορεί να πληρώνει τις δόσεις της. Τα επιτόκια θα καταρρεύσουν, μόνον αν ή εξαιτίας της άρνησης της Ελλάδας να δανειστεί.
Η ρητορική της κυβέρνησης με όλα της τα παπαγαλάκια, είναι ότι το μνημόνιο τελειώνει στις 31 Δεκεμβρίου 2014 (πράγματι αυτό ισχύει τυπικά) και συμπεραίνει ότι τα προβλήματα και ο έλεγχος από την τρόικα τελειώνουν. Ουδέν αναληθέστερον, και το γραφείο προϋπολογισμού της Βουλής βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Ο έλεγχος θα συνεχίζεται έως ότου εξοφληθούν τα δάνεια, δηλαδή σε πενήντα χρόνια, εκτός κι αν αυτά παραταθούν για 100 χρόνια, όπως είναι μια τεχνική μορφή του κουρέματος.
Αυτή είναι η μαγική εικόνα, στην οποία προσπάθησε ο Αντώνης Σαμαράς να προσηλυτίσει και τον Κώστα Καραμανλή: Η εικόνα – του είπε – τον Ιανουάριο θα είναι εντελώς διαφορετική, και υπάρχει έδαφος ώστε να συγκεντρώσουμε τις 180 ψήφους που μας χρειάζονται για να εκλέξουμε Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να συνεχίσουμε να κυβερνάμε ως το 2016. Πρόκειται για εικονική πραγματικότητα.
Είναι μια συνταγματική ανάγνωση της πραγματικότητας, η οποία δεν λαμβάνει υπόψη της ούτε την πολιτική πραγματικότητα ούτε τον οικονομικό εφιάλτη που βιώνουν ένας στους τρείς Έλληνες που έχουν χάσει τις δουλειές, την επιχείρηση ή την απασχόλησή τους. Αν ζούσαμε σε μια άλλη χώρα και είχαμε λύσει όλα μας τα προβλήματα, πράγματι μοναδικό κριτήριο θα ήταν οι προβλέψεις του Συντάγματος και πράγματι αν είχε εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας από αυτή τη Βουλή, συνταγματικά η κυβέρνηση δικαιούται να συνεχίσει.
Συνεπώς ο Αντώνης Σαμαράς καταφεύγει σε αυτή την εικονική κατάσταση, γιατί δεν μπορεί να επιζήσει μέσα στην πραγματικότητα. Στην πράξη η κυβέρνηση δεν μπορεί να κυβερνήσει στο εσωτερικό και δεν μπορεί να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο εξωτερικό. Με άλλα λόγια έχει παραιτηθεί και δεν το ξέρει.
Αν παρατείνει τη θητεία της ως την άνοιξη, όπως έχει κάθε συνταγματικό δικαίωμα, απλώς θα επιδεινώσει την οικονομική κατάσταση της χώρας (αφού όλοι όσοι θέλουν να επενδύσουν από απλό περίπτερο ως σημαντικότερη επένδυση, θα περιμένουν να καθαρίσει το τοπίο και να κατακάτσει η σκόνη) και θα μειώσει το ποσοστό του το κυβερνών κόμμα. Έτσι κι αλλιώς την πρωτοβουλία των κινήσεων την έχει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ακόμα κι αν η κυβέρνηση προσφύγει στις κάλπες σε σαράντα ημέρες, κανείς Έλληνας δεν θα πιστέψει ότι είναι μια επιθετική κίνηση για να στριμώξει την αντιπολίτευση.
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
